หน่วยลับมังกรทมิฬ (The black Dragon Team)

เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดทรมานของหัวหน้าหน่วยพยัคฆ์กร้าว ทำให้บรรดาลูกน้องที่ได้ยินเริ่มเสียสมาธิกับการต่อสู้

 

แชนที่กำลังพาชายร่างยักษ์วิ่งวนรอบป่าจนอีกฝ่ายเริ่มเหนื่อยหอบ เผยรอยยิ้มสาแก่ใจบนใบหน้าทะเล้นเพื่อยั่วยุ

 

“เสือก็เป็นได้แค่ลูกแมว เมื่ออยู่ต่อหน้านางพญามังกร” ชายหนุ่มเปรียบเปรยเพื่อยกยอผู้เป็นหัวหน้าของตนเองด้วยความภาคภูมิใจ

 

เมื่ออีกฝ่ายได้ฟังดังนั้นก็โกรธจัดจนลมออกหู ใบหน้าที่เคยขาวซีดเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำด้วยความโกรธจากการที่หัวหน้าของเขาโดนดูหมิ่น ชายร่างยักษ์ไม่รอช้า เขาเริ่มเหวี่ยงกระบองเหล็กสะเปะสะปะอีกครั้ง

 

“แก!!! ไอ้พวกเด็กเวรนี่!”

 

ตู้ม! ตู้ม!

 

ตึง!

 

ชายที่ตัวเล็กกว่ายิ้มกริ่มเมื่อเห็นอีกฝ่ายเผยจุดอ่อนออกมาอย่างชัดเจน

 

ความถนัดของแชนนั้นแตกต่างจากเพื่อนๆ คนอื่นในหน่วยโดยสิ้นเชิง จริงอยู่ที่ชายหนุ่มสามารถใช้อาวุธได้หลากหลาย แต่อาวุธที่เขาถนัดที่สุดกลับเป็นกำปั้นลุ่นๆ ธรรมดา ที่ทั้งทรงพลัง เด็ดขาดและหลากหลายกระบวนท่า บวกกับความสามารถพิเศษอีกอย่างที่วิ่งได้นานไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ทำให้เป็นแต้มต่อในยามเผชิญกับคู่ต่อสู้ที่เน้นพละกำลังเช่นนี้

 

“วิ่งไปเหวี่ยงกระบองไปคงจะเหนื่อยน่าดูสินะ” แชนกล่าวกลั้วหัวเราะ พยายามยั่วโทสะต่อ หวังให้อีกฝ่ายปล่อยพละกำลังออกมาให้เต็มที่ “เจ้ารู้ไหมว่าข้าน่ะ วิ่งเก่งที่สุดในหน่วยเลยเชียวนะ แค่เจ้าเผลอไล่ตามข้ามาถึงนี่เจ้าก็แพ้แล้ว ฮ่าฮ่า! แพ้เห็นๆ”

 

ชายหนุ่มพูดด้วยความมั่นใจหลังจากที่เห็นอีกฝ่ายหายใจหอบหนักขึ้น จนต้องเอามือยันต้นไม้ไว้

 

“คิดว่าแน่นักก็เข้ามาสิ!” ไม่ว่าเปล่ายังทุ่มกระบองเข้าใส่จนดินแตกยุบ

 

ตู้ม! ตู้ม!

 

ตึง!

 

ตึง!

 

แต่แชนที่รวดเร็วกว่าโยกตัวหลบอาวุธหนักได้อย่างง่ายดาย ก่อนจะใช้กำปั้นเสยเข้าที่ปลายคางจนอีกฝ่ายเซ

 

ผลัวะ!

 

"อัก!"

 

เมื่อโดนเข้าไปเต็มหมัด ชายร่างโตก็ถึงกลับต้องสะบัดหัวเรียกสติ แต่แชนไม่ยอมให้อีกฝ่ายได้พัก ใช้เข่าลอยพุ่งเข้าเสียบท้องอย่างจัง

 

พลั่ก!

 

"อุก!"

 

ตามด้วยใช้หลังเท้าเตะเข้าไปที่ก้านคอ จนอีกฝ่ายร่วงลงไปนอนกับพื้น

 

เปรี้ยง!

 

"อ้าก!"

 

โครม!

 

“เฮ้อ! ตัวใหญ่ซะเปล่า ไร้น้ำยาจริงๆ”

 

ผู้ได้รับชัยชนะเดินเข้ามาดูคู่ต่อสู้ของตนใกล้ๆ ก่อนจะนั่งยองใช้นิ้วจิ้มๆ ไปตามร่างของชายที่นอนแน่นิ่งไม่ไหวติง เพื่อทดสอบว่าอีกฝ่ายสิ้นฤทธิ์แล้วจริงหรือไม่

 

"คนส่วนใหญ่ชอบคิดว่ายิ่งพลังเยอะก็ยิ่งดี หารู้ไม่ว่า ขอแค่โดนจุดตายแค่ทีเดียว ก็สามารถน็อกได้โดยไม่รู้ตัว" แชนส่ายหัวขณะที่นั่งมองร่างใหญ่อย่างนึกสมเพช

 

 

 

“แฮก! แฮก!” เสียงหายใจหอบของชายหัวล้านหน้าบาก บ่งบอกว่าเขาเหนื่อยล้าจากการต่อสู้ครั้งนี้อย่างหนัก นี่น่าจะเป็นครั้งแรกที่เขาโดนต้อนจนไร้ซึ่งหนทาง

 

ชายฉกรรจ์ที่ในมือกำดาบฟันปลาฉนากไว้แน่นกำลังวิ่งหลบแส้หนังที่สะบัดไปมาอย่างอยากลำบาก ด้วยต้นไม้ที่อยู่ใกล้ไม่สามารถช่วยกำบังอาวุธของคู่ต่อสู้ได้เลย

 

ฟั่บ!

 

"โอ๊ย!"

 

ฟึ่บ!

 

"อ้าก! แสบ!"

 

ตามตัวของเขาเต็มไปด้วยบาดแผลจากการโดนแส้ฟาด โดยเฉพาะบริเวณใบหน้าที่มีรอยแตกของผิวหนังหลายรอย เสื้อผ้าตามร่างกายก็เริ่มขาดวิ่น มีเลือดไหลซิบๆ ออกมาหลายจุด

 

ฟึ่บ!

 

"โอ๊ย! แก!!"

 

อีกฝ่ายยังร้องไม่หยุด ดาบของเขาไม่อาจหยุดแส้นี่ได้เลย เพราะมันทั้งเหนียวและเลี้ยวไปมาได้ตามใจของผู้เป็นเจ้าของ คล้ายกับเป็นอวัยวะส่วนหนึ่งที่ชายหนุ่มสามารถสั่งได้ดั่งใจ

 

“เจ้าโชคดีนะ นี่เป็นแค่แส้หนังธรรมดา มีความเหนียวแต่ไม่คม” ฝ่ายที่ไล่ตามพูดขึ้น “หัวหน้าสั่งว่าห้ามฆ่าใครในภารกิจนี้ ข้าก็เลยไม่ได้พกของดีมาด้วย ไม่อย่างนั้นเราคงได้สนุกกันมากกว่านี้” คนที่กำลังสนุกพูดขึ้นโดยที่เท้ายังคงไล่ล่าเหยื่อไม่หยุด

 

อาวุธที่เลโอผู้ถึงอยู่คือแส้เกล็ดงูที่มีชื่อว่า 'คิงคอบร้า' ซึ่งเป็นแส้ที่ร้ายกาจที่สุดในบรรดาแส้ของสะสมทั้งเจ็ดเส้นของชายหนุ่ม โดยเจ้าคิงคอบร้านี้สามารถตัดคอของเหยื่อได้เพียงแค่การกระตุกครั้งเดียว

 

ฟั่บ!

 

“อ้าก!!!” ชายหัวล้านร้องเสียงหลง เอามือขึ้นมาจับที่คอ หลังจากที่เลโอตวัดมันมารัดเอาไว้แน่น

 

เคร็ง!

 

ชายหน้าบากตัดสินใจปล่อยดาบในมือลงพื้น เขาใช้มือทั้งสองข้างพยายามแกะเอาแส้หนังที่รัดคอออก ขณะที่เข่าทรุดลงสติเริ่มรางเลือนเนื่องจากขาดอากาศหายใจ

 

"อะ...อุก...ปล่อย..."

 

ดูเหมือนชายผู้น่าสงสารจะเลือกคู่ต่อสู้ผิดเสียแล้ว เพราะตั้งแต่เริ่มเขาไม่อาจเข้าใกล้ชายตัวเล็กกว่าผู้นี้ได้เลย 

 

 

 

คนที่ดูจะลำบากที่สุดในการต่อสู้ครั้งนี้เห็นจะเป็นปราณ ที่ต้องเจอกับนักสู้ทักษะสูงกว่ามาก อีกฝ่ายเก่งทั้งการต่อสู้แบบอาวุธและมือเปล่า ดาบเล่มเล็กในมือของเธอไม่อาจต้านทานแรงเหวี่ยงของค้อนยักษ์ได้เลย 

 

เคร็ง!

 

ครืด!

 

ปราณพยายามฟันดาบลงบนแขนของมอร์แกน แต่เขากลับใช้มือที่หุ้มด้วยสนับเหล็กรับอย่างไม่สะเทือน แล้วใช้กำปั้นเหล็กนั้นชกสวนจนดาบที่เธอถืออยู่หลุดจากมือ

 

แกร็ก!

 

'นี่เป็นแค่ลูกน้องธรรมดาในหน่วยแน่เหรอ' หญิงสาวคิดในใจ

 

“ข้าขอนิ้วมือสวยๆ ของเจ้าไปเป็นที่ระลึกได้ไหม” มอร์แกนพูดพลางส่งสายตาที่หื่นกระหายขั้นสุดใส่หญิงสาว

 

“ใจเย็นก่อนพี่ชาย ค่อยๆ พูดกันดีไหม” ปราณเริ่มมองหาเหลี่ยมอื่นที่จะจัดการชายผู้นี้ ในใจนึกเกลียดตนเองที่ทักษะการใช้อาวุธไม่เอาไหน

 

“ปากเจ้าสวยจริงๆ มันคงจะนุ่มและอร่อยมากแน่ๆ” มอร์แกนเลียปากหนาของตนเอง

 

สาวร่างบางเริ่มไม่แน่ใจว่าคำพูดนี้สองแง่สองง่ามหรือเขาอยากจะเฉือนปากเธอไปกินจริงๆ กันแน่

 

"เจ้าไม่ใช่ลูกน้องมือซ้ายหรือมือขวาของใครแน่เหรอ" หญิงสาวถามเมื่อเห็นว่าเขามีทักษะอยู่ในระดับเดียวกับเหล่าแนวหน้าของหน่วย

 

"ข้าชอบอิสระ ไม่ชอบเป็นมือเป็นเท้าให้ใคร"

 

"แต่เจ้าก็กำลังรับใช้อาเธอร์อยู่ไม่ใช่เหรอ จะบอกว่าไม่ชอบได้ยังไง"

 

"อยู่กับอาเธอร์ทำได้ตามใจ ข้าชอบที่ได้ทำตามใจ ไม่มีใครบังคับข้าได้" เสียงทุ้มฟังดูคล้ายกับปีศาจ ปราณเริ่มคิดว่า หรือชายผู้นี้อาจจะมีปัญหาด้านจิตใจ

 

"ข้าว่าเจ้าไม่เข้าใจอะไรเลยมากกว่า เจ้าอยู่แบบนี้ทำตามใจไม่ได้หรอก ไม่ว่าเขาจะสั่งอะไรเจ้าก็ต้องทำ"

 

"ก็ดีแล้ว เพราะสิ่งที่ข้าชอบทำก็คือการฆ่าคน!!" พูดจบก็ตรงเข้าหาร่างบางตรงหน้า แววตาของชายตัวโตไร้แววความเป็นมนุษย์ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยจิตพยาบาท คล้ายดั่งปีศาจที่หลุดมาจากขุมนรก

 

 

 

อาเธอร์ลุกขึ้นยืนโดยยังมีดาบของมายาจิ้มไว้ที่หัวไหล เขายิ้มให้เธอน้อยๆ แววตาไร้ซึ่งความโกรธเกรี้ยว แตกต่างจากเมื่อครู่โดยสิ้นเชิง

 

"แพ้ให้เจ้าก็ไม่ได้แย่นัก อย่างน้อยเจ้าก็มีดีพอตัว"

 

มายาเห็นดังนั้นก็ถอนดาบสีเงินออกออกจากหัวไหล่ของอาเธอร์ เธอลดดาบลงช้าๆ

 

"ข้าเคยเห็นเจ้าล้มช้างทั้งตัว โดยใช้เพียงแค่กำปั้นล้วนๆ หากเจ้าเอาจริงเกรงว่าข้าเองก็คงแย่เหมือนกัน" หญิงสาวกล่าวจากใจ ด้วยพละกำลังมหาศาลที่สามารถแหกซี่กรงเหล็กได้ หากไม่ใช่ว่าเขาผ่อนแรงตัวเองตลอดการต่อสู้ มีหรือที่การปะทะโดยใช้เพียงแค่แรงกายจะสู้ชายผู้นี้ได้

 

"ก็ถ้าเจ้าไม่ยั้งมือตอนลงดาบ ข้าเองก็คงขาดเป็นสองท่อนไปแล้วเหมือนกัน" ชายหนุ่มยังยิ้มออกมาได้ แม้เลือดจะไหลอาบใบหน้าอยู่ก็ตาม

 

"ข้าฆ่าเจ้าไม่ได้เพราะกฎสั่งห้ามไม่ให้สังหารพวกเดียวกันน่ะ" เธอกระตุกยิ้มบางแล้วเก็บดาบเข้าฝัก

 

"ครั้งนี้เป็นข้าที่ประมาทเจ้า ครั้งหน้าข้าไม่ปล่อยเจ้าแน่”

 

 

 

“เจ้าก็ประมาททุกครั้งที่สู้กับนางนั่นแหละ อาเธอร์!” เสียงหนึ่งแทรกขึ้นจากทางด้านหลังของมายา

 

ไม่ทันขาดคำ มีดสั้นก็มาจ่อที่คอของหญิงสาว แม้ว่าเธอจะรู้สึกตัวในเสี้ยววิ แต่ก็ช้าเกินไปที่จะเอี้ยวตัวหลบ

 

“ไม่เจอกันนานเลยนะมายา ดูเหมือนประสาทสัมผัสเจ้าจะช้าลงเล็กน้อยนะ” เสียงหวานดังมาจากปากของหญิงสาวผู้มาใหม่ ที่ยืนอยู่ด้านหลังหัวหน้าหน่วยมังกรทมิฬ โดยถือมีดสั้นจ่อคอเธอเอาไว้

 

“นนโกะ!” มายาเอ่ยชื่อของหญิงสาวด้วยความมั่นใจแม้จะไม่ได้หันไปมองก็ตาม

 

“ท่านกลับหน่วยช้า ข้าก็เลยต้องมาตาม” หญิงสาวนามนนโกะพูดกับหัวหน้าหน่วยพยัคฆ์

 

“ก็อย่างที่เห็น มีเด็กๆ มาขวาง” เขาพูดพลางเอามือจับดูเลือดที่ศีรษะแล้วเดินเหมือนไม่รู้สึกรู้สาถึงความเจ็บปวดใด

 

“ดูสารรูปท่านสิ! ท่านเป็นหัวหน้าหน่วยของเรานะ” นนโกะมองดูสภาพของอาเธอร์แล้วถอนหายใจหนัก

 

“ก็นะ” ชายร่างยักษ์ตอบอย่างไม่ใส่ใจ เขาถอดเสื้อคลุมขนสัตว์ออกแล้วโยนใส่ชายหนวดเฟิ้มที่นอนสลบอยู่และเป็นตัวต้นเรื่องของเหตุวิวาทครั้งนี้

 

 

 

“หัวหน้า!!” เสียงเรียกด้วยความตื่นตระหนกของแชนทำให้มายาต้องหันไปมอง

 

ชายหนุ่มลากชายร่างยักษ์คนหนึ่งที่สลบอยู่ กลับมาพร้อมกระบองเหล็กด้วย เลโอเองก็เดินลากคอเสื้อชายหัวล้านหน้าบากตามมา ซึ่งตามตัวของชายหัวล้านคนนั้นมีบาดแผลเป็นริ้วๆ หลายแห่ง อีกทางหนึ่งก็มีปราณที่เดินนำมาแต่ที่คอของเธอ กลับมีดาบของเธอเองจ่อเอาไว้โดยชายที่ชื่อมอร์แกนเป็นผู้คุมตัวอยู่

 

“ระ...รองหัวหน้า นนโกะ” เสียงแหบแห้งของชายหัวล้านพยายามเรียกเพื่อขอความช่วยเหลือจากรองหัวหน้าหน่วยของตน

 

“ดูเหมือนว่าเราจะเสมอกันนะ ฝ่ายเจ้ามีคนของเราอยู่สอง ฝ่ายข้าก็มีคนของเจ้าอยู่สอง” นนโกะพูดเสียงหวานแต่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์ตามแบบฉบับของเจ้าหล่อน

 

“ความผิดของเจ้า ข้าจะรายงานไปยังท่านออตโต้เอง ดูสิว่าจะตัดสินความผิดที่มาก่อกวนภารกิจของอีกหน่วยว่ายังไง” อาเธอร์เป็นฝ่ายพูดขึ้น หลังจากที่หาเศษผ้ามาพันศีรษะตนเองเสร็จ

 

“คงมีอะไรผิดพลาดแน่ เพราะข้าได้รับภารกิจมาจากศูนย์บัญชาการใหญ่ที่เป็นลายมือท่านออตโต้เช่นกัน” มายาตอบเสียงเรียบไม่ได้สนใจมีดที่ยังคงจ่อคออยู่

 

“ข้าไม่รู้ว่าเจ้าได้รับภารกิจมาว่ายังไง แต่หากไม่มีคำสั่งจากผู้บัญชาการจริง จะมีการสลับเวรยามให้ข้าเดินเข้าออกคุกได้สะดวกปานนี้หรือ” หัวหน้าหน่วยพยัคฆ์ให้เหตุผล

 

“นั่นอาจทำเพราะช่วยหน่วยข้าก็เป็นได้” มายาเองก็พยายามหาเหตุผลมาสนับสนุนเช่นกัน

 

อาเธอร์โยนขวดแก้วเล็กๆ ส่งให้เธอรับ มายานำมาส่องดู รับรู้ได้ทันทีว่าสิ่งนี้คืออะไร

 

“ข้าได้รับมันมาพร้อมกับจดหมายภารกิจ เป็นผงยาสลบที่ใช้กับคนจำนวนมากได้พร้อมกันในพื้นที่เปิดโล่ง เจ้าว่าคนธรรมดาหาสิ่งนี้มาได้หรือ ถ้าไม่ใช่ท่านออตโต้เป็นคนจัดหามาให้”

 

“ก็อย่างที่บอก หน้าที่ของหน่วยเจ้ากับข้าแบ่งแยกกันชัดเจน ดังนั้นจดหมายที่เจ้าได้คงมีใครคิดเล่นตลก” เธอตอบอย่างไม่ยอมแพ้

 

“เมื่อครู่ข้าเพิ่งจะชื่นชมเจ้า เผลอแป๊บเดียวเจ้ากล้าสงสัยในคำสั่งของผู้บัญชาการเหรอ” อาเธอร์ขมวดคิ้วเดินมาประจันหน้า

 

“แค่ของเล่นปาหี่ ใครก็เอามาอ้างได้” หญิงสาวตอบกลับพลางจ้องหน้าของชายร่างใหญ่แบบไม่คิดหลบตา

 

 

 

สองคนตีฝีปากและจ้องหน้ากันอย่างไม่ลดละ นนโกะที่ยืนฟังอยู่ถึงกับถอนหายใจพลางลดมีดที่จ่อคอมายาลง

 

“มัวเถียงกันไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอกนะ” เธอพูดแล้วเก็บมีดเข้าที่เอว

 

สาวสวยผมน้ำตาลเป็นลอนเงางาม ใบหน้าสวยหวานผู้เป็นรองหัวหน้าหน่วยพยัคฆ์เดินไปยกเสื้อคลุมขนสัตว์ของอาเธอร์ออกแล้วพินิจดูร่างที่นอนไม่ได้สติอยู่

 

“เอาเป็นว่าข้าจะเก็บเจ้านี่เอาไว้ให้ก่อนก็แล้วกัน รอถามท่านออตโต้อีกทีว่าสรุปแล้ว คำสั่งใครกันแน่ที่เป็นของจริง!”

 

น้ำเสียงหวานแต่แฝงไปด้วยความน่าขนลุกนี้ เป็นสิ่งที่มายาคุ้นเคยเป็นอย่างดี กับหญิงสาวที่เคยเป็นคู่แข่งชิงตำแหน่งหัวหน้าหน่วยมังกรทมิฬในอดีต ก่อนที่เธอคนนี้จะย้ายไปหน่วยพยัคฆ์กร้าวภายหลัง

 

เมื่อไม่มีทางออกอื่น ทั้งสองฝ่ายจึงไม่มีทางเลือก ทำได้แค่เก็บอาวุธและปล่อยตัวคนของอีกฝ่ายให้เป็นอิสระ

 

เรื่องนี้ยังมีข้อน่าสงสัยอีกหลายอย่าง คำสั่งภารกิจไม่มีทางมาพร้อมกันได้ ออตโต้เป็นคนที่มีความรอบคอบอย่างมาก แถมยังมีความลุ่มลึกในการวางแผนและกระทำสิ่งต่างๆ ฉะนั้นแล้วนี่ต้องไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่นอน แต่จะเป็นใครล่ะที่ได้รับภารกิจของจริง