แด่เธอ...สุดที่รัก

ช่วงที่กายบอกว่าจะขึ้นไปกินยาที่ชั้น 3 ก็ไม่รู้ว่าไปเจออะไรบ้างที่ข้างบน จะโดนให้เลือดเพิ่มหรือโดนให้คีโมหรืออะไรก็แล้วแต่ ถือว่าไปนานเท่าไหร่ได้ยิ่งดีเจมส์จะได้ใช้เวลานี้อยู่กับแพรวแม้จะอยู่ด้วยกันในสภาพที่เธอนอนหลับไม่รับรู้อะไรมันก็ดีมากแล้ว เจมส์มองไปที่ใบหน้าเรียวเล็กขาวเนียน ขนตายาว ริมฝีปากได้รูป เห็นแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ ในหัวของเจมส์ มีแต่ภาพของเธอที่ทั้งเก่ง ทั้งแก่น และน่ารัก ไม่อยากจะเชื่อว่าที่ผ่านมา แพรวไม่ได้คิดอะไรกับตัวเองมากกว่าเพื่อนคนหนึ่ง แพรวคงแค่เขินเพราะไม่สนิทกับเจมส์แต่ไม่ได้รักเกินกว่าคำว่าเพื่อน ถ้าวันนั้นฟ้าไม่มาบอกเราคงไม่เอะใจ เรื่องของกายกับแพรว

"ชอบแพรวเหรอ" ฟ้าถามแบบตรงไปตรงมา

"ใช่ครับ" เจมส์ก็ตอบไปตามตรงเช่นกัน

"เลิกชอบเถอะถ้าไม่อยากเจ็บ" เจมส์ไม่เข้าใจในสิ่งที่ฟ้ากำลังสื่อสาร

"ทำไมครับ"

"ปกติไอ้กายมันก็จัดการทุกคนที่เข้าใกล้แพรวด้วยตัวเอง แต่ทำไมครั้งนี้มันปล่อยให้เจมส์เข้าใกล้แพรวได้ขนาดนี้เราก็ไม่เข้าใจมัน แต่มันไม่ปกติหรอก"

"หมายความว่ายังไง ทำไมต้องจัดการทุกคนที่เข้าใกล้ด้วยล่ะ"

"ก็มันรักของมันไง มันรักของมันมาตั้งนานแล้ว ใครที่คิดจะมาจีบแพรวมันก็ขวางทั้งนั้น"

"รักแล้วทำไมไม่จีบเอง"

"ถ้าแพรวไม่รักมัน แล้วเลิกเป็นเพื่อนกับมัน มันจะไม่มีสถานะอะไรกับแพรวเลยนะ"

"ก็ไม่เห็นเกี่ยวอะไรกับที่เราจะชอบแพรวเลย"

"เพราะเรารู้ว่า แพรวมันรักกายและรักมานานแล้วเหมือนกัน แต่มันไม่รู้ตัวเพราะมันใกล้ชิดกันเกินไปไง เราก็อยากให้มันยอมรับและรู้ตัวสักที คนรอบข้างใครๆ ก็ดูออกทั้งนั้น ถ้าเจมส์ไม่อยากเจ็บเราว่าถอยออกมาดีกว่า"

ในตอนนั้นยังไงเจมส์ก็ไม่คิดถอย แต่พอมาเจอแพรวในวันนี้มันชัดเจนด้วยสายตาของตัวเอง จนแทบอยากหยุดหายใจ อยากให้คนป่วยเป็นตัวเองมากกว่า ป่วยแทนใครก็ได้แทนแพรวที่นอนอยู่ตรงนี้ หรือแทนกายที่ไม่รู้จะอยู่ได้นานแค่ไหน จะได้ไม่ต้องรับรู้เรื่องอะไรอีก

ไม่นานแม่ของแพรวก็กลับมาพร้อมด้วยเสื้อผ้าและข้าวกล่องหอบมาอย่างพะรุงพะรัง เจมส์เห็นจึงรีบลุกไปช่วยถือ 

"ขอบใจจ้ะ เจมส์เดี๋ยวกินข้าวก่อนสิลูก แม่ซื้อมาให้แล้ว อ่าวนี่กายไปไหนซะละ"

"เดี๋ยวกายมาครับ"

"เฝ้าไม่ไหวละสิ กลับบ้านไปแล้วมั้ง"

"เปล่าครับ อยู่แถวนี้แหละครับเดี๋ยวคงมา" เจมส์รีบแก้ต่างให้เพราะถ้าไม่ติดปัญหาสุขภาพกายเองก็คงอยากอยู่เฝ้าแพรว

"กินข้าวเสร็จก็กลับบ้านเถอะลูก เดี๋ยวน้าเฝ้าเอง"

"ผม..."

"ว่าไงจ๊ะ"

"ให้ผมอยู่จนกว่าแพรวจะฟื้นได้ไหมครับ"

แม่แพรวยิ้มให้เจมส์แบบเอ็นดู

"ที่บ้านจะไม่ว่าอะไรเหรอ ไม่ได้กลับบ้านตั้ง 1 วัน"

"ผมอยู่คนเดียวครับ"

"พ่อแม่ไปทำงานหรือจ๊ะ"

"เสียแล้วทั้งคู่เมื่อกลางปีที่แล้วครับ"

แม่ของแพรวเอามือปิดปากด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าตนเองจะพูดอะไรที่ไม่ควรออกไป

"แม่ขอโทษนะลูก"

"ไม่เป็นไรครับ ผมอยู่คนเดียวจนเริ่มชินแล้ว"

"แล้วแบบนี้ใครมาเป็นผู้ปกครองให้ละจ๊ะ"

"ลุงครับ แต่เขาก็มีครอบครัวของเขา จะเจอกันก็ต่อเมื่อวันสำคัญของโรงเรียน หรือเพื่อทำเรื่องสำคัญแค่นั้นครับ"

"เจมส์นี่เก่งจังเลยนะ แถมเป็นเด็กดีด้วย" แม่แพรวชื่นชมเจมส์จากใจจริง "ถ้าไม่กลับบ้าน ก็ไปอาบน้ำซะก่อน แม่พกเสื้อเชิ้ตของพ่อแพรวมาด้วยอาบเสร็จใส่เปลี่ยนได้เลยนะ"

"ไม่ดีกว่าครับผมใส่ชุดเดิมดีกว่า"

"อย่าดื้อเลย วันนี้ไหนจะแบกแพรวมาถึงที่โรงพยาบาล อยู่เฝ้าแพรวตลอดทั้งวัน เหนื่อยแย่เลยเสื้อก็เหม็นหมดแล้ว ไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดให้สบายตัวเถอะ"

"ขอบคุณครับ" เจมส์รับมาแบบค้านผู้ใหญ่ไม่ได้

ชั้น 3 

"ผมจะไปหาแพรว"

"ไม่ได้ค่ะ ทั้งค่าเลือด ค่าความดันของคุณไม่ดีเท่าที่ควร ทั้งที่พึ่งจะให้เลือดไป คุณต้องนอนพัก" พยาบาลประจำตัวให้เหตุผล

"ผมยังไหวน่า"

"คุณไม่ไหวหรอกค่ะ คุณฝืนตัวเอง"

"ค่าเลือดไม่ดีก็ให้เลือดเพิ่มไปเซ่!!!" กายพูดแบบใช้อารมณ์

"โรคนี้รักษาให้หายได้ แต่ถ้าคุณเอาแต่ทำแบบนี้ คุณอาจจะตายภายในวันนี้พรุ่งนี้เลยก็ได้ อยากไปหาคนที่ชื่อแพรวไม่ใช่หรือคะ ถ้าไม่รีบรักษาให้ค่าต่างๆ ในร่างกายกลับมาปกติ ก็เตรียมโบกมือลาคนที่คุณรักได้เลย และขืนดื้อแบบนี้ฉันจะรายงานให้คุณพ่อคุณทราบ" 

กายที่กำลังต่อรองกับพยาบาล ต้องนั่งนิ่งแบบจำยอมเมื่อได้ยินว่าจะรายงานไปยังพ่อ นี่ขนาดอยู่ห่างกันแค่ 2 ชั้นยังไม่มีปัญญาจะไปหาแพรวเลย น่าเจ็บใจจริงๆ ด้วยความเจ็บใจกายเผลอจิกผ้าปูที่นอนบนเตียงเป็นรอยยับอย่างเห็นได้ชัด

"ย้ายไปอยู่ด้วยกันเลยได้ไหม ห้องที่มึงหาให้แพรวก็ออกจะใหญ่" เจมส์ที่แอบขึ้นมาดูกายออกความคิดเห็น

"จะบ้าเหรอ ไปยังไงสภาพนี้" 

"ยากตรงไหน หาห้องพิเศษให้แพรวยังทำง่ายขนาดนั้น แล้วทำไมไม่เอาตัวเองไปอยู่ในห้องเดียวกับแพรวซะเลยล่ะ" คนพูดมีน้ำเสียงกึ่งประชดเล็กน้อย

"อย่ารบกวนคนไข้นะคะ" พยาบาลเข้ามาปราม

"ครับ" เจมส์รับคำคุณพยาบาลแต่ก็ยังคุยกับกายต่อไป

"ไปสภาพนี้อะนะ กูยิ่งไม่อยากให้แพรวรู้อยู่"

"มึงต้องบอกแพรวอยู่แล้ว ยังไงก็ต้องบอก" 

"ก็ให้กูไปบอกแพรวแบบเท่ๆ ได้ไหมวะ จะให้กูนอนบนรถเข็นไปบอกแพรวหรือไง"

"มึงก็ลุก ลงจากเตียงมานั่งบอกเขาว่าเกิดอะไรขึ้น ใครเขาจะบ้านอนบนเตียงคนไข้แล้วคุยกันวะ" เออ ว่ะกูนี่โง่อีกละ

"ไว้ก่อนได้ไหมวะ"

"ขี้ขลาดว่ะ"

"ใครขี้ขลาด"

"มึงไง"

เสียงเปิดประตูจากพยาบาลคนเดิม

"เบาเสียงด้วยค่ะ!!!" เหมือนยมบาล จริงด้วย เจมส์แอบคิดในใจ

กายกระซิบ "เพราะมึงเลย"

เจมส์กระซิบ "จะไปหาแพรวไหมล่ะ"

กายกระซิบ "จะไปยังไงเล่า มึงไม่เห็นยมบาลคนนั้นเหรอ"

"เลิกกระซิบได้ละเขาออกไปแล้ว ถ้าไปด้วยรถนั่งก็ได้อยู่มั้งมึงก็ไม่ต้องเดินให้เหนื่อย น่าจะส่งผลต่อร่างกายไม่มาก เดี๋ยวกูไปบอกพยาบาลให้ แล้วกูจะพามึงไปเอง" 

พยาบาลมองเจมส์อย่างเบื่อหน่าย "แต่ถ้าจะให้นั่งรถเข็นไปก็พอได้ ระวังอย่าให้ออกแรงมาก และอย่าให้คนไข้ได้รับการกระแทกแม้แต่น้อย ช่วงนี้เขาอยู่ในภาวะที่ติดเชื้อได้ง่าย" เจมส์ตกปากรับคำเป็นที่เรียบร้อยก่อนจะเข้ามาพากายนั่งรถเข็นไปหาแพรว

ระหว่างรอลิฟต์จากชั้น B 

"ไม่ชอบตัวเองในสภาพนี้เลยว่ะ"

"ทำอย่างกะกูชอบ ที่ต้องมาดูแลมึงด้วยอีกคนเนี่ย ที่กูทำก็เพื่อแพรวหลอกนะ"

"เออ ถ้ากูไม่ตายซะก่อนจะตอบแทนให้อย่างสาสมเลย" 'สาสม' คำนี้ฟังแล้วมันทะแม่งพิกล

"ไม่ต้องตอบแทนอะไรกูหรอก แค่มึงหายได้ก็พอแพรวจะได้มีความสุข"

"มึงนี่ก็ดีเนอะ ตัดใจอะไรง่ายดี"

"กูไม่เคยคิดตัดใจ แต่เพราะกูให้ความสุขเขาได้ไม่เท่ามึง กูก็เลยหยุดเดินเข้าไปก็เท่านั้น"

"กูขอโทษว่ะ"

"ขอโทษเรื่อง"

"ถ้ากูซื่อสัตย์กับความรู้สึกตัวเองมากกว่านี้ ทุกอย่างคงไม่บานปลาย ถ้ากูกล้าที่จะบอกแพรวว่ากูรักเขา ถ้าทุกอย่างมันชัดเจนมึงก็ไม่ต้องมาถลำลึกแบบนี้ แพรวกับกูบางทีอาจจะพัฒนาไปอีกขั้น ได้ใช้เวลาด้วยกันมากกว่านี้ ตอนนี้จะไปใช้เวลาอะไรด้วยกันได้ เดินนิดเดินหน่อยก็เหนื่อยแล้ว ทุกวันอยู่แต่โรงพยาบาล"

"พอเถอะมึง แค่ทั้งคู่ต่างก็รักกันจริงๆ มันก็ดีมากแล้ว" เจมส์พูดตัดบทเพราะไม่ได้อยากจะฟังอะไรแบบนั้นมากนัก "ถ้าแพรวฟื้นมึงต้องอธิบายทุกอย่างให้แพรวฟัง รวมถึงแม่แพรวด้วย มึงควรบอกเขา จะไม่ได้มีใครเข้าใจมึงผิด"

"กูไม่อยากให้ใครมาเห็นใจกู แค่เพราะกูป่วย"

"มึงฟังกูนะ มึงอยากโดดเดี่ยวนักหรือไง มึงไม่เห็นหรอว่าแพรวเค้ารักมึงตั้งแต่มึงยังปกติ แม่แพรวเค้าก็ไม่ได้รังเกียจอะไรมึงตั้งแต่มึงยังไม่ป่วย มึงรู้จักบ้านแพรวมาเป็น 10 ปี ถ้าเค้ารู้ว่ามึงป่วยแล้วเค้าจะเห็นใจมึง นั่นหมายความว่ามันไม่ได้เป็นความเห็นใจเพราะมึงป่วย แต่เป็นเพราะเค้ารักมึง ไอ้โง่"

"..."

"อย่างกูเนี่ยเขาถึงเรียกว่าเห็นใจในแบบที่มึงไม่ต้องการ เพราะตอนนี้กูเห็นว่ามึงป่วยกูเลยช่วย แต่ทางแพรวไม่ใช่ ต่อให้มึงจะเป็นยังไงกูเชื่อว่าแพรวก็รับมึงได้"

"..." กายได้แต่เงียบไม่พูดอะไรต่อ

"พร้อมไปบอกความจริงหรือยัง"

กายทำเพียงแค่พยักหน้าให้เจมส์เท่านั้น