ใครกันแน่ที่จะทำโลกล่มสลาย

 ณ อาณาจักรแห่งหนึ่งมีเด็กพึ่งเกิดออกมาเป็นบุตรคนที่สอง บุตรคนแรกมีชื่อว่าโอริเวีย และคนที่สองชื่อเซร่า คนที่ให้กำเนิดก็คือผู้ปกครองอาณาจักรนี้ อาณาจักรนี้ขนาดนามว่าดินแดนแห่งอุดมสมบูรณ์จากนั้น4ปีต่อมาผู้ปกครองอาณาจักรได้ออกไปเที่ยวพักผ่อนเป้าหมายคือทะเลคนที่ไปด้วยได้แก่ฉันและพ่อแม่ส่วนพี่สาวนั้นสนใจวิชาดาบจึงได้ไปฝึกดาบที่ต่างแดน

ระหว่างทางไปทะเลก็โดนโจรปล้นพ่อ แม่ โดนฆ่าต่อหน้าผู้หญิงวัย4ขวบ เหล่าทหารที่พามาต่างก็โดนฆ่าตายด้วยเวทมนตร์ จากนั้นอาณาจักรก็ต่างวุ่นวายกันใหญ่เพราะมีคนอ้างว่าผู้ปกครองคนก่อนได้มอบอาณาจักรให้เขาแต่แน่นอนประชาชนไม่ยอมรับแต่เขาก็จับคนที่ขัดขืนเข้าคุกหมดทำให้ไม่มีใครกล้าขัดขืนอีกและฉันก็โดนจับเป็นทาสนอกอาณาจักรที่ห่างไกล

ฉันอายุ5ขวบเริ่มปวดหัวอย่างกะทันหันเพราะความทรงจำต่างหลั่งไหลเข้ามาในสมองจำได้ทั้งชาติก่อน ช่วงที่จำได้ในชาตินี้คือ3ขวบ

”ฉันชื่อ เซร่าเป็นลูกของผู้ปกครองอาณาจักรแห่งหนึ่งมีชื่อ อาณาจักรแคลร์ อยู่ห่างไกลจากประเทศโดยรอบ-

“เฮ้ย!แกบ่นอะไรอยู่คนเดียวอยู่ได้น่ารำคาญ”

ชายที่ดูท่าเจ้าเล่ห์ถีบกรงขัง ตอนนี้ฉันจำเรื่องราวได้แล้วมองชายคนนั้นด้วยสายตาอาฆาตราวกับหาเรื่อง ไม่รู้ทำไมฉันถึงได้รู้เวทมนต์ไม่สิต้องบอกว่ามันขึ้นมาในสมองเป็นตัวอักษรบอกวิธีใช้ หลังจากชายคนนั้นกลับไปฉันลองร่ายดูแต่ฉันใส่พลังเวทไปนิดหน่อยเกิดเป็นดวงไฟขนาดเล็ก “เอาล่ะใช้ได้”รอถึงกลางคืนฉันจะหนีออกไปจากที่นี้ให้ได้

ณ เวลากลางคืนฉันใช้เวทง่ายๆของเวทธาตุไฟที่ใครๆก็ใช้ได้ฉันเริ่มจุดไฟใส่กรงให้พอออกไปได้โชคดีเป็นกรงไม้พอจะทำอะไรได้ฉันออกจากกรงมาได้รีบวิ่งไปทางออกแต่เพราะกลิ่นไหม้ของไม้ทำให้พวกนั้นวิ่งมาอย่างรวดเร็วฉันรีบเปิดประตู

“เปิดสิๆๆๆฉันไม่อยากอยู่ที่นี้”

ประตูเปิดออกฉันรีบวิ่งไปมั่วทันทีแต่มันมืดมองทางไม่ค่อยเห็น

“เฮ้ย!หยุดน่ะเว้ย บอกให้หยุดไงไอ้เด็กนี้”

ฉันวิ่งโดยมองทางไม่ชัดทำให้พลัดตกน้ำฉันว่ายน้ำไม่เป็นได้แต่ร้องขอให้ช่วย ไม่รู้ผ่านมานานแค่ไหนตั้งแต่จมน้ำ

ณ บ้านหลังหนึ่งในป่า มีคู่ชายหญิงหนึ่งอาศัยอยู่ ฉันลืมตาขึ้นมา เห็นชายหญิงอายุราว50ปีขึ้นไป

“นี้หนูเป็นใครเหรอมั้ย”

“หนูชื่อเซร่า”

“เหรอ เซร่าจังสิน่ะ”

“เซร่าจังหิวรึยัง ย่าทำอาหารไว้มากินด้วยกันมั้ย”

“ค่ะ”

หลังจากกินเสร็จ

“เซร่าจังจำได้ไหมว่าตัวเองมาจากไหน”

ฉันจำได้อยู่เพราะตัวฉันในชาติก่อนอายุ17ก็พอจะจำเรื่องราวได้บ้างและฉันก็ยังรู้สึกคนๆนี้วางใจได้ฉันจึงเล่าทุกอย่างให้ฟังแต่โดนโจรปล้นแต่ยังไม่บอกว่าฉันเจ้าหญิงจากอาณาจักรแห่งหนึ่ง

“โอ๊ะ!เสียมารยาทแล้วสิดันลืมแนะนำตัว”

“ฉันชื่อทาจิบานะ”

คุณลุงผู้ชายก็แนะนำตัว

“ฉันชื่อเซนยินดีที่ได้รู้จักน่ะ”

“นี้เซนไปรายงานกองอัศวินเดี๋ยวนี้ว่าแถวต้นน้ำนี้กลุ่มค้าทาสเด็กอยู่”

“เข้าใจแล้วดูแลเด็กคนนั้นดีๆล่ะไปล่ะ”

คุณเซนก็เดินออกไป

ฉันถามคุณทาจิบานะ

“ทำไมถึงเชื่อคำพูดหนูค่ะ?”

“นั้นสิน่ะ ดูจากการแต่งตัวแล้วฉันคิดว่าน่าจะใช่น่ะ”

“เซร่าจังบอกว่าพ่อแม่ถูกฆ่าสิน่ะ มาอยู่กับพวกย่าสิ” ไม่มีเหตุผลที่ต้องปฏิเสธด้วยสิ

“ขอรบกวนด้วยค่ะ”

สามวันต่อมาคุณย่าได้บอกว่าพวกที่จับฉันเป็นทาสโดนจับหมดแล้วหนีไปได้หนึ่งคนเป็นคนที่ใช่เวทเคลื่อนย้ายได้พวกเด็กๆก็ได้รับความช่วยเหลือส่งไปหาอาณาจักรส่วนคนที่ไม่มีญาติทางอาณาจักรจะรับดูแล....

สิบปีผ่านไปฉันไม่ได้กลับอาณาจักรเพราะย่ากับปู่เป็นคนเก่งด้านเวทมนตร์จึงให้ช่วยสอนวิธีใช้เวทมนตร์ให้หลายๆอย่างเวทมนตร์ต้องร่ายคาถาพร้อมฉันได้ทดลองแล้วมันไม่จำเป็นต้องร่ายแต่สามารถนึกภาพตามจะได้เวทที่ต้องการเป็นเพราะผลจากสกิลสร้างเวทรึเปล่าน่ะ เสียงเปิดประตูดังขึ้น

“กลับมาแล้ว”ดูเหมือนปู่จะกลับมาจากล่าสัตว์แล้ว

“โอ๊ะ!เซร่าจังวันนี้ปู่ได้ปลาด้วยล่ะตัวใหญ่มากเลยของโปรดเซร่าจังล่ะ”

“เซร่าจังอยากกินปลาแบบไหน จะอย่างหรือทอดดี”

“อยากกินปลานึ่งค่ะ”

“โอ้ได้เลยเดี๋ยวย่าจัดให้”

ย่าก็กลับไปทำอาหาร

ฉันจะเล่าทุกอย่างช่วงสิบปีมานี้ให้ฟังตั้งแต่ช่วงความทรงจำกลับ ฉันเล่าให้ย่ากับผู้ฟังว่าเป็นของหญิงของอาณาจักรแคลร์พร้อมกับมีพี่สาวที่อายุห่างกันสี่ปีซึ่งเป็นอัจฉริยะแต่ฉันไม่เล่าถึงเรื่องที่กลับชาติมาเกิดพร้อมภารกิจให้ป้องกันการล่มสลายของโลกนี้และยังได้รู้ว่ามีผู้กล้าอีกสามคนที่ถูกเรียกมาพร้อมกัน

ส่วนย่ากับปู่ที่ได้ยินเรื่องนี้ก็บอกว่าเคยมีข่าวลือว่ามีอาณาจักรหนึ่งเคยเป็นอาณาจักรที่ดีแต่พอเปลี่ยนผู้ปกครองอาณาจักรทุกอย่างก็แน่ไปหมด ถ้าถามว่าฉันคิดจะเเย่งคืนไหมคะก็ต้องคิดอยู่แล้วแต่ตัวฉันในตอนนี้ไม่สามารถทำแบบนั้นได้เพราะยังไงตอนนี้ร่างกายก็เป็นเด็กนะคะ

หนึ่งปีผ่านไปฉันบอกกับย่าและปู่จะออกเดินทางตามหาพี่สาวและก็จะยึดอาณาจักรคืน

“เหรอ ที่นี่คงจะเหงาแน่เลยไว้นานๆที่ก็กลับมาหาก็ได้พวกเราพร้อมต้อนรับ”

“ค่ะ ไว้ถึงตอนนั้นก็รบกวนด้วยค่ะ”

“พยายามเข้าน่ะ พวกย่ารู้น่ะว่าเซร่าจังมีพรสวรรค์แต่ก็ระวังตัวให้ดีด้วย”

“ค่ะ ขอบคุณค่ะที่ดูแลเป็นอย่างดีมาตลอด” ฉันบินไป สวมเสื้อเชิ้ตแขนสั้นใส่กระโปรงพร้อมกับเสื้อคลุมสีดำก็ออกเดินทาง