ชีวิตใหม่ของผู้กล้าจอมปลอม

•กลุ่มโจรสามพี่น้อง•

 

หลังจากที่กลับออกมาจากคฤหาสน์ตระกูลแอชคลาส พี่ใหญ่และพี่รองก็ทำท่าทางอ้ำอึ้งเหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่างแตก็ตัดสินใจไม่พูดในที่สุด

 

“เฮ้อ...พี่ใหญ่ พี่รอง มีอะไรก็พูดมาเถอะ ทำแบบนี้ดูอึดอัดนะ”

 

ข้าตัดสินใจเปิดปากขึ้นเป็นคนแรก เพราะคิดว่าปล่อยไว้คงจะอึดอัดเสียเปล่า

 

“แผนของน้องเล็ก คือเข้าไปสังหารองค์ชายเรน ลูอิส ไม่ใช่หรือ แล้วทำไมถึงยอมกลับออกมามือเปล่า?”

 

ชายร่างอ้วนท้วมเอ่ยถามด้วยความน่าสงสัย

 

ปกติก็เป็นคนโพงพางอยู่แล้ว ถ้าไม่อธิบายให้เข้าใจ คงจะทำอะไรไม่คิดเป็นแน่

 

การจะสังหารผู้มีพลังระดับ [ฝึกหัด] สำหรับพวกเรามันง่ายดั่งผลิกฝ่ามือก็จริง แต่การจะหลบหนีออกจากคฤหาสน์ตระกูลแอชคลาสนี้สิ

 

ไหนจะนักปราชญ์หญิงที่คอยคุ้มกันอีกละ เรียกได้ว่าถึงจะทำสำเร็จ แต่ก็ไม่มีโอกาสได้ใช้เงินรางวัล แบบนั้นข้าไม่เอาด้วยหรอกนะ

 

“ข้าคิดว่าโอกาสยังไม่เหมาะซักเท่าไหร่ แต่อย่างน้อยก็ได้ข้อมูลที่น่าสนใจมาละนะ ฮิฮาฮ่า”

 

ข้าหัวเพราะอย่างพอใจ พรางมองไปยังทิศทางของเมืองหลวงที่ห่างไกล

 

สายตาชายทั้งสองจ้องมายังข้าด้วยความสนใจ

 

“ข้อมูลสำคัญ?”

 

พี่ใหญ่ทำสีน่าฉงน เอ่ยถามด้วยความสงสัย

 

“อีกเพียง 2 สัปดาห์ พวกองค์ชายก็จะเดินทางไปเมืองหลวงแล้ว”

 

“พวกเราเป็นกองโจร มีกองกำลังจำนวนมากกว่า 1000 คน ในเวลาแบบนั้นค่อยลอบสังหารก็สิ้นเรื่อง ฮิฮาฮ่า”

 

ชายทั้งสองพยักหน้าตอบรับ

 

“น้องเล็กช่างน่ากลัวเสียจริง”

 

ชายดวงตาสีแดงสวมชุดคลุมสีดำ ที่เงียบอยู่ตลอดก็เอ่ยปากขึ้น

 

“ไม่เท่าพี่รองหรอก คนฉลาดอย่างข้า ก็ไม่สามารถรับรู้ว่าพี่รองคิดอะไรอยู่ในหัว”

 

ท่าทางของพี่รองนั้นเอื่อยเฉื่อยเหมือนคนเกียจคร้านอยู่ตลอดเวลา แต่ว่า ความแข็งแกร่งนับเป็นที่หนึ่งในหมู่พวกเรา

 

“ก็ไม่รู้สินะ”

 

รอยยิ้มมุมปากผุดขึ้นบนใบหน้าขาวซีด เมื่อรวมกับนัยน์ตาสีแดงแล้ว ราวกับปีศาจร้าย

 

“งั้นรึ ฮิฮาฮ่า”

 

***

 

•โนอา แอชคลาส•

 

เช้าวันต่อมาหลังจากงานเลี้ยงสังสรรค์จบลง ผมก็รีบออกมาตรวจงานก่อสร้างบริเวณเขตสลัมทันที

 

ผมคิดว่าคุณไทก้าอาจจะพูดเกินจริงไปหน่อย แต่ว่าไม่เลย อาจจะน้อยไปด้วยซ้ำ ผู้คนต่างทำงานขยันขันแข็งไม่เว้นแม้แต่เด็กอายุราว4-5ขวบ เพียงเพื่อแลกกับอาหาร

 

“นี่ ก็คิดอยู่หรอกนะว่าเป็นโลกแฟนตาซี แต่ว่ามันรวดเร็วเกินไปหรือเปล่าครับ”

 

เรนที่ตามมาข้างๆ เอ่ยถามความสงสัย

 

เมื่อกวาดสายตามองไปรอบๆ ก็ต้องตกใจ เพราะสถานที่แห่งนี้ไม่เหมือนกับเขตสลัมที่เน่าเสียอีกต่อไป

 

ขยะถูกทำลาย บ้านเรือนถูกบูรณะขึ้นมาใหม่ด้วยวัสดุคุณภาพ ที่สะดุดตาที่สุดก็คงจะหนีไม่พ้นกิลด์ที่สร้างขึ้น

 

เป็นเรือนไม้สองชั้นทรงญี่ปุ่นขนาดใหญ่ ลักษณะเน้นพื้นที่ใช้สอยให้คุ้มค่า สามารถต่อเติมได้ตลอด

 

ชั้นล่างเป็นเพียงห้องกว้างขนาดใหญ่ที่สามารถรองรับผู้คนได้มากถึง 30 คนแบบสบายส่วนชั้นบนเป็นห้องพักสำหรับเด็กๆ และสมาชิกกิลด์บางส่วน

 

หลังคาสีดำขนาดใหญ่ที่คลุมตัวบ้านทั้งหลัง ช่วยกันแดด กันฝน และกันลมหนาวได้อย่างดี

 

“สะ...สมกับเป็นนายน้อย ยอดเยี่ยมมากเลยค่ะ”

 

พี่แอนนาเอ่ยเสียงยกย่อง นัยน์ตาสีดำเป็นประกายด้วยความชื่นชม

 

ต้องยกเครดิตให้อาจารย์ของผมในชาติที่แล้ว เธอเป็นถึงผู้กล้าสาวสวยที่สามารถบรรลุพลังระดับเทพเจ้า เป็นผู้ครอบครองทักษะสุดโกงอย่างมหาปราชญ์ และที่สำคัญเธอเป็นคนจากต่างโลกเหมือนกับผม

 

เธอเคยเข้าช่วยเหลือพวกผมในเขตสลัม

 

และสร้างกิลด์รับจ้างสารพัดให้กับพวกผม ก่อนที่เธอจะเดินทางออกจากโลกนั้นไปเพราะเหตุผลว่า เธอไม่ชอบโลกนั้น

 

ผมที่ครอบครอง [เนตรสวรรค์] เคยอยู่อาศัยเป็นเวลาเกือบสิบปีและชื่นชอบสถานที่แห่งนั้นเป็นอย่างมากก็แค่เขียนแบบแปลนขึ้นมาจากความทรงจำเพียงเท่านั้น

 

“ผมยังไม่เห็นนาย จะทำอะไรเลยซักอย่างไหงเสร็จเร็วปานนี้กัน”

 

“สะ...เสียมารยาทน่ะครับ ผมก็แค่ใช้คนให้ถูกกับงาน”

 

ผมแย้งประโยคเสียมารยาท ขององค์ชายเรน สากกระบวยทันที

 

“งั้นหรอครับ ขอโทษด้วยละกัน”

 

เรนเอ่ยขอโทษด้วยความรู้สึกผิด ทำให้ผมพลอยรู้สึกผิดไปด้วยที่แอบด่าในใจ

 

“ผมเอง ก็ขอโทษเหมือนกันครับ”

 

“เรื่องอะไรหรอครับ?”

 

“ป่าว ไม่มีอะไรหรอก”

 

ผมเอ่ยเสียงเรียบ เบือนหน้าหนีกลบเกลื่อน

 

เรนมองมาด้วยความสงสัย ดวงตาสีทองของเด็กชายหรี่ลงลงเล็กน้อย

 

“นี่นาย แอบด่าผมในใจหรอครับ”

 

“ระ...รู้ได้ไงกัน อ่านใจได้งั้นหรือ?”

 

ผมเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก

 

“อิอิ ของนายน้อยมันแสดงออกทางสีหน้าค่ะ”

 

สาวใช้แอนนาที่ตามมาด้านหลังหัวเราะเบาๆ

 

“ใช่แล้วล่ะครับ”

 

เรนยิ้มอย่างพอใจ พยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดแอนนา

 

ระหว่างที่กำลังหยอกล้อกันอยู่นั้น พวกเด็กๆ ที่สังเกตเห็นก็รีบกรูกันเข้ามา

 

“ท่านเทพธิดาเจ้าค่ะ!”

 

เด็กผู้หญิงตัวเล็กเอ่ยทักทาย พร้อมกับผสานมือไว้ระดับ ราวกับกำลังวิงวอนต่อเทพเจ้า

 

เธอเป็นผู้หญิงตัวเล็ก ร่างผอมโซ ที่เคยหลบอยู่หลังของกลุ่ม

 

แต่ตอนนี้ ใบหน้าเธอดูสดใส ร่างกายสะอาดสะอ้านและดูแข็งแรงขึ้นกว่าแต่ก่อน

 

“เห้ย! ยัยบ้าเราตกลงกันแล้วไม่ใช่หรือว่าต่อหน้าเจ้าตัวจะไม่เรียกแบบนั้น”

 

เด็กผู้ชายที่ดูจะมีอายุมากสุดรีบเข้ามาห้ามปราม แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว

 

“คิกๆๆ เทพธิดาโนอา ก็เหมาะสมดีน่ะ!”

 

เสียงหัวเราะของเรน ทำให้ผมรู้สึกร้อนผ่าวที่ใบหน้าลามไปจนถึงใบหู มือขวาแตะด้ามคาตานะที่คาดหลังเบาๆ

 

“ตอนผมกลับชาติมาเกิด เทพธิดาเองก็มีรูปร่างเหมือนเด็กแถมหน้าอกก็แบนเหมือนผู้ชายด้วย”

 

เด็กชายผมสีทองพยักหน้าและหัวเราะชอบใจ

 

คำพูดของเรนกลับทำให้ผมรู้สึกเสียวสันหลังวาบเพราะมีภาพของเทพธิดาผู้ชั่วร้ายแล่นผ่านหัว

 

“ผมไม่ใช่เทพธิดาเสียหน่อย เลิกเรียกผมแบบนี้ที มันรู้สึกจั๊กจี้ยังไงไม่รู้”

 

“แล้วจะให้ข้าเรียกท่านเทพธิดว่าอะไรหรือเจ้าค่ะ?”

 

เด็กหญิงตัวเล็กท่าทางจิ้มลิ้ม เอ่ยถามด้วยความสงสัย

 

“โนอา ชื่อของผมคือ โนอา”

 

ผมเอ่ยเสียงเรียบนิ่ง ตอบคำถามของเด็กหญิงตัวเล็ก

 

“เจ้าค่ะ ท่านเทพธิดาโนอา”

 

เด็กหญิงตัวเล็กเอ่ยเสียงเรียบ แววตาเต็มไปด้วยความชื่นชม

 

ทำให้ผมใจอ่อนปล่อยให้เธอเรียกไปทั้งอย่างงั้น เพราะคิดว่าถ้าเธอโตขึ้นอีกหน่อย ก็คงจะรู้ความเอง

 

“วันนี้มาตัวเปล่า ไม่มีของฝากหรอกนะครับ”

 

ถึงในแววตาจะมีความเสียดายเล็กน้อย แต่เด็กๆ ก็พยักหน้ารับ

 

ช่วงนี้ตัวผมไม่ค่อยจะได้ออกมาข้างนอกซักเท่าไหร่ จึงเป็นหน้าที่ของคุณไทก้าแทนทีต้องดูแลเด็กๆ

 

ว่าแต่คุณไทก้าไปไหนกันละเนี่ย ตั้งแต่เข้ามาในเขตสลัมก็ยังไม่เห็นเจ้าตัวเลย

 

แต่ในเวลาไม่นาน

 

“ขอโทษที่ให้รอครับ นายน้อย ฝ่าบาท”

 

ชายร่างสูงใหญ่ก็รีบเข้ามาต้อนรับ ท่าทางรีบร้อน ร่างกายใหญ่โตชโลมไปด้วยเหงื่อ

 

สายตาแอนนาที่อยู่ข้างหลังมองคุณไทก้าด้วยเย็นชา ราวกับมองขยะ

 

ทั้งสองคนไม่ค่อยจะถูกกันซักเท่าไหร่ เพราะแอนนา มองคุณไทก้า เป็นพวกสมองกล้าม หยาบคายเสียมารยาท ส่วนคุณไทก้าก็มองแอนนาว่าเป็นหญิงสาวธรรมดา ไม่อยากจะเสียเวลาทะเลาะด้วย

 

แต่ทั้งสองหารู้ไม่ว่า คุณไทก้า ถึงรูปลักษณ์จะดูเป็นพวกสมองกล้าม หยาบคาย แต่ก็มีจิตใจดีอ่อนโยนคอยช่วยเหลือผู้ลำบากอยู่ตลอด

 

ส่วนแอนนา ถึงจะอยู่ในชุดเมดสาว ไม่ต่างอะไรจากหญิงสาวธรรมดา แต่เธอก็เป็นถึงผู้คุ้มกันที่ทางตระกูลแอชคลาสไว้วางใจ และเป็นถึงอดีตนักผจญภัยแรงค์ A เชียว

 

“อื้ม! พวกเราเข้าไปคุยกันข้างในก่อนเถอะครับ”

 

“ครับ”

 

คุณไทก้าพยักตอบรับ และเดินนำทางไปพวกผมเข้าไปในกิลด์

 

บรรยากาศข้างในทำให้เรนต้องอ้าปากค้าง พรางขยี้ตาด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

 

โต๊ะไม้สำหรับนั่งรับประทานอาหารตกแต่งเรียบง่ายถูกจัดวางเรียงเป็นระเบียบ เคาน์เตอร์สำหรับสั่งอาหารและบอร์ดสำหรับประกาศเควสต์ ทั้งหมดถูกตกแต่งตามสไตล์โลกแฟนตาซี

 

แต่แค่นี้ยังไม่ถึงกับสมบรูณ์ ด้วยงบที่มีจำกัดจึงต้องทำเพื่อให้ผ่านฤดูหนาวให้ได้ก่อน

 

คุณไทก้านำทางมาถึงห้องประชุมกิลด์ ภายในห้องสี่เหลี่ยมตกแต่งเรียบง่าย

 

โต๊ะไม้ยาวลักษณะสี่เหลี่ยมพื้นผ้าใช้สำหรับประชุม เก้าอี้เรียงเป็นแถวสองฝั่งหันหน้าเข้าหากันและมีเก้าอี้หัวโต๊ะสำหรับประธาน

 

ทันทีที่เข้ามาผมก็ถูกเชิญไปนั่งตรงหัวแถวพร้อมกับเรนและแอนนาอยู่ข้างๆ ส่วนผู้เข้าร่วมประชุมด้วย ก็มี คุณไทก้า หัวหน้าช่าง พวกเด็กๆ และตัวแทนของชาวบ้านในเขตสลัม

 

เนื้อหาไม่มีอะไรมาก เป็นเพียงโครงการที่จะพัฒนาขึ้นต่อจากนี้ คือ เปิดร้านรับจ้างสารพัด ถึงจะบอกว่ารับจ้างสารพัดแต่พนักงานก็มีเพียงเด็กๆ เท่านั้น จึงสามารถรับได้เแค่เควสต์ง่ายๆ

 

เช่น ตามหาสัตว์เลี้ยง ทำความสะอาด เป็นต้น จึงต้องรอจนกว่าจะมีนักผจญภัยเข้ามาหางานทำที่นี่ก่อนถึงจะสามารถรับเควสต์ระดับสูงได้

 

“อย่างแรกเลย อย่างน้อยพวกเด็กๆ จะต้องอ่านออกเขียนได้บ้าง เพื่อจะสามารถอ่านรายละเอียดเควสต์ได้”

 

ผมเอ่ยเสียงเรียบ พร้อมหยิบหนังสือสำหรับเด็กที่อาจารย์เมวิสเคยมอบให้ออกมาและยื่นไปให้คุณไทก้าเก็บเอาไว้

 

ถึงจะลังเลนิดหน่อยแต่คุณไทก้าก็ยอมรับแต่โดยดี

 

“นี่เป็นหนังสือเรียน ผมเขียนอธิบายเพิ่มเติมเอาไว้แล้ว เพียงแค่ทำตามคำอธิบายคุณไทก้าก็จะสามารถสอนเด็กๆ อ่านเขียนได้”

 

“โอ้! นายน้อยไว้ใจข้าได้เลยครับ”

 

คุณไทก้าเอ่ยอย่างมั่นใจ น่าแปลกที่ไม่รู้ว่าไปเอาความมั่นใจมาจากไหน แต่ผมก็ไม่มีทางเลือกนอกจากปล่อยให้เป็นหน้าที่ของคุณไทก้า

 

“จะไหวจริงหรือ?”

 

แอนนาเอ่ยเหน็บแนม แต่คุณไทก้าก็ทำหูทวนลมไม่ได้สนใจเธอ

 

“สิ่งที่นายน้อยให้ข้าทำ ท่านคงจะคำนวนเหตุการณ์ล่วงหน้าไว้หมดแล้วละ”

 

คุณไทก้าเอ่ยเสียงเรียบ พร้อมกับส่งแววตาชื่นชมมายังผม

 

ก็อยากจะบอกว่าไม่ได้คิดไว้อยู่หรอกนะ เพราะมันไม่มีตัวเลือกอื่นต่างหาก

 

“งี้นี่เอง สมกับเป็นนายน้อย”

 

แอนนาเอ่ยชม ทำให้ผมต้องหายใจเฮือก

 

การประชุมจบลงอย่างราบรื่น ถึงจะมีปัญหาเกี่ยวกับพิมพ์เขียวและได้รับคำแนะนำจากช่างเล็กน้อยก็ตามแต่ผมก็สามารถผ่านมาได้ด้วยดี

 

“เหนื่อยชะมัดเลย...”

 

ผมบ่นพึมพำ พร้อมกลับเดินทางกลับคฤหาสน์

 

อาจารย์เมวิสคงจะมารอแล้ว นี้ก็คงจะเป็นการเรียนการสอนครั้งสุดท้ายก่อนที่ผมจะเดินทางไปเมืองหลวงพร้อมกับเรน

 

ผมเองก็มีเรื่องที่จะขอคำปรึกษาจากเธอเยอะเลย รีบกลับก่อนดีกว่า...