แกร็ก ๆ แกร็ก ๆ ครืด แกร็ก ๆ

“ไปจังหวัดจ้ะ”

รถประจำทางสายกรุงเทพฯ-สุพรรณบุรี กำลังแล่นเข้าสู่ตัวเมืองสุพรรณบุรี หญิงสาวใบหน้าคมคายนั่งอยู่ที่เบาะติดหน้าต่างฝั่งซ้ายของตัวรถกำลังเก็บตั๋วรถประจำทางใส่กระเป๋า เธอหยิบหูฟังออกมาเสียบเข้ากับโทรศัพท์มือถือและเปิดเพลงฟัง ทอดสายตามองออกไปที่ริมทาง ไกลออกไปมีภูเขาตั้งตระหง่าน บางส่วนแหว่งเว้ามองเห็นเป็นหลุมสีฟ้าขนาดใหญ่ที่เกิดจากการระเบิดหิน

สามสิบนาทีต่อมา…

ขณะรถประจำทางกำลังแล่นออกจากป้ายที่ด้านหลังมีทุ่งนากำลังออกรวงสีเหลืองทองพร้อมเก็บเกี่ยว ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งก้าวเดินมาตามทางเดินและหยุดที่เบาะข้างหญิงสาว

“ตรงนี้ไม่มีใครนั่งใช่ไหม พี่ขอนั่งด้วยได้ไหมครับ” ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์สะพายเป้ไว้ด้านหลังเอ่ยถาม

“ได้ค่ะ” หญิงสาวถอดสายหูฟังข้างขวาหันไปตอบเขา แล้วหันกลับไปมองริมทาง เธอพยายามเลี่ยงที่จะพูดคุยกับชายหนุ่ม

“น้องมาจากที่ไหนครับ เป็นคนแถวนี้หรือครับ” ชายหนุ่มเอ่ย ขณะกำลังนั่งลงที่เบาะข้างเธอ เอากระเป๋าเป้วางบนตัก

“ไม่ใช่ค่ะ มาจากอำเภออู่ทองค่ะ” ‘บอกกว้าง ๆ คงไม่รู้หรอกนะ ว่ามาจากหมู่บ้านไหน’

“ที่อำเภอนี้มีพระเกจิชื่อดัง…ใช่ไหมครับ ใครไปแถวนั้นก็ต้องไปกราบไหว้ขอพรกัน พี่ยังไม่เคยไปเลยคงต้องหาโอกาสไปสักครั้ง”

ชายหนุ่มพูดคุยอย่างเป็นกันเอง ราวกับเขารู้จักคุ้นเคยกับเธอมานาน

“ค่ะ… ก็คงใช่ค่ะ” เธอตอบเสียงเรียบ ‘อืม…พิกัดตรงเป๊ะ เป็นหมอดูหรือยังไง’ เธอถอดสายหูฟังเก็บโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋า ‘เมื่อไหร่เขาจะลงจากรถประจำทางไปเสียทีนะ’ หางตาของหญิงสาว เห็นชายหนุ่มกำลังหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเป้ของเขาแล้วยื่นให้เธอ

“หนังสือเล่มนี้…พี่ขอมอบให้น้อง ‘ไว้เป็นที่ระลึก’ นะครับ”

เธอค้อมศีรษะเล็กน้อย “ขอบคุณค่ะ” เหลือบสายตาขึ้นมองหน้าเขาแล้วรีบก้มหน้างุด ยื่นมือไปรับหนังสือ ‘ก็เขาดูเต็มใจจะให้ซะขนาดนั้น’ ก็จนคำพูดที่จะปฏิเสธ

ชายหนุ่มขยับกายตั้งตรงสะพายเป้ไว้ด้านหลังลุกออกจากที่นั่ง เดินไปกดกริ่งแล้วลงจากรถประจำทางไป หญิงสาวก้มลงมองหนังสือในมือ เป็นหนังสือปกสีขาว เล่มใหญ่กว่าฝ่ามือเล็กน้อย ‘ผู้ชายที่พบกันเป็นครั้งแรก พูดคุยกันเพียงไม่กี่ประโยค เขาให้หนังสือกับฉันทำไมกันนะ’

รถประจำทางแล่นต่อไปอีกประมาณสิบนาทีก็เลี้ยวเข้าสถานีขนส่งผู้โดยสารจังหวัดสุพรรณบุรี หญิงสาวลงจากรถเดินออกมาด้านหน้าสถานีขนส่ง เธอยืนอยู่ที่ตู้โทรศัพท์สาธารณะ มองไปที่หนังสือในมือพลางคิดว่าจะทำอย่างไรดี จะวางไว้ที่ตู้โทรศัพท์เผื่อมีใครผ่านมาเจอแล้วเก็บไป หรือจะ ‘เก็บไว้เป็นที่ระลึก’ ตามเจตนาเจ้าของเดิม