นิยามของความรัก1

จากวันที่  2  กฎราคม  2552 ถึงจะเป็นวันที่เจ็บปวดมากที่สุดก็ตามแต่ดูในอีกด้านหนึ่งของมุมแห่งความรักและอีกด้านหนึ่งของความเป็นจริงหรือเรียกว่า “ปัจจุบัน” นั้นก็ยังเป็นวันที่ฉันไม่มีเธอมายื่นอยู่ข้างกายเช่นเดิมนับครั้งที่ฉันอ่อนแอและนับครั้งที่ฉันไม่มีกำลังใจมันก็ทำให้ฉันคิดถึงเธอผู้เคยเป็นที่รักของฉันมากนับจนฉันทำใจแถบคิดถึงเธอไม่ไหวมันเป็นสิ่งเดียวที่ช่วยฉันได้คือการลืมและลืมเธอเท่านั้นวันเวลาผ่านพ้นไปเรื่อยๆมันก็ยิ่งรู้สึกว่าไม่เหลือใครความรักของฉันไม่ลงตัวเพราะใจของฉันมันสั่งให้ฉันต้องออกไปพบกับความเป็นจริง จริงหรอที่ฉันไม่เหลือใครเลยแต่ทำไมนับวันฉันก็เริ่มรู้สึกว่าเขาผู้เป็นที่รักกำลังจะกลับมา แต่ในเวลาเดียวกันฉันก็รู้สึกว่าไม่มีเขาไม่เคยมีตอนนี้ฉันบอกได้แค่ฉันเริ่มจะไม่แน่ใจตัวเองแล้วว่าฉันมีเขาคนนั้นหรือเปล่าแต่ยังไงก็เหอะเมื่อเขาไม่กลับมาหาฉันตามที่ฉันเฝ้าตามหาเขามาเป็นเวลา 3 เดือนพักหลังก็ไม่เคยมีวี่แววที่เขาจะกลับมาแต่ทำไมตอนนี้มันเริ่มมี เอ๊ะ! หรือไม่มีกันแน่ หรือเพียงแค่เรายังทำใจไม่ได้กันแน่ไม่หรอกไม่มีเขา ในวันที่ 9 กฎราคม 2552 ทำไมอยู่ดีๆก็มีผู้ชายคนหนึ่งเหมือนจะรู้จักกันมานานแต่ก็แค่ภาพลวงตาเท่านั้นผู้ชายคนนี้เป็นคนที่มีรูปร่างสันทัดสูงพอดูและก็เป็นคนที่เจ้าชู้ทางสายตามากเห็นหญิงเมื่อไหร่มองจนตาไม่กระพริบทุกทีเหมือนมาก เหมือนกับคนรักของฉันมากแต่ฉันก็ไม่สามารถมีสิทธิ์จะไปกล่าวหาเขาได้ว่าเขาเป็นคนรักของฉัน ตอนนี้ฉันทำอะไรลงไปทำไมฉันไม่รู้ตัวทำไมฉันต้องทำเหมือนว่าฉันมีเขา ไม่เอาน่าชีวิตที่หน้าสงสารของฉันจะต้องไม่มีผู้ชายของคนอื่นถึงแม้ว่าเราจะตามหาที่รักของเราไม่เจอก็ตามถึงยังไงมันก็เป็นไปได้แค่ความฝันและเป็นฝันที่ไม่เกิดขึ้น แต่มันก็เกิดขึ้นแล้วชีวิตที่ฉันไร้เธอมันก็ไม่มีความสุขใดๆเลยมีแต่ความฝันและความฝันเท่านั้นแต่ยังไงก็ต้องอดทนเพราะความฝันนี้มันยังไม่จบแน่นอนตาบใดที่มีผู้ชายคนนั้นฉันก็ไม่มีวันทำใจได้กับเรื่องราวที่เกิดขึ้นหลายวันผ่านไปผู้หญิงเหล่านั้นก็ได้โทรมาหาฉันและได้วอนขอผู้ชายเป็นที่รักของเขาคืนฉันแถบใจสลายแต่จะทำไงได้เมื่อคนรักเขามาตามคืนฉันเป็นใครกันล่ะที่ต้องดึงเขาไว้มันไม่มีประโยชน์เพราะฉันมาทีหลังเขาคนมาทีหลังอย่างฉันไม่มีค่าอะไรที่จะรั้นใจผู้ชายคนนี้ไว้เพราะใจของเขาก็รอวันที่คนรักเก่าของเขากับมาเหมือนกันแต่แล้วความหวังของเขาก็เป็นจริง แต่ในขณะเดียวกันนั้นเขาไม่รู้หรอกว่าเขาได้ใจของคนใหม่ซึ่งเป็นคนที่เขามีใหม่หรือเรียกอีกอย่างว่า”แฟนใหม่” นั้นเองแต่โชคดีที่ผู้หญิงคนนั้นเขาทำใจได้ตั้งแต่วันที่ 22 มิถุนายน 2552 เวลา 21.45น.แล้วจึงไม่เสียใจและยอมคืนผู้ชายคนนั้นให้กับแฟนเก่าของเขาไปด้วยความรักที่บริสุทธิ์ของคนรักใหม่ให้ด้วยทั้งน้ำตาและความหวังสุดท้ายตอนนี้ทำได้ทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็น เพื่อน, น้อง, คนรู้จัก, คนรัก, คนที่บรรเทาอารมณ์ของเขาก็ได้ทุกประการมันจะต่างอะไรกันล่ะคนที่ถูกลืมก็มีแค่นี้แหละยอมได้แม้กระทั้งมอบคนที่รักสุดดวงใจให้กับกับคนอื่นไปก็ถือได้ว่าเป็นคนที่มีจิตใจกว้างมากพอดูฉันยังคิดเลยว่าฉันทำถูกแล้วหรอที่มอบคนรัก ของฉันให้กับคนอื่นไปที่ฉันยอมคืนให้เพราะฉันเห็นแก่เด็กที่กำลังจะออกมาลืมตาดูโลกที่โหดร้ายใบนี้แต่ก็ช่างเถอะฉันก็มีแต่ตอนนี้ฉันไม่มีเขาที่ต้องออกมาพบกับความโหดร้ายที่ผู้เป็นพ่อของเขาทำไว้ ฉันได้แต่บอกกับตัวเองและลูกว่ามันยังไม่ถึงเวลาที่ลูกจะออกมารับรู้ความโหดร้ายตอนนี้ฉันเสียใจที่ฉันเอาเขาออกมาไม่ได้ถึงยังไงเรื่องราวของวันฉันไร้เธอก็จบลงด้วยความสันติสุขต่างคนต่างไปไม่มีข้อผูกมัดต่อกันไม่ว่าแต่ประการใดก็ตามฉันก็เป็นได้แค่คนมาทีหลังของเขาเท่านั้นเอง

ตอนต่อไปจะเป็นเรื่องอะไรนั้นโปรดติดตามนิยามของความรักในเดือนต่อไปเรื่องนี้ต้องขอฝากไว้ในอ้อมอกอ้อมใจของทุกคนไว้เป็นอุทารหรสอนใจตนเองว่ารักของใครก็ไม่ผิดเท่ารักของคนอื่น

แด่

สุดรักสุดบูชาของ...