นทีสีรุ้ง (NC 25 ++)

​

 ทริปนี้สนุกแน่เชื่อแม่สิ

“อ้าว คุณแม่มาได้ยังไงครับ น่าจะโทรมาก่อน รอนานไหมครับเนี่ย?” นทีที่พึ่งกลับมาจากทานอาหารกลางวันรัวคำถามเป็นชุดทันทีที่กลับมาแล้วพบว่าใครมารอพบอยู่

“โถ่ แม่ก็แวะมาดูลูกชายแม่หน่อยสิ เห็นว่าพึ่งกลับมา แม่ก็กลัวว่าอะไรๆ จะไม่เข้าที่เข้าทาง เผื่อลูกอยากได้อะไรเพิ่มเติม จะได้ให้คนมาจัดการถูก” คุณนับดาวตอบกลับลูกชายหัวแก้วหัวแหวนอย่างเอ็นดู

ก็อกๆๆ

“เข้ามาได้” นทีตอบรับเสียงเคาะเรียกหน้าห้องทันที

“ขออนุญาตนะครับคุณท่าน พอดีผมจะขอเอาเอกสารด่วนมาให้บอสเซ็นครับ” อัศนัยหันมาขออนุญาตคุณนับดาวอย่างเกรงใจ ก่อนจะเดินเอาเอกสารมายื่นให้นทีเมื่อเห็นคุณหญิงท่านพยักหน้าตอบรับ

“พรุ่งนี้เลิกงานแล้วผมจะไปสมุยเลยนะ มีเอกสารอะไรให้ผมเซ็นทยอยเอามาให้ผมเซ็นวันนี้ได้เลย”

นทีสั่งงานพร้อมกับลากสายตาผ่านเอกสารตรงหน้าคร่าวๆ สายตาคมกริบที่ผ่านโปรเจ็คมานับไม่ถ้วน ถึงจะลากสายตาแค่ผ่านๆ แต่ทุกอย่างที่ผ่านสายตาคมกริบนั้นถูกประมวลอย่างเฉียบขาดทันที

“โอเคครับ แล้วบอสจะให้ผมจองตั๋วเครื่องบินหรือจะเอารถไปเองดีครับ?” เลขาหนุ่มสอบถามก่อนจะรับแฟ้มที่พึ่งเซ็นเสร็จกลับคืนมา

“อ้อ บอสครับ น้องรุ้งจะเอาเอกสารที่บอสให้หาเมื่อเช้าเข้ามาเสนอด้วย ให้เข้ามาเลยไหมครับ?” เลขาหนุ่มที่หันมาเห็นรุ่นน้องสาวยืนละลักละล่ำหน้าห้องกล่าวขึ้น

“อ้าว หนูรุ้งเข้ามาสิลูก” คุณนับดาวหันไปมองตามอัศนัยก็เห็นร่างบางที่เธอเอ็นดูเหมือนลูกอีกคนยืนอยู่ แต่ร่างบางได้ยินอย่างนั้นก็ไม่ได้ก้าวเข้าไปในห้องทันที ดวงตากลมลอบมองเจ้าของห้องอย่างกล้าๆ กลัวๆ เพราะกลัวว่าถ้าตนพรวดพราดเข้าไปจะถูกเขาว่ากลับมาให้เสียใจอีก

“เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะขับรถไปสมุยเอง ขอบคุณมากนะที่ถาม” นทีหันไปตอบเลขาหนุ่ม พร้อมกับมองไปที่ประตูห้องตรงที่ร่างบางของทอรุ้งยืนรออยู่

“เข้ามาสิ คุณแม่เรียกหาไม่ได้ยินเหรอ?” ร่างสูงตอบกลับมาอย่างหงุดหงิด เขาน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ? เด็กนี่ถึงได้ทำท่าหวาดผวาขนาดนั้น

“โถ่! ตาที พูดจากันดีๆ สิลูก”

คนเป็นแม่ว่าอย่างเอือมระอา และรู้สึกผิดลึกๆ ตอนระตีเสียแรกๆ เธอคิดว่าการที่ปล่อยให้ต่างคนต่างอารมณ์เย็นแล้วค่อยมาคุยกันจะเป็นทางออกที่ดี แต่กลับกลายเป็นว่าทั้งคู่หมางเมินต่อกัน จนพาลไม่คุยกันและทะเลาะกันใหญ่โตในที่สุด

“เอ่อ นี่ค่ะเอกสารที่คุณขอเมื่อเช้า” มือเรียวส่งต่อแฟ้มที่ตนจัดเรียงไว้เป็นระเบียบให้ร่างสูง

“ฉันแยกเป็นหมวดไว้ให้แล้วนะคะ แล้วก็มีเอกสารข้อมูลของคู่แข่งของบริษัทเราด้วย เผื่อจะเป็นประโยชน์กับคุณนทีค่ะ” ร่างสูงชะงักไปเพราะไม่คิดว่าร่างบางจะละเอียดถึงขั้นที่รู้ด้วยว่าต้องศึกษาข้อมูลของคู่แข่งด้วย ขนาดร่างสูงเองยังอดชื่นชมในใจลึกๆ ไม่ได้ ก่อนจะยื่นมือมารับแฟ้มไป

สายตาคมกริบของต้นไม้ที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาครึ่งอายุคนกำลังทอดมองทั้งสองคนอยู่เงียบๆ ถ้าเลือกได้เธอก็อยากย้อนเวลากลับไปแก้ไขเรื่องราวที่เกิดขึ้น ไม่ต้องรักกันก็ได้ แต่แค่ไม่เกลียดกันแบบนี้ก็พอ

มุมปากสวยยกยิ้มขึ้นหลังจากที่คิดถึงสาเหตุที่ทำให้เธอต้องเดินทางมาหาลูกชายของเธอภายในวันนี้ คงจะไม่มีอะไรมีความสุขเท่ากับการที่ได้เห็นลูกชายของเธอกับร่างบางตรงหน้าคืนดีกัน ถึงแม้เหตุผลหลักๆ จะมีมากกว่านั้น แต่คนเป็นแม่อย่างเธอก็พูดออกมาได้ไม่มากนัก

“คุณท่านสวัสดีค่ะ ทานข้าวมาหรือยัง ให้รุ้งสั่งอาหารให้ทานไหมคะ?”

ร่างบางคุกเข่านั่งย่ออยู่ที่พื้นมือทั้งสองข้างเกาะไว้บนที่วางแขนของโซฟารับแขกตัวหรู พลางถามคุณนับดาวหลังจากที่ส่งต่องานทั้งหมดให้นทีเสร็จแล้ว ดวงตากลมเปล่งประกายสดใสสมวัย ปากบางฉีกยิ้มสวยเรียกรอยยิ้มของคนมองได้ไม่ยากนัก

“ทานแล้วจ้ะ หนูหล่ะทานหรือยังลูก?” มือที่เริ่มปรากฎรอยเหี่ยวย่นตามวัยยกมากุมมือร่างบางไว้ พร้อมถามกลับอย่างเอ็นดู

“เรียบร้อยแล้วค่ะ รุ้งไปทานกับพี่อาร์ อ้อ! รุ้งหมายถึงคุณอัศนัย ที่ตรงข้ามตึกนี่เอง ร้านเปิดใหม่อร่อยมากเลยค่ะ”

ร่างบางตอบกลับและเปลี่ยนสรรพนามทันทีที่เห็นหญิงสูงวัยตรงหน้าทำหน้าสงสัย เธอไม่แปลกใจเท่าไหร่ที่คุณท่านจะไม่รู้จักชื่อเล่นของรุ่นพี่หนุ่ม เพราะขนาดลูกชายเขายังไม่เคยเรียกให้ได้ยินเลย ทั้งๆ ที่ทำงานร่วมกันมาก็หลายปีแล้ว

“ดีแล้วจ้ะ กินเยอะๆ นะลูก ช่วงนี้ยิ่งฝึกงานด้วยเดี๋ยวจะล้มป่วยเอา มีอะไรก็ให้พี่เขาช่วยนะจ้ะ”

ร่างบางได้ยินอย่างนั้นก็พยักหน้าเป็นการตอบรับทันที ถึงแม้ความเป็นจริงเธอไม่มีวันเฉียดเข้าใกล้เขาก็ตาม แต่ก็รับปากไปเพื่อความสบายใจของผู้ใหญ่ที่เธอเคารพ

“ตาทีจะไปสมุยพรุ่งนี้ แม่ว่าให้หนูรุ้งไปช่วยดีมั้ยลูก? น้องกำลังฝึกงานด้วย ก็ถือซะว่าเป็นการไปเก็บเกี่ยวประสบการณ์นอกสถานที่ ได้เจออะไรที่มันท้าทายด้วยดีไหมจ้ะ?”

นทีได้ยินอย่างนั้นก็ทำหน้ากระอักกระอ่วนใจทันทีที่ได้ยินแม่ของตนพูดจบ ไม่ต่างจากร่างบางที่ตอนนี้นิ่งเงียบไปทันที รอยยิ้มที่เคยมีก็เจื่อนไปจนกลายเป็นหุบยิ้มในที่สุด

“ผมไปทำงานนะครับแม่ ไม่ได้ไปเล่นขายของ ถ้าเด็กนี่ไปทำเสียเรื่อง คุณแม่คิดว่าเขาจะรับผิดชอบไหวเหรอครับ?” ไม่ต้องรอให้คิดนาน ร่างสูงปฏิเสธแม่ตนเองทันที

“นั่นสิคะคุณท่าน ให้รุ้งอยู่ที่นี่น่าจะดีกว่านะคะ รุ้งไปก็น่าจะช่วยอะไรคุณนทีได้ไม่มาก ดีไม่ดีไปเกะกะคนอื่นเขาจะทำงานกันซะเปล่าๆ ให้รุ้งอยู่ช่วยคุณอัศนัยที่นี่ดีแล้วค่ะ” ร่างบางช่วยเกลี้ยกล่อมอีกแรง เพราะเธอเองก็ไม่ได้อยากไปไหนกับเขาอยู่แล้ว

‘ทริปสมุยกับคุณนทีสามคืนงั้นเหรอ? แค่คิดก็ขนลุกแล้วยัยรุ้ง ถ้าเขาฆ่าเธอทิ้งแล้วปล่อยร่างเธอลงทะเลจะทำยังไง’ ร่างบางคิดในใจพลางส่ายหน้าระรัว

‘อ้อ! ที่แท้ก็อยากอยู่กับผู้ชายที่นี่นี่เอง ไม่มีวันหรอกทอรุ้ง ฉันจะลากเธอไปทรมานด้วยกัน ต่อให้เธอไม่อยากไป ฉันก็จะให้เธอไป! หึๆ’ นทีคิดในใจพลางข่มอารมณ์ตัวเองไปด้วย เขาไม่รู้ว่าตัวเองหงุดหงิดอะไร รู้แค่ว่าต้องขัดใจร่างบางตรงหน้าให้ถึงที่สุด

“อืม มาคิดอีกทีผมว่าก็เป็นความคิดที่ดีนะครับคุณแม่ ผมให้เด็กนี่ไปดูงานด้วยก็ได้ครับ ไปกันสองคนน่าจะสนุกกว่านะเธอว่างั้นไหม?”

นทีแกล้งเปลี่ยนใจ พร้อมกับปรายตามองร่างบาง รอยยิ้มกวนประสาทถูกส่งออกมาอย่างยั่วยุ เขามั่นใจว่ายังไงเธอก็ไม่มีทางปฏิเสธแน่นอน เพราะถ้าเธอจะทำอย่างนั้นจริงๆ เขาก็จะหาเหตุผลมาซัพพอร์ทจนเหตุผลที่เธอหามาถูกปัดตก

‘คนอย่างนที อยากได้อะไรต้องได้ ทริปนี้สนุกแน่ หึ!’

“เอ่อ ถ้าอย่างนั้นก็ได้ค่ะ” ร่างบางตอบรับอย่างเนือยๆ ในใจ ‘ตายแน่ยัยรุ้ง! งานนี้เธอตายแน่ ฮืออ’ ร่างบางได้แต่ประท้วงในใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้

“สนุกแน่ๆ จ้ะเด็กๆ” คุณนับดาวกระหยิ่มยิ้มย่องในใจ ได้แต่ภาวนาว่าทริปนี้จะทำให้อะไรๆ ดีขึ้น ‘แม่หาโอกาสให้ขนาดนี้แล้ว คืนดีกันไวๆ นะจ้ะเด็กๆ ฮิฮิ’

--------------------------------------

หวังว่าทุกคนจะชอบนะคะ ฝากติดตามและเป็นกำลังใจให้ด้วยค่า ​

​