แด่ชีวิตสุดชิลของต้นหลิวจอมเฉื่อย

 

บทนำ

 

 

 

"อย่าให้แม่ได้รับสายจากอาจารย์ตั้งแต่วันแรกนะต้นหลิว"

 

 

 

"ค้าบบบ"

 

 

 

"แล้วก็หาเพื่อนให้ได้สักคน"

 

 

 

"..."

 

 

 

"มีเพื่อนมันดีนะพี่หลิว ได้เล่นสนุกกันทุกวัน มะตูมมีเพื่อนเยอะแยะมากมาย"

 

 

 

"นั่นสิ มีเพื่อนแล้วเย็นนี้พาไปกินขนมที่ร้านนะ บ๊วยก็จะพาเพื่อนบ๊วยไปด้วยเหมือนกัน"

 

 

 

"พี่บ๊วยชอบพาเพื่อนมาตลอด ๆ มะตูมพาไปด้วยดีกว่า ได้ไหมคะแม่"

 

 

 

"หืม? ได้สิ พามานะต้นหลิวแม่จะเตรียมของอร่อย ๆ ไว้รอ"

 

 

 

"..."

 

 

 

เฮ้อ! ชีวิตต้นหลิวช่างวุ่นวาย อยากอยู่สงบ ๆ สบาย ๆ แบบสโลว์ไลฟ์ไม่ได้หรือไง ทำไม่ต้องให้มีสังคม ทำไมต้องหาเพื่อน แค่อยากอยู่คนเดียวทำไมมันยากอย่างนี้

 

 

 

"ไปนะครับ"

 

 

 

"ขอให้สนุกกับการเรียนวันแรกนะลูก"

 

 

 

ร่างเจ้าเนื้อลงจากรถโดยไม่หันกลับไปมอง ส่วนแม่กับพวกน้อง ๆ ก็ขับรถออกไปโดยไม่เซ้าซี้ 

 

 

 

เดินเอื่อย ๆ ดูบรรยากาศโดยรอบเพื่อที่จะได้คุ้นชิน เอ่อ..สวัสดีโรงเรียนใหม่ในฐานะนักเรียนมอปลายหน้าตาย

 

 

 

ต้นหลิวได้ฉายาว่าเป็นจอมเฉื่อย ชอบทำอะไรช้า ๆ แถมหน้ายังตายเกือบเข้าขั้นไร้ความรู้สึก แต่จริง ๆ แล้วต้นหลิวแค่มีความสุขกับการใช้ชีวิตเอื่อยเฉื่อยไม่เร่งรีบ รักการกิน เล่นเกม ดูการ์ตูน ดูหนัง ดูซีรีส์ แล้วก็ฟังเพลง 

 

 

 

เหมือนไม่ฉลาดแต่ผลการเรียนเป็นที่น่าตกใจ เก่งแบบไม่แสดงออก ชอบอยู่กลาง ๆ ไม่ชอบเด่นดัง เป็นที่สนใจของผู้คนยิ่งแล้วใหญ่เข้าขั้นกลัว และที่สำคัญเหนือสิ่งอื่นใดเลยคือชอบอยู่คนเดียว

 

 

 

ส่วนเรื่องนิสัยใจคอ...เห็นเป็นคนเย็นชาแบบนี้แต่จริง ๆ แล้วใจดีมากนะ รักความสงบสุดใจ ถ้าขอให้ช่วยก็พร้อมช่วย ชอบแบ่งปัน คิดก่อนพูดและเลือกที่จะพูดตรง ๆ เสมอ เห็นอ่อนปวกเปียกแต่สู้คน ทำมาทำกลับไปโกง แม้จะสู้ไม่ได้ทางสรีระก็ตาม

 

 

 

โรงเรียนที่ต้นหลิวเข้าเรียนเป็นโรงเรียนเอกชนขนาดใหญ่ สอนตั้งแต่อนุบาลจนถึงมัธยมปลาย ซึ่งน้อง ๆ ของต้นหลิวเรียนอยู่อีกโรงเรียนหนึ่งแต่ในอนาคตก็จะมาต่อที่นี่กันหมด เพราะโรงเรียนเดิมสอนตั้งแต่อนุบาลจนถึงแค่ชั้นมัธยมต้นเท่านั้น ต้นหลิวเองก็เรียนที่นั่นจนถึงมอสามเหมือนกันแล้วจึงค่อยมาต่อมอสี่ที่นี่ 

 

 

 

พ่อกับแม่บอกว่าที่นี่เขาดีนะ มีทั้งเน้นวิชาการ เน้นกีฬา เน้นกิจกรรม มีหมดตามแต่ที่นักเรียนจะเลือกสรร ฉะนั้นนอกจากเรียนให้ผ่านไปวัน ๆ แล้วต้นหลิวยังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะทำอะไรต่อ เพราะหลากหลายจนเลือกไม่ถูก

 

 

 

แวะร้านค้าเพื่อซื้อน้ำกับขนม แต่คนเยอะจนถอดใจ ต้นหลิวหมุนตัวกลับหมายจะไปหาที่นั่งรอเข้าแถวแทน แต่แล้วก็...

 

 

 

ปึก!

 

 

 

"โอ๊ะ!"

 

 

 

ทำให้ปะทะเข้ากับหน้าอกของใครคนหนึ่งพอดิบพอดี อีกฝ่ายตัวสูงกว่ามาก ต้นหลิวสูงแค่อกเขาเท่านั้นเอง

 

 

 

"ขอโทษที" เสียงทุ้มเอ่ยบอกก่อนเดินสวนเข้าไปด้านในโดยที่ต้นหลิวยังไม่ทันเห็นหน้าด้วยซ้ำ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"นี่ นายชื่ออะไรเหรอ"

 

 

 

คนที่นั่งอยู่ด้านหลังสะกิดไหล่ขณะที่กำลังนั่งฟังผู้อำนวยการกล่าวอยู่บนเวที จะทำเป็นไม่รับรู้ก็ไม่ได้ จึงหันไปบอกให้มันจบ ๆ

 

 

 

"ต้นหลิว"

 

 

 

"เราชื่อสุรนะ" (สุ-ระ)

 

 

 

"อ่า... อือ"

 

 

 

"เป็นเพื่อนกันไหม"

 

 

 

"มะ.."

 

 

 

ถ้าปฏิเสธอีกคนจะเสียใจหรือเปล่า อุตส่าห์ชวนเป็นเพื่อนกันแท้ ๆ พอเป็นแบบนี้ต้นหลิวเลยกลืนคำปฏิเสธลงคอ

 

 

 

"ได้สิ"

 

 

 

เป็นก็เป็น

 

 

 

มีเพื่อนไว้สักคนคงไม่เป็นไร

 

 

 

"เยี่ยมเลย งั้นตอนขึ้นไปบนห้องเรานั่งด้วยกันเนาะ"

 

 

 

"อือ"

 

 

 

ใช้เวลาอยู่หน้าเสาธงนานพอสมควร ดีแค่ไหนที่มีโดมบังแดดไม่อย่างนั้นนักเรียนแต่ละคนคงมีเหงื่อไหลเต็มแผ่นหลัง

 

 

 

ชั้นมอสี่ทุกปีก็จะมีทั้งเด็กใหม่แล้วก็เด็กเก่า พวกเด็กเก่าก็จะสบายหน่อยเพราะคุ้นเคยกับสถานที่ ขณะที่เด็กใหม่ก็จะตื่นตาตื่นใจ ไม่รู้ทางบ้าง หลงบ้างก็สนุกดี

 

 

 

"นั่งตรงไหนดี" สุรถามพลางมองเพื่อนร่วมห้องหลายคนเข้าไปจับจ้องโต๊ะเรียนกันเรียบร้อยแล้ว

 

 

 

ต้นหลิวไม่ได้ตอบแต่เดินตรงไปยังด้านหลังสุด โต๊ะริมหน้าต่าง สุรไม่ค่อยเข้าใจนิสัยของเพื่อนใหม่เท่าไรนัก แต่ก็ตามไปนั่งข้างกัน

 

 

 

วันทั้งวันนอกจากแนะนำตัวทำความรู้จักเพื่อนร่วมห้องกับอาจารย์ที่ปรึกษาก็ไม่ได้ทำอะไรมาก บางวิชาสอนนิดหน่อยแล้วก็ปล่อยพัก

 

 

 

จวบจนได้เวลากลับบ้าน ต้นหลิวมองเพื่อนใหม่กำลังเก็บของใส่กระเป๋า พลางนึกไปเรื่องเมื่อเช้าที่แม่กับพวกน้อง ๆ บอก

 

 

 

จะชวนไม่ชวนดี

 

 

 

เผื่อบ้านสุรอยู่ไกล

 

 

 

หรืออยู่คนละทางล่ะ

 

 

 

"อ่า..."

 

 

 

"หืม? มีอะไรหรือเปล่า"

 

 

 

เกิดจะขี้อายขึ้นมา ต้นหลิวมองหน้าสุรนิ่งแต่ในใจเต้นรัวเป็นกลองชุด

 

 

 

ด้วยพฤติกรรมคล้ายจะเย่อหยิ่งทำให้ก่อนหน้านี้ไม่มีใครกล้าเข้าหา ต้นหลิวเองก็อยู่ได้ด้วยตัวคนเดียว พอมีเพื่อนคนแรกอย่างสุรเลยทำตัวไม่ถูก

 

 

 

"หน้าเรามีติดอยู่เหรอ" นั่งกอดกระเป๋ามองเพื่อนที่วันทั้งวันพูดกับเขานับคำได้

 

 

 

"ไม่มี แต่..."

 

 

 

"อือฮึ แต่?"

 

 

 

ปกติก็ไม่เคยทำตามคำพูดใคร ทำไมคราวนี้ถึงได้ใส่ใจคำพูดของแม่นักนะ

 

 

 

เอาก็เอาวะ

 

 

 

"บ้านนายอยู่แถวไหนเหรอ" เอ่ยถามเสียงเบา

 

 

 

"แถวตลาดเจ๊สดศรีน่ะ นายล่ะ"

 

 

 

"หมู่บ้านสุขใจ"

 

 

 

"เฮ้ย! ทางเดียวกัน แล้วนี่กลับยังไง สองแถวแดงเหมือนกันไหม"

 

 

 

"อือ"

 

 

 

"ดีว่ะ"

 

 

 

"นายอยากแวะกินขนมร้านแม่เราก่อนไหมล่ะ ...ฟรีนะ"

 

 

 

"อ่อ..."

 

 

 

แล้วอยู่ ๆ สุรก็ระเบิดหัวเราะเสียงดังลั่นด้วยท่าทางชอบอกชอบใจในอะไรบางอย่าง ทำเอาเพื่อนคนอื่น ๆ หันมามองกันทั้งห้อง

 

 

 

"เราเข้าใจละ นายเป็นพวกคุยไม่เก่งนี่เอง ฮ่า ๆ ๆ คือจะพาเราไปแนะนำให้แม่รู้จักใช่ป่ะ" สุรกุมท้องหัวเราะจนน้ำตาไหล

 

 

 

ความมั่นใจของต้นหลิวหดเหลือนิดเดียว ทำไมต้องหัวเราะขนาดนั้นล่ะสุร มันแปลกมากเลยสินะ

 

 

 

"น่ารัก! ทำไมน่ารักขนาดนี้ฮะต้นหลิว" สุรยื่นมือทั้งสองข้างไปบีบแก้มเพื่อนใหม่ แสนเอ็นดูอะไรอย่างนี้

 

 

 

สรุปสุดท้ายก็ตกลงที่จะไปกินขนมที่ร้านของแม่ต้นหลิว เช่นเดียวกับที่ชวนต้นหลิวไปกินหมูกะทะที่ร้านของแม่ตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

.

 

 

 

.

 

 

 

.

 

 

 

"สุรเขาช่างคุยดีนะ"

 

 

 

"ใช่ ๆ พี่สุรตลกดี"

---

 

 

 

"หล่อมากด้วย"

 

 

 

ดูเหมือนแม่กับพวกน้อง ๆจะถูกใจเพื่อนใหม่ของต้นหลิวมาก ถึงขนาดพูดถึงกันไม่หยุด

 

 

 

"ไว้ชวนมากินข้าวที่บ้านสิ พ่อจะได้รู้จักด้วย"

 

 

 

การมีเพื่อนสักคนของต้นหลิวดูจะเป็นเรื่องมหัศจรรย์ บนโต๊ะอาหารเย็นทุกคนยิ้มแย้มดีใจที่เด็กหนุ่มผู้ไม่เคยสนใจอะไร เริ่มที่จะทำตัวเหมือนคนทั่วไปบ้างแล้ว