ชีวิตใหม่ของผู้กล้าจอมปลอม

•ไอร่า•

 

[วิชาอิไอ ซากุระร่วง] 'ประสาทสัมผัสถูกใช้งานถึงขีดสุด ยินเสียงชัดเจนยิ่งขึ้น จมูกรับกลิ่นไอความชั่วร้าย ดวงตาสองข้างจับจ้องไปยังร่างสูงสีดำที่แผ่กลิ่นอายอันตรายออกมา ดาบคาตานะถูกชักออกจากฝักและเก็บเข้าที่ทันที พริบตาเดียว ร่างสูงสีดำก็ถูกตัดออกเป็นสามส่วน

 

"สมกับเป็นสมกับเป็นลูกศิษย์ของหัวหน้าอัศวินศักดิ์สิทธิ์ ฝีมือยอดเยี่ยมมาก"

 

เสียงชื่นชมดังเซ็งแซ่ ไปทั่วรอบพื้นที่ เพียงเพราะฉันสังหารปีศาจที่มีระดับต่ำกว่าเลชเชอร์เดม่อนเท่านั้น

 

"เจ้าตัวดี ไปจำมาจากไหนอีกหรือ?"

 

เสียงเอ่ยนุ่มนวล หญิงสาวหน้าตางดงามเอ่ยปากถามด้วยความแปลกใจ

 

ผมยาวสวยสีดำถูกรวบเป็นหางม้า นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้ม สวมชุดเกราะอัศวินหญิงสีขาว บนหน้าอกมีสัญลักษณ์ไม้กางเขนสีทอง ทำให้รู้ว่านี่คืออัศวินศักดิ์สิทธิ์แห่งศาสนจักรศักดิ์สิทธิ์

 

"อาจารย์มาร์กาเร็ต!"

 

"ถ้าฉันบอกว่าจำมาจากผู้กล้า ในความฝันอาจารย์จะเชื่อไหมค่ะ?"

 

น้ำเสียงหยอกล้อ ทำให้อาจารย์ต้องถลึงตาใส่ แต่นี่ก็เป็นความจริง ยามหลับตาลงฉันก็มักจะฝันถึงผู้กล้าของฉันเป็นประจำ

 

ถึงแม้ว่าในฝัน เขาจะไม่ยอมให้ฉันจับดาบแม้แต่น้อย เพราะกลัวว่ามือเรียวบางของฉันจะเป็นแผล แต่เมื่อถูกไถ่ถาม ก็ยอมอธิบายเทคนิคให้โดยไม่ปิดบัง

 

กลีบดอกซากุระที่ร่วงหล่น คือสัญลักษณ์แห่งการเริ่มต้นและการจากลา ทันทีที่ดาบคาตานะถูกดึงออกจากฝัก ชีวิตศัตรูก็จะจบสิ้น

 

"สมกับเป็นไอร่า ยอดเยี่ยมมากครับ"

 

เสียงปรบมือดังกังวาล เด็กชายผมสั้นสีทอง นัยน์ตาสีฟ้าเต็มไปด้วยความมั่นใจและสูงส่ง 'เอสเธอร์ วาซาเรอลี่' เด็กชายผู้ซึ่งสืบสายเลือดผู้กล้าแห่งศาสนจักรศักดิ์สิทธิ์ จึงมีเสน่ห์ดึงดูดที่มากเหนือกว่าคนทั่วไป ทำให้มักมีเด็กผู้หญิงมากมายคอยอยู่ข้างกายไม่ห่าง

 

แต่สำหรับฉันแล้ว ช่างเป็นคนที่น่ารำคาญเสียจริง

 

"ก็แค่ปีศาจระดับต่ำ ท่านเอสเธอร์กล่าวชมเกินไปแล้วค่ะ"

 

เสียงเรียบนิ่งที่แฝงไปด้วยความเย็นชา ประโยคที่เอ่ยตามมารยาท ท่าทางที่แสดงถึงความห่างเหินพยายามจะทำให้รู้ว่าฉันไม่อยากยุ่งเกี่ยว

 

"ไอร่าทำตัวห่างเหินเกินไปแล้วครับ"

 

"โปรดเรียกผมว่าเอสเธอร์เฉยๆก็ได้ครับ"

 

แต่นั้นกลับไม่ทำให้เด็กชายหยุดการกระทำแม้แต่น้อย ยังคงพยายามตีสนิทยิ่งขึ้นไปอีก

 

"ไม่ได้หรอกค่ะ ฉันไม่กล้าแม้แต่จะคิดสนิทสนมกับผู้สืบทอดสายเลือดผู้กล้าแห่งแสงหรอกค่ะ"

 

เสียงเรียบนิ่งปฎิเสธความต้องการของเด็กชาย ทำให้เด็กผู้หญิงรอบกายเกิดความไม่พอใจ ทำท่าทางเหมือนจะเข้ามาเอาเรื่อง

 

แต่เด็กชายยังคงยิ้มอ่อน ยกมือห้ามไว้ เดินตรงเข้ามาด้วยความมั่นอกมั่นใจ ยื่นมือขวาแสนสกปรกเช็ดเหงื่อที่ไหลบนแก้มฉัน

 

"โปรดเรียกผมว่าเอสเธอร์เฉยๆก็ได้ครับ"

 

เด็กหนุ่มยังคงยิ้มหวาน และเอ่ยความต้องการออกมาอีกครั้ง

 

การกระทำของเด็กชาย ทำให้ฉันต้องขมวดคิ้ว แววตาเต็มไปด้วยจิตสังหาร ดาบคาตานะในมือถูกกำแน่นพร้อมที่จะชักออกจากฝักได้ทุกเมื่อ แต่ทันที ที่อาจารย์มาร์กาเร็ตสังเกตเห็นถึงความผิดปกติ เธอจึงเข้ามาขวางฉันไว้ทันที

 

ร่างบางของหญิงสาวขวางระหว่างฉันกับเด็กชาย มือเรียวของเธอจับที่ข้อมือฉันแน่นจนขยับไม่ได้

 

"ท่านเอสเธอร์ ไอร่าคงจะเหนื่อยอยู่เลยอารมณ์ไม่ดีซักเท่าไหร่ โปรดให้เธอพักผ่อนก่อนเถอะค่ะ"

 

"เข้าใจแล้วครับ ไว้ค่อยพบกันใหม่นะครับ"

 

เด็กชายยังคงสงบเยือกเย็น เอ่ยตอบอย่างสุภาพ และยอมจากไปพร้อมกับความไม่พอใจของเด็กผู้หญิงรอบกาย

 

เมื่อเด็กชายเดินหายไปจากสายตา

 

"เจ้าตัวดี เมื่อครู่คิดจะทำอะไรของเธอกันแน่!"

 

อาจารย์มาร์กาเร็ตมองค้อนใส่ เอ่ยถามเสียงดังด้วยความตกใจ

 

"อะ...อาจารย์ อะ...ไอร่าเพียงแค่ไม่ชอบให้เขามาโดนตัว"

 

"กะ...ก็เลยจะฟันสั่งสอนสอนซักแผลแค่เท่านั้นค่ะ"

 

น้ำเสียงตะกุกตะกัก เบือนหน้าหนีเล็กน้อยหลบสายตามองค้อนของเธอ

 

"เฮ้อ... น่าแปลกจริง ปกติเด็กผู้หญิงก็ต้องชอบผู้กล้ากันไม่ใช่หรือ?"

 

อาจารย์ถอนหายใจเฮือก แววตากลับมาอ่อนโยนอีกครั้ง เอ่ยถามด้วยความสงสัย

 

"ผู้กล้าแบบนั้นฉันไม่สนหรอกคะ เพราะฉันมีผู้กล้าที่เป็นของฉันคนเดียวอยู่แล้ว"

 

"หึม! ยัยเด็กแก่แดด ผู้กล้าที่เป็นของเธอคนเดียวจะไปมีได้ไงกันล่ะ"

 

เด็กแก่แดดหรือ! อาจารย์ถลึงตาใส่ เอ่ยน้ำเย้าหยอกตามประสาผู้หญิง

 

"มีสิคะ ฉันฝันถึงเขาทุกคืนเลยค่ะ"

 

"โอ้ หนุ่มในฝันหรอกหรือ เป็นใครกันที่สามารถกุมหัวใจของลูกศิษย์ตัวดี ของนักปราชญ์ศักดิ์สิทธิ์

 

มาร์กาเร็ต พระคาร์ดินัลแห่งศาสนจักรศักดิ์สิทธิ์"

 

ถึงเธอจะเอ่ยแบบนั้น แต่เธอมีท่าทีสนใจ แววตาเป็นประกายคาดหวังในคำตอบ

 

"เป็นชายหนุ่มรูปงาม มีนิสัยอ่อนโยน เก่งกล้าสามารถ และชำนาญวิชาดาบทุกรูปแบบ ชื่อว่า โนอา ค่ะ"

 

ฉันยืดอก! เอ่ยชื่อผู้กล้าของฉันด้วยความภาคภูมิ แต่หลังจากอาจารย์ได้ยินเธอก็ทำท่าทางครุ่นคิด เหมือนกำลังพยายามนึกถึงอะไรซักอย่าง

 

"อาจารย์มาร์กาเร็ต เป็นอะไรไปหรอค่ะ?"

 

คนเอ่ยถามด้วยความสงสัย ทำให้เธอจ้องมองมา แววตาเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ ก็แน่อยู่แล้วล่ะก็เพราะเป็นเพียงความฝันของฉัน

 

"เมื่อหนึ่งเดือนก่อน ข้าได้รับจดหมายจากสหายเก่าฉบับหนึ่ง เพราะเป็นจดหมายของยัยนั้น เลยไม่อยากจะเชื่อซักเท่าไหร่"

 

"ในนั้นเขียนโอ้อวดถึงลูกศิษย์ว่า เป็นเด็กชายอายุประมาณเจ้า พรสวรรค์ล้ำเลิศ ชำนาญวิชาดาบยิ่งกว่านักดาบขั้นสูง มีใบหน้างดงามราวเด็กผู้หญิง"

 

"ชื่อนั้นก็คือ 'โนอา แอชคลาส' บุตรชายตระกูลมาร์ควิสแห่งจักรวรรดิมิสลูน่า"

 

เมื่อได้ยินสิ่งที่อาจารย์เล่า ร่างกายของฉันก็แข็ง หัวใจเต้นเร็วไม่เป็นจังหวะ 'โนอา แอชคลาส' งั้นหรือ!ทำไม ฉันถึงได้รู้สึกคิดถึงชื่อนี้จนน้ำตารินไหลออกตา

 

"เป็นอะไรไปหรือ? ทำไมถึงร้องไห้ละ"

 

อาจารย์ดึงฉันเข้ามากอด พยายามปลอบโยนให้ฉันหยุดร้องไห้

 

"อาจารย์ค่ะ"

 

"ฉันจะคุยกับครอบครัวของเขายังไงดีคะ?"

 

...

 

"ยัยเด็กแก่แดด นี้เจ้าคิดไปถึงเรื่องพบครอบครัวของผู้ชายเลยงั้นหรือ!"

 

***

 

•กลุ่มนักผจญภัยสามพี่น้อง•

 

"น้องเล็ก เป็นแบบนี้ดีแล้วจริงหรือ?"

 

ชายร่างอ้วนท้วมเอ่ยถามด้วยความน่าสงสัย เพราะพวกเขาพึ่งกลายเป็นนักบุญ บริจาคเงินรางวัลจำนวนมากกว่าครึ่ง ให้แก่นายจ้างเพื่อสมทบทุนสร้างกิลด์

 

"ของแค่นั้นเล็กน้อยน่า เมื่อเทียบกับค่าหัวองค์ชาย"

 

เสียงเรียบนิ่งของหญิงสาวงาม ในชุดคลุมสีดำคล้ายนักเวทย์ ในดวงตานั้นมีไฟแห่งความโลภอยู่

 

"แต่ยังไงก็ข้าก็คิดว่ายังมากไปอยู่ดี"

 

เสียงเกียจคร้านของชายดวงตาสีแดงสวมชุดคลุมสีดำ

 

รอยยิ้มเย็นน่าขนลุกผุดขึ้นบนใบหน้างามของน้องเล็ก ดูแล้วน่ากลัวเล็กน้อย

 

"เตรียมตัวกันเถอะ วันนี้พวกเรามีนัดนะ ที่ตระกูลแอชคลาสนะ"

 

เธอไม่ได้อธิบายอะไร พร้อมออกคำสั่งพี่ชายทั้งสองให้เตรียมตัวออกเดินทาง

 

"ฮาฮ่า ถือซะว่าเป็นการลงทุนก็แล้วกัน"