ลมรักพัดผ่าน

ลมรักพัดผ่าน

บทที่ 01

พริมา

     ณ ประเทศX

      เสียงนกร้องเรียกกันออกหากิน แสงยามอรุณกระทบคลื่นระยิบระยิบ อีกทั้งยังส่องผ่านม่านโปร่งแสงเข้ามาภายในห้องที่ตกแต่งอย่างเรียบง่าย สีขาวครีมสะอาดตา พริมาที่นอนอยู่บนเตียง ในท่าทางอย่างเป็นธรรมชาติ ดีดตัวขึ้นมาอย่างเคยชิน เธอเหลือบมองไปที่หัวเตียง 

ปรากฎตัวเลขแก่สายตา 06.00 น.สาวไร่อย่างเธอไม่รีรอให้เสียเวลามากกว่านี้ รีบจัดการกับตัวเองให้เสร็จสรรพ พร้อมสำหรับลุยงาน

“ลื้อจะไปแล้วเหรออาพรีม อยู่ใส่บาตรพระด้วยกันก่อนไหม”หญิงชราผู้เป็นย่าถามขณะรอตักบาตรพระ

“ไม่ล่ะม่า พรีมจะเข้าไร่แล้ว วันนี้มีนัดคุยกับลูกค้าด้วย ต้องรีบจัดการงานในไร่ให้เสร็จ”เธออธิบายแล้วรีบบึ่งสองล้อคู่ใจออกไป เธออาศัยอยู่กับอาม่าผู้เป็นญาติที่สนิทที่สุดของเธอเพียงคนเดียวในเวลานี้ เนื่องจากบิดาของพริมาจากไปเพราะป่วยเป็นโรคทางพันธุกรรมที่รู้จักกันดีในชื่อพาร์กินสัน(Parkinson’s disease) คือโรคทางสมอง ที่เกิดจากเซลล์ประสาทในบางตำแหน่งเกิดมีการตายโดยไม่ทราบสาเหตุที่แน่ชัด ทำให้สารสื่อประสาทในสมองที่ชื่อว่า โดปามีน (Dopamine) มีปริมาณลดลง บิดาจากไปยังไม่ถึงเดือนมารดาก็มาประสบอุบัติเหตุไปอีกคน ในขณะนั้นพริมาสาวน้อยอายุเพียง20 ซึ่งอยู่ในรั้วมหาวิทยาลัยชื่อดังของประเทศ จึงต้องเผชิญและแบกรับทุกอย่าง อย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ครั้นจะให้อาม่ากลับไปทำงานก็คงไม่ไหวแล้ว เธอจึงตัดสินใจลาออกเพื่อมาเรียนบริหาร 

“คุณพรีมมาแต่เช้าเลยวันนี้”

“ค่ะพี่จอย พอดีช่วงบ่ายพรีมมีธุระต่อน่ะ แล้วนี่คนงานเขามารับของไปแล้วใช่ไหมคะ”

“ค่ะ คุณพรีมมารับไป3คันรถแล้วค่ะ”

“ยังไงก็ฝากพี่จอยด้วยนะคะ พรีมขอไปดูที่สวนก่อน ได้ยินแว่วๆจากกรมอุตุว่าจะมีพายุเข้า เกรงว่าถ้าฝนมาแล้วจะรับมือไม่ไหวค่ะ”

“ได้ค่ะ พี่จะทำให้เต็มที่ให้คุ้มค่าแรงแน่นอนค่ะ”

พริมาพยักหน้าและยิ้มให้เล็กน้อยก่อนจะไปดูในไร่

ตกบ่าย

“เดินทางปลอดภัยนะคะ”เธอลุกขึ้นพลางกล่าวเพื่อเป็นการส่งแขก

“เช่นกันครับ”

“ไม่ได้จริงๆค่ะ รบกวนคุณลูกค้าปล่อยมือด้วยค่ะ”พนักงานเสิร์ฟน่าตาน่ารัก กำลังถูกคุมคามจากชายที่เป็นลูกค้าที่เรียกกันว่าพระเจ้า เหอะ หน้าตาก็ดีนิสัยเสียจริงๆ

“นี่ คุณฟังภาษาไทยรู้เรื่องไหมเนี่ย น้องเขาบอกไม่ได้ไงคะ เข้าใจว่าเป็นต่างชาตินะคะ อาจจะไม่เข้าใจวัฒนธรรมบ้านเมืองที่นี่ แต่ท่าทางคุณก็ดูมีการศึกษานะคะ ควรจะหัดใช้หัวสมองมากกว่าจะใช้หัวอย่างอื่นคิดนะคะ”พูดจบเธอก็ยิ้มอ่อนและคว้ามือน้องพนักงานหวังให้ออกไปจากสถานการณ์ตรงนี้

“เดี๋ยว”ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะได้เอ่ย พริมาก็จูงมือน้องพนักงานออกไปแล้ว โดยไม่รอให้เขาพูด

บ้าน

“กลับมาแล้วค่ะ หิวจังเลย มีอะไรกินบ้างคะเนี่ย”

“หลายอย่าง ลื้อไปล้างมือล้างไม้ซะสิ”

“โอเคครับ!”

“ม่ารู้ใจจัง กำลังอยากมัสมั่นพอดีเลย ได้ยินว่ามีเรื่องจะคุยกับพรีมเหรอคะ”

“ลื้อกินก่อนก็ได้ อั๊วไม่รีบ”

“พูดมาเลยม่า กินไปคุยไปก็ได้”

“เรื่องแต่งงานของลื้อกับอาตี๋”

“แต่พรีมยังเรียนอยู่นะอาม่า”

โปรดติดตามตอนต่อไป...

N

E

X

T