ม.ปลายสายเวทย์

04 

If you want something, go to the shopping district.

ในห้องของอะพาร์ตเมนต์เก่า ๆ ที่เต็มไปด้วยกองของผืนผ้าใบวาดวาดและสี มีร่างสองร่างกำลังโต้เถียงกันอย่างดุเดือด

คนหนึ่งคือมารี ส่วนอีกคนคือเด็กสาวผมเงินที่มารีเจอที่สนามบิน ไม่ไกลจากทั้งสอง มีร่างของนัวร์นั่งมองอยู่เงียบ ๆ 

“ฉันเกลียดมารีที่สุด!”

เพี๊ยะ!

ฝ่ามืออันบอบบางของเด็กสาวผมเงินพุ่งใส่แก้มของมารีอย่างรุนแรงจนเกิดเสียงดังสนั่น

ทว่ามันกลับทำให้ศีรษะของเธอหลุดจากบ่าตกลงไปที่พื้น ร่างของเธอทรุดลง แล้วทั้งแขนและขาทั้งสองก็หลุดออกจากกันอย่างน่าสยดสยอง

ดวงตาสีฟ้าใสของเด็กสาวผมเงินเบิกกว้างและกรีดร้อง เธอทรุดเข่าลงและรีบคลานเข้ามาหาร่างของมารี น้ำใส ๆ ไหลออกมาจากดวงตาทั้งสอง เธอยกศีรษะของมารีขึ้นมากอดและร้องไห้ออกมาด้วยเสียงแทบขาดใจ 

“....ขอ...โทษนะ...เอ...เลนา” ศีรษะของมารีพูดออกมาด้วยเสียงแหบแห้ง แล้วภาพทุกอย่างก็ค่อย ๆ มืดลง

“เมี้ยว”

มารีลืมตาบนเตียงนุ่ม ๆ อุ่น ๆ ของโรงแรมจากเสียงของนาฬิกาปลุก เมื่อลืมตาขึ้นมาก็เห็นหน้าของเจ้านัวร์กำลังเลียแก้มของเธออยู่

เมื่อเหลือบไปมองหน้าต่าง ผ้าม่านสีขาวส่องแสงว่างเรือง ๆ ออกมา มารีหยิบสมาร์ตโฟนจากหัวนอนมากดปิดนาฬิกาปลุกที่ตั้งเอาไว้ตอนหกโมงครึ่ง

เด็กสาวถอนหายใจและโยนโทรศัพท์ไว้ข้าง ๆ หมอน เธอมองดูเพดานสักพัก นัวร์ยังคงคลอเคลียที่แก้มจนรู้สึกจั๊กจี้ จึงลูบมันเล่นสองสามทีก่อนจะอุ้มออกและลุกขึ้นมาขยี้ตา แต่แล้วก็ต้องชะงักไป

“...น้ำตาเหรอ” 

ราว ๆ เจ็ดโมงครึ่ง หลังจากกินอาหารเช้าเรียบร้อย มารีก็เช็คเอาท์จากโรงแรมและลากกระเป๋าเดินทางมุ่งไปยังโรงเรียนใหม่พร้อมกับเจ้านัวร์

วันนี้ท้องฟ้าก็ยังคงสดใส และดอกไม้สีขาวสองข้างทางก็ยังคงส่งกลิ่นหอมโชยมาตามลม มารีแวะซื้อโทปิกาโพชันรสชาเขียว (หวานน้อย) และพยายามเดินอย่างระมัดระวัง

เมื่อมาถึงโรงเรียน มารีก็พบลูอานากับไทมารออยู่แล้ว เพื่อนทั้งสองโบกมือทักทายเมื่อเห็นเธอ

ทั้งสามนั่งเล่นใต้ต้นไม้ใหญ่จนกระทั่งเสียงระฆังของโรงเรียนดังขึ้นตอนแปดโมงตรง มีนักเรียนรุ่นพี่เดินมาที่สนามหกคน เป็นผู้ชายสาม ผู้หญิงสาม

“ปีหนึ่งมาเข้าแถวตรงนี้ แยกชาย-หญิง” รุ่นพี่คนหนึ่งใช้ไม้กายสิทธิ์แตะไปที่คอเป็นการใช้คาถาขยายเสียง พวกนักเรียนใหม่จึงมาตั้งแถว ซึ่งก็ไม่รู้ว่าบังเอิญหรืออย่างไร แต่ดูเหมือนว่าจำนวนผู้ชายและผู้หญิงจะเท่ากันพอดี คือฝั่งละสิบคน

รุ่นพี่แต่ละฝั่งนับจำนวนสมาชิกน้องใหม่เทียบกับรายชื่อในกระดาษ และตรวจเช็คความเรียบร้อยว่ามีใครลืมของอะไรเอาไว้ที่โรงแรมหรือไม่ จากนั้นก็พาไปวัดขนาดตัวเพื่อรับชุดเครื่องแบบนักเรียน มีเจ้าหน้าที่มารออยู่ที่ห้องที่เคยใช้เป็นสนามสอบเมื่อวานแล้ว

สำหรับเครื่องแบบหลัก ท่อนบนจะเป็นเสื้อเชิตสีขาว มีทั้งแขนยาวสำหรับช่วงอากาศเย็น กับแขนสั้นสำหรับฤดูร้อนและวิชาที่ต้องลงมือปฏิบัติเยอะ สวมทับด้วยเสื้อกั๊กสูทสีดำ มีตราสัญลักษณ์ของโรงเรียนสีทองปักไว้ที่กระเป๋าเสื้อที่อกซ้าย และเนคไทสีดำสลับทอง ท่อนล่างเป็นกระโปรงลายสก็อตสีดำทองทำจากผ้าเบาสบาย ส่วนรองเท้าเป็นรองเท้าหนังสีดำ และจะใส่ถุงเท้าหรือถุงน่องก็ตามแต่สะดวก ซึ่งมารีเลือกเป็นถุงน่องสีดำ เพราะไม่อยากโชว์ขาอ่อน 

แต่ยังไม่หมด เครื่องแบบยังมีเสื้อนอกเป็นเสื้อคลุมแขนยาวสีดำ ปล่อยชายยาวถึงต้นขา ปักตราสัญลักษณ์โรงเรียนเอาไว้ที่อกซ้าย ทำจากผ้าวิเศษที่สามารถป้องกันคาถารุนแรงและแรงกระแทกได้ระดับหนึ่ง นอกจากนี้ก็ยังสามารถใช้กันหนาวได้ มีถุงมือหนังสีดำและผ้าพันคอสีดำสลับทองแถมมาให้ด้วย 

เครื่องแบบอีกชุดคือชุดพละ เป็นเสื้อวอร์มกับกางเกงวอร์มสีดำ เนื้อผ้ายืดหดได้ ใส่สบาย เหมาะกับการทำกิจกรรมที่ต้องเคลื่อนไหวเยอะ

มารีตัวเองในชุดเครื่องแบบใหม่ นี่เป็นครั้งแรกเลยที่มารีได้สวมเครื่องแบบนักเรียน แม้หน้าจะนิ่ง แต่แก้มขาว ๆ ก็เจือด้วยสีชมพู

จากนั้นก็ไปถ่ายรูปเพื่อทำบัตรประจำตัว มีชุดครุยของโรงเรียนไซส์ต่าง ๆ แขวนเอาไว้เพื่อให้นักเรียนใหม่ใส่ถ่ายรูป ชุดนี้ไม่ใช่เครื่องแบบหลักของโรงเรียน แต่เป็นเครื่องแบบพิธีการที่จะใส่แค่ช่วงพิธีสำคัญ ๆ และถ่ายรูปทำบัตรเท่านั้น

เมื่อถึงคิว มารีก็สวมครุยทับเสื้อตัวใน มานั่งที่หน้ากล้อง ถอดแว่นตาและทำตัวตรง เมื่อถ่ายเสร็จก็ได้รับบัตรมา ตัวบัตรเป็นไม้สีอ่อนเคลือบด้วยยางไม้ใส มีความยืดหยุ่นพอประมาณ เธอมองดูหน้าตัวเองที่ติดอยู่มุมซ้ายบนและรู้สึกอยากจะถ่ายใหม่อีกสักรอบเหลือเกิน

“เดี๋ยวพี่จะพาพวกเราไปที่หอพักนะ เดินตามพี่มา แล้วไม่ต้องไปตามพวกผู้ชายล่ะ” รุ่นพี่หญิงที่ดูโตที่สุดกล่าว และพามารีกับนักเรียนหญิงไปที่อีกอาคาร

ที่โฮมมีธรรมเนียมอย่างหนึ่งก็คือเด็ก ม.ปลายปีหนึ่งทุกคนจะต้องนอนที่หอพักของโรงเรียน ต่อให้เป็นคนที่อาศัยอยู่ที่โอวล์ฟอสเทียร์ตั้งแต่เกิดก็ตาม โดยจะสามารถย้ายออกไปพักข้างนอกได้ก็คือปีสอง

อาคารหอพักจะเป็นอาคารด้านหลังสุดฝั่งตะวันตก หอพักหญิงอยู่ฝั่งปีกซ้าย หอพักชายอยู่ข้างปีกขวา คั่นกลางด้วยส่วนที่เป็นหอสมุด เมื่อเข้ามาก็จะเจอระเบียงทางเดินโล่ง ๆ ตอนแรกมารีนึกว่าจะเจอกับภาพวาดที่ขยับได้เต็มไปหมด และต้องกล่าวรหัสผ่านประตูกับภาพวาดสักภาพถึงจะเข้าไปในหอพักได้

แต่สิ่งที่เจอก็คือประตูทางเข้าหอพักที่มีเครื่องอ่านลายนิ้วมืออยู่เท่านั้น เด็กสาวก็เลยได้แต่ทำตาปริบ ๆ 

หลังจากที่รุ่นพี่จัดการลงทะเบียนลายนิ้วมือของนักเรียนใหม่เสร็จ เธอก็เปิดประตูพาเข้ามายังห้องนั่งเล่นที่มีโซฟา ชั้นหนังสือ เตาผิง และสิ่งอำนวยความสะดวกอื่น ๆ นอกจากนี้ยังมีบันไดวนหินที่พาขึ้นไปยังห้องพักด้านบน

“เด็ก ๆ มารวมกันตรงนี้ก่อน”

รุ่นพี่ให้เด็กใหม่มานั่งที่ด้านหน้าเตาผิง เธอแจกกุญแจห้องให้แต่ละคน และเอกสารที่จำเป็น มีรายการของที่ต้องใช้สำหรับการเรียนในปีหนึ่ง คู่มือนักเรียน ตารางเรียน ใบขอวีซ่านักเรียน และใบมอบตัวเข้าเป็นนักเรียน

รุ่นพี่ให้แต่ละคนกรอกข้อมูลในใบมอบตัว และลงลายมือชื่อเป็นอย่างแรก มารีอ่านรายละเอียดคร่าว ๆ ในเอกสารก็จะมีกฎและข้อห้ามต่าง ๆ ของโรงเรียน ซึ่งหากไม่ปฏิบัติตามก็จะถูกไล่ออกทันที รวมทั้งการไม่เรียกร้องค่าเสียหายกรณีประสบอุบัติเหตุภายในโรงเรียนโดยไม่มีอาจารย์เป็นผู้ดูแล หรือจากการออกสหกิจด้วย

ข้อดีอย่างหนึ่งของที่นี่คือไม่มีค่าธรรมเนียมหรือค่าเทอม บางทีก็สงสัยเหมือนกันว่าเขาเอาเงินที่ไหนมาเป็นเงินเดือนอาจารย์กับพัฒนาโรงเรียนกัน

ถัดจากใบมอบตัวคือใบขอวีซ่านักเรียน เพื่อเปลี่ยนสิทธิ์ในการอยู่ที่โอวล์ฟอสเทียร์จากสิบห้าวันเป็นสามปีครึ่ง มารีกรอกข้อมูลตามพาสปอร์ตของเธอลงไปและลงลายมือชื่อกำกับ

“เอาล่ะ ถ้างั้นก็พักผ่อนตามอัธยาศัยนะ ถ้ามีอะไรก็เรียกพี่ได้ พี่อยู่ห้อง 301 หลังจากนี้ที่นี่คือบ้านของพวกเธอนะ ช่วยกันดูแลด้วย” 

หลังจากเก็บรวบรวมเอกสารและแนะนำกฎในหอแล้ว รุ่นพี่ก็ปล่อยตามอัธยาศัย

ทีแรกก็นึกว่าจะให้อยู่กันเป็นรูมเมทห้องละหลายคน แต่คงเพราะจำนวนนักเรียนหญิงที่ไม่มากประกอบกับรุ่นพี่ส่วนใหญ่ย้ายออกไปอยู่ข้างนอก ที่หอนี้ก็เลยมีห้องว่างเหลือเฟือ โดยหอพักหนึ่งชั้นจะมีห้องพักอยู่สี่ห้อง มารีได้ห้องหมายเลข 103 อยู่ชั้นหนึ่ง ส่วนลูอานาขอแลกกุญแจกับนักเรียนอีกคนเพื่อมาอยู่ข้าง ๆ ห้องมารี

เมื่อเปิดประตูเข้ามา ก็พบกับห้องพักขนาดค่อนข้างมินิมอล กว้างพอจะวางเตียงนอนเดี่ยวปูด้วยผ้าสีขาวสะอาด โต๊ะเขียนหนังสือ ตู้เสื้อผ้า และชั้นวางของทำจากไม้สีเข้มเอาไว้ได้ มีพื้นที่ทางเดินกว้างพอจะเดินจากทางประตูหน้าผ่านเตียงไปเปิดหน้าต่างหลังห้อง ห้องน้ำและห้องอาบน้ำอยู่ทางซ้ายมือติดกับประตูหน้า ซึ่งก็ไม่ได้เก่าหรือสกปรกตามที่มารีจินตนาการไว้เลย ถ้าให้เทียบแล้วก็ดูดีพอ ๆ กับโรงแรมที่เธอพักเมื่อสองคืนก่อน เพียงแต่แคบกว่าและก็ไม่ได้มีการตกแต่งอะไรเป็นพิเศษ

เจ้านัวร์กระโดดขึ้นไปบนเตียงและรีบจับจองพื้นที่ มารีเดินไปเปิดผ้าม่านและหน้าต่างให้แสงสว่างกับอากาศบริสุทธิ์เข้ามาในห้อง เมื่อมองออกไปก็เห็นวิวทิวทัศน์ของป่ากับทิวเขาช่วยให้รู้สึกสดชื่นขึ้นมาทันที 

เด็กสาวเปิดกระเป๋าเดินทางและตู้เสื้อผ้า เธอโบกไม้กายสิทธิ์เล็กน้อย ทำให้เสื้อผ้าและรองเท้าในกระเป๋าลอยเข้าไปเก็บในตู้อย่างเป็นระเบียบ

จากนั้นก็เปิดกระเป๋าสะพายข้าง หยิบกระถางต้นลิ้นมังกรสูงประมาณหนึ่งฟุตออกมาวางบนโต๊ะเขียนหนังสือ หยิบโคมไฟทรงกลมรูปพระจันทร์วางไว้ข้างเตียง และหยิบกระจกเงาบานใหญ่มาแขวนใกล้ ๆ กับตู้เสื้อผ้า

ในระหว่างที่มารีเพลิดเพลินไปกับการจัดห้อง สักพักก็มีเสียงเคาะประตูดังมา พอเปิดให้ก็สะดุ้งเล็กน้อยเพราะเจอลูอานาที่ยังสวมหน้ากากคนป่ายืนอยู่ 

“อะ...เอาของพวกนี้มาจากไหนน่ะคะ” ลูอานาหัวเราะแหะ ๆ  “เสร็จยังเหรอคะ...ว่าจะชวนไปเที่ยวในเมืองน่ะค่ะ มีของที่อยากจะได้เพิ่มนิดหน่อย”

ถ้าต้องการอะไรเพิ่ม ก็ให้ไปที่ย่านการค้าเสีย

สองสาวเดินจากโรงเรียนเลียบไปตามถนนริมทะเลสาบ  มีทั้งชาวเมืองในชุดแต่งกายแบบยุคหลังสงครามโลกครั้งที่สอง และนักท่องเที่ยวในชุดประจำชาติของตนเองเดินกันประปราย บนท้องฟ้าก็มีคนขี่ไม้กวาดบินไปบินมา

จริง ๆ จะนั่งรถไฟใต้ดินหรือบินไปก็ได้ แต่เพราะระยะทางไม่ไกลมาก วิวสวย แถมยังช่วยเผาพลาญแคลอรี มารีเลยตัดสินใจเดินไปกับเพื่อนใหม่

“ที่ ๆ มารีอยู่เป็นแบบไหนเหรอคะ” ลูอานาถาม

“...คล้าย ๆ แบบนี้ แต่มีรถวิ่งบนถนนน่ะ”

“รถ?”

“เป็นพาหนะของมนุษย์ เป็นกล่องมีสี่ล้อ วิ่งไปบนถนน” มารีใช้ไม้กายสิทธิ์วาดรูปรถง่าย ๆ ให้ดู เมื่อเธอโบกไม้ไปหนึ่งที ภาพรถที่วาดจากเส้นแสงก็วิ่งออกไปและเลือนหายไป

“เห...สุดยอดเลยนะคะ” ลูอานาว่า พลางมองดูทิวไม้ “ที่บ้านเกิดฉันไม่มีอะไรสักกะอย่าง อย่าว่าแต่แบบนี้เลย มีแต่เกาะภูเขาไฟหน้าตาเหมือนเต่าอยู่ไกล ๆ กับแนวปะการัง...”

“ว่าแต่ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่เอลเดนน่ะ” มารีถามด้วยความสงสัย

“เป็นผู้ลี้ภัยจากสงครามภายในประเทศค่ะ ตั้งแต่เมื่อสิบกว่าปีก่อน ก็เลยมาอยู่ที่ชุมชนผู้อพยพชาวคาอิมานาที่เอลเดนค่ะ” ลูอานาบอก ก่อนจะก้มหน้าลงมองพื้น 

เห็นแบบนั้น มารีจึงไม่กล้าถามอะไรต่อ จากนั้นสาวชาวเผ่าก็เล่าเรื่องอื่น ๆ ของตัวเองให้ฟังตลอดทาง จนกระทั่งทั้งสองมาถึงย่านการค้าซึ่งห่างจากโรงเรียนประมาณหนึ่งกิโลเมตร ที่นี่เต็มไปด้วยร้านค้าต่าง ๆ ห้างสรรพสินค้า โรงแรม และเป็นที่ตั้งของสนามบิน

เนื่องจากสิ่งของที่จำเป็น พวกตำรา วัตถุดิบปรุงยา และเมล็ดพืชวิเศษ ทางโรงเรียนได้จัดหาเอาไว้ให้แล้ว สิ่งที่นักเรียนจะต้องหาเพิ่มเติมก็คือพวกสมุดโน้ตและเครื่องเขียน ทั้งสองคนจึงแวะร้านหนังสือร้านแรกที่เจอ

เมื่อเข้ามา ภายในร้านให้บรรยากาศสบาย ๆ ด้วยการตกแต่งแบบโมเดิร์นมินิมอล นอกจากหนังสือหลากหลายประเภทแล้ว ก็ยังมีเครื่องเขียน และอุปกรณ์สำหรับงานฝีมืออยู่ด้วย ที่มารีชอบที่สุดคือมีโซนที่ทำเป็นร้านกาแฟเล็ก ๆ อยู่ที่มุมหนึ่ง ให้คนที่ซื้อหนังสือมานั่งอ่านได้เลย ในระหว่างที่ลูอานาเลือกเครื่องเขียน มารีก็เดินดูหนังสือเล่มอื่น ๆ ที่น่าสนใจ พอได้ของที่ต้องการก็นำไปจ่ายที่เคาน์เตอร์ ซึ่งเจ้าของร้านนั้นไม่ใช่ผู้วิเศษแต่เป็นเอลฟ์สาวท่าทางเป็นมิตร

มารีแวะอ่านพาดหัวข่าวบนหน้าหนังสือพิมพ์บนชั้นวาง ที่นั่นเองก็ดูเหมือนจะมีเด็กสาวมนุษย์สัตว์เพศหญิงอายุราว ๆ เด็ก ม.ต้น และมีใบหูกับหางแมวสีขาวกำลังนั่งยอง ๆ อ่านอยู่เช่นกัน

ทำไมต้องเหน็บก้านโรสแมรีไว้กับโชคเกอร์ที่คอด้วยน่ะ มารีกระพริบตาปริบ ๆ เพราะบังเอิญไปสะดุดตาเข้า แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป

ระหว่างนั้นก็เริ่มเห็นนักเรียนใหม่มาเลือกซื้อของหลายคนแล้ว แต่จะว่าไป...

“ไม่เห็นหมอนั่นเลยนะคะ” ลูอานาที่หิ้วถุงกระดาษมาหามองซ้ายมองขวา  ตั้งแต่ตอนออกมาจากหอ มารีก็ไม่เห็นไทเลย 

สองสาวเดินเล่นไปในย่านการค้า แวะไปลองเสื้อผ้าใหม่ ๆ บ้าง แวะดูของแต่งห้องกระจุกกระจิกบ้าง พอรู้ตัวอีกทีก็เกือบจะเที่ยงแล้ว

“กินอะไรดีคะ” ลูอานาลูบหน้าท้องที่เปลือยเปล่าเห็นร่องสิบเอ็ด เธอเองก็จัดว่าเป็นคนที่หุ่นดีมาก ๆ และตัวสูงกว่ามารีเสียอีก

“กินสเต๊กกันไหม” มารีเสนอ สาวชาวเผ่าพยักหน้า 

เมื่อเข้ามาในร้าน ก็เจอผู้คนจำนวนมากนั่งกันเต็ม ยังดีที่พอมีที่ว่างอยู่ สองสาวจึงนั่งลงและหยิบเมนูมาดู กลิ่นหอม ๆ ของเนื้อย่างจากในครัวโชยออกมา ช่วยเพิ่มอรรถรสให้กับคนที่กำลังกินอาหาร และทำร้ายจิตใจคนที่กำลังรออาหารมาเสิร์ฟด้วยความหิวโหย 

“เอาสเต๊กเนื้อกวางมีเดียมแรร์ค่ะ” มารีสั่งเมนูกับพนักงานที่เป็นคนแคระเพศชายหนวดเฟิ้มสูงเท่ากับโต๊ะที่เธอนั่ง ส่วนลูอานาสั่งเป็นสเต๊กปลา พนักงานทวนออร์เดอร์อีกรอบ แล้วก็เดินไปที่โต๊ะอื่นด้วยท่าเดินตลก ๆ 

“โอ้ อยู่นี่เอง” 

สักพัก ประตูร้านอาหารก็เปิดเข้ามาอีกครั้ง ไอ้คนที่มารีกับลูอานาพูดถึงก่อนหน้านี้ปรากฏตัวออกมาในที่สุด หนุ่มไทยิ้มแป้น และขอมานั่งร่วมโต๊ะด้วย แต่เหมือนเขาจะไม่ได้มาคนเดียว

“เพื่อนใหม่เหรอคะ” ลูอานาชี้ไปที่ข้าง ๆ ไท เมื่อมารีเห็นหน้าเขาชัด ๆ ก็ชะงักไป 

“อ๊ะ เจอกันอีกแล้ว”

หนุ่มผมแดงที่ชื่อเดรโกหรืออะไรสักอย่างยกมือทักทายพร้อมรอยยิ้มเห็นเขี้ยว เห็นดังนั้นมารีก็ได้แต่ถอนหายใจออกมายาว ๆ และพึมพำในใจว่า...

หายนะ...

“เดรโกรัส ทีโอดอร์ ดันเต้ จะเรียกเดรโก หรือดันเต้ก็ได้” หนุ่มผมแดงแนะนำตัว วันนี้เขาก็ยังคงสวมแว่นกันลมแปลก ๆ เอาไว้

“ลูอานา คาฮานานูอิค่ะ” สาวชาวเผ่าแนะนำตัว

มารีไม่ได้พูดอะไร เธอใช้มีดหั่นสเต๊กเนื้อกวางซึ่งด้านนอกเป็นสีน้ำตาลส่วนด้านในเป็นสีแดงฉ่ำเอาเข้าปาก แก้มของเธอกลายเป็นสีชมพูจาง ๆ 

“คุณเอแคลร์สินะ ชื่อเหมือนขนมที่ชอบกินเลย” เมื่อนั่งลง หนุ่งผมแดงก็ทักด้วยรอยยิ้ม

“โอแคลร์” มารีมองค้อนผ่านแว่นตาไปที “เรียกมารีก็ได้”

“อื้อ ยินดีที่ได้รู้จักนะ คุณซุ่มซ่าม”

“...”

“หืม?” 

ไทกับลูอานาเอียงคองง แต่มารีไม่ตอบอะไร เธอหั่นสเต๊กเข้าปากด้วยหน้าที่แดงขึ้นกว่าเมื่อครู่ และเลี่ยงสายตาจากหนุ่มผมแดง

ระหว่างนั้นอาหารของอีกสองหนุ่มก็ตามมา ไทสั่งเป็นสปาเก็ตตีคาโบนาราเบคอน ส่วนเดรโกสั่งเป็นสเต๊กเนื้อหมีสุกปานกลาง

 “นี่ กินอย่างนั้นไม่ลำบากก่อ” ไทถามลูอานา เพราะเธอใช้วิธีแย้มหน้ากากด้วยมือข้างหนึ่งแล้วตักอาหารเข้าปากด้วยอีกมือ 

“จะเปิดได้ก็ต่อเมื่อแต่งงานแล้วเท่านั้นค่ะ เป็นประเพณีของเกาะ ไม่อย่างนั้นพระเจ้าจะสาปให้ขี้เหร่ค่ะ” ลูอานาบอก และใช้ส้อมจิ้มชิ้นเนื้อปลาเข้าปากอีกคำ

“ไม่ต้องให้โดนพระเจ้าสาบก็ขี้เหร่อยู่แล้วกระมัง”

“จะให้ปักที่หัวหรือหัวใจดีคะ” ลูอานาหยิบตุ๊กตาฟางขึ้นมา และเอามีดหันสเต็กมาจ่อ ไอ้ตัวแสบสะดุ้งก่อนจะไปหลบหลังเก้าอี้

“ที่นี่ไม่ใช่คาอิมานาสักหน่อย พระเจ้าคงไม่รู้หรอกน่า เสียดายความสวยออก” เดรโกช่วยเสริม ลูอานาชะงักไปหนึ่งที ก่อนจะเก็บตุ๊กตาฟางเอามือมาเล่นปอยผมเปียเขิน ๆ มารีเคี้ยวสเต๊กเนื้อตุ้ย ๆ มองด้วยหน้าตายด้าน

ว่าแต่ทำไมคุณพี่ไม่ถอดแว่นแปลก ๆ ออกด้วยล่ะ

แต่สุดท้าย หลังกินข้าวกลางวันกันเสร็จและเดินจากย่านการค้ากลับมาที่โรงเรียน ลูอานาก็ไม่ยอมถอดหน้ากากออกเลย เช่นเดียวกับเดรโกที่ไม่ถอดแว่นตาเช่นกัน ทิ้งให้เป็นปริศนาคาใจของมารีและไทต่อไป