จงอย่าเพิ่งตายถ้าชาตินี้ยังไม่ได้ทำ...

 ‘สุขา’

   บดียืนมองป้ายบอกทางที่แขวนอยู่หลังปั๊มน้ำมันนั้น ใครกันหนอที่อุตส่าห์ตั้งชื่อห้องส้วมว่า ‘สุขา’ ทั้งที่ห้องส้มนั้นเป็นสถานที่ที่ไม่คิดมีใครอยากเข้ามาถ้าไม่จำเป็นจริงๆ ส้วมบางแห่งทั้งเหม็น ทั้งสกปรก ยิ่งตามปั๊มน้ำมันที่ไม่มียี่ห้อแล้วการเข้าส้มก็เหมือนกันเป็นฝันร้าย แต่เมื่อใดที่ปวดท้องเต็มกำลัง จะมีที่ไหนอีกล่ะที่จำเป็นเท่าห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆน้อยๆอับๆนี้ ความรู้สึกโล่งใจหลังปลดปล่อยของเสียออกจากร่างกายได้ทันท่วงทีนี่แหละมั่ง ที่ทำให้คนขนานนามห้องส้วมว่า ‘สุขา’

   บดียืนมองป้ายนั้นสลับกับถุงพลาสติกที่ถืออยู่ในมือก่อนก้าวเท้าเข้าไป เขาไม่รู้ว่าในห้องส้วมเล็กๆนั้นเขาจะพบกับสุขารมณ์ตามชื่อของสุขาหรือไม่ แต่อย่างน้อยก็คงจะที่ที่เขาพ้นทุกข์ที่แบกอยู่หนักอึ้งไปเสียที   ชายวัยกลางปิดประตูไม้ลงกลอนแสงสว่างจากภายนอกหายไปกว่าครึ่งและถูกทดแทนแสงหลอดไฟบนเพดานเงียบและวังเวง ประสาทรับรู้ถึงเพียงหยอดน้ำจากก๊อกน้ำและกลิ่นเหม็นสาปรอบตัวบียืนนิ่งไปนาน เป็นอีกครั้งที่เขาเริ่มรู้สึกลังเลว่าจะทำอย่าไรต่อไปดี...

   สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจหยิบเชือกออกมาจากถุงพลาสติก โยนปลายด้านหนึ่งของข้ามคานเหล็กที่แขวนหลอดไฟด้านบน จากนั้นก็ผูกปลายทั้งสองเข้าด้วยกันเป็นบ่วงหนา ยืนกลั้นใจอยู่นิดหนึ่งขณะนำบ่วงมาคล้องรอบคอ

บดีไม่ได้เข้ามาในห้องส้วมเพื่อจะขับถ่าย...

นับตั้งแต่โรงงานที่ทำงานด้วยนั้นปิดกิจการเมื่อต้นปี ชีวิตของชายวัยกลางคนหนึ่งก็เหมือนใบไม้ที่หลุดจากขั่วและถูกพัดไปตามยถากรรม เจ้าของโรงงานหนีหาไป ไม่มีค่าใช้จ่ายชดเชย ไม่มีงานทำ ไม่มีโรงงานไหนอยากรับคนอสยุเยอะอย่างเขามาทำงานด้วย ไม่ค่าเช่าห้อง ไม่มีค่าข้าว ไมมีใครพึงพาอาศัยได้ ไม่มีครอบครัว ไม้มีใครสนใจไม่มีใครช่วยเหลือ ไม่มีอนาคต หันไปทางไหนก็เจอแต่คำว่า...ไม่มี ลอบเต็มหัวไปหมด

ถ้าอย่างนั้นไม่มีชีวิตต่อไปคงจะดีกว่ามั้ยนะ...

ทันทีที่บดีจะเขย่งเท้าเพื่อผูกคอตายนั้น สายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นรอยปากกาเคมีที่เขียนเป็นแถวอยู่บนบานประตูห้องน้ำ ลายมือเหมือนกันพวกมือบอนทั่วๆไปที่ชอบเขียวกำแพงเล่น คงมีหลายคนเสียด้วยเพราะแต่ละบรรทัดใช้ปากกาต่างสีกันแต่บรรทัดล่างสุดนั้นเพิ่งจะถูกเขียนมาไม่นานนี้เองมันเขียนไว้ว่า...

จะรีบไปไหน

จงอย่าเพิ่งตาย..ถ้าชาตนี้ยังไม่เคยกราบเท้าพ่อแม่สักครั้ง

จงอย่าเพิ่งตาย..ถ้าชาตินี้ยังไม่เคยบอกรักคนที่เราแอบชอบมาหลายปี

จงอย่าเพิ่งตาย..ถ้าชาตินี้ยังไม่เคยร้องไห้เสียใจให้เต็มที่และเต็มเสียงสักครั้ง

จงอย่าเพิ่งตาย..ถ้าชาตินี้ยังไม่เคยพบกับความล้มเหลวสักครั้ง

จงอย่าเพิ่งตาย..ถ้าชาตินี้ยังไม่เคยลองผู้มิตรกับคนแปลกหน้า

จงอย่าเพิ่งตาย..ถ้าชาตินี้ยังไม่เคยหัวเราะให้เต็มที่สักครั้ง

จงอย่าเพิ่งตาย..ถ้าชาตินี้ยังไม่เคยรู้สึกหิวโหยจนถึงสุดขีด

จงอย่าเพิ่งตาย..ถ้าชาตินี้ยังไม่เคยกินอิ่มให้เต็มที่จนท้องแทบแตก

จงอย่าเพิ่งตาย..ถ้าชาตินี้ยังไม่เคยรักตัวเอง

จงอย่าเพิ่งตาย..ถ้าชาตินี้ยังไม่เคยปลอบใจตัวเองจากความที่สูญเสีย

จงอย่าเพิ่งตาย..ถ้าชาตินี้ยังไม่เคยทำอะไรสักอย่างให้สุดความสามารถ

จงอย่าเพิ่งตาย..ถ้าชาตินี้ยังไม่เคยร้องเพลงให้ใครฟัง

จงอย่าเพิ่งตาย..ถ้าชาตินี้ยังไม่เคยลองขี่จักรยานกับคนที่เรารักแบบสองต่อสองสักครั้ง

จงอย่าเพิ่งตาย..ถ้าชาตินี้ยังไม่เคยสูดลมหายใจลึกๆให้เต็มปอด

จงอย่าเพิ่งตาย..ถ้าชาตินี้ยังไม่ได้นั่งสมาธิแบบตั้งใจจริงสักครั้ง

จงอย่าเพิ่งตาย..ถ้าชาตินี้ยังไม่เคยทำความสะอาดบ้านด้วยตัวเอง

จงอย่าเพิ่งตาย..ถ้าชาตินี้ยังไม่เคยคิดที่จะปรับปรุงตัวเอง

จงอย่าเพิ่งตาย..ถ้าชาตินี้ยังไม่เคยทำความดีให้กับคนรอบข้าง

จงอย่าเพิ่งตาย..ถ้ายังไม่เคยไปขอโทษคนอื่นในสิ่งที่ตัวเองทำผิดไป

จงอย่าเพิ่งตาย..ถ้ายังไม่เคยให้กำลังใจใครสักครั้ง

จงอย่าเพิ่งตาย..ถ้าอ่านข้อความนี้จนจบ

และ

จงอย่าเพิ่งตาย..ถ้าคนที่อ่านข้อความนี้ตั้งแต่คนจนจบเป็น ‘คุณ’

และนี้คือสิ่งที่ทำให้บดีคิดได้ว่าตัวเองยังไม่ได้ทำอะไรอีกหลายอย่าง จึงทำให้เขาคิดได้และไม่ฆ่าตัวตายในที่สุด...

สุดท้ายแล้วบดีก็ได้เขียนข้อความต่อท้ายของคนที่เขียนประโยดนั้นว่า...

“จะรีบไปไหนกันเล่าเราทุกคนตามธรรมชาติยังไงก็ต้องตายอยู่แล้ว สู้ทำวันนี้ให้ดีที่สุดไม่ดีกว่าหรอ ถึงแม้ในวันนี้จะมืดมน แต่ก็ไม่ได้หมายถึงว่าพรุ่งนี้จะมืดมนเหมือนกันวันนี้ ถ้าเราทำมันให้ดีที่สุด ถึงแม้ว่าจะตกอยู่ในความมืดแต่ถ้าเราทำใจให้สว่างได้ ย่อมไม่มีใครทำให้เราตกต่ำเป็นอันขาด

รัก    

คนเขียน”

บดีเดินยิ้มออกไม่แล้วบอกกับตัวเองว่า เขาจะไม่ยอมตายหรอก ยังมีอีกหลายอย่างในชีวิตที่เขสยังไม่ได้ทำ

เริ่มอย่าแรกโดยการคอมเม้นให้คนเขียน เพื่อเป็นกำลังใจให้กัน...