พิษสวาทรัก..ปริศนามรณะ

 ผ่านมาหกปีแล้วสินะที่ “มินตรา” เมียรักของ “อัศวิน” ได้ตายจากเขาไปอย่างปริศนา..ทุกๆ อย่างรอบกายของเขายังคงเหมือนเดิมทุกๆ อย่าง รวมทั้งหัวใจของเขาด้วย ผ่านไปแต่ละวันมันมีแต่ความเงียบเหงา หดหู่ และความเศร้าหมอง จมอยู่กับความมืดมิดในหัวใจเมื่อไม่มีเธอ “มินตรา” ถึงแม้ว่าคนรอบกายของเขาจะหวังดี และช่วยแนะนำสาวๆ ให้รู้จักมากมาย แต่เขาเองก็ไม่เคยชายตามอง และไม่สามารถเหลียวแลใครได้อีกต่อไปแล้วเพราะในหัวใจดวงนี้มันได้มอบให้กับ “มินตรา” เมียรักของเขาไปจนหมดแล้ว และยังคงเป็นเช่นนั้นเสมอ ไม่เคยเปลี่ยนแปลงหรือว่า? หัวใจของเขา มันได้ตายไปพร้อมกับเธอแล้วจริงๆ สินะ..

 “มินตรา ไม่ว่าคุณจะอยู่ที่ไหนหรือแห่งหนใดก็ตาม ผมอยากจะบอกให้คุณรู้ไว้เสมอว่า หัวใจของผมนั้นยังอยู่ที่คุณเพียงคนเดียวเท่านั้นและมันยังคงเป็นเช่นนั้นตลอดไป”

 “อัศวิน” เอ่ยแผ่วเบานัยน์ตาเศร้าหมอง ก่อนจะวางช่อดอกไม้หลากสีที่เขาเลือกมันเองกับมือ เมียรักของเขาชื่นชอบและโปรดปรานเป็นนักหนา ไว้ที่หน้าหลุมฝังศพของเธอ แล้วแหงนหน้าขึ้นไปมองบนท้องฟ้า พูดผ่านสายลมด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อยว่า..

 “ผมคิดถึงคุณเหลือเกิน มินตรา ที่รัก”

 สายลมเย็นๆ โชยพัดผ่านรอบกายของเขา ยามที่เขาเอื้อนเอ่ยออกมา ชายหนุ่มยิ้มเศร้าๆ ให้กับตัวเอง จากนั้นเขาก็จ้องมองไปที่หลุมฝังศพของ “มินตรา” อีกครั้งก่อนจะพูดออกมาว่า..

 “แล้วผมจะมาเยี่ยมคุณใหม่นะ มินตรา ผมรักคุณมากนะครับ”

 พูดจบ “อัศวิน” ก็หันหลังเดินจากไปด้วยหัวใจที่แสนเศร้า ถึงแม้ว่าวันเวลาจะล่วงเลยมาจนถึงหกปีแล้วก็ตาม แต่ก็ไม่เคยมีวันไหนที่เขาจะลบภาพเหตุการณ์ในวันนั้น!! ออกไปจากความทรงจำของเขาได้เลย..ความทรงจำที่แสนเจ็บปวด ทรมาน ความทรงจำที่มันได้พรากเมียรักไปจากเขาตลอดกาล จนถึงวันนี้เขาก็ยังไม่สามารถหาตัวคนร้าย เอาตัวคนผิดมาลงโทษได้เลย แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตามเขาก็จะตามล่าหาตัวไอ้ฆาตกรคนที่มันฆ่า “มินตรา” มาลงโทษให้จงได้เขาสาบาน!!

 “อัศวิน” กลับมาถึงบ้านหลังใหญ่ ด้วยหัวใจหม่นหมอง บ้านที่เคยมีแต่ความสุขและเสียงหัวเราะของเขากับ “มินตรา”

 เขาและ “มินตรา” เคยวาดฝันร่วมกันไว้ว่า จะช่วยกันสร้างครอบครัวที่แสนอบอุ่น มีลูกๆ ที่น่ารักด้วยกันที่นี่ตลอดไป..ทว่าความหวังและความฝัน ทุกๆ อย่าง มันก็พังทลายลงไปอย่างไม่มีวันหวนกลับมาได้อีกต่อไปแล้ว ในตอนนี้รอบๆ กายของเขามันมีแต่ความว่างเปล่าและเงียบเหงา ไม่มีความหมายใดๆ ในเมื่อเมียรักของเขา ไม่ได้อยู่ร่วมแบ่งปันบนโลกใบนี้อีกแล้ว แม้กระทั่งในตอนนี้ เขาก็ยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่า “มินตรา” ได้จากเขาไปแล้วจริงๆ เพียงชั่วข้ามคืนยมบาลได้พรากชีวิตของเธอไปจากเขาอย่างโหดร้ายจนยากจะทำใจได้ ในขณะที่ “อัศวิน” กำลังเดินเข้ามาในบ้านอย่างเหม่อลอยเหมือนคนหัวใจสลายอยู่นั้นจู่ๆ เขาก็ชนเข้ากับร่างบอบบางของใครบางคนเข้าอย่างจัง..ก่อนที่ใครคนนั้นจะหงายหลังไป “อัศวิน” ตวัดแขนออกไปอย่างรวดเร็วคว้าเอวบางนั้นเอาไว้ ทำให้ใครคนนั้นเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว

 “ว้ายยย!! ขอโทษค่ะ”

 “นาริน” รีบเอ่ยขอโทษออกมาในทันที เป็นเพราะความซุ่มซ่ามของเธอเองแท้ๆ ที่เอาแต่เดินดูโน้นนี้ภายในบ้านเพลิน เลยไม่ทันได้มองว่ามีคนเดินเข้ามา เป็นเหตุทำให้ชนกันอย่างจัง จนได้ใกล้ชิดชายหนุ่มที่เธอแอบชอบ แอบรัก มาตลอดหลายปีที่ผ่านมา อย่างไม่ทันได้เตรียมตัวเตรียมใจเช่นนี้ มิหนำซ้ำ หัวใจเจ้ากรรมมันก็ดันเต้นแรงราวกับว่าจะทะลุออกมาจากอกของเธอยังไงยังงั้น หวังว่าเขาคงจะไม่ได้ยินเสียงในอกนี้หรอกนะ เฮ่อ..บ้าจริง!!

 “นาริน” อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นไปมองใบหน้าอันหล่อเหลาคมเข้มของเขาด้วยความคิดถึงสุดหัวใจ นานมากแล้วสินะ!! ที่ไม่ได้เจอกันเลย ดวงตาคู่นั้น “นาริน” จำได้เป็นอย่างดี ดวงตาคมแกรมดุในทีทรงเสน่ห์ชวนฝัน คิ้วดกดำหนา จมูกโด่ง ริมฝีปากอมชมพูน่าจุ๊บนั้น ยังคงไว้ด้วยความหล่อคมเข้มไม่เคยลดน้อยลงเลย ในวันนี้ใบหน้าที่เคยเกลี้ยงเกลาของพี่วิน กลับมีหนวดเคราเขียวครึมขึ้นมาปกคลุม ไม่เหมือนพี่วินคนเก่าเลย แม้แต่ผิวพรรณที่เคยขาวผุดผ่อง ก็กลับกลายมาเป็นผิวสีแทนไปอย่างน่าเสียดาย แสดงว่าที่ผ่านมา พี่วินคงจะตรากตรำทำงานหนักจนหามรุ่งหามค่ำ เพื่อกลบเกลื่อนความโศกเศร้าเสียใจของตัวเอง อย่างที่ทุกคนพูดกันไว้จริงๆ สินะ..ถึงแม้ในวันนี้พี่วินของเธอ จะเปลี่ยนแปลงไปจากวันวานมากมายเพียงใดก็ตาม แต่ความหล่อเหลาของเขานั้น ก็ไม่เคยลดน้อยถอยลงแม้แต่นิดเดียว กลับยิ่งทำให้เขาดูดีมีเสน่ห์ น่าค้นหาไปอีกแบบ..

 “เธอเป็นใคร เข้ามาในบ้านของฉันได้ยังไง”

 “อัศวิน” ถามเสียงดุเหมือนโกรธจัด ขณะผลักร่างบอบบางของสาวน้อยออกไปอย่างเร็ว แต่ก็ไม่ถึงกับแรงมาก เขาจ้องมองดูแขกที่ไม่ได้รับเชิญ ด้วยแววตาคมเข้มดุดัน และโมโหหล่อนอยู่ไม่น้อยที่เข้ามาอยู่ในบ้านของเขา โดยพลการเช่นนี้!! เธอเข้ามาได้ยังไงกันหรือว่าเข้ามาขโมยของ..ยิ่งไม่มีเสียงตอบกลับมาเลย ก็ยิ่งเพิ่มความไม่พอใจให้กับ “อัศวิน” เป็นอย่างมากและหนักขึ้นจนต้องตะเบ็งเสียงถามออกไปอีกครั้งนึง คราวนี้หญิงสาวร่างเล็กถึงกลับสะดุ้งสุดตัว ตื่นจากภวังค์เหม่อลอยเพราะตกใจเสียงดังของชายหนุ่มขึ้นมาในทันที!!

 “ฉันถามว่าเธอเป็นใคร เข้ามาในบ้านของฉันได้ยังไง”

 “นาริน” มองชายหนุ่มด้วยความตกใจ หวาดหวั่น ระคนน้อยใจในคราเดียวกัน นี่พี่วินจำเธอไม่ได้แล้วจริงๆ หรือเนี่ย!! ทั้งๆ ที่เธอไม่เคยลืมเขาได้เลยแม้เพียงเสี้ยววินาทีเดียว ขนาดว่าอยู่ห่างไกลกันมากอย่างนี้ก็ไม่เคยไม่ถวินหา..ทุกๆ สิ่งที่เป็นเขายังคงตราตรึงอยู่ในความทรงจำของเธอเสมอ ไม่เคยจางหายไปไหน แล้วทำไม ทำไมถึงจำกันไม่ได้เสียแล้วล่ะ เช่นเดียวกันกับความรักที่มีให้กับชายหนุ่มคนนี้ ถึงแม้ว่าวันเวลาจะผ่านมานานแสนนานแค่ไหนแล้วก็ตาม เธอก็ยังรักมั่นคงเสมอไม่มีวันเปลี่ยนใจ

     โปรดติดตามตอนต่อไป รอหน่อยนะค่ะ นักเขียนถุงแป้ง กำลังสร้างสรรค์ผลงานออกมาให้นักอ่านทุกท่านอยู่ค่ะ กดติดตามเพื่อไม่พลาดตอนต่อไป และนิยายเรื่องใหม่ กดถูกใจ ส่ง comment เป็นกำลังใจ ติชมผลงานมาได้นะค่ะ