คุณ ผี คะมาเป็นแฟนกับฉันที

 ”รางวัลงวดที่หนึ่งได้แก่ 370 146“เสียงผู้ประกาศเลขลอตตารี่ดังออกมาจากกระท่อมเล็กๆ

“โหยยย ฉันซื้อ36 มันดันออก37 เกินไปนะบ้างที”เด็กสาวผมสั้น ร่างเล็ก บ่นพร้อมกับฉีกใบลอตตารี่ในมือ

“อีจีมึงเพาๆลงบ้างเหอะ เรื่องหวยเนี่ย เสียดายเงินแท้ๆใบนึงซื้อข้าวได้ตั้งกี่มื้อ”   แม่จีพูดพร้อมกับถือถ้วยแกงมานั่งข้างๆจี

“ครั้งสุดท้ายล่ะเเม่ ทนหน่อยก็ไม่ได้ เดี่ยวหนูก็ย้ายไปอยู่กรุงเทพพรุ่งนี้แล้ว”       ถึงจะย้ายไปอยู่ห้องกึ่งได้ดินก็เหอะ ไม่บอกแม่เรื่องห้องน่าจะดีกว่า ขืนบอกแม่ต้องใช้เงินด้วยเองออกค่าห้องให้เเน่ๆ

“แม่..แม่อยู่ได้เเน่นะ”จีทำหน้าอาลัยอาวรณ์เมื่อถามแม่

“แกถามรอบที่100ได้เเล้วมั้ง นังเด็กนี่ ฉันอยู่ของฉันได้ ป้าจวนข้างบ้านเค้าก็อยู่เป็นเพื่อนฉัน” แม่ตอบพร้อมเขกหัวจี

“แกนั้นแหละ น่าเป็นห่วง ยิ่งเป็นจุดสนใจของภูติผีอยู่ ตะกรุดที่แม่ให้ต้องเก็บไว้ให้ดีนะ”   แม่พูดพร้อมทำสีหน้าเป็นห่วง

“จ้ะเเม่” ฉันพยักหน้าตอบส่งๆ เพราะเริ่มเบื่อกับคำเตือนพวกนี้เต็มที แม่ชอบเราให้ฟังว่า พ่อของฉันเคยเป็นหมอผีประจำหมู่ ความเก่งขอพ่อลือกันไปทั่วบ้านทั่วเมือง เเต่พอฉันเกิดมาพ่อเลยตัดสินใจเลิกเป็นหมอผี เพราะไม่อยากให้ฉันต้องมารับกรรม หรือเสียงอันตราย แต่พ่อดันตายโดนที่หมอหาสาเหตุไม่เจอตอนฉันอายุได้3ขวบ ชาวบ้านลือกันว่าพ่อโดนของเข้าตัว จากงานสุดท้ายที่พ่อรับมา หลังจากพ่อตายแม่ก็ให้ฉันพกตะกรุดของพ่อห้อยคอไว้ตลอด ฉันไม่เคยถอดตะกรุดออกเลยจึงไม่รู้ว่าสิ่งที่เเม่พูดหมายถึงอะไร

ณ กรุงเทพมหานคร

“ลุงโชเฟอร์จอดตรงนี้เลยค่ะ” จีเตรียมตัวลงจากรถ หลังจากควักเงินให้คนขับเเท็กซี่

“หนูจะมาอยู่ตึกนี้หรอลูก” ลุงโซเฟอร์ถามพร้อมมองจีผ่านกระจกมองหลัง

“อ๋อ ใช่ค่ะ...ทำไมหรอคะลุง?” จีถามตอบพร้อมขนของลงจากรถ

“ก็คนเถวนี้เค้าลือกันนะหนู ว่าตึกนี้อะมีผี ช่วงตี3ตี4คนแถวนี้เค้ามักจะได้ยินเสียงผู้ชาย สวดคาถาอะไรก็ไม่รู้ดังก้องไปทั่ว “หนูเพิ่งย้ายมาต้องระวังไว้น่ะ” พูดจบลุงโซเฟอร์ก็ขับรถออกไปช้าๆ

ฉันกวาดตามองไปรอบๆตึกก็เห็นยายหน้าตาใจดีคนนึงยืนยิ้มให้อยู่หน้าตึกในมือแกถือกุญเเจ ทำให้รู้ทันทีว่าต้องเป็นเจ้าของตึก หลังจากทักทายเสร็จ คุณยายก็พาฉันไปดูห้อง ทางเดินของตึกดูสะอาดตา มีการตกแต่งด้วยต้นไม้เล็กๆตามทางเดิน คอนโดแบบนี้มีผีได้ด้วยหรอ? เดินมาซักพักก็เป็นบรรไดลงไปห้องของฉัน บรรได4-5ขั้นขนาดเล็ก ที่พาลงไปห้องกึ่งได้ดินของตึกหน้าประตูห้องมีบ้านเลข 307 เล็กๆแหวนไว้

บรรยากาศภายในห้องต่างจากข้างนอกจนน่าตกใจ กลิ่นอับชื่นของห้องกึ่งใต้ดินจางๆ และเเสงที่ส่งเข้ามาทางหน้าต่างเล็กๆทำให้ดูวังเวงเข้าไปใหญ่ แต่ก็สมราคาห้องแล้วนั้นแหละ ในเมื่อไม่มีเงินก็เลือกอะไรไม่ได้หรอก

หลังจากคุยเรื่องกฏการเช่ากับคุณยายแล้ว ฉันก็เริ่มจัดของไปเรื่อย จนเวลาปาไป20:00

“วันนี้พอก่อนแล้วกัน พรุ่งนี้ต้องตื่นไปวิทลัยแต่เช้าอีก”ฉันบ่นพร้อมเอียงตัวลงบนเตียง แล้วผอยหลับไป

“นี่...ทำไมเธอ....” เสียงของผู้ชายเเว่วเข้ามาในหู คงจะเป็นเสียงคนคุยกันเเถวนี้นั้นแหละ ฉันนอนต่อโดยไม่ลืมตาดูรอบๆตัว เพราะความเหนื่อยจากการเดินทางมาทั้งวัน

“แก๊ก...” !!ฉันสะดุ้งตื่นทันที หลังจากได้ยินเสียงมาจากในห้อง ฉันค่อยๆกระพริบตาให้สายตาเริ่มชินกับความมืด บรรยากาศภายในห้องวังเวงมากกว่าตอนกลางวันมาก ห้องเล็กๆที่มีเพียงเเสงไฟเล็กน้อยจากด้านนอก ทำให้มองได้ไม่ชัด ฉันค่อยๆเอื่อมมือไปเปิดหน้าจอโทรศัพท์เพื่อจะมองหาต้นเสียงภายในห้อง

ฉันช็อคจนหน้าซีด ใจเริ่มเต้นเเรงขึ้นพร้อมกับความรู้สึกหนาว ภาพเรื่อนรางที่เห็นตรงหน้าคือ ร่างของผู้ชายตัวสูง ผมสีขาวดวงตาสีเเดง ทั้งตัวมีเเต่แผลเเละรอยสัก กำลังยืนกอดอกมองฉันจากปลายเตียง ด้วยสัญชาตญาณทำให้รู้ทันทีว่า นี่ไม่ใช่คนเเน่ๆ ฉันพยายามจะขยับตัวเพื่อจะวิ่งหนีออกไปจากสถานะการณ์นี้ แต่ร่างกายกลับหนาวเเละเเข็งทื่อทำให้รู้ทันทีว่าฉันโดยผีอำเข้าเเล้ว ชายคนนั้นยืนจ้องด้วยดวงตาสีเเดงน่ากลัว แต่กลับมองเห็นใบหน้าได้ไม่ชัด เขาค่อยๆโน้มหน้าเข้ามาใกล้หน้าฉัน ทำให้เห็นเเผลบนตัวเขาอย่างชัดเจน รอยแผลของมีดหลายจุดที่ดูสาหัส ทั้งที่เขากำลังจ้องตาฉันอยู่แต่ใบหน้าเค้ากลับเบลอเเละไม่ชัด

“บื้นน.....” ฉันสะดุ้งตื่นเพราะเสียงมอเตอร์ไซด์ที่ขับผ่านหน้าตึกไปอย่างรวดเร็วเเละมองไปรอบรรยากาศในห้องที่ยังเหมื่อนเดิม ฉันรีบพุ่งตัวไปเปิดไฟใน้ห้องทันที และมองดูรอบๆ “เฮ้อ ฝันนิหว่า” ฉันถอนหายใจพร้อมนอนลงบนเตียงเเละดูเวลาในโทรศัพท์ 03:07 นาที