Love more than...เพราะคุณเป็นมากกว่ารัก

ทุกงานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา...รุ่งเช้าวันถัดมาบุณยดากับภูริภพก็มาส่งกลุ่มเพื่อนที่เมื่อคืนไม่สามารถเดินทางกลับได้อยู่ตรงหน้ารีสอร์ต ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มสดใส ราวกับว่าเมื่อคืนที่ผ่านมานั้นไม่ได้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเลย

“ภูคะ วันนี้กับพรุ่งนี้คุณว่างไหม มีงานด่วนที่ต้องทำหรือเปล่า”

“ไม่นะ...ดามีอะไรเหรอ” ถามคนรักพร้อมกับตวัดแขนแกร่งข้างหนึ่งโอบเอวบางไว้หลวมๆ

“ดาอยากไปเที่ยวค่ะ ชวนพี่สากับไผ่ไปด้วยนะคะ”

ภูริภพมองคนรักอย่างแปลกใจเล็กน้อย เพราะตั้งแต่คบหากันมาไม่เคยมีเลยสักครั้งที่หญิงสาวจะกล่าวชวนเขาไปเที่ยวแบบไม่มีแผนการล่วงหน้าแบบนี้

“ได้สิครับ...ถ้าอย่างนั้นดาชวนสานะ”

“ตกลงค่ะ”

ภูริภพมองตามคนรักที่เดินเข้าไปในรีสอร์ตพร้อมกับยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาน้องชายเพื่อชวนอีกฝ่ายออกไปเที่ยวด้วยกันตามที่บุณยดาต้องการ แต่พัทธดนย์กลับมีซ้อมคอนเสิร์ตใหญ่จึงไม่สามารถเดินทางไปด้วยได้

“ใครอธิบายให้พ่อกับแม่หน่อยได้ไหมว่านี่มันเกิดอะไรขึ้น” เสียงเข้มของพลเอกณรงค์ฤทธิ์เอ่ยถามเคร่งเครียดพร้อมกับวางกระดาษในมือลงบนโต๊ะตรงหน้าให้ทุกคนได้เห็น “สา...น้องได้คุยอะไรกับลูกไหม”

บุญญิสาส่ายหน้า “ไม่นะคะคุณพ่อ ดาไม่ได้คุยอะไรกับหนูเลย”

“แล้วตาภูล่ะ...ยัยดาได้บอกอะไรเราไหม” คุณหญิงนวลแขเอ่ยถามว่าที่ลูกเขย มองชายหนุ่มสายตาคาดหวังว่าจะได้คำตอบที่แตกต่างออกไปจากบุตรสาวของเธอ ทว่า...

“ไม่เลยครับคุณแม่ ดาไม่ได้คุยอะไรกับผมเลย ทุกวันเราก็คุยปรึกษากันเรื่องงานแต่งตามปกติครับ” ภูริภพตอบเสียงเครียด เขาไม่เข้าใจในการกระทำของบุณยดาเลยสักนิด จะว่าเขาทำผิดต่อเธออย่างนั้นหรือ นึกเท่าไหร่เขาก็นึกไม่ออก แต่หากว่าเขาเผลอทำให้เธอไม่พอใจไป ก็น่าจะต้องมาคุยกันก่อนสิ ไม่ใช่อยู่ดีๆ ก็หายตัวไปในวันแต่งงานแบบนี้ แล้วเหลือทิ้งไว้เพียงจดหมายหนึ่งฉบับที่ไม่ได้บอกเหตุผลของการหนีไปเลยสักนิด

“แล้วเราจะทำยังไงกันดีคะคุณพ่อ คุณแม่...อีกไม่กี่ชั่วโมงแขกก็คงจะเริ่มมากันแล้ว” บุญญิสากล่าวถาม ตอนนี้เธอก็ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน น้องสาวของเธอมีปัญหาอะไรกันแน่นะถึงต้องทำแบบนี้...หนีหายไปโดยไม่บอกลาใครเลยแม้แต่คนเดียว

“ได้โทรถามเพื่อนยัยดาทุกคนหรือยัง”

“โทรถามทุกคนแล้วค่ะ แต่ดาไม่ได้ติดต่อใครเลยค่ะคุณพ่อ”

ทั้งสองครอบครัวต่างพากันนั่งเครียดช่วยคิดหาทางออกสำหรับงานมงคลในวันนี้ และพยายามติดต่อบุณยดา เจ้าสาวที่หนีหายไปอย่างไร้ร่องรอยให้ตามหาด้วยความกระวนกระวายใจ

“ตาภู ไม่ได้ทำอะไรให้หนูดาโกรธจริงๆ นะ มีบางอย่างที่ลูกเผลอทำผิดไปหรือเปล่า” สรณ์วิภาถามบุตรชายเสียงเครียด ซึ่งภูริภพก็ยังยืนยันคำตอบเดิม เขาไม่ได้ทำอะไรที่ผิดต่อเธอเลยแม้แต่น้อย

ขณะที่บรรยากาศภายในกำลังเคร่งเครียด ก็ได้มีพนักงานหญิงจากร้านสามเกลอเบเกอรี่เดินถือชุดแต่งงานเข้ามา ก่อนจะหยุดอยู่ตรงหน้าทุกคน “สวัสดีค่ะ หนูได้รับคำสั่งจากคุณดาให้นำชุดกับจดหมายฉบับนี้มามอบให้แก่คุณสาค่ะ”

“แล้วดาล่ะ?” ภูริภพเอ่ยถามพนักงานสาว

“ขอโทษด้วยนะคะ หนูได้รับคำสั่งมาเพียงเท่านี้” เด็กสาวยิ้มให้ทุกคนด้วยความนอบน้อม พร้อมกับยื่นสิ่งของที่นำมาส่งให้กับบุญญิสา “เสร็จหน้าที่ของหนูแล้ว หนูขอตัวนะคะ...สวัสดีค่ะ”

บุญญิสายื่นมือออกไปรับชุดมาด้วยความงุนงง พลางเปิดจดหมายออกอ่านให้ทุกคนได้ร่วมรับฟัง “ดาขอแสดงความยินดีกับภูและพี่สาด้วยนะคะ ดาเชื่อว่าวันนี้พี่สาวของดาจะสวยที่สุด และภูก็จะเป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุด...ขอโทษทุกคนด้วยนะคะที่ไม่ได้กล่าวลา ขอโทษคุณพ่อคุณแม่ ขอโทษคุณลุงคุณป้า ที่การตัดสินใจครั้งนี้ของดาอาจทำให้ทุกคนรู้สึกแย่และผิดหวัง อย่างไรเสียงานในวันนี้ก็ต้องดำเนินต่อไปนะคะ...ได้โปรดอย่าตามหาดาเลยนะ ดาสัญญาว่าจะกลับมาในอีกไม่นาน ดาฝากดูแลภูด้วยนะคะพี่สา...ส่วนภู ดูแลพี่สาวเราให้ดีด้วยนะ”

ข้อความในจดหมายถูกอ่านจนจบลงด้วยน้ำเสียงหม่นเศร้าเคล้างุนงงของบุญญิสา พร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้มของผู้หญิงทุกคนในห้อง...ไม่มีใครเข้าใจว่าหญิงสาวทำแบบนี้เพื่ออะไร ทำไมจะต้องให้พี่สาวฝาแฝดมาเป็นเจ้าสาวแทนในงานแต่งวันนี้ด้วย

“ฉันว่าตอนนี้ต่อให้เราพลิกแผ่นดินหาตัวยัยดาก็ไม่มีทางเจอหรอกค่ะ มาคิดหาทางออกกันดีกว่าว่าจะทำอย่างไรกับงานวันนี้ดี” คุณหญิงนวลแขกล่าวเมื่อตั้งสติได้ ลูกสาวเธอเลือกที่จะไหว้วานขอความช่วยเหลือจากพนักงานในร้าน นั่นหมายความว่าเธอไม่อยากให้ใครตามตัวเจอจริงๆ

“ผมว่างานแต่งวันนี้...” ภูริภพพูดยังไม่ทันจบ เสียงข้อความจากหมายเลขที่ไม่รู้จักก็ดังเข้ามาขัดจังหวะ ชายหนุ่มรีบเปิดอ่านทันที ก่อนจะโทรกลับไปที่เบอร์ต้นทาง...ทว่าปลายสายกลับไม่ใช่คนที่เขาคาดหวัง บุญยดายืมโทรศัพท์คนอื่นส่งข้อความมาให้เขา

‘แต่งงานกับพี่สานะคะภู ถือว่าดาขอร้อง...ดาเพิ่งรู้ว่าการแต่งงานของเราจะทำให้ดาต้องสูญเสียสิ่งที่สำคัญมากที่สุดสำหรับดาไป และดาก็ยอมไม่ได้...ขอโทษนะภูที่ดาไม่สามารถรักษาสัญญาของเราเอาไว้ได้ อย่ารอดาเลยนะ...ดาอาจจะเห็นแก่ตัว แต่ภูได้โปรดช่วยรักษาเกียรติและชื่อเสียงของทั้งสองครอบครัวไว้ให้ดาได้ไหม หวังว่าดาจะได้เห็นภาพอันงดงามของภูกับพี่สาในวันนี้นะคะ...ในวันหนึ่งที่ดากลับไป หวังว่าเราจะยังคงเป็นเพื่อนกันได้เหมือนเดิมนะคะ’

“ภู...เป็นอะไรไปลูก ทุกคนกำลังรอคำตอบของลูกอยู่นะ มีอะไรหรือเปล่า” ก้องเกียรติถามลูกชายเมื่อเห็นสายตาอีกฝ่ายจ้องโทรศัพท์ในมือไม่วางตา

“เปล่าครับ...ไม่มีอะไร งานแต่งวันนี้ทำตามความต้องการของดาเถอะครับ สำหรับผมไม่มีปัญหา แต่ไม่ทราบว่าสาจะเห็นด้วยไหม” บอกทุกคนด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่เหนื่อยใจ

“แก้ปัญหาเฉพาะหน้าไปก่อนก็ได้ค่ะคุณพ่อคุณแม่ ไม่มีใครรู้หรอกว่าเจ้าสาวเป็นสา ส่วนขั้นตอนการจดทะเบียนสมรสก็เลื่อนออกไปก่อนรอดากลับมา...อย่างน้อยในตอนนี้เราก็ต้องรักษาเกียรติของทั้งสองครอบครัวไว้ก่อนนะคะ”

ผู้ใหญ่ทั้งสี่คนมองหน้าสบตากันด้วยความรู้สึกหนักอึ้งเต็มอกก่อนจะลงความเห็นเป็นเสียงเดียวกันในครั้งสุดท้ายด้วยการทำตามความต้องการของบุณยดา

“งั้นก็เอาตามนี้แหละ พาคุณสาไปแต่งตัวไป” พลเอกณรงค์ฤทธิ์บอกสาวใช้กับช่างแต่งหน้าที่จ้างมา

ไม่มีใครคาดคิดเลยสักนิดว่า ‘การแก้ปัญหาเฉพาะหน้าของบุญญิสานั้นไม่มีอยู่จริง’ เพราะทุกรูปภาพในงานถูกสับเปลี่ยนหมด ไม่มีภาพคู่ของภูริภพกับบุณยดาแม้แต่ภาพเดียว แม้กระทั่งชื่อเจ้าสาวก็เปลี่ยนเป็นบุญญิสาอย่างชัดเจน...

“ผมไม่รู้จริงๆ ว่าผมทำอะไรผิดพลาดไป คุณถึงได้ทิ้งผมไปแบบนี้...ไม่กี่ชั่วโมงก่อนผมยังหวังเพียงนิดว่าเราจะสามารถมาเริ่มต้นกันใหม่ได้ แต่สิ่งที่ปรากฏต่อหน้าผมตอนนี้ได้ให้คำตอบแล้วว่า...โอกาสสำหรับผมคงไม่มีอีกแล้ว”