มันมาจากป่า

               ย้อนกลับไปเมื่อหลายปีที่แล้ว เมื่อฉันยังเป็นนักศึกษาปีที่ 3 ของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในต่างประเทศ เสียงกริ่งบอกหมดเวลาสอบดังขึ้นเมื่อการสอบวิชาสุดท้ายในเทอมแรกจบลง ตัวฉันและเพื่อนๆร่วมคณะต่างรู้สึกโล่งอย่างบอกไม่ถูก ทุกคนเดินออกจากห้องสอบโดยทันที บางคนเตรียมตัวออกเดินทางกลับบ้านเกิดที่ประเทศของตัวเอง บางคนเตรียมไปฉลองสอบเสร็จที่บาร์เหล้าขาประจำเพื่อปลดปล่อยความเครียดที่มีต่อการสอบ บางคนกลับไปนอนพักที่หอพักทันทีหลังจากอดหลับอดนอนกับการสอบมาราธอนในเทอมนี้ บางคนไปฉลองสอบเสร็จด้วยการช้อปปิ้งหรือกินบุฟเฟ่ต์เนื้อย่าง ของหวาน ชาบู หม้อไฟ และอื่นๆ แต่สำหรับตัวฉันและเพื่อนๆอีกสี่คนแล้วนี่คือเวลาที่ต้องรีบกลับไปจัดกระเป๋าเพื่อเตรียมตัวเดินทางไปเที่ยวต่างเมืองในวันพรุ่งนี้ด้วยความตื่นเต้น ในคืนนั้นฉันจำได้ว่าตัวเองนั่งเตรียมของทั้งคืน เช็คสัมภาระหลายรอบ ของบางอย่างก็กะว่าจะไปซื้อที่เมืองเป้าหมายของทริปในครั้งนี้เพราะของที่ฉันมีอยู่คงไม่สามารถใช้ได้กับที่นั่นแน่ๆ ถ้าจะซื้อเตรียมไปราคาก็แพงหูฉี่จนไม่กล้าซื้อ ดังนั้นการตัดสินใจไปซื้อที่นู้นเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดเพราะราคาถูกกว่าเยอะมากๆนั่นเอง ฉันเลยคิดว่าตอนนี้ใช้ของที่ตัวเองมีอยู่ตอนเดินทางก่อนไปถึงเมืองเป้าหมายก็แล้วกัน

               วันรุ่งขึ้นพวกเราทั้ง 5 คนได้เจอกันในที่นัดหมายเวลาสี่โมงเย็นตามที่ได้ตกลงกันไว้ก่อนหน้านี้ พวกเราออกเดินทางพร้อมกระเป๋าสัมภาระด้วยรถไฟใต้ดินไปยังสถานีรถไฟประจำเมืองที่พวกเราอาศัยอยู่เพื่อออกเดินทางไปยังเมืองที่พวกเราจะไปเที่ยว พอถึงสถานีรถไฟ พวกเรายื่นตั๋วรถไฟที่ซื้อล่วงหน้าเมื่อสัปดาห์ที่แล้วพร้อมพาสปอร์ตและบัตรนักศึกษาของมหาวิทยาลัยให้แก่เจ้าหน้าที่ของสถานีรถไฟตรวจสอบเพื่อเข้ามายังชานชลารถไฟ พอผ่านด่านตรวจมาแล้วพวกเราก็นั่งรอขบวนรถไฟที่เดินทางไปยังสถานีสุดท้ายซึ่งเป็นเมืองเป้าหมายอย่างใจจดใจจ่อ เวลาที่รถไฟจะมาถึงสถานีแห่งนี้คือเวลา 18.30 น. ในช่วงเวลาที่รอรถไฟนั้น พวกเราก็นั่งคุยเรื่องสัพเพเหระไปเรื่อยๆเพื่อฆ่าเวลา เมื่อถึงเวลา 18.30 น. ขบวนรถไฟที่พวกเราเฝ้ารอก็มาจอดที่สถานีพอดี พวกเรารีบขนกระเป๋าสัมภาระขึ้นโบกี้รถไฟที่กำหนดไว้ ซึ่งรถไฟขบวนนี้เป็นรถไฟตู้นอนความเร็วธรรมดาที่มีทั้งแบบเตียงนอนธรรมดาและเตียงนอนพิเศษ พวกเราได้จองแบบเตียงนอนทั่วไปที่เป็นที่นอนสามชั้นไม่มีประตูปิดห้อง แต่ถ้าเป็นแบบเตียงนอนพิเศษจะเป็นแบบที่นอนสองชั้นมีประตูปิดห้องแต่ราคาแพงกว่าแบบที่พวกเราจองไว้อีกเท่าตัว เมื่อมายังเตียงนอนของตัวเองแล้ว พวกเราก็จัดการเก็บกระเป๋าสัมภาระไว้ยังที่เก็บสัมภาระบนเพดาน เตรียมตั๋วรถไฟ พาสปอร์ตและบัตรนักศึกษาอีกรอบเมื่อเจ้าหน้าที่บนรถไฟเดินมาตรวจตั๋วอีกรอบซึ่งตอนขึ้นรถไฟก็ตรวจไปแล้วครั้งนึง เข้มงวดมาก...

               ขบวนรถไฟออกเดินทางจากสถานีรถไฟประจำเมืองไปอย่างช้าๆ ตัวฉันที่นั่งอยู่ริมหน้าต่างตู้รถไฟได้แต่มองวิวข้างทางที่รถไฟขบวนนี้ผ่านไปอย่างตื่นเต้น ในขณะที่นั่งมองดูวิวข้างทางก็นึกถึงวันที่พวกเราวางแผนว่าจะไปเที่ยวต่างเมืองครั้งแรกช่วงปิดเทอมฤดูหนาวแทนการกลับบ้านที่ประเทศของตัวเอง ผู้ร่วมทริปในครั้งนี้มีตัวฉันพร้อมเพื่อนร่วมคณะที่เป็นคนไทยอีก 3 คนและเพื่อนชาวต่างชาติ 1 คน แน่นอนว่าทริปนี้พวกเราทั้ง 5 คนได้ขออนุญาตพ่อแม่เรียบร้อยแล้ว โดยทริปนี้พวกเราจะไปเที่ยวเกือบ 1 สัปดาห์ คอนเซ็ปของทริปนี้คือการหนีจากที่หนาวไปสู่ที่ๆหนาวยิ่งกว่า ดังนั้นเมืองแห่งนี้จึงกลายเป็นเป้าหมายในทริปครั้งนี้ของพวกเรา เนื่องจากเป็นเมืองที่ได้รับสมญานามว่าเมืองแห่งหิมะและน้ำแข็งของประเทศและยังเป็นหนึ่งในเมืองที่หนาวที่สุดของโลกอีกด้วย

               การเดินทางด้วยรถไฟครั้งนี้เป็นการเดินทางด้วยรถไฟที่ยาวนานที่สุดในชีวิตของฉันซึ่งใช้เวลาเกือบสองวันจากเมืองที่ฉันอยู่ไปยังเมืองที่เป็นเป้าหมายในทริปนี้ เป็นครั้งแรกที่ฉันและเพื่อนๆได้ใช้ชีวิตอยู่กินนอนบนรถไฟข้ามวันข้ามคืนแบบนี้ ยิ่งเมื่อเข้าใกล้เมืองที่เป็นเป้าหมายก็ยิ่งรู้สึกตื่นเต้น พวกเรา 5 คนได้แต่คุยกันว่าจะใส่ชุดแบบไหนก่อนลงจากรถไฟที่เมืองเป้าหมาย จะซื้อของฝากอะไรดี ไม่ก็คุยเรื่องแผนการท่องเที่ยวครั้งนี้อย่างสนุกสนานโดยที่ไม่รู้เลยว่าอีกไม่กี่วันข้างหน้าจะต้องเจอกับบางสิ่งบางอย่างที่เกินความคาดหมายจนกลายเป็นความทรงจำที่ไม่มีวันลืมชั่วชีวิต