Love Wayo รักสุดใจเจ้าชายสายลม

อา…วันนี้อากาศดีชะมัดเลย ^o^~

ฉันส่งยิ้มแด่ทุกสรรพสิ่งที่เดินผ่านมา อย่างไม่แคร์สายตาผู้คน ที่ใช้สายตาบอกว่า ‘ท่าทางมันจะบ้า -_-;’

ก็แหมๆ~ก็วันนี้น่ะเป็นวันเกิดครบรอบ 18ปี ของฉันนี่นา ป๊าม๊าเองก็จะกลับมาจากไต้หวัน ตามที่สัญญไว้ซะทีในขณะ ที่ฉันฮัมเพลงไป ก็เดินไปสะดุดกับบางอย่างเข้า…จนหน้าถลา

“ใคร…ใครมันสะดุดขาฉัน >[]<” ฉันแกล้งตะโกนเพื่อรักษาฟร์อมที่เหลือน้อยนิด -.-;; แล้วหันไปดูวัตถุต้นเหตุ…

วัตถุชิ้นนั้น…!

วัตถุชิ้นนั้น !!

วัตถุชิ้นน้านนน !!!~

(บิ้วอารมณ์มากพอแล้วมั้ง = =) มันคือ…โน้ตบุ๊ค ท่าทางราคาสูง ท…ทำไม ไอ้ของแบบนี้มาอยู่กลางฟุตบาทได้ล่ะเนี่ย…?

แต่นั่นไม่สำคัญ! ไอ้โน้ตบุ๊คเส็งเคร็งนี่ มันทำฉันต้องอับอาย…

สมองของฉันที่ใครๆต่างชื่นชมว่ามโหฬาร เท่าเม็ดงาช้าง(เอ๊ะ ยังไง?) ประมวลผลได้ว่า…

ตุ๊บ! ตุ๊บ! ตุ๊บ! ตั๊บ! ตั๊บ!

ไม่กี่วินาทีต่อมา ฉันก็กระทืบไอ้โน้ตบุ๊คกำพร้าจนดิสไหลไส้ทะลักอย่างหนำใจ โดยไม่มีใครกล้าห้าม ใช่สิ…มันทำขางามๆของฉันถลอกนี่ T_T

เพราะงั้นฉันจะลงกับโน้ตบุ๊คนี่แหละ  -^-

ตุ๊บ! ตุ๊บ! ตุ๊บ!

“นั่นของผมเอง…” น้ำเสียงเรียบๆดังมาจากด้านหลัง

“ว่าไงนะ?...” ฉันยังคงตื้บต่อเพราะไม่ได้ฟัง

“เธอตื้บของๆผม”

“…”ฉันชะงักไปทันทีก่อนจะค่อยๆหันหลังไปแบบเจื่อนๆ

“เก็บขึ้นมา” ร่างสูงออกคำสั่งเสียงเรียบ

ด้วยความซื่อบื้อฉันจึงค่อยๆยัดโน้ตบุ๊คใส่มือของเค้า ที่จริงจะเรียกโน้ตบุ๊คก็ไม่ถูกเพราะมันกลายเป็นเศษเหล็กไปแล้ว

“ฉันไม่ผิดนะ!...O_O หว๊ะ!”

ฉันผงะทันทีเมื่อจะอ้าปากแก้ต่าง เพราะสบตาปุ๊บหัวใจก็เต้นปั๊บ!

คน…คนใช่ไหม?! >///<

ทำไมหล่อลากไส้จับตับขยำพุงแบบนี้! เท่ห์อย่างกับเจ้าชายที่ฉันเคยอ่านในนิทานแน่ะ>^< รัศมีความหล่อแยงตาจริงๆ! กรี๊ดดดดด….

แต่ความคิดอันเพ้อเจ้อของฉันก็หยุดชะงักกลางคัน เมื่อคำที่หลุดออกมาทำเอาฉันหมดอารมณ์

“ยัยพิลึก” ชัดถ้อยชัดคำ  -..-

“นี่นายว่าใครฮะ! ฉันไปทำพิลึกตอนไหนกัน ไอ้บ้าพูดให้ดีๆนะ! >[]<” ฉันเริ่มโวยใส่เค้า ดีล่ะจะได้หาทางชิ่งซะเลย…

“จะชดใช้ยังไง?” น้ำเสียงทุ้มต่ำถามอย่างเรียบเฉย

อ…อะไรกัน มันไม่คิดจะมีปฏิกิริยากับสิ่งที่ฉันพูดเลยเรอะ = =

“ไม่ชดใช้! นายมีหลักฐานรึไง? เห็นตอนไหนว่าฉันทำ จะมาปรับปรำกันแบบนี้มันมั่วเกินไปมั้ง?!” ฉันเถียงแบบโง่ๆ

“ตั้งแต่ตอนเธอล้ม -_-”

“นายเห็นตั้งแต่ฉันล้มเลยเหรอ?!O_O”  เฮือก…

“อัดวิดิโอไว้ด้วย -_-[]” พูดพร้อมชูโทรศัพท์มือถือ

“=[]=” ช็อค…!

“ท..เท่าไหร่?” ฉันถามราคาออกไป

“แสนแปด…”

“แสนแปดร้อย =[]=”

“แสนแปดหมื่น -_-” อย่าแก้ได้มั้ยไอ้บ้า!

“…”ฉันอึ่กอั่กไม่รู้จะพูดอะไรต่อ

เมื่อเห็นว่าไม่สามารถชดใช้ได้ฉันจึงติดเกียร์ควายชลบุรีวิ่งชิงแชมป์โลกหนีไปทันที ส่วนไอ้บ้านั่นก็ฉลาดมากไม่วิ่งตาม แต่มันกดแฟลชรัวถ่ายรูปฉันไปจนลับสายตา

ให้ตาย…มันเป็นพวกคลั่งถ่ายรูปหรือจะบันทึกทุกเหตุการณ์ไปแจ้งตำรวจกันแน่ฟะ! ฮือ~งั้นฉันก็ซวยน่ะสิ!

 

ที่บ้าน…

ฉันจำต้องยกเลิกนัดกับเพื่อนๆและกลับมานั่งจ๋องอยู่บ้าน หวังว่าไอ้บ้านั่นคงไม่ไปแจ้งตำรวจประกาศจับยัยซาดิสม์ ที่บังเอิญไปกระทืบโน้ตบุ๊คมันหรอกนะ

 ติ๊งต่องๆๆๆๆ!!!!

เสียงใครบางคนกำลังรัวนิ้วกดออดหน้าบ้านฉันอยู่ ฉันจึงใช้ให้ป้าติ๋มซึ่งเป็นคนใช้ประจำบ้านไปเปิดประตูให้(เห็นอย่างนี้ฉันเป็นลูกคุณหนูเชียวนะ บ้านหรูยังกับพจมาน แต่ที่หนีเมื่อกี้เพราะงกเท่านั้นเอ๊ง =v=) ไม่นานนักป๊ากะม๊าก็เข้ามากอดฉันไว้ทันที ค..คิดถึงลูกขนาดนี้เลยเหรอ?
“ป๊า!ม๊า! >w<  คิดถึงจาง~~ เหงาจะแย่อยู่แล้วมีของขวัญอะไรมาให้ลูกสาวบ้าง >3<” ฉันพูดดี๊ด๊าตามปกติ แต่ก็ต้องแปลกใจกับอาการเงียบของทั้งคู่

“นี่อาจจะเป็นเรื่องเลวร้ายสำหรับลูกนะ แต่ป๊าเจรจาธุรกิจล้มเหลว เจ้าหนี้กำลังล่าเราอยู่ เราต้องย้ายบ้านเดี๋ยวนี้!”

เพล้ง! หัวใจฉันเหมือนถูกซาตานเอาเคว้งลงพื้นแล้วเอาน้ำเกลือราดสาดน้ำพริกและขยี้ด้วยเท้า(เว่อร์ไป)

“นี่มันเรื่องตลกใช่ไหม?...”
 

 

หลังจากนั้น..

พ่อกับแม่ก็กุลีกุจรลากฉันขึ้นรถคันหรู(ที่ป๊าบอกว่ากำลังจะเอาไปจำนำ)และให้เงินเดือนงวดสุดท้ายกับป้าติ๋มไป ครอบครัวฉันไม่เหลืออะไรแล้วลาก่อนบ้านทรายทองของฉันTT^TT กระซิกๆ

พ่อให้ฉันย้ายโรงเรียนแล้วบอกว่า พ่อกับแม่จะไปเคลียร์หนี้ซักพัก ระหว่างนั้นก็จะฝากฉันไว้กับเพื่อนสนิทของพ่อซักประมาณเกือบครึ่งปี

โอ้ว~นี่มันอะไรกันเนี่ย? ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วจนฉันตั้งตัวไม่ทันเลย

ไม่นานนักรถก็จอดอยู่ที่โรงเรียนเซนต์คริสเตียน T^T ซึ่งเป็นโรงเรียนประจำที่มีหอพักอยู่ในตัว ชายหญิงพักอยู่ที่หอคนละฝั่ง แต่พ่อของฉันบอกว่าของฉันเป็นแบบเฟิร์สคลาส คือฉันจะได้พักอยู่ในบ้านหลังงามเพราะเพื่อนสนิทของพ่อก็คือครูใหญ่โรงเรียนนี้นั่นเอง

พ่อเข้าไปคุยธุระกับแม่ในห้องครูใหญ่ 2-3นาที ก่อนจะบรึ๋นรถจากไป

“เข้ามาก่อนสิ ไม่ได้เจอกันซะนานหนูคงจำฉันไม่ได้ใช่ไหม? ฮ่าๆๆ”

ชายหนุ่มวัยกลางคนรูปร่างสันทัดหน้าตาออกแนวตะวันตกเอ่ยเรียกฉัน

“ค…ค่ะ”

“พ่อของเธอมีพระคุณกับฉัน เพราะฉะนั้นฉันจะดูแลเธอจนกว่าพ่อเธอจะจัดการธุระเสร็จเอง ฮ่าๆๆ” ขำอะไรนักหนาเล่าลุง = =

“ลุงชื่อ‘โทนัส’เป็นเจ้าของโรงเรียนนี้...” ชื่อเหมือนครีมทาส้นเท้าแตกยังไงชอบกล แต่ก็ดูเฟรนลี่ดีนะ
ขี้เล่นแบบนี้ไม่กลัวเด็กเล่นหัวเหรอคะ

“น…หนูชื่อ/อ่อ…ไม่ต้องบอกลุงรู้แล้ว ^ ^” เอาเป็นว่าชื่อฉันก็ยังคงเป็นปริศนากันต่อไป…

“ลุงจะให้คนมาช่วยยกของไปห้องพักนะ เอ..แต่หอหญิงก็เต็มหอชายก็ล้น แถมบ้านลุงก็ยังมีห้องไม่พออีก เอางี้ถ้าลุงให้หนูไปนอนห้องเดียวกับหลานน้อยสุด cute ของลุงจะว่าไง> <”

“ค่ะ…ไม่มีปัญหาค่ะ ^ ^;” ฉันยิ้มแบบเจื่อนๆแค่นอนกับเด็กตัวนิดเดียวคงไม่เป็นอะไรหรอก ดีซะอีกฉันจะได้มีน้อยชายแก้เหงา แต่ที่เจื่อนนี่เพราะสำเนียงของลุงมันทำฉันอายแทนต่างหาก =__=

“เอาล่ะ วันนี้ก็เกินคราบเรียนมาแล้วลุงให้หยุดฟรี ไปพักให้สบายนะลุงจะให้บริกรนำทางไปให้…”
ดูเค้าเรียกสิบริกรประดุจดั่งที่นี่เป็นโรงแรม 5 ดาวงั้นแหละ
    

“ว้าว~กว้างจังเลย >w<~”

ฉันลั้นลาทันทีเมื่อเห็นห้องสีขาวโพลนที่มีเตียงคู่ใหญ่ๆ ตู้เสื้อผ้าและห้องน้ำในตัว พร้อมหน้าต่าง 1บาน ดูเรียบง่ายดีแฮะ เป็นแค่ห้องเด็กแท้ๆระเบียบจัดจัง ไม่มีทีวี คอมพิวเตอร์ หนังสือการ์ตูน มีเพียงโต๊ะเครื่องเขียนที่ว่างเปล่า…ฉันกองกระเป๋าเอาไว้ปลายเตียงแล้วล้มตัวนอนและกระโดดดึ๋งๆเหมือนเด็ก

กลิ่นมันแปลกจมูกดีแฮะ ถึงจะหอมแต่ก็เหมือนกลิ่นผู้ชายเลย…ก็น้องเค้าเป็นเด็กผู้ชายนี่เนอะ~  อย่าคิดมากเลย ฉันเองก็อาบน้ำนอนเลยดีกว่า เดินทางมา 25 กม.นั่งรถนานฉันก็ปวดตูดนะ

ห้องน้ำระเบียบจัดที่จัดวางอุปกรณ์อย่างเนี้ยบ ขนาดกระดาษทิชชู่ยังพับปลายเป็นมุมสามเหลี่ยม กับฝักบัว โถส้วมที่ห้องน้ำพึงจะมีก็ขาวสะอาดจนไม่เห็นแม้แต่ฝุ่น ฉันจัดแจงถอดเสื้อผ้าทีละชิ้นแล้วอาบน้ำอย่างสบายอารมณ์ เสียดายนิดๆที่ไม่มีอ่างกุจชี่ (จะมีได้ไงฟะ!)

จากนั้นฉันก็ซุกตัวอยู่ในผ้าห่มอุ่นๆ โดยไม่ใส่เสื้อผ้าแล้วคาดแค่ผ้าเช็ดตัวเท่านั้น บรื๋อ~ ที่นี่อากาศมันเย็นอยู่หรอก แต่ฉันขี้เกียจแต่งตัวอ่ะ แถมไอ้เตียงนี้ก็ยังอุ่นนุ่มนิ่มชวนนอนอีก ฉันก็เลยปล่อยเลยตามเลยคิดว่าที่นี่เป็นบ้านตัวเอง แล้วเผลอหลับไป

งั่ม~ งั่ม~ งั่ม~ งั่ม~

ฉันนอนเคี้ยวน้ำลายเล่นก่อนจะค่อยๆลืมตาปรือขึ้นมา เพราะได้ยินเสียงใครบางคนเปิดประตู คงเป็นเจ้าหนูล่ะมั้ง เป็นเพราะฉันนอนหันหลังอยู่เลยไม่เห็น

กริ๊ก!

สวิตช์ไฟถูกเปิดส่องแสงจนแยงตา ฉันเลยเอาผ้าคลุมโปงไว้

ตึกๆๆ!

เสียงฝีเท้าเริ่มใกล้เข้ามาบริเวณเตียง   

ฟึ่บ!

พนันได้ว่าเป็นเสียงคนหย่อนก้นมานั่งข้างๆตัวฉันที่คลุมโปงอยู่

หมับ! แปะๆๆ!

รู้สึกว่ามือเจ้าหนูนี่มันจะจับดูว่ามีอะไรอยู่ใต้ผ้าด้วยความสงสัยตามประสาเด็ก เอ๊ะ! แต่ทำไมมือเด็กมันทั้งใหญ่ทั้งอุ่นแบบนี้อ่า…-///-

“นี่ใครวะเนี่ย?!”

เยี๊ยก!~เวรแล้วไงพนันได้เลยว่านี่เสียงผู้ชาย O_O