The Last Of Hero : ผู้กล้าคนสุดท้าย

"โฮ๊ะโฮ๊ะโฮ๊ะ--- " เสียงหัวเราะที่คุ้นเคยของบุคคลที่มีอำนาจสูงสุดในกิลด์ดังลั่นห้องโถงขนาดใหญ่ภายในกิลด์ลอยเข้าหูชายผู้หนึ่งที่มีแววตาดั่งปลาตายเจ้าของผมสีดำบริสุทธิ์ ดวงตาสีเหลืองเช่นเดียวกับบุษราคัมได้จ้องมองไปที่หัวหน้ากิลด์ด้วยท่าทีที่เบื่อหน่าย

"เรียกผมมาที่นี่ทำไมครับ... หัวหน้ากิลด์..."

"หลังจากที่ฉันคิดมาสักพัก ฉันคิดว่าเจ้าควรได้รับการฝึกฝนบ้างนะ เจ้าหนุ่มเวล" หัวหน้ากิลด์เอ่ยออกมาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มไม่รู้ว่าเพราะความอัธยาศัยดีหรือเพราะเขากำลังสนุกอยู่กันแน่ที่ทำให้เขายิ้มแบบนั้นออกมา

"แล้ว... ผมมีเหตุผลอะไรต้องทำแบบนั้นด้วยครับ..." ผมพูดออกไปเพื่อยืนยันเหตุผลของหัวหน้ากิลด์ให้แน่ใจว่าเขาจะไม่ทำอะไรแปลกๆ กับผม

"โฮ๊ะโฮ๊ะโฮ๊ะ นี่ก็เพื่อตัวเจ้าเองไงล่ะ มันก็ไม่ได้แย่ใช่ไหม หากเจ้าจะได้เรียนรู้วิชาดาบบ้าง หรือขัดเกลาร่างกายบ้าง" หัวหน้ากิลด์ยังคงยิ้มแบบนั้นอยู่ราวกับว่าเขามั่นใจว่าผมต้องตอบตกลงอย่างแน่นอน

"ไม่ดีกว่า... ผมฝึกด้วยตัวเองได้" ผมปฏิเสธหัวหน้ากิลด์ในทันทีที่เขาพูดจบ จริงๆ แล้วใจลึกๆ ของผมแค่ไม่ชอบท่าทีที่ทำตัวเหมือนกับถือไพ่เหนือกว่าแบบนั้น

"เจ้าแน่ใจเหรอ... นอกจากวิชาดาบแล้ว... ยังมีเรื่องของการควบคุมมานาด้วยนะ" หัวหน้ากิลด์หุบยิ้มของเขาลงและจ้องมาที่ผมด้วยสายตาที่ดูจริงจังอย่างมากจนทำให้ผมแอบกลัวไปครู่หนึ่ง

"ม....มานางั้นเหรอ... ก็น่าสนใจดีนะ ฮะ...ฮะฮะ... งั้นผมตกลงก็ได้" ไม่รู้ว่าเพราะความกลัวหรือความสนใจของผมเอง แต่ผมก็ได้ตอบตกลงไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเล็กน้อย

"ว่าแล้ว--- ว่าเจ้าต้องตอบตกลง โฮ๊ะโฮ๊ะโฮ๊ะ งั้นพรุ่งนี้ตอนเช้าให้เจ้ามาที่นี่อีกครั้งนะ ฉันมีคนอยากแนะนำให้รู้จัก" หัวหน้ากิลด์หัวเราะออกมาและกลับมาอยู่ในท่าทีที่ยิ้มแย้มดังเดิม

ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองหรือเปล่า แต่ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเพิ่งโดนขู่ไป ผมอาจจะคิดมากไปเองก็ได้ แต่รู้สึกเสียวสันหลังไปแว็บหนึ่งจริงๆ

หลังจากที่ผมเข้าร่วมกิลด์มาได้สองสัปดาห์ นี่เป็นครั้งแรกที่กิลด์มาสเตอร์เรียกผมไปคุยส่วนตัว ผมแปลกใจที่เขาต้องการจะฝึกวิชาการต่อสู้ให้ผม อาจคงเพราะระดับมานาของผมเยอะก็ได้ แต่นั่นก็ไม่ได้แย่เท่าไหร่นัก สิ่งที่ผมอยากรู้คือการควบคุมมานา เท่าที่ผมรู้จากคริสติน่า มานาคือสิ่งที่มีอยู่ในทุกสรรพสิ่งไม่ว่าจะเป็น น้ำ อากาศ แร่ธาตุ หรือแม้แต่ในร่างกายของสิ่งมีชีวิต และการควบคุมมานานั้นคือการควบคุมพลังที่สามารถแปรเปลี่ยนเป็นพลังเวทต่างๆ ได้เหมือนกับเวทรักษาของคริสติน่า และดูเหมือนว่าเวทรักษาของคริสติน่าจะเป็นเวทขั้นสูงที่หายากในโลกแห่งนี้ โดยปกติแล้วเวทรักษาที่ใช้บ่อยๆ มักจะเป็นฮีล (Heal) ซึ่งมีผลทำให้เร่งการรักษาตัวเท่านั้น ไม่สามารถทดแทนอวัยวะที่ขาดออกไปได้ แต่ด้วยเวทรักษาขั้นสูงของคริสติน่าทำให้เธอสามารถใช้รีเจนเนอเรชั่น (Regeneration) ได้

ถ้าหากผมสามารถควบคุมมานาได้จะต้องเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิตอย่างแน่นอน

ทันทีที่ผมเดินก้าวออกมาจากกิลด์ก็ได้ยินเสียงของหญิงสาวที่เปี่ยมไปด้วยความกระตือรือร้นดังมาจากใกล้ๆ

"เวล---"

ผมหันไปทางเสียงเรียกนั้น และได้พบกับคริสติน่าที่กำลังโบกมือให้ผมอยู่

"..." ผมเดินไปหาเธอพลางนึกถึงเรื่องราวหลังจากที่ผมชวนเธอเข้าร่วมปาร์ตี้ เราได้มีโอกาสไปทำภารกิจเก็บเกี่ยวด้วยกันอยู่บ้าง แต่พวกเราก็ไม่เคยรับภารกิจล่ามอนสเตอร์เลยแม้แต่ครั้งเดียว อาจคงเพราะเธอเพิ่งเคยเข้าร่วมปาร์ตี้ก็ได้จึงยังกลัวว่าตัวเองจะเป็นตัวถ่วงคนอื่นอยู่

"เวล วันนี้หัวหน้ากิลด์เรียกนายไปทำไมงั้นเหรอ? " เธอถามคำถามออกมาด้วยความอยากรู้อยากเห็น

"ฝึกพิเศษมั้ง... ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเขาต้องการจะทำอะไร" ผมตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเล็กน้อย พอมาคิดดูแล้ว หัวหน้ากิลด์ต้องตั้งใจขู่ผมอยู่แน่ๆ

"นายดูหงุดหงิดนะเวล นายไม่อยากทำอย่างงั้นหรอ? " ผมแปลกใจในตัวของคริสติน่ามากที่เธอสามารถมองผมออกว่าผมกำลังหงุดหงิดอยู่ หรือว่าผมมองออกง่ายเกินไปอย่างนั้นหรอ คราวหน้าผมคงต้องระวังเรื่องการควบคุมอารมณ์มากกว่านี้

"หิวจังเลยนะ..." ผมพยายามเปลี่ยนเรื่องเพื่อไม่ให้คริสติน่ารู้ว่าผมกำลังหงุดหงิดหัวหน้ากิลด์อยู่

"งั้นไปที่ร้านเดิมกันไหม? " คริสติน่าพูดออกมาแล้วเดินมาอยู่ที่ตรงหน้าผมก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้และจ้องมองมาที่หน้าของผม

น่าหงุดหงิดจริงๆ ทำไมต้องทำท่าทีแบบนั้นด้วย หากผมไม่ได้เผลอไปสัญญากับเธอไว้ ผมคงทิ้งเธอตรงนี้ไปแล้ว

หลายครั้งที่ผมเผลอคิดว่าเธอกำลังชอบผมอยู่ ทุกครั้งที่คิดแบบนั้น ผมก็มักจะย้ำเตือนตัวเองเสมอว่าความรักมันไม่มีทางจะเกิดขึ้นกับคนอย่างผม ช่างเป็นผู้หญิงที่น่าหงุดหงิดจริงๆ

"ร้านเดิมก็ดี..." ผมตอบกลับไปก่อนที่จะเดินนำเธอไปยังร้านเดิมที่เราเคยสั่งอาหารกินกันบ่อยๆ

ผมไม่ได้เกลียดเธอขนาดนั้นหรอก ผมแค่กลัวที่ว่าวันหนึ่งผมอาจจะเผลอตกหลุมรักเธอขึ้นมา แล้วมันจะเป็นผมแค่ฝ่ายเดียวที่คิดแบบนั้น มันไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมเจอกับท่าทีที่แสนใจดีแบบนี้ ผมจึงตัดสินใจแล้วว่าจะไม่คิดไปเองฝ่ายเดียวอีก

หลังจากที่ทานอาหารจนหมด ผมก็ได้รีบจ่ายเงินและเดินออกมาจากร้าน

"เวล--- นายโกรธอะไรฉันรึเปล่า" เธอรีบเดินตามผมออกมาและถามคำถามหนึ่งกับผม

หากผมบอกว่าเธอน่าหงุดหงิดก็คงจะเกิดปัญหาขึ้นแน่ๆ ผมจึงทำได้แค่ตอบปฏิเสธเธอไป

"ไม่หรอก แค่คิดอะไรอยู่เฉยๆ หลังจากนี้ฉันขอพักสักหน่อย" ผมพูดจบก็เดินออกมาจากตรงนั้น

"เวล..." เสียงของคริสติน่าไล่หลังผมด้วย แต่ผมก็ไม่ได้หันไปมองเธอเลย

เช้าในวันรุ่งขึ้นผมได้เดินทางไปที่กิลด์ตามที่หัวหน้ากิลด์นัดเอาไว้ ภายในนั้นผมได้เจอกับผู้หญิงหน้าตาสะสวยคนหนึ่งท่าทางใจดี ทรงผมของเธอเป็นระเบียบยาวระต้นคอ ผมของเธอสีน้ำเงินราวกับน้ำทะเลยามค่ำคืนเช่นเดียวกับสีตาของเธอ ชุดของเธอเป็นเดรสคอเต่าสีดำและมีผ้าพันคอสีขาวที่ดูตัดกัน เธอดูสุภาพเรียบร้อยและการแต่งตัวของเธอทำให้นึกถึงขุนนางในวังที่สุขุมตลอดเวลา

"ไงนั่น คนที่ฉันจะให้เธอช่วยดูแล" หัวหน้ากิลด์พูดออกมาและหันมามองที่ผม เธอหันมามองตามหัวหน้ากิลด์และยิ้มให้ผมอย่างเป็นมิตร

"...? " ผมกำลังสับสนกับสถานการณ์ที่เป็นอยู่ก่อนหัวหน้ากิลด์จะแนะนำเธอให้ผมรู้จัก

"หญิงสาวคนนี้คือ มารีน่า (Marina) เธอจะเป็นอาจารย์สอนเรื่องมานาให้เจ้าตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป"

"ฉันมารีน่า เป็นอดีตสมาชิกกิลด์แห่งนี้และเป็นอาจารย์สอนเวทมนตร์ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ" เธอเอ่ยแนะนำตัวและจับชายกระโปรงย่อตัวให้ผมเล็กน้อย

"ผมเวล ยินดีที่ได้รู้จักครับ..."

"โฮ๊ะโฮ๊ะโฮ๊ะ ตามตารางที่ฉันจัดให้เจ้าจะต้องฝึกกับเธอสามวันและฝึกกับฉันอีกสามวันและเจ้าจะได้หยุดแค่หนึ่งวันในหนึ่งสัปดาห์เท่านั้น" หัวหน้ากิลด์พูดออกมาโดยไม่ได้นึกถึงความต้องการของผมเลย

"แล้วถ้าผมปฏิเสธล่ะ..." ผมลองถามออกไปเผื่อหัวหน้ากิลด์จะใจดีให้วันพักผมเพิ่มมา

"ถ้าเจ้าฝึกครบหนึ่งปี ฉันจะมอบของบางอย่างให้ดีไหม? "

"ไม่ล่ะครับ" ผมตอบกลับไปเสียงแข็ง

"แน่ใจเหรอ..." หัวหน้ากิลด์จ้องมองมาที่ผมด้วยสีหน้าจริงจัง

"ก็แบบว่า... ถ้าผมไม่ไปทำภารกิจบ้าง ผมจะเอา..." ผมยังไม่ทันพูดจบหัวหน้ากิลด์ก็รีบพูดขึ้นมาแรกทันที

"ฉันจะให้เจ้าพักที่นี่ฟรีและมีอาหารให้ครบสามมื้อ แบบนั้นโอเคหรือเปล่า? "

"..." ข้อเสนอนี้ทำให้ผมคิดหนัก เงินที่ผมได้รับมาตอนโดนไล่จากเมืองก็น้อยลงทุกที ว่ากันตามตรง เงินที่ได้จากภารกิจระดับไอออนนั้นก็น้อยมากๆ ทำได้แค่เพียงซื้อขนมปังธรรมดาและนอนที่พักโทรมๆ เท่านั้น

"ก็ได้ครับ..." ผมตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่ยอมแพ้ต่อข้อเสนอนั้น

"งั้นเริ่มตั้งแต่วันนี้เลยไหม? " หัวหน้ากิลด์พูดออกมาด้วยท่าทางมีความสุข

"ฉันว่าก็ดีนะคะ ฉันเองก็อยากเห็นระดับมานาของเด็กคนนี้เหมือนกัน"

"เด็กเหรอ? " ผมตกใจกับคำพูดของมารีน่าก่อนจะมองไปที่เธออีกครั้ง

"โฮ๊ะโฮ๊ะโฮ๊ะ ทำหน้าตาแบบนั้น ไม่ให้เกียรติหญิงสาวเลยนะ" หัวหน้ากิลด์หัวเราะออกมา

"ฉันไม่คิดมากหรอกค่ะ" เธอพูดออกมาและหัวเราะเบาๆ

"มารีน่าน่ะนะ อายุปาไปเลขสี่แล้วล่ะ" หัวหน้ากิลด์พูดตอกย้ำความจริงใส่ผม ทำเอาผมตะลึงกับรูปร่างผิวพรรณและหน้าตาของเธอมากจริงๆ

"งั้นมาเริ่มกันเลยดีไหมคะ? "

"โฮ๊ะโฮ๊ะโฮ๊ะ งั้นฉันเองก็ต้องไปทำธุระก่อนแล้ว ขอตัวนะ" หัวหน้ากิลด์พูดจบก็เดินตรงไปที่ห้องทำงานของเขาในทันที

"ตามฉันมานะคะ เราต้องไปที่บริเวณทุ่งราบนอกเมืองกัน" เธอเดินนำผมออกนอกกิลด์ไป ผมได้แต่เดินตามเธอโดยไม่ได้พูดอะไร ถ้าผมตามเธอไป ผมอาจจะเข้าใจมานามากขึ้นก็ได้

ผมเดินออกมานอกเมืองพร้อมกับเธอ และยืนอยู่ท่ามกลางทุ่งราบกว้างที่มีเพียงต้นไม้ไม่กี่ต้นเท่านั้น

"เรามาเริ่มการฝึกกันดีกว่าค่ะ คุณเวล" เธอพูดและหันมายิ้มให้ผมด้วยสายตาที่ดูจริงจังต่างกับก่อนหน้านี้