Paulson พอลสัน : รักให้จำ เล่ม 1

​

 P r o l o g u e

"มาแล้วเหรอครับ ผมกำลังคิดถึงคุณอยู่พอดีเลย"

"ดีใจจัง ที่รู้ว่ามีคนคิดถึง"

เรียว หญิงสาวร่างเล็กอายุ21ปี ใส่ชุดเดรสสั้น สายเดี่ยวเข้ารูปสีดำลายเงิน ใบหน้าเรียวเล็ก จมูกโด่งเป็นสัน ดวงตากลมโต ริมฝีปากบางเฉียบสีชมพู รอยยิ้มที่ดูมีเสน่ห์กำลังเพิ่มความน่าหลงใหลของเธอเข้าไปอีกเท่าตัว ไหล่มนขาวๆ ทำให้ผู้ชายที่อยู่ในผับอดที่จะชายตามองอีกครั้งไม่ได้

แต่สิ่งที่เธอกำลังทำอยู่ คือสนใจชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า ‘บาร์เทนเดอร์’ คนนี้ต่างหาก

"เหมือนเดิมหรือเปล่าครับ" เรียวพยักหน้าช้าๆ พลางนั่งเก้าอี้สูงขอบบาร์และเหลือบมองชายหนุ่มข้างหน้าด้วยแววตาเป็นประกายร้อนแรง ไม่ใช่ว่าเธอเพิ่งเคยมาครั้งแรก แต่นี่เป็นครั้งที่สามในรอบหนึ่งอาทิตย์ การได้มาผ่อนคลาย จิบเหล้าสักนิด มันทำให้เธอหายเครียดเป็นพิเศษ

"ได้แล้วครับ วิสกี้"

เรียวหยิบแก้วขึ้นมาจิบแต่สายตายังจ้องมองชายหนุ่มตรงหน้าอยู่ตลอดเวลา เขาเป็นผู้ชายที่หน้าตาดีที่สุดในบรรดาพนักงานในร้าน ซึ่งเป็นอาหารตาที่ดีระดับหนึ่งเลยทีเดียว

บรรยากาศรอบด้านมีแต่เสียงดนตรีและเสียงโหวกเหวกโวยวายของผู้คนที่พยายามเรียกร้องความสนใจจากคนรอบข้าง บ้างก็ยืนเต้นกันอยู่ที่โต๊ะ บ้างก็เต้นกลางวงเสมือนมาประกวดโคฟเวอร์แดนซ์อย่างไรอย่างนั้น

ไม่นานเสียงดนตรี EDM ก็เริ่มจาง กลายเป็นเพลงเบาๆ สบายๆ แทน

ชายหนุ่มก็เหลือบสายตาขึ้นมาจ้องมองเธอ ก็เห็นหญิงสาวแกว่งแก้วไปมา คล้ายกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ เขายกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยถามโดยหลุบสายตา ไม่มองเธอ

“อย่าเครียดสิครับ ไม่อย่างนั้นจะไม่สวยนะ” เรียวยิ้มก่อนจะยกแก้วขึ้นจิบ

“พอดีฉันสวยอยู่แล้วนะสิ…และที่สำคัญ ไม่ว่าจะทำหน้าอะไรก็สวยไปหมด นายไม่คิดแบบนั้นเหรอ” ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ พร้อมกับพยักหน้าอย่างเห็นด้วย

“ใช่ครับ ไม่ว่าคุณจะทำหน้าอะไรก็สวยไปหมดจริงๆ”

“ปากหวานนะ”

“เคยชิมหรือยังครับ ถึงรู้ว่าผมปากหวาน”

“อ่อยเก่ง”

“ก็แค่กับคุณเท่านั้นแหละครับ”

“…”

ชายหนุ่มพูดจบก็หายเข้าไปหลังร้าน ไม่นานก็เดินออกมาพร้อมกับขวดเหล้าในมือ ขณะนั้นเองที่เขาสังเกตเห็นว่ามีสายตาของใครบางคนจ้องมองอยู่

“มองผมนานๆ ระวังจะตกหลุมนะครับ”

“อยากตกหลุมจะแย่” เรียวพูดทีเล่นทีจริง ส่งยิ้มน้อยๆ ให้เขา

ชายหนุ่มส่ายหน้าไปมาก่อนจะโน้มใบหน้าลงมาใกล้ พ่นลมหายใจอ่อนๆ รินรดที่แก้มของหญิงสาว

"ถ้าคุณตกหลุม ผมจะปิดปากหลุม ไม่ให้คุณขึ้นมาได้อีกเลย" เสียงแหบพร่าของเขาทำให้เธอตอบสนองด้วยการจับหูกระต่ายตรงคอเสื้อเชิ้ต แล้วดึงให้เข้ามาใกล้กว่าเดิม นิ้วกรีดกรายลูบไล้ไปมา

ชายหนุ่มชะงักยิ้ม นึกไม่ถึงว่าเธอจะเล่นด้วย แถมยังส่งสายตาที่ซ่อนความปรารถนาไม่อยู่แบบนี้อีก

“ถ้าอย่างนั้น แสดงเป็นตัวอย่างให้เห็นหน่อยสิ ว่าจะปิดปากหลุมยังไง จะใช้อะไรปิด”

“คุณต้องลองเองนะครับ”

"เลิกงานกี่โมง"

"ทำไมครับ จะชวนผมไปปิดปากหลุมเหรอ" คำพูดของชายหนุ่มทำให้เธออดหัวเราะเบาๆ ไม่ได้

ทำไมเขาดูน่าสนใจแบบนี้นะ

"แล้วจะไปไหมล่ะ"

ชายหนุ่มหน้าตาดีไม่รอช้า ส่งสายตาแทนคำตอบให้เธอ และเป็นคำตอบที่ทำให้หญิงสาวมีความรู้สึกพึงพอใจ

ที่นี่คือผับ อยู่ชั้นใต้ดินของโรงแรมในเครือ Red Blood ด้านหน้าคือผับหรูที่มีบริการครบครัน แต่ด้านในลึกเข้าไป คือแหล่งกาสิโนทุกประเภทที่ถูกกฎหมาย กลิ่นบุหรี่อบอวล เสียงของผู้คนที่พอใจกับการเล่นได้รวมถึงเสียงโห่ของคนที่เล่นเสีย ทำให้ชายหนุ่มร่างสูงใส่เสื้อเชิ้ตวินเทจลายเสือดาว ปากคาบบุหรี่ ยืนพิงราวระเบียงอยู่ยกยิ้มด้วยความสังเวชใจ กับพวกผีการพนันไม่ได้

"เมื่อไหร่ประธานคิมจะมา"

เสียงทุ้มต่ำของผู้ชายร่างสูงใหญ่ เสื้อเชิ้ตสีดำถูกปลดกระดุมออกจนถึงกลางอกทำให้เห็นกล้ามเนื้อและขนเบาบางที่แสนเซ็กซี่ นั่งไขว่ห้างอยู่ที่เก้าอี้โซฟาตัวยาว มือข้างหนึ่งถือแก้ววิสกี้ ส่วนมืออีกข้างโอบเอวสาวน้อยไว้ข้างกาย มือที่ซุกซนของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มยกยิ้มอย่างพึงพอใจ

"ใกล้แล้วล่ะ" ชายหนุ่มเสื้อวินเทจตอบกลับก่อนจะเดินไปนั่งโซฟาตัวข้างๆ พลางมองพฤติกรรมของชายตรงหน้าด้วยสายตานิ่งเฉย

มันเป็นเรื่องปกติ ที่เห็นบ่อยอยู่แล้ว ไม่มีอะไรน่าตกใจหรือแปลกใจสักนิด

"พอใจกับคนนี้ไหม คุณคิมอุตส่าห์ส่งมาให้ เพราะกลัวนายจะเปลี่ยนใจ"

“คิดว่าผู้หญิงคนเดียว จะมีผลกับธุรกิจด้วยหรือไง”

“เขาก็คงคิดว่า ถ้าเธอทำให้นายพอใจได้ คงจะดีไม่ใช่น้อย”

"คิดว่าไง" พอลสันตอบกลับโดยที่สายตายังคงจ้องไปที่หน้าอกของหญิงสาวข้างกาย เธอมีรูปร่างดีก็จริง หน้าอกก็มีไม่น้อย แต่เขาไม่ชอบอย่างเดียวคือ เธอดูช่ำชองเรื่องพวกนี้มากไปสักหน่อย

"ไม่อ่ะ"

"อืม…” พอลสันพยักหน้าเห็นด้วย ยิ่งทำให้หญิงสาวข้างกายหน้าเสีย “แต่ก็พอแก้ขัดได้อยู่"

อาจเป็นเพราะวันนี้ เขาตั้งใจมาคุยธุระโดยตรง ไม่ได้คิดว่าจะมีสาวสวยมานั่งดริ้งด้วย ในเมื่อคุณคิมให้มา ก็คงต้องรับตามมารยาท

เธอได้ยินดังนั้น ก็รีบซุกไซ้ชายหนุ่ม หน้าอกเบียดท่อนแขนแกร่งเพื่อแสดงเจตนาอารมณ์ทันที

"คุณพอลสันคะ อยากดื่มอะไรอีกไหมคะ จินนี่จะไปเอามาให้" เขาเลิกคิ้วข้างหนึ่งและยกยิ้มเล็กน้อยก่อนที่มือจะลูบไล้ต้นขาเนียนแผ่วเบา

"จะกินอะไรดีนะ" เขาเอ่ยพลางทำท่าครุ่นคิด สักพักก็เหลือบสายตามองชายหนุ่มที่นั่งกดโทรศัพท์อยู่ข้างหน้า "ยังพอมีเวลาหรือเปล่า"

ชายหนุ่มที่ถูกถามเงยหน้าขึ้น พอได้เห็นสายตาของพอลสันก็เดาออกถึงคำถามแฝงนัยในนั้น

"ครึ่งชั่วโมง"

"โอเค" พอลสันพยักหน้าด้วยความพอใจ โอบกอดหญิงข้างกาย ก่อนจะลุกขึ้นและพาเดินออกจากห้องไป มือของชายหนุ่มเริ่มไม่อยู่สุข ลูบไล้ไปที่แผ่นหลังเปลือยเปล่าและขยำบั้นท้ายเล็กน้อยด้วยความมันเขี้ยว

ขณะที่พอลสันกำลังเดินออกมาจากโซนด้านใน มายังผับหรูข้างนอก สายตาก็มองไปเห็นหญิงสาวชุดเดรสสั้นสายเดี่ยวเข้ารูปสีดำลายเงินนั่งอยู่เก้าอี้สูงขอบบาร์ ผู้หญิงที่ดูเซ็กซี่ นมกลมสวย ก้นเด้งงอน ผิวขาวเนียนขนาดนี้พลาดสายตาเขาไปได้ยังไง แค่เห็นเธอเลียริมฝีปากบางนั้น ก็ทำให้มีบางอย่างในร่างกายเขาเกิดปฏิกิริยาขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

เขากำลังเกิดอารมณ์ และมันกำลังพลุ่งพล่าน

พอลสันผลักหญิงสาวที่โอบกอดไว้อย่างไร้ปรานี ยกมือขึ้นเรียกเลขาใกล้ตัวและทำบุ้ยใบ้ไปตรงหญิงสาวเซ็กซี่ที่นั่งอยู่

เลขาพยักหน้า เป็นเชิงรู้หน้าที่ ไม่นานก็เดินไปหาผู้หญิงคนนั้น โดยมีพอลสันเดินมานั่งริมสุดของขอบบาร์พลางมองเธอไปด้วย

เขาไม่รู้ว่าเลขาส่วนตัวเดินไปพูดกับเธอว่าอะไร แต่ที่รู้ก็คือ หญิงสาวคนนั้นกำลังมองมาทางนี้เช่นกัน ตอนแรกเธอดูตกใจแต่ก็เปลี่ยนเป็นส่งยิ้มหวานให้

รอยยิ้มนั้นทำให้พอลสันเริ่มมีประกายในดวงตาที่เร่าร้อน เธอกำลังยั่วยวนเขาด้วยการดื่มวิสกี้แล้วเลียริมฝีปาก...

เธอไม่รอดแน่

เลขาเดินกลับมากระซิบข้างหูเจ้านาย ก่อนที่พอลสันจะหัวเราะออกมาเบาๆ และเดินออกจากโซนผับเพื่อขึ้นโรงแรมไป โดยไม่สนใจหญิงสาวที่ถูกเขาเขี่ยทิ้งสักนิดเดียว

เรียวมองชายหนุ่มเดินจากไปจนลับสายตา รอยยิ้มที่มีก็เริ่มหายไป กลายเป็นแววตาโกรธแค้นแทน

เขาจำเธอไม่ได้ ก็แหงสิ ปกติเธอแต่งตัวเรียบร้อยสวยใสแบบผู้บริหาร แต่เวลาอยู่ในผับในบาร์ เธอจะแต่งหน้าจัดแต่งตัวให้แซ่บที่สุด เพื่อให้ขัดกับลุคในตอนเช้า หวังว่าจะไม่มีใครจำได้ ซึ่งก็มีหนึ่งคนที่จำไม่ได้ แถมยังมาชวนขึ้นห้องอีก คิดว่าเธอจะพิศวาสมากมั้ง ถึงจะหล่อเถื่อนดิบ แต่ก็ไม่ใช่สเปกอยู่ดีนั่นแหละ ผู้ชายอันตรายแบบเขาเห็นผู้หญิงเป็นแค่กระดาษทิชชูที่ใช้แล้วทิ้งก็เท่านั้น ไม่เคยเห็นค่าผู้หญิงเลยสักนิด แค่คิดก็ทำให้เธอหงุดหงิดแล้ว

เธอมองนามบัตรที่ถูกวางไว้ข้างแก้ว มีเบอร์ส่วนตัวของคุณพอลสันอยู่ เลขาของเขาให้เธอโทรหาและตามขึ้นโรงแรม

เบอร์ของเขาฉันก็มี เหอะ

หญิงสาวแค่นเสียงออกมาด้วยความหงุดหงิดใจ เอายังไงดีล่ะ ดูเหมือนเขาจะสนใจเธอมากเลย ถ้าไม่ไปก็คงทำให้เขารอเก้อ

 

พอลสันนั่งไขว่ห้างอย่างอารมณ์ดีอยู่บนเก้าอี้ ใส่แค่ผ้าขนหนูผืนเดียวพันท่อนล่างไว้ ท่อนบนปล่อยเปลือยเปล่า เพื่อรอเวลาสาวน้อยคนนั้นขึ้นมา

เขามั่นใจว่าเธอต้องมา

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

นั่นไง เธอมาแล้ว

เลขาเดินไปเปิดประตูให้เธอเข้ามาในห้อง ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินออกจากห้องไปอย่างรู้หน้าที่

ทันทีที่เธอเข้ามาในห้อง ชายหนุ่มก็สาวเท้าเดินเข้ามาดันตัวเธอชิดกำแพง ยกมือบางขึ้นเหนือศีรษะก่อนจะขบเม้มไปที่ต้นคอขาวเนียนจนเป็นรอยแดงอมม่วง

กลิ่นแชมพูของเธอทำให้เขาตื่นตัวเต็มที่

"คุณ...ทำให้ผมอดใจไม่ไหว" เสียงแหบพร่าของเขาทำให้หญิงสาวเริ่มขมวดคิ้ว เธอพยายามดึงมือออกแต่สู้แรงผู้ชายตัวเท่าหมีแบบเขาไม่ได้ เลยต้องยอมแพ้ไปก่อน

พอลสันจูบปากของเธอแล้วเริ่มใช้ลิ้นดุนดันเข้ามาอย่างโหยหาและกดย้ำอีกครั้งเพิ่มความรุนแรงเข้ามา ลมหายใจถี่กระชั้นบ่งบอกว่าอารมณ์ของเขากำลังได้ที่ มืออีกข้างจับขาเธอยกขึ้นและลูบไล้จนเกือบถึงกางเกงชั้นใน ส่วนมืออีกข้างเริ่มรูดซิปด้านหลังของเดรสที่เธอใส่อยู่

ไม่ได้การล่ะ เธอไม่ได้มาที่นี่เพื่อให้เขากินเธอนะ!!

"คุณคะ คุณ ปล่อยฉันก่อน" หญิงสาวพยายามดันอกกว้างออก พูดเสียงอู้อี้เพราะลิ้นของเขายังเกี่ยวตวัดกับเธออยู่ แต่ดูเหมือนสิ่งที่เธอพูดจะไม่ได้...

เขาไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้นนอกจากเสียงลมหายใจหนักๆ ของตัวเองและเสียงครางของเธอ

อาจเป็นเพราะหญิงสาวพยายามใช้แรงทั้งหมดเพื่อดันเขา ทำให้พอลสันขมวดคิ้วผละออกจากร่างบางและมองอย่างไม่พอใจ

“…”

"คือ...คือฉันขออาบน้ำก่อนได้ไหมคะ"

"ไม่ต้อง ผมรีบ" เขาโน้มใบหน้าเข้ามาอีกครั้งแต่เธอก็ดันอกเขาไว้ ทำให้เขาพ่นลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิดมือดันกำแพงมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ

เขากำลังไม่พอใจที่เธอขัดอารมณ์ เธอ...ควรจะ...

"ฉันว่า เราไปทำที่ริมระเบียงกันดีไหมคะ" พอลสันเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย

หรือเธอชอบเอ้าดอร์ ก็ดีเหมือนกัน ลองดูก็น่าสนุกดี

เขาพยักหน้าตอบตกลงและปล่อยให้หญิงสาวลากออกไปริมระเบียงอย่างว่าง่าย

เมื่อถึงริมระเบียง สาวน้อยร่างบางดันเขาติดขอบระเบียงและเริ่มใช้มือปลดผ้าขนหนูออก ทำให้เห็นมังกรผงาดอันใหญ่โต

เมื่อเห็นเธอมองส่วนของน้องชายที่แสนจะใหญ่โตของเขาด้วยสายตาตื่นตระหนก หวาดกลัว ก็ทำให้เขายกยิ้มอย่างภาคภูมิใจ

เรียวไม่เคยคิดว่า ของสิ่งนี้ที่อยู่บนร่างกายจะใหญ่โตได้มากขนาดนี้ ถ้ามันเข้าไปอยู่ในร่างกายของใครบางคน ไม่ขาดใจตายพอดีหรือไง

เธอพยายามส่ายหน้าเพื่อเรียกสติ ก่อนจะเงยหน้ามองเขาที่กำลังยิ้มอยู่

เอาวะ

เรียวตัดสินใจ ค่อยๆ ถอยหลังด้วยท่าทียั่วยวน พอข้ามขอบประตูกระจกมาได้ ก็ปลดซิปด้านหลังและถอดชุดเดรสออกช้าๆ ทำให้ร่างของเธอเหลือแค่บราปีกนกและกางเกงชั้นในจีสตริงสีดำเท่านั้น

แค่นี้ก็ทำให้ชายหนุ่มคลุ้มคลั่งจนแทบทนไม่ไหวแล้ว เขากลืนน้ำลายลงคอ ก่อนจะตัดสินใจรีบวิ่งตรงเข้ามา เพื่อหวังจะตะครุบร่างของเธอ แต่…

ปึก!!!

เสียงชนประตูกระจกดังขึ้นอย่างแรง

พอลสันยกมือขึ้นนวดขมับ เพื่อให้สายตาปรับโฟกัสให้เร็วที่สุด จากนั้นก็เห็นหญิงสาวยืนอยู่อีกฝั่งของกระจกที่ถูกปิดตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

เธอปิดประตูทำไม ต้องการอะไร

เขายืนมองอย่างแน่นิ่ง สักพักก็เห็นเธอยกมือขึ้นกอดอก ยกยิ้มให้เขาอย่างผู้ชัยชนะ สีหน้าแววตามีแต่ความสะใจ

พอลสันขมวดคิ้วและเริ่มทุบกระจกโวยวายแต่เป็นเพราะกระจกหนาและกั้นเสียงรบกวนทำให้ไม่ได้ยินเสียงที่เขากำลังตะโกนอยู่ หน้าผากเริ่มมีเส้นเลือดขึ้นปูดโปน กล้ามเนื้อเกร็งแดงเพราะอารมณ์โมโห โกรธขั้นสุด

เรียวกลอกตาไปมาพร้อมกับใส่ชุดเดรสอย่างรวดเร็ว ยิ่งพอเห็นสภาพร่างกายไร้สิ่งปกปิดใดๆ ของเขาแล้ว ก็อดขำไม่ได้

"สม-น้ำ-หน้า" เธอพูดช้าๆ ให้เขาอ่านปากรู้เรื่องก่อนจะแลบลิ้นใส่และปิดผ้าม่าน เดินออกจากห้องไปทันที

พอลสันกำหมัดแน่น อารมณ์กำลังเดือดพล่าน หงุดหงิด โมโหขั้นรุนแรง จนเผลอใช้เท้าเตะไปที่ประตูเพื่อระบายความโกรธแค้น แต่เพราะเขาดันลืมไปว่าที่เตะไปคือกระจกหนา มันยิ่งทำให้เจ็บทั้งกายและใจ จนต้องยกขาขึ้นเป็นกระต่ายขาเดียว เดินวนไปมาด้วยสีหน้าเหยเก

เขาประมาทยัยตัวแสบเกินไป คิดว่าจะง่ายที่แท้ก็แสบใช่เล่น คอยดูเถอะ เขาจะตามตัวเธอแล้วทำให้เธอต้องร้องครางใต้ร่างเขาด้วยความทรมานให้ดู

เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับพอลสัน อารมณ์ของเขาตอนนี้สามารถฆ่าเธอด้วยมือเปล่าด้วยซ้ำ!!!

"แล้วเราจะได้เห็นดีกัน ยัยตัวแสบ" พอลสัน กัดฟันพูดทีละคำด้วยความโมโห ดวงตาลุกเป็นไฟ

.

.

.

 เล่ม 1 จำนวน 737 หน้า ราคา 279 บาท

เล่ม 2 จำนวน 878 หน้า ราคา 395 บาท

กรณีที่เคยบอกว่าจะตัดตอนให้อ่านไม่เกิน 50 ตอน

ขอไม่ทำแล้วนะคะ

เพราะว่าเนื้อหามันตัดออกแล้วจะอ่านไม่รู้เรื่อง

ไรท์พยายามตัดตอนแล้วทำให้มันสั้นที่สุดแต่สุดท้ายก็คือ

ไม่ได้อยู่ดียังไงก็ขออภัยด้วยนะคะ

ไรท์เลยลงทุกตอนในเว็บ แต่ติดเหรียญ

หากคนที่อยากอ่านตอนพิเศษหรืออยากมีเล่มEbookไว้อ่าน

ก็อุดหนุนได้นะคะ

 

 

​