นิรันดร์รัตติกาล

                อลิเซียเห็นร่างของเธอที่นอนอยู่กลางลานพิธี มาเรียที่พยายามจะปลุกอลิเซีย มาร์คัสที่ยืนอยู่ข้างๆด้วยสีหน้ากังวลใจ อาจเป็นเพราะมาเรียเรียกหลายครั้งแล้วแต่อลิเซียก็ยังไม่ตื่น แล้วมาร์คัสยังคอยมองออกไปดูด้านนอกหน้าต่างเป็นระยะๆ สถานการณ์ด้านนอกค่อนข้างแย่ วุ่นวายอลม่านกันมาก เขตอาคมอ่อนลงเพราะมาเรียต้องใช้พลังไปกับการทำพิธีคืนความจำอลิเซีย เขตอาคมบางส่วนแยกออกเนื่องจากแรงปะทะจากอบิเกล ทำให้ฝ่ายตรงข้ามหลุดเข้ามาได้ แต่ทุกคนก็พยายามป้องกันไว้สุดชีวิต

               “รีบเถอะ อลิเซีย”เสียงมาเรียเรียกพลางมองดวงจิตของอลิเซียที่ยืนอยู่ มาเรียรับรู้ได้ว่าอลิเซียกลับมาแล้ว อลิเซียยิ้มรับพร้อมทั้งเดินเข้าไปในวงกลม แล้วอลิเซียก็ถูกดึงกลับเข้าร่างตัวเอง

                “เขตอาคมกั้นไม่ไหวแล้วท่านมาเรีย”มาร์คัสหันมาบอก แต่สภาพมาเรียตอนนี้คือนั่งพิงผนังอย่างหมดแรงเพราะใช้พลังงานไปเยอะมาก จู่ๆก็มีแสงสีขาวสว่างออกมาจากร่างอลิเซีย อลิเซียลืมตาขึ้น แล้วลุกขึ้นมา ดวงตาสีแดงก่ำมองออกไปข้างนอกอย่างโกรธเกรี้ยว

               “ที่เหลือฉันจัดการเอง”อลิเซียหันไปพูดกับมาร์คัส จากนั้นเธอกระโดดลงไปข้างล่างด้วยความเร็ว ฝ่ายตรงข้ามที่เห็นถึงการตื่นของเธอถึงกับหน้าถอดสี บางส่วนรีบหนีกันอย่างไว อลิเซียใช้เล็บกรีดตรงฝ่ามือ แล้วสะบัดออกไป กลิ่นเลือดหอมคละคลุ้ง ฝูงค้างคาวและสัตว์ประหลาดที่ทนความหอมไม่ไหว จึงเร่เข้ามากินเลือดเธอราวกับโดนสะกด

               “ทุกคนหลบไป”อลิเซียหันไปบอกกับเหล่าผู้ภักดีที่ยังมีชีวิตรอด เธอยิ้มมุมปากเล็กน้อย แล้วกำมือของเธอแน่นคล้ายกับบีบอะไรให้แตก จากนั้นฝูงค้างคาวและสัตว์ประหลาดทุกตัวที่กินเลือดเธอ ระเบิดกระจายเป็นเละเป็นจุล อลิเซียยิ้มอย่างพอใจแล้วหันไปมองอบิเกลที่กำลังหลบหนี

               “มาร์คัส พาข้าไปหาอลิเซียเดี๋ยวนี้ ถ้านางยังใช้พลังไปมากกว่านี้ มันจะกลืนกินนางได้” มาเรียพูดกับมาร์คัส แล้วมาร์คัสก็รีบอุ้มมาเรียไปหาอลีเซียทันที

               “ฉิปหายละ!”อบิเกลสบถ แล้วพยายามร่ายเวทย์เรียกฝูงสัตว์ประหลาดที่เหลือมาถ่วงเวลาอลิเซียไว้ แต่ไม่ระคายอลิเซียแม้แต่น้อย เธอพุ่งตรงมาอย่างไว ฝูงสัตว์ประหลาดแตกกระจาย เพียงเสี้ยววิแค่อบิเกลหันหลัง อลิเซียก็มาปรากฎตัวอยุ่ต่อหน้าเธอแล้ว

               “จะรีบไปไหนเหรออบิเกล อยู่คุยกันก่อนสิ”อลิเซียพูดพลางเอามือข้างหนึ่งบีบคออบิเกลไว้ มืออีกข้างเอาเล็บกรีดไปที่หน้าอบิเกล ฝ่ายอบิเกลได้แต่ร้องด้วยความเจ็บปวด แต่ขยับตัวแทบไม่ได้ รู้ตัวอีกที่ก็ถูกตรึงด้วยมนตราโลหิตของอลิเซียแล้ว

               “ฉะ ฉัน จะ ฆ่า แก”อบิเกลพยายามเค้นเสียงพูด

               “อะไรนะ ไม่ได้ยิน”อลิเซียถามพลางสแหยะยิ้มสะใจกับความเจ็บปวดของอบิเกลตรงหน้า แล้วก็ค่อยๆใช้มนตราโลหิตบีบรัดตัวอบิเกลให้แน่นขึ้นเรื่อยๆจนจะขาดใจ

ฝั่งมาร์คัสพามาเรียมาอย่างไว

               “พอเถอะ อลิเซีย”มาเรียพูดห้ามพลางจับตัวอลิเซียเพื่อเรียกสติ แต่อลิเซียยังคงทรมานอบิเกลต่อ

               “อย่ามายุ่ง!”อลิเซียตะหวาดกลับพร้อมสะบัดมาเรียกระเด็นร่วงพื้น โชคดีที่มาร์คัสคว้าไว้ทัน จึงไม่บาดเจ็บมาก

               “พอก่อนอลิเซีย อย่าปล่อยให้มันกลืนกินเจ้านะ เจ้าต้องคุมมันให้ได้ ไม่งั้นเจ้าจะช่วยครอบครัวเจ้าไม่ได้นะ” มาเรียพยายามพูดเรียกสติอลิเซียอีกครั้ง อลิเซียจึงได้สติกลับมา เธอค่อยๆคลายมนตร์ออก หยุดมนตราโลหิต แล้วปล่อยอบิเกลที่สภาพร่อแร่ลง

               “กะ..แกควรฆ่า...ฉะ...ฉันซะ ถ้าปล่อยฉันไป รอบหน้าฉันจัดการแกแน่”อบิเกลพูดด้วยน้ำเสียงโรยริน อลิเซียหันไปมองหน้ามาเรียที่มีสายตาเจ็บปวด

               “เรื่องนี้แล้วแต่ท่านเห็นสมควรเถอะมาเรีย”อลิเซียพูดกับมาเรียแล้วเดินออกไปโดยมีมาร์คัสเดินตามไม่ห่าง

               “เจ้าเก่งขึ้นมาก ทำลายเขตอาคมของข้าได้ หากเราเดินทางเดียวกัน ข้ายังมีสิ่งที่จะถ่ายทอดให้เจ้าอีกเยอะ”มาเรียพูดพลางยกไม้เท้าขึ้น

               “ท่านหันหลังให้ข้า ท่านทอดทิ้งข้า”สิ้นเสียงของอบิเกล ก็ได้ยินเสียงกระทุ้งไม้เท้าของมาเรีย พร้อมเสียงกรีดร้องสุดท้ายของอบิเกล อลิเซียหันกลับไปมอง เห็นไฟลุกท่วมร่างอบิเกล และมาเรียก็ยืนดูอยู่ตรงนั้นจนไฟมอดดับไป มาเรียกระทุ้งไม้เท้าอีกครั้ง ที่ตรงนั้นก็กลายเป็นหลุมฝังศพพร้อมแท่นหินสลักชื่ออบิเกล เป็นของขวัญสุดท้ายจากอาจารย์ถึงลูกศิษย์

               “มาเรียคงเจ็บปวดมากที่ต้องทำแบบนั้น”อลิซเซียพูดกับมาร์คัส

               “แหงล่ะ ก็อบิเกลนางเป็นศิษย์คนโปรดเลยนี่นา”มาร์คัสตอบกลับ

               “เมื่อกี้ถ้าไม่มาห้ามฉันไว้ คงเป็นฉันที่สังหารนาง แบบนั้นมาเรียคงเจ็บปวดน้อยกว่า”

               “แต่ถ้าปล่อยให้เธอฆ่า พลังนั่นอาจจะครอบงำจนกลืนกินเธอไปเลยก็ได้ ถึงเธอจะใช้มันได้ แต่ก็ยังต้องระวัง แบบนี้ไงพวกอาวุโสเหล่านั้นถึงกลัวเธอนักหนา กลัวจนหัวหด จนทำเรื่องชั่วๆกันได้”มาร์คัสกัดฟันพูดด้วยความแค้นจากอดีต

               “ใจเย็นก่อน คราวนี้ฉันจะจัดการทุกอย่างให้มันถูกต้อง ตามที่ท่านผู้นั้นเคยบอกไว้ แล้วคนของเราเป็นยังไงกันบ้าง บาดเจ็บกันเยอะรึเปล่า”อลิเซียถามมาร์คัสพลางมองไปที่ลานหน้าบ้านที่ตอนนี้เละเทะจากการทำสงครามเมื่อครู่

               “บาดเจ็บกันเยอะอยู่ โชคดีที่เธอกลับมาทันเวลา ตอนนี้แอนเดรีย เมร่า โรซาลิน กำลังช่วยรักษาคนที่บาดเจ็บอยู่ เธอวางใจเถอะ แล้วเธอล่ะ โอเครึเปล่า เพิ่งจะกลับมาแท้ๆ โชว์ฟอร์มซะเต็มที่เลยนะ อยากดื่มเลือดหน่อยมั๊ย”มาร์คัสพูดพร้อมเอามือแกะกระดุมเสื้อออก 2 เม็ด แล้วดึงลงนิดนึงพร้อมเอียงคอให้อลิซเป็นการเชิญชวน

               “ไม่ต้องมาทำเซ็กซี่เลยหน่า ขนลุก ถ้าจะดื่ม ฉันดื่มจากข้อมือก็ได้แต่ตอนนี้ยังไม่เป็นไร”อลิเซียบอกปฎิเสธ

               “ว้า แย่จัง แต่สาวๆตรงนู้นหันมามองฉันตาเป็นมันเลยน้า”มาร์คัสพูดพลางติดกระดุมกลับเหมือนเดิมพร้อมทำหน้าตากวนตามปกติ ด้วยร่างกำยำ ผิวสีน้ำผึ้ง ทำให้มาร์คัสเป็นหมาป่ารูปงามที่มีเสน่ห์มากเลยทีเดียว

               “เมื่อกี้ก่อนตื่น ฉันไปเจอพ่อนายมาด้วยนะ เค้าฝากอะไรถึงนายด้วย”อลิเซียพูดพร้อมเอามือจับสัมผัสตัวมาร์คัส เพื่อส่งต่อความทรงจำที่ไปเจอกับอิไลอัสมา

               “ขอบคุณนะ อลิเซีย”มาร์คัสพูดพลางพยายามกลั้นน้ำตาไว้ อีกด้านมาเรียก็กำลังเดินมาทางสองคนนี้ที่กำลังนั่งคุยกันอยู่

               “เจ้าเป็นยังไงบ้างอลิเซีย เมื่อกี้เจ้าใช้พลังซะเต็มที่เลย ไปพักก่อนมั๊ย”มาเรียพูดด้วยสีหน้าเป็นห่วง

               “แค่นี้สบายมาก ไม่ต้องห่วง โอ๊ยๆๆ จะวูบแหะ”อลิเซียพูดพร้อมกับยืนขึ้นเพื่อโชว์ความแข็งแกร่ง แต่ดันลุกเร็วไปหน่อย เกือบหงายหลังแต่มาร์คัสประคองไว้ทัน

               “นั่นไง ไปพักหน่อยเถอะ  ตรงนี้ที่เหลือเดี๋ยวข้าจัดการเอง”มาเรียกระทุ้งไม้เท้าอีกครั้ง แล้วสนามรบเละเทะหน้าบ้านก็กลับสู้สภาวะปกติ

               “ท่านเองก็ใช้พลังไปมาก ท่านก็ควรพัก”อลิเซียพูดกับมาเรีย ในขณะเดียวกัน หล่าวผู้ภักดีที่เริ่มอาการดีขึ้น ก็เดินมาทางที่อลิเซียนั่งอยู่ ทุกคนคุกเข่าลงเพื่อทำความเคารพอลิเซียอีกครั้ง

               “ยินดีต้อนรับกลับ นายหญิงอลิเซีย”ทุกคนพูดพร้อมกัน

               “ขอบใจทุกคนมาก ที่มาช่วยกันในวันนี้ พวกเจ้าไปพักเถอะ ถึงเวลานั้นข้าจะเรียกรวมพลอีกที” ฟรึบ!!!แสงสว่างวาบเกิดขึ้นอีกครั้ง แล้วเหล่าผู้ภักดีทั้งหมดก็วาร์บหายไป

               “ข้าจะร่ายเขตอาคมใหม่ ตอนนี้พวกนั้นคงไม่กล้าเข้ามาวุ่นวายไปสักพักใหญ่ คงเตรียมรับมือกับเจ้าอยู่”มาเรียพูดพลางร่ายคาถาสร้างเขตอาคมใหม่

“แล้วท่านผู้นั้นหล่ะมาร์คัส พ่อทูนหัวของฉัน”อลิเซียถามมาร์คัสพลางมองหา สายตาก็เหลือบไปเห็นชายในฮู้ดยืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ อลิเซียยิ้มรับด้วยความดีใจ จากนั้นชายในฮู้ดก็วาร์บมาอยู่ตรงหน้าอลิเซีย

“กลับมาได้สักทีนะอลิเซีย ยิ่งโตเจ้ายิ่งเหมือนดาฟนี่มาก แต่ข้าต้องไปแล้วล่ะ ก่อนที่พวกนั้นจะทันสงสัย แล้วเจอกันนะ”

               “แล้วเจอกัน ท่าน.....”

               แล้วชายในฮู้ดก็วาร์บหายไป