เอกภพคู่ขนาน

"บนท้องฟ้ามีดวงดาวนับล้าน จักรวาลแสนกว้างใหญ่ จะมีไหมใครสักคนที่รู้สึกเหมือนกันตอนนี้ หากมีแรงแห่งความเหงา ดูดดึงเราเข้ามาใกล้ เปลี่ยนให้หัวใจได้ผูกพันกับใครคนนั้น ชีวิตฉันก็คงไม่เหงาอีกต่อไป" เนื้อเพลงที่ขับกล่อมแห่งค่ำคืนนี้บรรเลงไปเรื่อยๆมันก็เป็นเพียงแค่เนื้อร้องคนถ่ายทอดออกมานั้นมอบให้คนฟังได้อินกับเนื้อเพลงเฉกเช่น นายคู่ขนาน คนนี้ที่อินมากจนเกือบจะร้องไห้ออกมาก็เพราะเขาเป็นคนขอเพลงนี้ขึ้นไปให้นักร้องได้ขับกล่อมบทนี้เผื่อแผ่ให้กับคนทั้งร้านได้รับฟังด้วยในยามที่คิดถึงใครคนหนึ่งที่อยู่ในความทรงจำถึงแม้ว่าเขาคนนั้นไม่รู้จักเราก็ตามแต่นายขนานคนนี้ก็ยังเฝ้ารอ.....เผื่อว่าในวันหนึ่งทางขนานมันอาจจะเหวี่ยงกลับให้เป็นวงกลม.....แต่ก็คงเป็นไปไม่ได้ในทางทฤษฎี

"หนาน ไอ้หนาน ขนานโว้ยยยย!" เสียงยานๆของมู่ลี่เพื่อนตัวบาง ดังขึ้นทำให้ผมนายขนานคนนี้สดุงตื่นจากวังวนเดิมๆเรื่องเดิมๆที่ยังคงกลับไปคิดถึงอยู่นั้น

"อะ อะไร เสียงดังน่ามู่ลี่" ผมตอบกลับไปทันทีทำให้นายมู่ลี่หันมาชักสีหน้าให้ผมเพราะชื่อที่ผมเรียกออกไป

"อ่านปากของฉันนะ ว่าาา "มู่" ไม่มีลี่เว้ยยเพื่อนเลวว" นายมู่ ชื่อจริงวศิฑา ท่องบทเพลงเป็นบทอาขยานให้ผมฟัง ฮ่ะ ฮ่ะ ไอ้มู่ทำหน้าตาแบบตลกมากครับตอนนี้

"เรียกทำไมล่ะ นายมู่ครับ โอ๊ยยๆๆ จะโยนผักใส่ทำไมเนี้ยยยแค่เราไม่ได้ยินแกเองนะ ^ ^ " ผมแค่เหม่อเองครับกลับโดนนายมู่ปาผักใส่ มู่นะมู่เสียของหมด อ่าาาาาลืมไปเลยตอนนี้พวกผมอยู่ที่ร้านหมูกะทะใกล้ๆที่ทำงาน เนื่องจากวันนี้นายมู่เป็นผู้หิวโหยจึงได้ชักชวนให้ผมนายขนานมาทำการปิ้งย่างหมูไหม้เกลียมๆให้นายมู่กิน เอ่อลืมแนะนำตัวกระผม นายคู่ขนาน แสงสว่าง และที่นั่งตรงข้ามผมคือนายวศิฑา เซงลี่ หรือมู่ พวกเราเป็นพนักงานบริษัทแห่งหนึ่งและวันนี้เป็นวันสุดท้ายของการทำงานในสัปดาห์นี้แล้วเราเลยมานั่งดื่มด่ำบรรยากาศร้อน ๆ กับการกินหมูเกลียม ๆ ฟินเลยครับ

"เหม่ออยู่ได้ฟังเพลงแล้วก็เหม่อ หมูไหม้หมดแล้วมั้ง เอ้ะหรือว่าาาคุณขนานคิดถึงใครอยู่รึเปล่าอะครับ" เสียงยานๆของมู่ถามผมขึ้นขณะเคี้ยวหมูสามชั้นเกลียมๆอยู่ ฮึ้ยยมันน่านักน่าดีดแก้มมันนักสงสัยเก่งที่หนึ่ง คิดเเล้วก็ดีดมันไปหนึ่งที แป๊ะ

"โอ๊ย ดีดมาได้มันเจ็บเว้ยย" ฮ่า ฮ่า สะใจโว้ยยย เพื่อนรักของผมร้องเสียงหลงพลางทำหน้ามุ่ยอย่างน่าหมั่นเขี้ยว

"สม จับผิดเราดีนัก กินเข้าไปเลยเดี๋ยวไม่หมดโดยปรับน๊าตั้งขีดละ 30 เลยนะ " ผมเลี่ยงที่จะตอบคำถามของมู่ลี่ เพราะไม่อยากให้อีกคนซักฟอกจนผมขาวซะก่อน กับเรื่องที่คิดถึงใครนี้แหละ นายมู่น่ะรู้ดีเลย ก็นะทุกคนอาจจะมีพี่โชนกับน้องน้ำเป็นของตัวเองในสมัยเรียนและผมก็เป็นหนึ่งในนั้น พี่โชนของผมน่ะเขาเป็นคนเก่งคนรอบตัวรายรอบไปด้วยคนเก่งๆทั้งนั้น ไม่ว่าจะด้านวิชาการ กิจกรรมที่เป็นหน้าตาให้แก่โรงเรียน กีฬาเขาเป็นนักวิ่งโรงเรียนด้วยแหละ วันปัจฉิมนิเทศผมไม่กล้าที่จะเข้าไปแสดงความยินดีกับเขาได้แต่ยืมมือเพื่อนผู้หญิงฝากของไปให้ก็เท่านั้น

".......มั๊ยวะหนาน" จากวันนั้นก็ล้วงเลยมาเป็นเวลา สิบปีที่ผมยังคงคิดถึงเขาอยู่ อยากคุยด้วยซักครั้งแต่เอาเข้าจริงๆแค่เห็นหน้าผมก็ดีใจแล้วแค่มองอยู่ห่างๆแบบนี้ก็ดีแล้ว

"หนาน ได้ยินที่ถามมั๊ยเนี้ย" มู่เอ่ยถามเพื่อนอีกครั้ง

"ห๊ะ แป๊บอะไรนะเมื่อกี้พูดว่าอะไรไม่ได้ฟังเอาใหม่" ผมดึงสติกลับมาจากภาพอดีตที่มันมักย้อนกลับมากวนใจแล้วเอี้ยงหน้ามองเพื่อนตัวดีที่กำลังเด็ดผักใส่กะทะที่ร้อนฉ่า

"ถามว่าพรุ่งนี้ว่างมั๊ยว่าจะชวนไปเดินดูหนังสือลดราคา"มู่ตอบกลับเพื่อนรักออกไปแล้วก้มกินของที่อยู่ตรงหน้าต่อ

"ได้นะว่าจะไปซื้อของใช้อยู่พอดี เออเห็นว่ามีคาเฟ่แนวร้านเช่าหนังสืออยู่แถวนีี้นะลองไปกันมั๊ย เผื่อมีหนังสือเก่าๆที่อยากอ่านไปมั๊ยย" ขนานบอกออกไปพลางชวนอีกคนไปร้านคาเฟ่ที่ว่าด้วย เห็นว่ามู่ลี่ชอบอ่านหนังสือยิ่งเป็นหนังสือการ์ตูนมังงะแล้วละก็ยิ่งชอบเข้าไปใหญ่

"เอ่อ เอางั้นไปเดินดูหนังสือกับไปซื้อของก่อนแล้วกันค่อยออกมาร้านคาเฟ่จะได้ไม่ต้องย้อนกลับไปกลับมา" มู่เอ่ยกลับด้วยใบหน้ายิ้มๆพลางคีบหมูไหม้เกลียมไปวางไว้บนจานเพื่อนรักของตัวเอง

"ขอบคุณ" คนตัวโปร่งเอ่ยขอบคุณขณะที่คีบหมูเข้าปากอย่างตะกละ

หลังจากบทสนทนาเงียบลงทั้งคู่ต่างพากันจัดการกับหมูกะทะตรงหน้าต่อจนอิ่มและพากันกลับห้องพักของตัวเอง

09.40 คลืน คลืน เสียงเครื่องมือสื่อสารที่นอนอยู่บนโต๊ะทำงานสั่นร่างโปร่งที่อยู่ในชุดคลุมเดินออกมาจากห้องน้ำตรงไปยังเครื่องมือสื่อสารขนานหยิบมันขึ้นมาทันทีที่ปลดล็อคหน้าจอก็ปรากฎข้อความของเพื่อนรัก

วศิฑา : คุณขนานครับเจอกันที่ลานสินค้าลดราคานะ

วศิฑา : ถ้าถึงแล้วยังไงบอกด้วยล่ะ

คุณขนาน : ได้ๆ เดี๋ยวเราไปถึงแล้วจะโทรหา

บทสนทนาช่องแชทจบลงเพียงเท่านั้นชายหนุ่มวางโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋าแล้วหมุนตัวกลับไปใส่เสื้อผ้าจัดแต่งทรงผมให้เข้ากับวันสบาย ๆ ด้วยลุคเสื้อยืดสีขาวทับด้วยเชิตแขนยาวสีน้ำเงินสลับขาวกับกางเกงยีนส์ขาสั้นทำให้ดูเข้ากันกับคนตัวโปร่งเป็นที่สุด ขนานหยิบกระเป๋าผ้าโดยไม่ลืมขว้าเครื่องเล่นเพลงตัวโปรดลงกระเป๋าไปด้วย คนตัวขาวออกเร่งฝีเท้าก้าวไปตามทางเดินเพื่อหวังจะไปให้ทันนัดเพื่อนรักประหนึ่งกลัวว่าจะถูกใครอีกคนโมโหที่ให้รอนาน ขนานเดินลัดเลาะตามทางจนมาถึงที่หมายก่อนพบกับเพื่อนตัวบางยืนเลือกดูหนังสืออยู่จึงเดินเข้าไปสมทบก่อนจะเอื่อนเอ่ยถามมู่ลี่

"มานานยังวะ" ขนานถามเพื่อนรักออกไปพลางหยิบหนังสือมาอ่านก่อนที่เพื่อนตัวบางจะเอี่ยวตัวกลับมาหาคนตัวโปร่ง

"ไม่อะซัก 10นาทีได้ เอ้อเนี่ยเรามีเล่มหนึ่งอยากให้หนานอ่านลองดู" เพื่อนรักยื่นหนังสือที่กล่าวถึงให้ขนานก่อนหันกลับไปเลือกหนังสือต่อคนตัวโปร่งรับเอาหนังสือมาพลิกด้านปกหน้าขึ้นดู "กาลครั้งหนึ่ง แค่คิดถึงอยู่ในใจ" แค่ชื่อก็ทำให้ความรู้สึกมันตีวนกลับมากวนใจอีกครั้งผมตบตีกับความรู้สึกตัวเองอยู่ซักพักจึงตัดสินใจวางหนังสือลงที่เดิมแล้วหมุนตัวไปหามู่ที่ตอนนี้เดินหนีไปจ่ายตังเรียบร้อยแล้ว ร่างบางเดินตามเพื่อนมายังเคาน์เตอร์ที่มีเพื่อนตัวดีต่อแถวอยู่

เสร็จจากการชำระเงินแล้วทั้งสองพากันไปซื้อของส่วนตัวก่อนจะพากันไปร้านคาเฟ่ที่ตั้งใจเอาไว้ระหว่างทางเมฆฝนที่กำลังก่อตัวขึ้นทำให้บรรยากาศรอบ ๆ ทางเดินดูรีบร้อนไปหมด ย่างก้าวที่เริ่มเร็วขึ้นของคนทั้งสองรีบรุดเข้าไปในร้านจับจองที่นั่งเป็นบาร์ริมหน้าต่างทำให้มองเห็นวิวถนนรถวิ่งกันขวักไขว่กับผู้คนที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งตามทางเท้า คนตัวโปร่งสั่งอเมริกาโน่กับเฉาก๊วยในน้ำเชื่อมส่วนเพื่อนน่ารักของเขาสั่งชาพีชและบลูเบอร์รี่มัฟฟิน ขนานเดินกลับมานั่งตรงบาร์ที่มีสัมภาระของเขาและเพื่อนวางอยู่ส่วนเพื่อนตัวเล็กแยกไปดูหนังสือ คนตัวโปร่งล้วงเครื่องเล่นเพลงตัวโปรดออกมามือเรียวยกหูฟังหนึ่งข้างขึ้นบรรจงใส่เข้าไปในหูพร้อมกับเปิดเพลงคลอเบา ๆ กับบรรยากาศเย็น ๆ กลิ่นอายความชื้นของละอองฝนข้างนอกกับกระแสลมเย็นของเครื่องปรับอากาศภายในร้านทำให้คนที่นั่งจิบกาแฟหวนนึกถึงเรื่องราวที่ยังติดค้างอยู่ในใจแม้จะผ่านมาหลายปีแล้วก็ตามถึงจะอยากกลับไปสะสางแต่มันก็ไม่สามารถย้อนกลับไปได้อีกแล้ว

ถึงจักรวาลจะกว้างแค่ไหนระยะทางจะกี่ปีแสง......ก็ยังคงรอที่ได้เจอกัน