A Trick or love (จะเล่ห์หรือรัก ยัยแฟนกำมะลอ)

 

55555555 แค่กๆๆ โอ้ย

-คุณพ่อครับ อยู่นิ่งๆเถอะครับ อย่าดื้อให้มากเลยครับ

-ดื้องั้นรึ!!! ไอเด็กเมื่อวานซึนอย่างแก อย่ามาทำเป็นสั่งสอนฉันไปหน่อยเลย

-คุณพ่อ.... 

-แกนี่ ท่าทางดูไม่จืดเลยนะ ศรันย์ ยังปากเก่งเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน

-ชิชะ ทำพูดไป แกเองก็ไม่ต่างจากชั้นละวะ ไอวิท

-หัดเรียกให้มันถูกๆหน่อย ประธานวิศระ ตางหากล่ะ ไอเบื๊อก 555555 /วิศระ

-เหอะ ไอเวรนี่ /ศรันย์

เด็กหนุ่มน้อยรูปหล่อ หน้าตาจิ้มลิ้ม ที่ดูเหมือนเป็นลูกของคู่สามี-ภรรยา ที่อยู่ในห้องวิ่งเข้ามาหาเกาะที่ขอบเตียง

ของคุณปู่ 2 คนที่กำลังพูดคุยกัน 

-คุณตาครับ คุณตาต้องเชื่อฟัง คุณหมอนะครับ คุณตาจะได้หายไวๆ / เลโอ

-ฮะๆๆๆ มาให้ตากอดหน่อยมา หลานรัก ตาน่ะจะไม่ยอมเป็นอะไรไปง่ายๆหรอก ตาจะอยู่จนเห็นหน้าเจ้าสาวของหลานไปเลย / ศรันย์

-เหอะ ทำอย่างกับว่าหลานเองจะแต่งงานในอีก 1-2ปี งั้นแหละ พึ่งจะอายุ 7 ขวบ แท้ๆ /วิศระ

-ถึงยังไม่แต่ง แต่อย่างน้อยต้องได้หมั้นก่อนสิวะ ใช่มั้ย หลานตา 55555 /ศรันย์

-แต่งงาน? หมั้น? หรอครับคุณตา / เลโอ

-คุณพ่อ อย่าไปพูดอะไรแบบนั้นใส่หูลูกตอนนี้สิครับ / เกียรติ

-555555 ชิชะ แกน่ะเงียบไปเลย ใช่แล้วล่ะ เลโอ โตขึ้นน่ะ สักวันแกก็จะต้องแต่งงานมีเจ้าสาว ที่ใช้ชีวิตคู่ร่วมกัน 

เหมือน พ่อกับแม่ ของเธอ มีชีวิตครอบครัวที่อบอุ่น

/ศรันย์

ประธานวิศวะ มองหน้าเพื่อนกับหลานชาย ที่กำลังกอด-คุยกัน แล้วรู้สึกอบอุ่นแปลกๆ ทำให้นึกถึงหลานสาวของตัวเองที่ตอนนี้ใช้ชีวิต อยู่ที่ฝรั่งเศษ  หึๆ หมั้นงั้นรึวะ 55555 หลานเองมีแฟนแล้วรึไง อายุแค่นี้จะให้ไปหมั้นหมาย ถึงแม้จะรูปหล่อแค่ไหน แต่การหาคู่ชีวิตน่ะมันไม่ใช่ เรื่องง่ายนะเว้ย / วิศระ

 -ไม่เห็นเป็นไร ถ้าหาเจ้าสาวไม่ได้ ก็แต่งกับหลานเองซะเลยสิวะ ไอวิท / ศรันย์

-.....อย่าลืมคำว่าประธานสิฟะ... / วิศระบ่นเบาๆ

-หืม กับฮาริน เนี่ยนะ!!! ตาลุงโพล่งออกมาเสียงดังด้วยความตกใจ 

- ก็เออสิวะ หลานสาวเอง ก็สวย ฉลาด นี่หว่า อายุแค่ 5 ขวบ แท้ๆ แต่สามารถทำข้อสอบ ประถม 1-6 O-net ระดับมัธยมต้น ได้เต็มทุกวิชา ไหนจะพวกข้อสอบ IELTS ได้ตั้งระดับ 9 อีก ยัยนั่นมันเก่งและสุดยอดถอดแบบแม่มาจริงๆ /ศรันย์

-มันฉลาดได้ข้ามากที่สุดเว้ย ทั้งปู่ กับ พ่อแม่มัน เก่งขนาดนี้ หลานข้าที่มีเลือดในตัวจากตระกูลข้า มันจะไม่สุดยอดได้ไงวะ จริงมั้ย55555 / วิศระ

-เออๆ ข้ายอมรับในความสามารถของเอง ไอวิท  เฮ้อออ เวลาผ่านไปไวจริงๆ ตอนนั้น เองกับข้ายังนั่งมองลูกชายข้ากับลูกชายเอง ยังเป็นเด็กตัวเล็กๆ วิ่งเล่นด้วยกันอยู่เลย ตอนนี้ต่างโตกันเป็นหนุ่ม มีภรรยา ลูกกลายเป็นครอบครัว กันซะละ แถมหลานๆของข้ากับเอง ได้เกิดมาอายุไล่ๆกันด้วย หน้าตาดูดีกันทั้งคู่อีก อย่างกับเนื้อคู่กันเลยว่ะ 55555 / ศรันย์

-เฮ้ๆ เองพูดแบบนี้อีกแล้วหรอ ไอศรันย์ / วิศระ

-ก็แหงสิ เองคิดว่าล้อเล่นรึไงวะ ไอวิท ข้าน่ะถูกชะตาหลานสาวของเองว่ะ ข้าเชื่อว่า ถ้าเจ้าเลโอกับหนูฮาริน ได้เรียนรู้จนถึงขั้นคบกันในตอนที่ทั้งคู่โตขึ้น เมื่อถึงตอนนั้นข้าคงจะหายห่วง และเบาใจไม่น้อย เพราะข้าเชื่อว่า หลานสายเลือดของเพื่อนข้า มันย่อมต้องเป็นคนดีอยู่แล้ว / ศรันย์

-เรื่องแบบนั้น มันเป็นเรื่องในอนาคต เองจะรีบพูดไปทำไมฟะ และอีกอย่างเรื่องนี้ มันเป็นเรื่องของคน 2 คน 2คนนี้ตอนโตไปอาจจะคู่กันหรือไม่ใช่ก็ได้ / วิศระ

-5555 มันก็จริงของเอง เลโอ / ศรันย์

-ครับ คุณปู่ / เลโอ

-เอง จำฮารินได้ใช่มั้ย เด็กผู้หญิงหลานของลุงวิท ที่เคยมาเที่ยวที่บ้าน / ศรันย์

เด็กหนุ่มทำหน้ามึนงง ก่อนจะค่อยๆนึก จนจำได้ ถึงตอนที่ตนนุ่งผ้าเช็ดตัวออกมาจากห้องน้ำ และเจอเด็กผู้หญิงคนนั้น ยืนกินน้ำอยู่ ระหว่างทางและมองมาด้วยใบหน้านิ่งเฉย และสายตาเย็นชา จนทำเด็กชายหนุ่ม ต้องเขินหน้าแดง ตกใจ รีบวิ่งขึ้นห้องไป

-อ้อออ จำได้ครับ น้องสาวคนนั้น แหะๆ เด็กหนุ่มพูดแล้วหน้าแดง / เลโอ

-55555 ITEM RARE เลยนะเว้ย เลโอ ถ้าโตขึ้นเองยังไม่มีใคร ข้าแนะนำจีบหลานไอวิทนี่แหละ / ศรันย์

-เองนี่ พูดไรใส่หลานไม่เข้าท่า / วิศระ

-5555555 อาการป่วยของข้ามันก็เริ่มจะหนักขึ้น ไม่รู้จะมีเวลาได้ใช้ชีวิตอยู่กับครอบครัวลูกหลานไปได้อีกนานแค่ไหน

/ศรันย์

-เองอย่าพูดแบบนั้นสิวะ เองอะต้องรออยู่ดูความสำเร็จโปรเจคยักษ์ของลูกหลานข้า ห้ามตายเด็ดขาด / วิศระ

-55555 แกนี่มันเหมือนเมื่อก่อนไม่มีผิดจริงๆ เพื่อนรักของข้าไอวิท / ศรันย์

-ชีวิตนี้ข้าอาจจะเคยขอร้องความช่วยเหลือจากเองมาเยอะแยะมากมาย แต่อย่างน้อยที่สุด ข้ามีสิ่งหนึ่งที่อยากจะขอ หากข้าต้องเป็นไรไปก่อนขึ้นมา ฝากเจ้าช่วยเอ็นดู เจ้าเลโอ กับลูกๆข้า ให้เหมือนครอบครัวของเจ้าได้ไหม ข้าไม่รู้ว่าข้าขอมา... / ศรันย์

-ปากเสียจริงๆ ไอเวรนี่ อย่ามาทำพูดเหมือนจะมาสั่งเสียกันนะ หึ เดะถอดปลั๊กถุงน้ำเกลือซะเลย ไม่ว่ายังไง ไม่ว่ายังไงครอบครัวเองก็เหมือนครอบครัวของข้า ข้าเคยเอ็นดูพวกเขามายังไง ข้าก็จะยังคงทำแบบนั้นแหละ เองน่ะ อย่าคิดอะไรให้มากเลย เพื่อน / วิศระ

-555555  2 ลุงต่างหัวเราะใส่กัน อย่างมีความสุข

 

20 ปี ผ่านไป

ติ้งต่องงงงงงงงงงงงงงงงงงงง  เรียนท่านผู้โดยสารโปรดทราบ....

ณ สนามบิน

ผู้คนทั้งสนามบิน ในบริเวณใกล้เคียง ต่างส่งสายตาไปยัง หญิงสาว คนนึงที่กำลังเดินถือกระเป๋าลาก มาตามทางเดินเพื่อมุ่งไปยังทางออก

-โห สวยจัง

-แม่ของลูก

-นี่แก มองอะไรยะ / -ป่ะๆๆปล่าวค้าบบ ตัวเอง

-อึก ชั้นต้องศัลยกรรมอีกกี่ชาติถึงจะสวยได้ขนาดนี้

-นั่นสิแก สวยจนขนาดแอร์โฮสเตรท ระดับ TOP ของแต่ละสายการบิน ยังเทียบไม่ติดเลยอะ

หญิงสาว ใส่ชุดเสื้อคลุมแบรนด์เนมสีน้ำตาล ยาวถึงน่อง ข้างในสวมเสื้อเชิ้ดสบายๆสีดำ และกางเกงขายาว ดูเหมือนว่าเธอจะใส่ของแบรนด์เนมยี่ห้อดังทั้งตัว กลิ่นน้ำหอมจากตัวเธอฟุ้ง จนทำให้ เหล่าผู้คนที่ิอยู่ใกล้ชิดเมื่อเธอเดินผ่านต่างเคลิบเคลิ้ม ใบหน้า เรียว ขาว ปากกระจับ พร้อมใส่แว่นกันแดดสีดำทึบ ทรงผมยาวลอนสลวย ทรวดทรงโต อย่างกับถอดมาจากนางแบบเวทียูนิเวิร์ส สายตาคมดุจดังใบมีด ที่พร้อมจะเชือดเฉือนทุกอย่างที่ขวางหน้า เธอกำลังเดินไปยังทางออกของสนามบิน ทันใดนั้น ก็มีชายหนุ่ม ทักขึ้นมา

-ฮาริน ทางนี้!!!

หญิงสาวเดินออกมาจนสะดุดเข้ากับเสียงที่เหมือนเธอจะคุ้นเคย และหันหน้ามองหาตามต้นทางเสียงนั้น จนไปเห็น ชายหนุ่มรูปงาม ในชุดสูท สุดหล่อเท่ บุคลิกดี รูปร่างกำยำ สูง หน้าคม ผิวขาว ทรงผมที่ถูกเซ็ตเป็นระเบียบเรียบร้อย ท่ามกลางสายตาของสาวๆทั้งชาวไทยและต่างชาติ ที่ต่างมองตาเป็นมัน ดูเหมือนเขากำลังเรียกหญิงสาว ที่พึ่งเดินออกมา เขาทักเธอ และยิ้มให้ พร้อมโบกมือเรียกมาทางนี้

-พี่อยู่นี่ครับ ฮาริน

หญิงสาวเดินมาหาชายหนุ่ม ที่ยืนอยู่ข้างรถ สปอร์ตหรูที่จอดอยู่ข้างกาย เขายืนยิ้มพร้อมทัก หญิงสาวที่เดินมาหา

-เหนื่อยแย่เลยละสิ ดูจากสีหน้าแล้ว ยินดีต้อนรับกลับนะครับ คุณหนูฮาริน

-ค่ะ พี่กวินทร์มาถึงนานรึยังคะ

หญิงสาวกล่าวทักทายตอบ

-พี่พึ่งมาถึง ก่อนฮารินจะออกมาได้สักแปปเอง มาพี่เก็บให้ ฮารินขึ้นรถเถอะ

-โอเคค่ะ หญิงสาวตอบพร้อมกับยื่นกระเป๋าให้ชายหนุ่ม หยิบไปวางไว้ที่หลังรถ พร้อมกับขึ้นรถที่ประตูด้านหลัง

-ชายหนุ่ม เก็บกระเป๋าเสร็จยืนมองหญิงสาวในรถเล็กน้อย ก่อนจะเดินวนกลับมาขึ้นรถฝั่งคนขับ และขับรถออกไป

-เป็นไงบ้าง หืม ไม่ได้กลับมาไทยซะนาน โตขึ้นเยอะเลยนะ 55555

-ค่ะ อากาศที่ไทยร้อนจริงๆเลยนะคะ แค่ออกมาจากสนามบิน ก็รู้สึกได้ถึงรังสีพลังงานความร้อนจากดวงอาทิตย์เลย ทั้งที่ระยะห่างระหว่างโลกกับดวงอาทิตย์ห่างกันถึง 150 ล้านกิโลเมตร แท้ๆ แต่อย่างกับรู้สึกว่า ดวงอาทิตย์อยู่ด้านหลังสนามบินนี้เอง ถ้าคิดจากค่าเฉลี่ยกับไทยจริงๆก็คงต้องเริ่มด้วย....

ชายหนุ่มที่กำลังขับรถ รู้สึกเหมือนจะเริ่มรู้ว่าเธอกำลังจะเข้าโหมดนักวิชาการ อีกรอบแน่ จึงต้องเบรกก่อนที่จะเลยเถิด

-นี่ ฮาริน พี่ขอแสดงความยินดีด้วยนะ ครับ /ชายหนุ่มพูดพร้อมยิ้มแห้ง

-คะ? ยินดีกับอะไรหรอคะ หญิงสาวที่กำลังนั่งดูวิวทิวทัศน์รอบเมืองจากนอกหน้าต่างอยู่ ตอบกลับ ด้วยความสงสัย

-ก็เรื่องตำแหน่งไงละครับ ตอนนี้ คุณหนูฮารินของพี่ ไม่ใช่แค่ ผู้บริหารธรรมดาแล้ว ตอนนี้ กลายเป็น ประธานบริษัท ADC supercar group ต่อจากคุณท่านแล้ว

-อ่อ เรื่องนั้นหรอกรึคะ ขอบคุณนะคะ /หญิงสาวตอบกลับชายหนุ่ม ในขณะที่ใบหน้ายังคงมองออกไปนอกหน้าต่าง

-ทำไม ฮาริน ดูไม่เห็นดีใจเลยละครับ หืม CEO สาวสวยคนใหม่ ระดับแนวหน้าของวงการ supercar เลยนะ ทำหน้าให้รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องน่ายินดีหน่อยสิ

-ห่วยแตก!!! /หญิงสาวที่นั่งเบาะหลัง โพล่งออกมา

-ฮะ ห่วยหรอ?? / ชายหนุ่ม ตอบกลับงงๆ พร้อมมองกระจกหลัง เห็นหญิงสาวที่กำลังมองออกไปนอกหน้าต่างเหมือนเดิมเริ่มทำหน้าซีเรียสจริงจัง  

-555 ฮารินอะไรกัน การได้เป็นประธานบริษัท มันใช่เรื่องห่วยแตกตรงไหนกัน / ชายหนุ่มพูดตอบกลับแบบงงๆ

-ใช้ได้ที่ไหนกัน เข้มข้นงั้นเรอะ หึ นี่มันรถสปอร์ตมูลค่าเป็น10ๆล้านนะ ไม่ใช่ กาแฟ เอสเพรสโซ่ซองละ100 บาทตาม 7-11 / ฮาริน

หญิงสาวตะโกนออกมาพร้อมทำหน้าโมโห 

-อะ อะไรหรอ ฮาริน มีอะไร / กวินทร์นึกในใจไม่ได้พูดเรื่องเดียวกันงั้นหรอ

-ก็ดูสิคะ โฆษณาตัวนี้ นี่มันอะไรกัน แถมยังคำคมประจำตัวรุ่นรถ ที่อย่างกับถูกก็อบมาจากพวกตามโซเชี่ยล และที่สำคัญที่สุด ไอนายแบบพรีเซนเตอร์ นั่นมันอะไรกัน หน้าตา บุคลิก ดูไร้รสนิยม แถมยังไม่มีราศีอะไรมาจับเลย หน้าตาก็ดูไม่คุ้น นายแบบโนเนม งั้นหรอ  /ฮารินกล่าว

ชายหนุ่มมองลอดไปผ่านกระจกข้างรถ ตามทิศทางการมองของหญิงสาว ก็เห็นป้ายโฆษณาอันเบ่อเริ่ม ติดตั้งอยู่กับตึกสูงระฟ้า และดูเหมือนว่าโฆษณาที่กำลังฉายอยู่บนแผ่นจอยักษ์นั่น จะเป็น โฆษณาแบรนด์ รถสปอร์ต ของ ADC ที่คุณหนูข้างหลังตนเป็นประธานอยู่นั่นเอง

-อ่อออ ปริ้ดแตกไอนี่เองสินะ เฮ้อ / กวินทร์ โล่งอก ก่อนจะตอบกลับ

-นั่นสินะ พี่ก็ไม่คุ้นชื่อกับหน้าตา นายแบบคนนี้เหมือนกัน 

/กวินทร์

-ใช่มั้ยคะ นี่บริษัทของเรา ไม่มีทุนถึงขนาดต้องไปจ้างดาราโนเนมมาเป็นพรีเซนเตอร์ โฆษณาเปิดตัวรถรุ่นใหม่ ของเราเลยหรอคะ / ฮาริน

-5555 สงสัยงบคงหมดไปกับการผลิตรถแล้วมั้ง  อึก

/กวินทร์หัวเราะออกมา ก่อนจะรู้สึกเสียวสันหลังวาป เมื่อมองกระจกหลังและเห็นหน้าหญิงสาวสะท้อนกลับ

-พวกไม่ได้เรื่อง ฝ่าย การตลาด คิดอะไรของพวกมันอยู่นะถึงกล้าที่จะปล่อยอะไรแบบนี้ออกมาได้ไง /ฮารินพูดเสร็จพร้อมกับทำท่ายกโทรศัพท์ขึ้นดูเหมือนเธอคิดจะโทรหาใครบางคน

-พี่ว่า เราเองก็พึ่งกลับมา เหนื่อยๆ เดี๋ยวค่อยจัดการเรื่องพวกนี้ทีหลังก็ได้ ไม่ต้องรีบร้อนหรอก และอีกอย่างเรายังไม่ได้รู้ถึง FEEDBACK ของมันเลย รอดูอีกสัก 1-2 วันก็ได้นะ /กวินทร์

-ไม่ค่ะ พี่คิดว่า หนูจะยอมให้โฆษณาห่วยๆนี่ มาพังการเปิดตัวและทำลายภาพพจน์รถ ตัวใหม่ของหนูหรอคะ พี่กวินทร์!!!

-ครับๆ / กวินทร์เริ่มทำหน้าเซง เหมือนจะรู้ชะตากรรม

-ไปตรวจสอบมาให้หนูทีค่ะ ว่าเจ้าไหนมันรับทำโฆษณาตัวนี้ออกมา และติดต่อ คุณราศี Manage ฝ่าย การตลาด ให้ส่งรายละเอียดของงานตัวนี้มาให้หนูทางอีเมลด่วนเลยค่ะ

/ ฮารินเริ่มทำหน้าหงุดหงิดมากขึ้น

-โอเคครับ เดี๋ยวพี่จะจัดการให้ ใจเย็นๆนะ เฮ้อม ว่าแล้วเชียว ฮาริน ยังไงก็ยังเป็น ฮารินเหมือนเดิมสินะ/กวินทร์ ยิ้มๆ ตอบกลับ

หญิงสาวมองกลับออกไปนอกหน้าต่างเหมือนเดิม พร้อมคิดในใจ

-ต้องทำความสะอาดสักหน่อยละ

 

ณ บริษัทแห่งหนึ่ง

-ภัทร_ ภัทร_ ไอภัทร!!!!!

-อ่ะ ครับ!! พี่โต้ง? /ภัทร

ชายหนุ่มที่กำลังง่วนกับการนั่งทำงานอยู่หน้าจอคอม สะดุ้งโหยง เมื่อมีผู้ชายอีกคนนึง ตะโกนเรียกเขาอยู่ด้านหลัง

-ว่าไงครับ พี่โต้ง /ภัทร

-เอง ไม่กินข้าวหรอวะ หะ /ชายหนุ่มใส่แว่นที่ดูเหมือนจะเป็นรุ่นพี่ ของคนที่ชื่อภัทรที่โดนเรียกขณะกำลังนั่งอยู่หน้าจอคอม

-ก็นี่มันยังไม่ถึงช่วงพั.. / ภัทรพูดพร้อมแหงนมองนาฬิกาข้อมือตัวเอง  หืมมม...

-กี่โมงแล้วดีละ /โต้ง

- 13.37 น. ครับ แหะๆ/ภัทรพูดพร้อมยิ้มแห้ง

-คนอื่นเขาไปกินข้าวกันจนจะกลับขึ้นมาเข้างานต่ออยู่ละ เองไม่หิวหรือไง ปกติตอนเช้าก็ไม่ค่อยกินไรนิ ไปๆ ไปกินข้าวได้แล้ว ไม่งั้นเดี๋ยวหัวหน้าขึ้นมาก่อน เองจะไม่มีแม้แต่โอกาสลุกไปห้องน้ำนะเฟ้ย ตอนบ่ายมีประชุมด้วย / โต้ง

-ครับ ขอบคุณนะครับ พี่โต้งกินแล้วหรอครับ / ภัทร

-ข้ากินอิ่มแล้ว อากาศร้อน เลยรีบกินแล้วรีบขึ้นมาก่อน เดี๋ยวคนอื่นๆก็คงตามมา / โต้ง

-งั้นผมไปก่อนนะครับ แหะๆ / ภัทรตอบกลับก่อนเดินออกไป

-ไอนี่ กินข้าวคนเดียวตลอดเลยแหะ หรือมันบ้างานนะ

/โต้ง คิดในใจ

 

บะหมี่เกี๊ยวต้มยำไม่ผักเผ็ดน้อย เพิ่มหมูเด้ง /เสียงแม่ค้าขายร้านข้าวทักขึ้น ในขณะที่ภัทร เดินมาถึงหน้าร้าน ชายหนุ่มทำหน้า นิ่ง ยิ้มให้ 

-พิเศษเหมือนเดิม ภัทร/ป้า

-ครับ ป้า 5555 ขอบคุณครับ / ภัทร

-ป้ารู้ หนูมาทีไรก็กินเมนูนี้ตลอดนี่ ป่ะ ไปนั่ง เดะป้าจัดการให้ ไม่ต้องจด / ป้า

-ครับ /ภัทร

-15 นาที ใช้เวลาทำก๋วยเตี๋ยวก็ประมาณ 2-3 นาที กว่าจะกินเสร็จถ้วยนี่เสร็จคงกินประมาณ เกือบ 10 นาที และไหนจะเวลาเดินกลับ และขึ้นลิฟท์อีก เฮ้อม จะสแกนนิ้วเข้างานทันมั้ยนิ หรือเราควรจะเอาไปกินที่แคนทีนดี /ภัทรบ่นกับตัวเอง พร้อมเหลือบมองนาฬิกาข้อมืออีกรอบ

 

-อ่ะนี่จ้า / ป้า

-(โอ้ 1.42 วิ วันนี้มาไวจังแหะ)ภัทรคิดในใจ ขอบคุณครับป้า / ภัทร

-จ้า หนูทำงานที่นี่มากี่เดือนแล้วล่ะ / ป้า

-ก็ถ้าจำไม่ผิด ก็เกือบปี ได้แล้วนะครับ ทำไมหรอครับ /ภัทร

-ป่าวจ้าาา ไม่มีอะไร /ป้า

 

-นี่ครับ 60 บาท ขอบคุณครับ/ ภัทร

-ขอบใจจ้า (เฮ้อมมานั่งกินแบบนี้คนเดียวจะเป็นปีแล้วหรอเนี่ย หรือว่าน้องเค้าชอบกินข้าวคนเดียวนะ) / ป้า

-แฮ่กๆๆ ตึ้ดดดดดดดดดดดด ติ่งต่อง โอ่ะ 13.59.51 น. ว้าวเข้าทันเวลาพอดี เฮ้อ เกือบไปแล้วมั้ยละ / ภัทร

ชายหนุ่มที่พึ่งเหนื่อยหอบจากการวิ่งกลับมาที่บริษัท ก่อนวิ่งปรี่ออกจากลิฟท์มาสแกนบัตรเข้างานได้ทันเวลาพอดี ในขณะที่กำลังเดินกลับเข้ามาในแผนกเพื่อจะทำงานต่อ

-ฮ้าววววววว เฮ้อ ให้ตายเถอะ กินเสร็จแล้วง่วงตลอดเลยแหะ อ่ะ ทุกคนหายไปไหนกันหมด นี่น่าจะถึงเวลาเข้างานกันแล้วไม่ใช่หรอ หรือมีอะไร / ภัทรพูดพร้อมกับหยิบมือถือขึ้นมาเพื่อเช็คในไลน์กลุ่ม ขณะที่มองซ้าย-ขวา ไม่มีคนในแผนกอยู่เลย

ทันใดนั้นชายหนุ่มก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นข้อความในมือถือ

-ชิพหายแล้ววว!!!!! / ภัทรทำหน้าตื่นตะหนก ก่อนจะรีบวิ่งออกจากแผนกไปอย่างรวดเร็ว

"ข้อความไลน์กลุ่ม"

Manage : แจ้งพนักงานแผนก Data Analyst และ Data Entry ทุกท่าน หลังจากพักเบรค ขอให้มาเข้าร่วมประชุม พิธีต้อนรับตำแหน่ง ประธานคณะกรรมการบริษัท คนใหม่ ณ หอประชุมกลางของบริษัท ที่เดิมถูกเลื่อนจากเวลา 14.30 น. มาเป็น 14.00 น. ขอให้มาเข้าร่วมการประชุม ก่อนถึงเวลา 5 นาที นะคะ