ความทรงจำ

วันนี้ เป็นวันที่อากาศมืดครึ้ม เมฆตั้งเค้า ฝนทำท่าว่าจะตกลงมาในไม่ช้านี้แล้ว

เสียงเพลงยอดฮิตจากโทรศัพท์มือถือยี่ห้อดัง ที่ถูกวางทิ้งไว้ที่โต๊ะกรีดเสียงร้องดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

ก่อนที่ผู้เป็นเจ้าของจะกดรับและกรอกเสียงลงไป

“สวัสดีครับ ผมเอกดนัย รับสายครับ”

“เอก นี่เราเองนะ ส้ม เมื่อวันก่อน เราขอบใจนายมากนะ ที่อุตส่าห์ฝากสุกี้ที่เพื่อนๆห้องเราช่วยกันทำมาให้เราทาน มันอร่อยมากๆเลยล่ะ”

“ไม่เป็นไรหรอก เราดีใจนะที่เธอชอบสุกี้ที่เราตั้งใจจะฝากไปให้เธอ เราอยากให้เธอได้ลองชิมดูจริงๆนะ”

“เพราะมันเป็นสิ่งสุดท้ายที่พวกเพื่อนๆห้องเราได้ร่วมกันทำในงานเลี้ยงอำลารุ่นของพวกเราเพื่อเก็บไว้เป็นภาพความทรงจำที่ดีดีระหว่างผองเพื่อนเป็นครั้งสุดท้าย”

“น่าเสียดายที่เธอไม่ได้มาด้วย งานเลี้ยงของพวกเราสนุกมากเลยล่ะ มันเป็นครั้งสุดท้ายจริงๆสำหรับเพื่อนๆเราห้อง ม.6/1 ที่จะได้มีโอกาสทำอะไรๆร่วมกัน ก่อนที่จะได้แยกย้ายกันไปตามเส้นทางของใครของมัน”

“นั่นสินะ น่าเสียดายจริงๆ ที่เราไปไม่ได้ เลยอดอำลาเพื่อนๆห้องเราเป็นครั้งสุดท้ายเลย”

“อืม เราล่ะเสียดายแทนเธอจริงๆ เอ๊ะ! แต่ตอนนี้ใกล้ได้เวลาที่เราจะต้องออกไปทำธุระข้างนอกแล้วสิ เราจะต้องรีบไปแล้วนะส้ม”

“เดี๋ยวก่อนสิเอก เรายังมีอีกเรื่องหนึ่ง ที่เราอยากจะพูดกับนาย”

“เรื่องอะไรเหรอ?”

“ก็…คือว่า นายรู้หรือเปล่า ว่ามีคนๆหนึ่งในห้อง ม. 6/1 ที่เขาเป็นคนดี มีน้ำใจ เขาดูแลช่วยเหลือเพื่อนๆทุกคนในห้องเป็นอย่างดี เรารู้สึกประทับใจในตัวของเขามาก”

“และเราก็รู้สึกว่าเราชอบเขาคนนั้น เราชอบความดีในตัวเขาเข้าให้แล้วล่ะเอก”

“จริงเหรอเนี่ย แล้วคนๆนั้นเขาเป็นใครกันล่ะ?”

“ก็หัวหน้าห้อง ม.6/1 ที่ชื่อเอกดนัยงัย เราชอบนายมากนะ นายเอก เราชอบนายจริงๆ”

“เฮ้ย!ส้ม นี่เธอพูดอะไรออกมาเนี่ย เธอล้อเล่นหรือเปล่า วันนี้เธอเป็นอะไรไปเนี่ย เธอพูดจาอะไรแปลกๆ”

“เปล่านะ เราพูดจริงๆ เรานึกอยู่แล้วเชียวว่า ถ้าเราพูดความจริงอะไรออกไป นายคงจะไม่เชื่อเราแน่ แต่เราได้ตัดสินใจไปแล้ว ว่ายังงัยเราก็ต้องบอกนายให้รู้วันนี้ให้ได้”

“เพราะเราคงไม่ได้มีโอกาสเจอนายและบอกนายได้อีกแล้ว เราต้องแยกย้ายกันไปเรียนต่อ  เราคิดว่า ถึงเราจะบอกนายไป แล้วเราจะต้องเสียใจ ยังดีกว่าที่เราจะต้องเสียใจที่เราไม่มีโอกาสแม้กระทั่งจะบอกนายเลย”

“อืม ขอบใจมากนะส้มสำหรับความรู้สึกดีดีที่มีให้เราตลอดมา แต่เราต้องขอโทษจริงๆนะ ที่เราคงไม่อาจจะรับมันไว้ได้”

“ขอให้เราเป็นเพื่อนร่วมห้องที่ดีต่อกันต่อไปอย่างเดิมจะดีกว่านะส้ม”

“…..V_V…..”

……………………………………………………………………………………………………

 2 ปีต่อมา...

เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะ ที่ภาพความทรงจำต่างๆเหล่านั้นยังตามมาหลอกหลอนสุรีดาหรือส้มอยู่เกือบตลอดเวลา

เมื่อไม่กี่วันมานี้ เธอเพิ่งได้รับโทรศัพท์ทางไกลจากเพื่อนสนิทสมัยเรียนชั้น ม.6 ของเธอ หลังจากเพื่อนของเธอวางหูไปแล้ว

เธอแทบจะสิ้นไร้เรี่ยวแรง เธอค่อยๆทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้อย่างเหนื่อยล้าไปทั้งร่างกายและจิตใจ ถ้อยคำบอกเล่าของเพื่อนเมื่อ 2-3 วันก่อน ยังคงก้องอยู่ในหูของเธอตลอดเวลา

“นี่ยัยส้ม เธอยังจำนายเอกดนัย หัวหน้าห้อง ม. 6/1 ของพวกเราได้มั๊ย ฉันได้ข่าวว่า เขากำลังจะจัดพิธีหมั้นกับแฟนสาวคนสวยของเขาเมื่อเร็วๆนี้แหละ

“นายเอกยังชวนฉัน บอกว่าต้องไปงานนี้ให้ได้ และนายนั่นก็ยังฝากฉันมาชวนเพื่อนๆรุ่นเราทุกๆคน ว่าต้องไปร่วมงานหมั้นให้ครบกันทุกคนให้ได้เลยนะ…”

แม้ว่าเวลาจะล่วงเลยมาหลายปีแล้ว แต่ภาพความทรงจำเก่าๆ กลับยังฝังแน่นอยู่ภายในจิตใจของสุรีดาตลอดมา เธอได้แต่ภาวนาว่า

สักวันหนึ่งภาพเหล่านั้น คงจะกลายเป็นภาพแห่งความทรงจำสีจางและมันคงจะเลือนหายไปจากใจของเธอจนได้ในที่สุด 

แม้ว่าขณะนี้ข่าวใหม่จากเพื่อนสนิทที่เธอได้รับจะทำให้เธอต้องถอนหายใจเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ ก็ตามที .....        

เช้านี้ ข้างนอกบ้าน บรรยากาศมืดครึ้ม มีฝนตกปรอยๆอย่างต่อเนื่อง

บนโต๊ะมีถ้วยสุกี้ที่สุรีดาเพิ่งกินลงไปได้เพียงไม่กี่คำวางอยู่ ตอนนี้เธอรู้สึกฝืดคอเกินกว่าจะบรรจุมันลงไปได้อีกแล้ว

สุรีดาเอื้อมมือไปกดเปิดวิทยุตัวเก่าๆที่อยู่ใกล้กับเก้าอี้ที่เธอนั่ง เสียงเพลงจากวิทยุดังมาให้ได้ยินแว่วๆ

เธอค่อยๆหลับตาลงอย่างช้าๆ เหมือนกำลังดำดิ่งลงสู่ห้วงลึกแห่งอดีตอันไกลโพ้น

“…ฉันโทรมาเพื่อจะบอกว่ารัก ถึงเวลาที่ต้องบอกสักที ไม่กลัวแล้วจะดูไม่ดี นาทีนี้ต้องพูดไป เสียงข้างในดังออกมา มันแสดงออกมา ว่ารักแล้วให้ทำงัย วันนี้หัวใจ มันกำความลับไว้ ไม่อยู่ซะแล้ว…เธอ”

^_^ /v_v/O_O/T_T