อาร์กอน (พ่อหนุ่มนักเเฮ็ค)

หลังจากที่โมจิเพื่อนจอมยุ่งของฉันมันบอกให้ฉันมาหาอาร์กอน เพื่อขอความช่วยเหลือจากเขา เพราะว่าเขาหน้าจะเป็นคนเดียวที่ช่วยเรื่องที่ฉันโดนเเฮ็คโทรศัพท์ได้ ทำให้ฉันต้องมายืนเก้ๆ กังๆ อยู่หน้าบริษัทเขา ไม่ต้องเเปลกใจนะว่าฉันมีที่อยู่ของบริษัทอาร์กอนได้อย่างไร ก็โมจินั่นเเหละ หามาให้เสร็จซับ จะว่าไปบริษัทนี้ไม่ใช่เล่นๆ เเบบใหญ่มาก กว้างมาก ดีไซต์ก็เท่ ถ้ามองจากมุมสูงรูปตึกจะเป็นตัวเอพิมพ์ใหญ่ เเละตัวอาร์พิมพ์เล็กอยู่ติดกัน บริษัททำเกม เเฮ็คเกมไรพวกนี้มันต้องใหญ่ขนาดนี้เลยหรอว่ะ ใหญ่เเบบว่าหลงหาทางออกไม่เจอได้เลยนะเนี่ย ฉันคิดในใจ

“ขอโทษนะคะ ฉันต้องการมาขอพบคุณอาร์กอนค่ะ ฉันต้องคิดต่อใครค่ะ” ฉันเดินเข้าไปถามพนักงานหน้าเคาน์เตอร์

“สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าคุณผู้หญิงได้นัดกับท่านประธานไว้หรือเปล่าค่ะ”

“ไม่ได้นัดค่ะ”

“อ่อนั่นท่านประธานมาพอดีเลยค่ะ” หล่อนพูดพร้อมกับผายมือไปทางที่ ผู้ชายใส่เสื้อภายในสีดำเเละสวมทับด้วยเสื้อสูทสีดำสุดเท่ ที่ไม่ได้ติดกระดุม เป็นลุคที่ดูสุขุม เรียบร้อย เเต่ไม่ได้ทางการมาก ลุกสบายๆ ดูเท่ๆ มือซ้ายล้วงกระเป๋ากางเกงสีดำราคาเเพง ส่วนมือขวาถือไอเเพด พร้อมกับคุยงานกับเลขาข้างกาย

บอกเลยนะว่าตอนเเรกฉันคิดว่ายายโมจิน่ะเวอร์ที่มาบอกว่านายนี่หล่ออย่างงั้นอย่างงี้ พอเจอตัวจริง หล่อจริงด้วยว่ะ ไม่เเปลกเลยที่เป็น1ในเดอะกัซ โอ๊ยมิลินเเพ้คนหล่อค่ะ

“ขอโทษนะค่ะปกติท่านประธานจะไม่ค่อยยอมพบใคร หากไม่ได้นัดล่วงหน้าอ่ะค่ะ” พนักงานหน้าเคาน์เตอร์เอ่ยขึ้น ทำให้ฉันหลุดออกจากภวัง ที่ละเมอเพ้อพบเเละหลงใหลในความหล่อของอาร์กอนที่เดินขึ้นลิฟต์ไปชั้นไหนเเล้วไม่รู้

“งั้นฉันสามารถนัดล่วงหน้ากับใครได้ล่ะค่ะ”

“เดี๋ยวดิฉันบอกเลขาท่านประธานให้นะคะ คุณชื่อมิลินใช่ไหมค่ะ”

“ใช่ค่ะ”

“ขอเบอร์ติดต่อด้วยนะคะ”

“ค่ะ” ฉันเขียนใส่โพสต์อิทที่หล่อนยื่นมาให้พร้อมปากกาสีน้ำเงิน พร้อมเอ่ย “ขอบคุณค่ะ”

“อย่างไงจะติดต่อกับไปนะคะ” ฉันพยักหน้า

“ขอโทษค่ะ” ฉันเเละหญิงสาวตรงหน้าเอ่ยขอโทษพร้อมกัน เพราะเรา2คนต่างเดินชนกัน

พอฉันเงยหน้าขึ้นมองก็พบว่า ผู้หญิงคนนี้เป็นเลขาของนายอาร์กอน

“ขอโทษนะคะ คุณเป็นเลขาของคุณอาร์กอนใช่ไหมค่ะ”

“ใช่ค่ะ มีอะไรหรือเปล่าค่ะ”

“ฉันอยากพบคุณอาร์กอนค่ะ คุณช่วยให้ฉันได้เจอกับเขาได้ไหมค่ะ”

“ค่ะ ตามฉันมาค่ะ เอ่อคุณมิลินใช่ไหมค่ะ?”

“ค่ะ รู้จักมิลินด้วยหรอค่ะ”

“รู้จักสิค่ะ คุณมิลินดังจะตาย ใครไม่รู้จักเน็ตไอดอลมิลินบ้าง” เธอยิ้ม พร้อมกับมาจับมือฉันพร้อมทั้งกึ่งลากฉันให้เดินตามเธอไป

ในห้องท่านประธาน

ภายในห้องดีไซต์เรียบหรู ดูดี เป็นห้องโทนสีขาว มีโต๊ะทำงานที่ใหญ่ ซึ่งใหญ่พอที่ฉันน่าจะนอนบนโต๊ะนั้นได้ และเก้าอี้หนังสีดำที่ดูแพงมากที่คนตัวสูงนั่งอยู่ ข้างๆ มีโซฟาหนังสีน้ำตาลเข้มตัวใหญ่ 2 ตัวหันเข้าหากัน และมีตัวเล็ก 2 ตัวหันเข้าหากัน ตรงกลางมีโต๊ะกระจกสีดำโดยที่บนโต๊ะมีหนังสือและแจกันดอกกุหลาบสีขาวจัดไว้อย่างสวยงาม เวลาเขานั่งทำงานดูจริงจัง จนฉันขนลุก แต่ก็ต้องยอมรับว่าไม่มีมุมไหนเลยที่ดูไม่หล่อ

“ท่านประธานค่ะ คุณมิลินมาขอพบค่ะ”

“มิลิน? ใคร”

“คุณมิลิน ฉายาไอดอลสาวหน้าหวานไงค่ะท่าน” เมื่อเลขาคิม (ฉันแอบได้ยินพนักงานในบริษัทเรียกเธอน่ะ) พูดจบ บอสใหญ่ของบริษัทหันมามองทางฉันด้วยสีหน้าเรียบเฉย ฉันว่าฉันก็สวยนะ แต่ทำไมมองฉันด้วยสายตาว่างเปล่าแบบนั้น

“เธอมีอะไรกับฉัน” ฉันถึงกับสะดุ้ง แต่เลขาคิมดึงตัวฉันให้ไปนั่งบนเก้าอี้ตรงข้ามกับประธานของเธอ ก่อนที่เธอจะเดินออกจากห้องไป

“ว่าไง เธอมีอะไรกับฉัน”

“สวัสดีค่ะ มิลินมาขอความช่วยเหลือค่ะ พอดีว่าโทรศัพท์ฉันโดนแฮ็ค และข้อมูลในโทรศัพท์ฉันสำคัญมาก ฉันต้องการรู้ตัวคนทำค่ะ”

“ทำไมเธอถึงไม่ไปหาตำรวจ มาหาฉันทำไม”

“ตำรวจ เอาข้อมูลในโทรศัพท์ของมิลินกลับมาไม่ได้นี่ค่ะ เค้าไม่ใช่นักแฮ็คมืออาชีพแบบคุณสักหน่อย”

"ได้โปรดช่วยฉันเถอะนะคะ”

“ทำไมเธอไม่ไปขอให้แฟนหนุ่มของเธอทำให้ล่ะ” ฉันถึงกับงง เพราะ มีไม่กี่คนที่รู้ว่าพี่เรนจ์ก็มีฝีมือในเรื่องของการแฮ็คอะไรพวกนี้ด้วย คือพี่เรนจ์ก็เป็นนักแฮ็คมืออาชีพเลยก็ว่าได้ หากไม่เบนสายมาเป็นนักร้องก่อน ความเก่งกาจก็หน้าจะไม่แพ้นายอาร์กอนเลย

“แฟน?” ฉันทำหน้างง

“เธอจะปฏิเสธว่าเธอไม่ได้เป็นเเฟนกับนักร้องคนนั้น?” เขาเงยหน้าขึ้นมามองฉัน หลังจากนั่งเซ็นเอกสารอยู่นาน ซึ่งเป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นหน้าเขาในระยะประชิดขนาดนี้ คือ หล่อมาก หล่อไม่ไหว โอ้ยมิลินจะเป็นลม

“แล้วแต่คุณจะคิดและกันค่ะ ฉันห้ามความคิดคุณไม่ได้”

“หึ”

“แต่ฉันต้องการข้อมูลในโทรศัพท์ฉันกลับคืนมาจริงๆ นะคะ มันมีรูป มีคลิปที่ฉันถ่ายงานเอาไว้ ที่ต้องส่งลูกค้า ถ้าฉันกู้ข้อมูลกลับมาไม่ได้ ฉันต้องจ่ายค่าเสียหายหลายล้านเลยนะคะ”

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน” โอ้ยดูหมอนี่ทำหน้า ฉันอยากจะเอากระเป๋าที่สะพายมาฟาดหน้า

“ช่วยหน่อยเถอะนะคะ ฉันไม่รู้ว่าคุณอยากได้อะไร ถ้าคุณอยากได้อะไร และมันเป็นสิ่งที่ฉันทำได้ หรือหามาให้ได้ ฉันจะหามาให้คุณเลยค่ะ ขอร้องนะคะ” ฉันพูดพลางยกมือไหว้

“ฉันมีประชุม” เขาพูดพร้อมกับลุกยืน

“และเรื่องของเราละค่ะ” ฉันยืนตามคนตัวสูง

“รอฉันประชุมเสร็จค่อยว่ากัน” เขาพูดพร้อมกับเดินไปที่ประตู

“แต่หลายชั่วโมงอยู่นะ ถ้าเธอรอได้ หึ” เขาหันมาพูดกับฉันก่อนจะเปิดประตูออกจากห้องไป

ฉันอยากจะกรี๊ดใส่หน้าเขาจริงๆ เอาไงดีว่ะมิลิน จะรอดีไหม รอก็ไม่รู้ว่านายนั่นจะประชุมเสร็จเมื่อไร ข้าวฉันก็ยังไม่กินเลย นี่มันจะ 15.00 น. และนะ ยังจะประชุมอีกหรอ บริษัทนี้เลิกงานกี่โมงกันแน่เนี่ย ฉันเพียงคิดในใจ

จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์เครื่องใหม่ป้ายแดงที่พึ่งถอยมาเมื่อเช้ามาช็อปปิ้งแก้เซ็ง จริงแล้วเรื่องเงินที่ต้องโดนค่าปรับหากส่งงานไม่ทันฉันก็มีปัญญาจ่ายและ เพราะฉันรวยมากอยู่แล้ว แต่ฉันไม่อยากเสียเครดิตงานนี่และ ช่วงนี้ไอดอลผุดขึ้นมาเป็นดอกเห็ด ฉันอยากรักษาฐานลูกค้าไว้ก็เท่านั้น เฮ้อแค่คิดก็เหนื่อยใจ รอก็ได้ว่ะ เป็นไงเป็นกัน ฉันต้องทำให้นายมาช่วยฉันให้ได้ นายอาร์กอน

(บันทึกอาร์กอน)

ผมต้องยอมรับเลยว่าครั้งแรกที่ผมเห็นยัยเด็กมิลินนั่น เธอหน้าหวานสมกับฉายาเธอจริงๆ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมไอ้เรนจ์ถึงชอบเธอ

ที่ผมถามว่าทำไมเธอไม่ขอความช่วยเหลือจากไอ้เรนจ์นั่นก็เพราะว่า เมื่อก่อนผมกับมันเคยเป็นเพื่อนกัน แต่มาผิดใจกันเรื่องผู้หญิงนี่ล่ะ

สเปคผมกับมันคล้ายกัน เลยไปชอบผู้หญิงคนเดียวกันเข้า ถามว่าทำไมผมถึงเกลียดมันนักหนา ก็ผมคบกับยูจินก่อนแล้ว แต่เธอดันนอกใจผมไม่คบกับไอ้เรนจ์นั่น ทั้งที่ไอ้เรนจ์ก็รู้ว่าผมกับยูจินคบกัน แต่มันก็ยังทำ ตั้งแต่นั้นผมก็ไม่ได้ข่าวยูจินกับมันอีกเลย

ซึ่งไม่นานผมมาได้ข่าวเกี่ยวกับมัน เพราะ มันเดบิ้วเป็นนักร้องนี่ล่ะ และก็รูปหลุดมันกับมิลิน ต่อให้ผมไม่ใช่แฟนคลับมันผมก็ดูออกว่า 2 คนนี้คบกัน จูบกันดูดดื่มขนาดนั้น พูดแล้วก็หงุดหงิดที่ปากสวยของยัยเด็กนั่นถูกไอ้เรนจ์คนที่ผมเกลียดขี้หน้าจนอยากจะยิงให้ไส้แตกที่ได้ครอบครองไป

อ่อที่ผมให้เธอรอผมก็แค่อยากจะแกล้งเธอก็เท่านั้น จริงๆ ผมก็ไม่ใช่คนใจร้ายใจมารที่จะไม่ช่วยเธอหรอกนะ ทำไมนะหรอ ก็ผมเป็นคนดีไงล่ะ 55555

แต่ก่อนอื่นขอทดสอบความอดทนของยัยเด็กมิลินสักหน่อยว่าจะรอได้นานสักแค่ไหนกันเชียว ผมได้ข่าวจากไคโรและว่าเธอโดนกลุ่มแฟนคลับของไอ้เรนจ์โจมตีอย่างหนัก และมันก็บอกผมว่า มิลินหน้าจะต้องมาขอความช่วยเหลือจากผมแน่นอน เพราะ ผมเก่งทางด้านนี้อยู่แล้ว ซึ่งก็จริงตามที่มันคาดการณ์เอาไว้ เธอมาหาผมจริงๆ

ผมว่าตอนที่ไคโรเปิดรูปเธอให้ผมดูตอนงานปาร์ตี้ครั้งที่แล้ว เธอสวย และหน้าหวานมาก ไม่ว่าจะเป็นผมลอนหน้าม้าซีทรู รอยยิ้ม ตา ปาก จมูก มันเข้ากับโครงหน้าเธอจริง พอเจอตัวจริงสวยยิ่งกว่าในรูปไปอีก

(จบบันทึกของอาร์กอน)

“ท่านประธานค่ะ เริ่มประชุมเลยไหมค่ะ” ผมหลุดออกจากความคิดเมื่อได้ยินเสียงเลขาคิมเรียกผม

“อืม”