รอ...เวลารัก

          บ้านสีขาว ท้ายซอยสิบ

          “ฮัดชิ้ว.   ฮัดดดดด ชิ้วววว” 

          รินลดาที่กำลังเดินถือนมรสจืดอุ่นร้อนพร้อมคุ้กกี้รสเนยเดินเข้ามาในห้องนอนของ ‘ลลนา’ ได้ยินเสียงจามติดกันของลูกสาวเลยพลอยไม่สบายใจ ช่วงนี้ยิ่งอากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย ลลนาเองก็กระหม่อมบางตั้งแต่เด็ก กลัวจะเป็นไข้หวัดเอา

          รินลดารีบวางนมกับขนมลงบนโต๊ะหนังสือก่อนเอ่ยถามด้วยเสียงห่วงใย “เป็นอะไรลัล จามติดกันสองสามครั้งแล้ว ไม่สบายหรือเปล่า” พูดจบแล้วก็เอาหลังมือไปอังบนหน้าผากลูกสาวคนโตเพื่อวัดอุณหภูมิ เมื่อเห็นว่าปกติดี เลยเดินไปนั่งบนเตียงของห้าฟุตของลลนา

          ลลนาละสายตาจากแบบฝึกหัดที่กำลังทำอยู่ หันไปยิ้มหวานให้แม่ “ไม่เป็นไรค่ะ แค่จามเฉย ๆ”

          เมื่อเห็นแม่พยักหน้ารับแล้ว ลลนาก็กำลังจะหันกลับไปทำแบบฝึกหัดตามเดิม แต่ได้ยินเสียงแม่เรียกชื่อ เลยหันกลับไปมองอีกครั้ง

           “คุณป้าจินโทร.มาบอกแม่ว่า สรุปธามจะมาเรียนพิเศษกับลัล เลยอยากจะถามลัลว่าจะให้ธามมาเริ่มเรียนเมื่อไร” 

          เมื่ออาทิตย์ที่แล้วจินตนามาบ่นเรื่องลูกชายให้รินลดาฟังที่บ้านของเธอ บังเอิญตอนนั้นเธอดันนั่งอยู่ข้างผู้เป็นแม่เลยพลอยถูกบังคับให้ได้ยินไปด้วย

          จินตนาบอกว่า ธามบ่นๆ เหมือนเรียนไม่ค่อยรู้เรื่อง อาจจะเป็นเพราะจริงๆแล้ว ธามอยากเรียนสายศิลป์ภาษา แต่จินตนากับ ‘ทัตเทพ’ อยากให้ลูกชายเรียนสายวิทย์คณิต เพราะจะได้มีทางเลือกหลากหลายกว่า ส่วนภาษาค่อยไปเรียนเสริมพิเศษเอา ตอนนั้นธามพยักหน้ารับคำตามใจพ่อกับแม่ แต่ตอนนี้เกรดที่ได้ขัดใจพ่อกับแม่เหลือเกิน เรียนพิเศษกี่ที่ต่อกี่ที่ ก็เอาแต่บอกว่าเรียนไม่เข้าหัว คนเป็นแม่ก็จนใจไม่รู้จะทำยังไงดี 

          จินตนายังคงพูดปัญหาเรื่องการเรียนของธามต่อไปเรื่อยๆ อย่างไม่ยอมแพ้ แต่ลลนาจับสังเกตได้ว่าทุกครั้งที่จินตนาพูดถึงธาม มักจะมองหน้าเธอ แล้วส่งสายตาขอร้องมาให้ ไม่ค่อยได้มองรินลดาที่พยักหน้ารับจินตนาแทบทุกประโยค 

          เธอรู้ความหมายของสายตาของจินตนา ตอนนั้นด้วยความจนใจที่ไม่รู้ว่าปฏิเสธยังไง อีกทั้งอยากสวมบทเป็น ‘หนูลัลเด็กดีของป้าจิน’ แกล้งธามสักหน่อย เลยพูดออกไปว่า “ถ้าธามอยากเรียนกับลัล ลัลสอนให้ได้ค่ะ”

          จินตนากับรินลดาตอบรับความยินดี พวกเธอเข้าใจผิดว่า คิดว่าลลนากับธามเป็นเพื่อนกัน เลยคิดกันไปเองว่า เป็นเพื่อนกันแล้ว ช่วยกันเรียน ช่วยกันติวจะได้ถือเป็นการทบทวนความรู้ไปด้วย มีแต่ได้กับได้ จินตนาเลยบอกว่าจะลองไปคุยกับลูกชายดู ผ่านไปสองสามวัน เมื่อกี้ถึงได้โทร.มาคอนเฟิร์มว่า ‘ธามอยากเรียนพิเศษกับลลนา’

          ตัดกลับมาปัจจุบัน ลลนารีบตั้งสติก่อนจะทวนถามแม่อีกครั้ง “ธามจะมาเรียนกับลัล จริงๆ เหรอคะ” 

          เธอก็ไม่คิดสักนิดว่าธามจะเอ่ยปากพูดว่าอยากเรียนกับเธอ ถึงจะเคยกลัวว่าเขาอาจจะโดนจินตนาบังคับ แต่ยังไงธามจะถือเป็นคนกะล่อนสับปลับคนหนึ่ง ยังไงต้องหาวิธีทางร้อยแปดพันอย่างมาอ้าง เพื่อไม่ต้องให้ตัวเองมาเรียนกับเธอได้แน่นอน นึกไม่ถึงว่า จะมีวันที่เขาจะมานั่งให้เธอสอนพิเศษ แค่เจอกันที่โรงเรียนก็เบื่อขี้หน้ากันจะตายอยู่แล้ว หลังกลับจากโรงเรียนยังต้องมาเจอกันอีก ตาย ตายแน่ๆ 

          รินรดาเห็นสีหน้าของลูกเห็นกำลังคิดอะไรอยู่ เลยเข้าใจไปว่าลลนาจะกำลังเครียดเรื่องแบ่งเวลาสอนพิเศษกับเวลาทำการบ้านอยู่ จึงพูดด้วยเสียงห่วงใย “ลัลไม่ต้องเครียดนะลูก ธามน่ะ แม่ว่าเขาไม่น่าจะสอนยากอะไรนะ จริงๆ แม่ว่าถ้าลัลลองถามเขาว่าไม่เข้าใจอะไร แล้วลัลค่อยๆ อธิบาย แม่ว่าธามน่าจะเรียนรู้ไวนะลูก...อ่อ แล้วอีกอย่าง แม้ว่าธามเขาเป็นคนดีด้วย .....”

          ลลนานั่งมองคิ้วของแม่เงียบๆ แล้วพยักหน้าทีสองที ทำเหมือนว่ารับคำ แต่จริงๆ แล้วไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าแม่กำลังพูดอะไรอยู่ ในใจพลางคิด ‘ลูกชายคนโตของคุณป้าจินคนนี้ช่างดีเหลือเกิน ขนาดเรียนไม่เอาอ่าว มีเรื่องชกต่อยให้โดนเรียกเข้าห้องปกครองแทบจะทุกเดือน แม่ยังหาข้อดีของเขาจนได้ แม่เราช่าง... เก่งจริงๆ’