โซยอน หมอหญิงคู่มังกร

โซยอน หมอหญิงคู่มังกร

บทนำ (ตกต่ำสุดขีด)

          “ค้นให้ทั่วทุกซอกทุกมุม !! อย่าให้ตกหล่นเป็นอันเด็ดขาด” เสียงสั่งการจากหัวหน้าทหารองครักษ์จางอึนซู ผู้เป็นพี่ชายของพระสนมเอกขั้นหนึ่งจางฮีบินดังขึ้นทั่วตัวเรือน พร้อมกับทหารองครักษ์อีกมากมายพากันรื้อค้นข้าวของในเรือนใหญ่

          “บังอาจ !! หยุดเดียวนี้นะ !! ข้าบอกให้หยุดไง” ชายวัยกลางคนเจ้าของเรือนนี้ยืนตะโกนตัวสั่นด้วยความโกรธอยู่กลางเรือน ผู้สวมใส่ชุดราชการแพรไหมสีแดงพร้อมหมวกทรงสูงที่บ่งบอกได้ถึงตำแหน่งที่ค่อนข้างใหญ่ในราชสำนัก

          “พวกเจ้ากำลังทำอันใด ไม่รู้หรือว่าข้าเป็นใคร?” ชายเจ้าของเรือนเอ๋ยถามขึ้นเสียงดัง

          “จะใครล่ะ ก็นักโทษก่อกบฏไงละ ฮ่าฮ่าฮ่า !!” จางอึนซุพูดขึ้น พลางหัวเราะลั่นราวกับว่าผลงานชิ้นเอกสัมฤทธิ์ผลแล้ว

          “ท่านหมายความเช่นใด หัวหน้าองครักษ์จาง” เจ้าของเรือนเดินไปเผชิญหน้ากับจางอึนซู ก่อนจะเอ๋ยถามที่มาที่ไปของเหตุการณ์นี้

          “อีกประเดี๋ยวท่านก็จะได้ทราบแล้วขอรับ ท่านเจ้ากรมการแพทย์คังซอนอู” หัวหน้าองครักษ์เชิดหน้าพูดพร้อมกับมองต่ำมาที่เจ้าของคำถาม

          “พบหลักฐานแล้วขอรับใต้เท้า” ทหารนายหนึ่งวิ่งออกมาจากเรือนใหญ่พร้อมถือห่อกระดาษที่ใส่ของบางสิ่งมาให้หัวหน้าองครักษ์

          “แกะดูสิ่งที่อยู่ข้างในซะ” จางอึนซูหันไปสั่งลูกน้องของเขา

          “นะ...นี่มัน !?” เสียงทหารนายนั้นพูดขึ้น เมื่อรู้ว่าภายในห่อนั้นเป็นสิ่งใด

          “มะ...ไม่จริง นั้นไม่ใช่ของข้า ข้าถูกใส่ร้าย !” เสียงสั่นจากชายเจ้าของเรือนดังขึ้น เขาดูสิ่งที่อยู่ภายในห่อครู่เดียวก็รู้ได้ทันทีว่ามันเป็นสิ่งได เพราะผู้ที่ศึกษาวิชาการแพทย์ย่อมรู้จักมันดี นั้นคือ “สารหนู”

          สารหนู มีความเป็นพิษสูงหากใช้โดยไม่ผ่านกรรมวิธีใดๆ แต่หากมีความรู้เฉพาะด้านก็สามารถประยุกต์ใช้พิษของสารหนูเป็นยารักษาโรคบางชนิดได้ ซึ่งคังซอนอูเชี่ยวชาญในด้านนี้เป็นอย่างดี

          “ยังจะกล้าปฏิเสธอีกอย่างนั้นหรือใต้เท้าคัง มัวรีรออะไรจับตัวนักโทษคังซอนอูเดียวนี้ !” จางอึนซูประกาศสภานภาพใหม่ของเจ้ากรมทางแพทย์เสียงดังลั่น

          “ข้าถูกใส่ร้าย ข้าไม่ได้ทำสิ่งใดผิดเลย !” นักโทษคังได้แต่ร้องตะโกนในขณะที่โดนจับกุมตัว

          “ถ้าเช่นนั้นสิ่งที่ข้าพบในเรือนของเจ้าคืออันใด เจ้าคงใส่สิ่งนี้ลงในพระโอสถของพระพันปีสินะ พระนางถึงได้สิ้นพระชนน์” หัวหน้าองครักษ์พูดขึ้น

          “จริงอยู่ที่ข้าใส่สารหนูในพระโอสถของพระพันปี แต่ข้าใช้โดยผ่านกรรมวิธีต่างๆ จนสามารถใช้เป็นยาสำหรับพระนางได้แล้ว พระโอสถที่ข้าถวายให้พระพันปีมิได้เป็นพิษ ข้าโดนใส่ความ !!” นักโทษที่เคยเป็นแพทย์รักษาเชื้อพระวงค์พูดแก้ต่างขึ้น

          “พระโอสถเป็นพิษหรือไม่ และเจ้าถูกใส่ความหรือเปล่านั้น ไว้ไปสอบสวนที่กรมอาญาก็จะรู้ความจริงเอง เอาตัวนักโทษไป !” สิ้นคำสั่งจางอึนซู ทหารต่างพากันคุมตัวนักโทษไว้

          ณ ตลาด เมืองฮันยาง

          “นี่ อึมกึม เจ้าว่าชิ้นนี้สวยหรือไม่” เด็กสาววัย 10 ขวบ ที่ใครเห็นก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นชนชั้นสูงจากตระกูลขุนนางใหญ่กำลังเลือกดูเครื่องประดับกับสาวใช้คนสนิท

          “แหม คุณหนูโซยอนของอึมกึมช่างตาถึงจริงๆ นะเจ้าค่ะ” สาวใช้ที่อายุมากกว่าเด็กสาวถึง 2 เท่า พูดขึ้นพลางรับป้ายประดับนั้นมาดู

          “นั้นสิเจ้าค่ะ คุณหนูใช่คุณหนูแห่งตระกูลคังใช่ไหมเจ้าค่ะ สวยสง่าดูผู้ดีมากเลยเจ้าค่ะ ชิ้นนี้เหมาะกับคุณหนูมากจริงๆ” แม่ค้าเครื่องประดับพูดขึ้น ซึ่งเป็นที่รู้กันว่านางอยากขายของ

          “ถ้าเช่นนั้น ข้าเอาป้ายประดับอันนี้ แล้วก็ชุดเก็บพู่กันกริซเงินอันนั้นด้วยได้หรือไม่” คุณหนูโซยอนพูดพลางยื่นป้ายประดับหยกให้แม่ค้า ก่อนชี้ไปที่ชุดเก็บพู่กันนั้น

          “เอ๋! ซื้อไปให้ใครหรือเจ้าคะ?” อึนกึมถามขึ้นพลางรับชุดเก็บพู่กันมาจากแม่ค้า

          “ก็ซื้อให้ท่านพ่อนะสิ เมื่อคราวก่อนตอนจดบันทึกคนไข้ข้าแอบเห็นท่านพ่อค้นห้องหาพู่กันใหญ่เลย ฮ่าฮ่า ถ้ามีชุดเก็บพู่กันสวยๆ แบบนี้ ท่านพ่อคงจะหาง่ายขึ้น เจ้าว่าจริงไหมละ ฮิฮิ” คุณหนูลูกสาวเพียงคนเดียวของเจ้ากรมการแพทย์พูดขึ้น พลางนึกถึงตอนท่านพ่อของตนรื้อค้นห้องเพียงเพื่อหาพู่กันแท่งเดียว

          “ฮ่าฮ่า จริงเจ้าค่ะ บางทีนายท่านก็ซุ่มซ่ามเหมือนกัน ข้าน้อยเห็นบ่อยๆ เจ้าค่ะ” อึนกึมพูดเสริมขึ้น

          “ฮิฮิ จำคำเจ้าไว้นะ อึนกึม ข้าจะไปฟ้องท่านพ่อ ฮ่าฮ่า” โซยอนพูดพลางเดินถือของออกจากร้านไป

*****************************

เดียวมาต่อน่า