What the Love like Hell รักร้ายหลอมใจ นายเจ้าชายโลกันต์
เขียนโดย 
Killolat
วันที่ 9 ตุลาคม พ.ศ. 2567 เวลา 15.01 น.
แก้ไขเมื่อ 17 พฤศจิกายน พ.ศ. 2567 12.06 น. โดย เจ้าของนิยาย
24) ~กินดอง~
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
-6.48 น.-
(ณ ทุ่งกุลาร้องไห้…แต่ฉันร้องเฮ้!~ \^0^)
เรดดี้น้อยหลงแมพลุยลูกรังกว่า 12 ชั่วโมง Finally เราก็มาถึงหมุดหมาย!
เมืองบั้งไฟโก้ แตงโมหวาน หมอนขวานผ้าขิด แหล่งผลิตข้าวหอมมะลิ
I'm here ยโสธร! พร้อมสแกนผู้สาวพ่อแล้วคร๊าา >0<
ฉันกระโจนออกมาจากรถ ทิ้งสัมภาระให้เบบี๋ที่สลีปปี้ตลอดทางรับผิดชอบ เพราะจากนี้เป็นทางคันนาแคบๆ ต้องเดินเท้าโอนลี่
ฮ้าาา บรรยากาศแบบเซาะกราวด์สัมผัสได้ถึงซอฟต์พาวเวอร์
ฟ้าโปร่งแดดแยงตา ทุ่งนาเขียวขจีหอมกลิ่นข้าวปนสาปโคลนและเหล่าฝูงกระบือเขาโง้งก้มเล็มหญ้า
“ว๊าย~ ควายเผือกน่ารักจัง ^w^”
“ตื่นเต้นไร ส่องกระจกเห็นทุกวัน”
“ไอ้…=*=”
จ้างล้านห้าใครก็ได้เอาขี้ควายยัดปากมันทีดิ๊
ช่างปะไร ไหนๆ ขอเซลฟี่ลงโซเชี่ยลหน่อยเด้อควายน้อย
“ชีส~ ^_^”
แชะๆๆ
“ม๊อววว…!”
เสียงควายร้องเกรี้ยวกราด พอข่อยหันไปเบิ่งก็มีทบักไวท์บัฟโล่ทำท่าเขี่ยกีบเท้าเตรียมขวิด
“กรี๊ดดด!!!! >[]<”
“เบอรี่!!!”
แม็กม่าโยนสัมภาระทิ้งรีบวิ่งเข้ามาช่วยฉันที่ลุยโคลนหนีควาย
“กรี๊ดๆๆ ซอยข่อยแหน๊~ แอ่ะ…!”
ฉันวืดล้มหน้าทิ่มกองมูลซัมติงที่มีแมงกุดจี่ไต่ยุบยับ
“ยี้~ ขี้ควายยย TToTT”
“ม๊อววว!!!”
อสูรกายเผือกดุดันควบฝีเท้าโคลนกระจายใกล้เข้ามา
ไอ้ควายเอ๊ย! พ่อแกเป็นกระทิงสเปนรึไง ตามขวิดชุดแดงฉันอยู่ด้ายย ToT
ณ จุดนี้ทำได้เพียงหลับตาปี๋ >/|\< สาธุ 888
ลาก่อยชีวิตสาวเวอร์จิ้น เกิดชาติหน้าฉันใดขอให้ได้สปาเรเฮ้กะหนุ่มหล่อกระชากใจ
…
“ม๊อววว…!!!”
แผละๆๆ
เอ๊ะ ทำไมฉันไม่เจ็บ??
แค่โดนน้ำโคลนสาดกับได้ยินเสียงควายตกมันระยะเผาขน
“เฮ้ยย รีบหนีสิว๊ะ ยัยโง๊!!!”
O[]O โอ้…ฮะโอฮะโอฮะโอ้~
ทัชมายฮาร์ท >\\< เรื่องอื่นมีเจ้าชายขี่ม๊าขาว เดี๊ยนล้ำกว่าเจอเบบี๋ปล้ำควายเผือก
สองมือแกร่งจับเขาโง้งประหนึ่งขับรถบั๊มป์ ขายาวยึดไว้กับตัวถัง สู้ชีวิตแบบโซสตรอง ถ่วงเวลาให้ฉันแจ้นไปหลบหลังม้าเหล็กเรดดี้น้อย
แต๊กๆๆๆ
“วี๊ดดด เจ้าชายโลก๊านน!!!”
ฟ้าลิขิตให้เด็กแว้นทรงเอกับสก๊อยคอซองขี่รถเครื่องเศษเหล็กผ่านทางมาจอดชมโชว์มาทาดอร์พอดี
ช๊อตฟีลคืออิหนูผมติ่งดันหวีดฉายาโคตรลิเกของแม็กม่า
กร๊ากก ฮ่าๆๆ ^[]^
ชมรมวรรณกรรมสุโก้ย FC อีตานั่นก็เริ่ดเฟร่อ โปรโมทฮีเด่นดังถึงยโส
เอ๊อะ ลืมบอดี้ วินาทีชีวิตเดี๊ยนต้องรีบขอความช่วยเหลือ
“เฮ๊วว!~”
“แว้กก!!! ซอยข่อยแหน่ ผีขี้ตม~ >o<”
ยัยเด็กติ่งเตลิดไปซ่อนหลังไอ้หนุ่มขี้ก้าง
“โอ้ นั่นมันบักแตงโม เอิ๊กๆ -.,-”
เอ้อ โฟกัสกันคนละจุด =_= Whatever สื่อสารได้เป็นพอ
ถึงเวลาแว้ว ที่ฉันจะงัดสกิลภาษาอีสานออกมาใช้
“ซอยแฟนข่อยแหน่~ พลีสๆ T^T”
นังเด็กเปรตมองค้อนแบบหนหวย -*- อิจแหละดูออก
ส่วนไอ้หนุ่มขาตะเกียบรีบกระโจนไปช่วยปลอบควายอย่างไว
“เซ้าๆ ไอ้ทุยเอ๊ย”
…
เมื่อเหตุการณ์สงบลง แรดน้อยก็เข้ามาแนะนำตัว
“ข่อย ‘กระออม’ บักพากนั่น ชื่อ ‘เขียบ’ สูสิไปไสกัน?”
“ฉันชื่อเชอรี่ มาหามิสเตอร์สมิท”
“อ่อ นังลูกเมียเก่าที่เค้าลือกันทั่วตลาด -^-”
ดู๊ ชีแบะปากมองหน้าช้านน >*< อิเด็กนี่มันวร้าย!
“เอาไงต่อ รู้ทางมั้ย? หรือต้องพึ่งกุเกิลแมพ - -*”
“วี๊ดว๊าย~ กรี๊ดกร๊าดด >\\\< รู้คร๊ารู้วว ม๊ะๆ ตามมาโลด!”
แหม่ๆๆ ทีไอ้หัวแดงคุยพฤติกรรมเปลี่ยนจากหน้าทีนเป็นหลังเท้า
เชื่อละว่ารุ่นนี้ถือกำเนิดเพื่อสืบพันธุ์ -_-
สรุปแว้บักเขียบอาสาเฝ้าเรดดี้น้อยรอฉันล้างขี้ตมเสร็จค่อยขับไปจอดบ้านผู้ใหญ่ด้วยกัน
สาวกระออมยอมรับบทไกด์แลกกับการใช้สายตาโลมเลียเจ้าชายโลกันต์ตลอดทาง
-จบบริบูรณ์-
ยังก๊อนนน เพิ่งได้มีทมิสเตอร์สมิทจ้า
.
-7.15 น.-
(ณ…สิ่งปลูกสร้างซีมติง - -;;;)
บ้านไม้ปลวกแทะคือโลโซแท้ ฉันให้หรูกว่าเพิงหมาแหงน 1 ดาว -o-;
แถมห้องส้วมนอกตัวเรือนสไตล์เกาหลี ‘ยอง ยองเอา’
ป๋าอินโทรดิวว่าแถวนี้ฮิต Shower by โอ่งมังกรรองน้ำฝน ส่วนหน้าแล้งหาโดดคลองให้ปลาผลัดเซลล์ผิว…เริ่ดเนอะ
ฉันเลยได้ฤกษ์ใส่ผ้าถุงกระโจมอกย้อนความหลังอาบน้ำพร้อมมายเบบี๋ที่นุ่งผ้าขาวม้าลายสก๊อต
บอกเลยซีนนี้บักกะปอมห้ามเจ๋อ! ขอฟินฉ่ำบ้างไรบ้าง~ >3<
บัดนาวโมเม้นต์จริงดันบ้ง ปจด. ไหลโฮกกลายเป็นฉากสยองขวัญ T^T
“เฮ้ย! อย่าสาดแรงดิ๊อิป้า เลือดกระจายเหม็นคาวไปหมดละ!”
ไอ้หัวแดงชุบโคลนผู้นั่งรอต่อคิวตรงชานบันไดแว้ดใส่ฉัน
“Shut up! ใครใช้นายสลอนมาเฝ้าย๊าา >0<”
“อ่าว ก็เป็นห่วง กลัวเธอโดนฉุดไปทำซอยจุ๊ หุ่นยิ่งอ้วนตุ๊ะต๊ะอยู่ด้วย ^^”
ซ่าาา!!!
โดนน้ำล้างปากหมาสักทีเถ๊อะ!
“ยัย @#฿&%#!฿*”
แง๊~ โนโรแมนซ์แล้วง่ะ ToT ตัดฉากแป๊บ!
ชับ!
.
Anyway ขิงนี๊ดนุง ฮีช่วยเช็ดผมก่อนออกไปจัดการเรื่องรถแล้วกลับมากางมุ้งให้ฉันสลีปปี้ด้วยเด้อ
เทคแคร์เก่งระดับเบอร์ตอง เสียอย่างเดียวคือปาก -*-
ในส่วนของไฮไลท์ที่ลอยคอ เมียป๋าชี Busy บักคั่กกับการเตรียมงานกินดองมื้ออื่น
No problem เพราะเดี๊ยนปักหลักรออีกนาน ยังไงก็เจอแน่!
เก็บแรงไว้ปะฉะดะช่วงดินเนอร์ดีกว่า กึ๊ดนายย~ uou
Zzzzz….
.
-16.48 น.-
(ณ มุ้งเปลี่ยวเกี่ยวรัก)
ก๊อกๆๆ
“ตื่นสวยแต้น้อน้องหล้า ลุกมากินข้าวนำแน”
เสียงสาวใหญ่เคาะประตูปลุกเดี๊ยนตื่นในสภาพเมาขี้ตา
งืม…อยากนอนต่อจุง =__=
“ฟ่าวๆ ป๋าเจ้าต้มอึ่งไข่แกล้มยาดองแซ่บอีหลี”
อุ๊ต๊ะ! หูผึ่งเลย c(o_o) ไหนอะไรแซ่บๆ นะเจ๊??
ร่างกายถูกขับเคลื่อนด้วยความ Hungry แจ้นไปเปิดประตูจักสานที่บางเฉียบยิ่งกว่าโซเฟียแบบกระชับ
“เอื้อยชื่อ ‘โส’ เจ้าเชอรี่แม่นบ่ ดั้งโมสายฝอคือจั่งพ่อเนอะ ^o^”
เปิดมาเจอะสาวใหญ่ยิ้มชมจมูกฉันถึงกะมองตาปริบๆ
ผมดำหยักสกยาวสยาย ผิวแทน หน้าเหลี่ยมกรามชัดคล้ายแม่แอนเจลีนา โจลี๋ สวมเสื้อคอกระเช้านุ่งผ้าถุงดอกชบา
เนี่ยอะหรอ สาวยโสของพ่อ - -+ มาดามกีสวยกว่าจม
แผนแสกนกีใหม่ป๋าถูกเลื่อนเนื่องจากง่วงบรม
รอของตกถึงท้องก่อนเห๊อะ เดี๊ยนจะซักให้ขาวโอโม่
“คัมไป๋ๆ”
ภาษาอังกฤษสำเนียงอีสานที่คุ้นเคยดังแว่วจากถุนบ้าน
เดินลงมาก็เห็นป๋าฉันกับแม็กม่าใส่แต่ผ้าขาวม้านั่งดริ้งค์จกแมงมันกันม่วนซื่น
ระหว่างทางเจ้โสชีเม้าท์มอยให้ฟังว่าแฟนฉันขยันสุด ช่วยยกของ เลี้ยงวัว ล้มควายทั้งวัน
เฮ๊ะ!? แต่นั่นนายดื่มได้เร๊อะแม็กม่า O[]o
“ป๋ามายบอยเฟรนด์เพิ่ง 17!!!”
สองหน่อมองหน้าฉันงุนงง
“น้ำเปล่า - -^”
“อ่อ แล้วไป -o-;;”
“เธอมาก็ดีละ ดื่มต่อที ฮ้าววว…ฉันง่วง”
ร่างสูงส่งต่อแก้วเป็ก บิดขี้เกียจหาวปากหวอ
แหม่ ฮีฟ่าวขึ้นเรือนไวโพด ไม่รอให้ดื่มด่ำซิกแพคกับหัวนมบอดเล้ย
อะเคร ดริ้งค์กะดั้ย
อึกๆๆ
“ฮ้า~”
“เมาบ๊ ^^”
“ฮั่นแหล่ว~ น้ำ-เปล่า!”
ฉันตบมุกกะป๋าโบ๊ะบ๊ะ พอกรึ๊บอีก 3-4 แก้วก็เริ่มเมา
“มาดามกีชีอินโทรดิ๊วผัวใหม่ เอิ๊ก… I'm so eww~ >_<”
“โอ้ I know…”
จ๊อกๆๆ
ป๋าอึ้งแบบเอกการละคร มือสั่นรินยาดองเพิ่มให้
“แม่เจ้าออนซอนข่อยเด้ แต่ข่อยมูฟออนแล่วว Now I love โสภี so much เอิ๊กๆ~”
อึกๆๆ
ขอกระเดือกก่อน Back to story
ในอดีตตาเฒ่าขี้เมาคนนี้โคตรบอสซี่ตรงข้ามกับมาดามกีที่ฟรีด้อมจ๋า My life จึงเหมือนยืนหัวโด่อยู่ท่ามกลางสงครามอิรัก แต่พอถูกเทฮีก็อีโวจากพ่อ
ขี้หวงกลายเป็นสายชิลล์ปล่อยแรดฟูลสตรีม
ฉันเทสป๋าหลายครั้งจนเชื่อละว่าเปลี่ยนจริง ขนาดพาแม็กม่าไปแนะนำฮียังนิ่ง (ถ้าสมัยไฮสคูลอิตานี่คงโดนหัวปลีบึ้มบ้านเละ - -;;)
ตอนหย่าบ่งตงโนเซอร์ไพรส์ เพราะนี่ซ้อมบ้านแตกเอวี่เดย์
…แม้ลึกๆ จะรู้สึกโหวงเหวงที่ทุกคนไม่ใส่ใจฉันเท่าเดิม
อ๊ะ มีคำนึงแว้บเข้าหัว
‘อิจฉา’
อ่า งี้เองฉันถึงเกลียดแจ็คก้ากับเจ้โส
เฮ้ ซิส~ เบอร์หมอจิตไม่ต้องละนะ เดี๊ยนจัดการเคลียร์ตัวเองเรียบร้อย -o-
“If we don't change, we don't grow. If we don't grow, we aren't really living.”
ไฮ้ย๊ะ คมกริบบาดดาก เอ้ย กระดาษขาด!
สกิลเก่านักการเมืองของแทร่
“ข่อยฮู้แล้วแว้ How to save my love is believe in love.”
“โว้วว -0-”
อันนี้ยากขอตีความซัก 1 hour
“ให้แม่เจ้าเลือกเถาะ”
…
ซีรีบรัมบันทึกไว้แค่นั้น After that ภาพตัดมานอนหง่อมบนเตียงเฉย
แสง Moon light ส่องร่างแม็กม่าที่นอนกรนโคกคากมุ้งเดียวกัน
ตึกตักๆๆ…
เราต่างเหนื่อยล้าจากการเดินทางและมรสุมชีวิตจนไม่มีเวลาสวีทกิกิ้ว
นั่นยิ่งชัดเจนว่าเขาคือคนที่คอยอยู่เคียงข้างฉันเสมอ
สวยช้ะ มงนางเอกต้องลงล่ะเงี้ย!
แต่แว้…ฮืออ T^T เมื่อไหร่จะสิ้นปี ไอ้เมนส์เวงรีบหายซักทีเซ่!
กร๊าซซซ ไฟร่านมันลุกโชน! อยากจู๋จี๋อู๋อี๋กะแฟนแว้วว~
.
-Next morning-
ดื่มด่ำงาน Wedding และ Breakfast ฉบับชาวอีสานพอหอมปาก พอกรวดน้ำบ่าวสาวเสร็จก็ขอตัวกลับก่อน เพราะกลัวเต้นบั้นเด้าแพ้น้องกระออม
หยอกๆ บั่บว่าโรคขี้อิจฉากำเริบ เป็นตาซั่งทนเห็นป๋ารักสาวอื่นนอกจากฉันกับมาดามมิดั้ย -^-
ช่างเถาะ เดี๊ยนน่ะตกตะกอนจาก motto last night ละ
Everyone is a Believer.
ห้ามไปก็เหนื่อยเปล่า ปล่อยป๋ากะมาดามใช้ชีวิตเหอะ
ลำพัง My self ฉันยังเอาไม่รอด อย่าหาเรื่องปวดเฮดเล้ย
เอาเวลามาบ้าผู้ชายดีกว่า!~
“แม็กม่าจ๋า~ พรุ่งนี้ไปเดทกัน ^0^ อาบแดดชายทะเล หรือจะเปิดโฮเตลดูเน็ตฟักเล่นโรลเพลย์บนเตียงดีน๊าาา”
“พักก่อน”
ชะเอ่อะ =[]= โดนดับฝัน…
นายช่วยคิดก่อนตอบซักนี๊ดมั้ยไอ้ชาย!
“หรือไม่ต้องเดทเลยก็ได้นะ…”
โฮ~ ToT ใจร้ายย พูดมาได้ยังไงเฮงซวย!
“เพราะทุกอย่างที่ทำด้วยกันก็โรแมนติกหมดแหละ ^^+”
“วี๊ดดด >///<”
นี่กำลังจะง้างปากด่า อารมณ์ไหนเนี่ยคนบร้าาา
นายเล่นหวานตัดขาเบอร์นี้ คนขับอย่างฉันก็ลำบากสิ เนี่ยขนาดไฟแดงยังเป็นสีชมพู<3
(จบตอน)
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
