บทความ เรื่อง “เงาเสียงอันไร้limited?”

“เราคาดหวังจากการกระทำผ่านเสียง......ซึ่งห่าง..จากพื้นหลังของคำว่า “เงา” ได้อย่างไร?....”

สิ่งต่างแต่มากมายใฝ่หาสิ่งสามัญ ซึ่งก่อตัวอย่างไร้ตัวตน และถูกเกณฑ์เขตคำอย่างเรียบง่าย ว่า “ความต้องการ” มากเสียจนเกินความ “จำเป็น” บนพื้นฐานของสิ่งที่กระจกสะท้อนมาเสมอ เสมือนเป็นปัจเจกนิยมในคุณค่า ณ ช่วงกลางของกาลทั่งมวล

              แต่ความ “จำเป็น” ของทุกสิ่งย่อมไม่เท่ากัน ตราบสิ้นหายจากการไร้นาม บนฐานจากสายตาอันรายล้อม...

เสมือนเป็น “เกณฑ์” ทางความคิดอันไร้ขอบเขต เกินจุดเรียบนิ่ง ก็ถูกตีตราว่า “นอกกรอบ” หรือ “นอกคอก” ลงกว่าจุดกระสันก็ถูกกล่าวว่า “ไม่บ่มความคิด” ไร้ซึ่งกฎระเบียบทางจารีตและ...สิ่งที่ก่อตัวตามปราพก.. ซึ่งตรงกันข้ามกับสิ่งที่ “กล่าว” และ “เกิด” ไปทั่ว...

ดังเหมือน “การพยายาม” เพื่อบ่งบอกถึง “ตัวตน” บนไร้ซึ่งพื้นฐานตามความจริงที่ว่า ย่อมเป็นธรรมดาที่จะอยู่ห่าง... จากการจำกัดความ “อันแผ่กว้าง” และ “ก้องกังวาน” ซึ่งเหมือนจะไกลห่าง เสียจนแปลงเปลี่ยนเป็น “ความเคยชิน” กับคำพูดอันต้านทานถึง “สิทธิ” ที่แทบจะไม่มีวันไต่ถึง....

              การจำเพาะทุกสิ่งอย่าง ย่อมมีจุดประสงค์ตามสันทัดที่แตกต่าง ถึงจุดเริ่มและสิ้นสุด ยากต่อการคาดถึง

ที่สุดแล้ว การคาดหวังถึง “การเรียกร้อง” ของ “สิทธิ” ย่อมอาจเป็นได้ เพียงแค่กระชับ ชัดเจน เข้าถึง เพื่อกลับต่อการใกล้ชิด ควบคุม และมองเห็นได้ อย่างตรงไปตรงมา ไม่กดต่ำ หรืออ่อนแอ ต่อสิ่งที่ผ่านมา และกำลังปะทุอยู่

              แน่นอน ว่าสิทธิของ “เงา” ย่อมไร้ซึ่งการ “ใส่ใจ” แม้บ้างครั้ง จะพยายามเปล่งออก ผ่านเงาอันกีดขวางและไกลห่าง เกินกว่าจะถึงจุด “การเกื้อกูล” และ “ยุติธรรม” แต่เสียงที่เรียกร้องจนกลายเป็นเงานั้นไซร้ ย่อมมีแสงอยู่ด้วยเสมอ แม้ว่าเสียงจะเทียบหลังเงาสะท้อน เพื่อเป็นพื้นหลังของ “แสง” แต่นั้น ย่อมมีความหมายได้แตกหลาย แตกต่างตามจุดประสงค์และมุมมอง ของการจำกัดความ

บางครั้ง การถูกตีกรอบอย่าง “หนักหน่วง” ย่อมเป็นรสชาติชั้นเยี่ยม ถึงการโหยหาการทอแสง เพื่อสูง ส่อง และสว่างขึ้น แต่ผลนั่น อาจดูเลื่อนพลาด หรือคาดกับสิ่งที่เกิด แต่เมื่อถึงตอนนั้น การเปลี่ยนแปลงย่อมมาด้วย “ความกดดัน” และ “คำถาม” เปรียบเสมือนศรนับพัน ที่พุ่งตรงเข้าใส่ แต่เมื่อถึงจุด “กึ่งกลาง” แล้ว ความคิดที่กระวายถึง “การถอย” หรือการ “ประจัญ” นั้นเป็นสัจธรรมที่หลีกเลี่ยงไม่ได้อย่างชัดเจน เปรียบดั่ง “เงาใหม่” ที่กำลังสะท้อนผ่าน “แสงใหม่” ตามความต้องการส่วนลึก ที่ไม่มีวันหยั่งถึง หรือ อุดมคติ ตามฉบับบรรทัดฐาน สุดตามแต่ “ความต้องการ” อันไม่สิ้นสุด

เมื่อนั้น สายตาที่สมานควบ จะกลืนไป และมองทะลุ ถึงสิ่งที่ “อีกด้าน” ของทุกสิ่ง หลีกหลบจากการ “เพิกผ่าน” จะเป็นไปตาม “แหล่งกรรม” ซึ่งไม่มีวันจะตกถึงเหตุของการกระทำ แต่จะลงลึกและกักขังไว้ เพื่อรอการ “ปริแตก” และ “ฉีกขาด” เมื่อนั้น “สิทธิ” จะเปิดเผย “ตัวตน” ได้อย่างชัดเจน เป็นอิสระจากพื้นหลังของเงา และจะไม่กลับกลวง กลับ “รอยแตก” แต่จะกลับเป็น “แสงใหม่” เพรียงสว่างจ้าจรัดและงดงาม บนความหวัง “ใหม่” และ “เสียง” อันกึกก้อง กังวานว่อง กระจายทั่ว ทุกอย่างจะหยุดและโห่ร้อง กลีบดอกจะพลิ้วสลวย ม่านตาจะเบิกกว้าง มองเห็น “สิ่งใหม่” ได้คมชัดและไกลกว้าง เสมือนเหมือนพื้นท้องของนภา รอยยิ้มจะหวนกลับ ความเค็มจะหลีกตระทาน ความเจือจางจะเพิ่มพูน ความข้นจะจางหาย เงาจะชูมือ ความอิ่มจะแสดงดัง ทุกสิ่งยอมก้มหมอบและนอบน้อมต่อการ “เกิด” ทุกสิ่งใหม่ เพียงแค่ “รับรู้” อย่า “ปิดผ่าน”  อย่าเป็นดั่ง “เหง้า” ของวัชพืช เมื่อคืนการกลับ ถูกคุกคาม จงนอน แต่ตื่นตัวอยู่เสมอ ตั้งมั่นด้วย “สติ” และ “จิต” ที่แนวแน่ เมื่อหันหนี “การกลับ ย่อมขมขื่น ตามจุดกาล ในคาบรส ของชีวิต...” ดังนั้น...

ปิด และเปิด อยู่เสมอ เพราะไม่มีสิ่งใดรู้ ว่าการ “มา” จะคลุกรวมและกลับหลอก ได้มาก.... เพียงใด...