สามี

8.0

เขียนโดย พลอยแก้ว

วันที่ 28 มีนาคม พ.ศ. 2565 เวลา 07.13 น.

  46 ตอน
  2 วิจารณ์
  16.29K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 2 เมษายน พ.ศ. 2565 09.30 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

25) พ่อทนไม่ไหว

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

สามี (25)

"ใครจะพูดก่อน" เจที่ยืนหันหลังสองมือล้วงกระเป๋าเอ่ยถามขึ้น เมื่อพนักงานทั้งสามนั้นมาพร้อมเพรียงยืนเรียงหน้ากระดานอย่างกับนักเรียนที่กำลังเข้าห้องปกครองเมื่อทำผิด

"................." ไม่มีเสียงใด ๆ หลุดลอดจากปากของเหล่าลูกน้อง นอกจากสายตาของคู่หูตัวแสบที่จ้องมองแนนอย่างไม่คิดจะยอมปรน

"ไม่มีปากกันหรือไง" เจที่ไม่ไหวต่อความเงียบเมื่อถามใครออกไปก็ไร้การตอบกลับ ท่าทางน่าเกรงขามที่หลบซ่อน ความดุดันที่มีในตัวที่ไม่ค่อยเปิดเผยจนมีเรื่องนี้ที่ต้องแสดงตัวออกมา ทั้งที่พยายามเก็บกั้นดูแลคนใต้บัญชาให้สมานสามัคคีกัน แต่ไม่คิดจะมีคนอีกกลุ่มที่มาดร้ายในสำนักงาน

"แนนไม่มีอะไรจะพูดค่ะ อย่างที่แนนบอกแล้วแต่พี่จะพิจารณาค่ะ" แนนพูดขึ้นด้วยสิ่งที่เธอไม่คิดจะแก้ต่างใด ๆ

"ทำเป็นพูดดี"

"พีช!!" เจตวาดพีชเสียงลั่นเข้มดุ พร้อมดวงตาที่จ้องมองอย่างดุดัน ก่อนจะก้าวขายาว ๆ ไปนั่งยังหัวโต๊ะรูปตัวยู บ่งชี้ถึงตำแหน่งที่เป็นตอนนี้

"ขอโทษค่ะ" พีชก้มหน้ามือประสานตรงหน้าแล้วกล่าวเสียงแผ่ว

"ต่อหน้าพี่ยังกล้านะ...ไม่เดินข้ามหัวพี่เลยล่ะ" เจที่เดือดดาลพยายามควบคุมอารมณ์ กล่าวข่มอย่างหยั่งเชิงต่อลูกน้องที่ทำตัวกร่าง ไม่ใช่ว่าไม่รู้วีรกรรมของหญิงทั้งสอง แค่เขาพยายามมองข้ามนิสัยส่วนตัวเพราะทั้งสองก็รับผิดชอบงานตัวเองดีแค่มีนิสัยส่วนตัวที่ไม่น่ารักเท่านั้น ซึ่งเจมองว่าไม่เกี่ยวกับงานที่ทำให้บริษัทเสียหาย

"พีชไม่คิดแบบนั้นค่ะ" พีชเอ่ยขึ้น

"ไม่คิดมีใครอธิบาย??...งั้นก็ออกพร้อมกันทั้งสามคนดีไหม? เพราะพี่ไม่คิดจะเอาอันธพาลมาทำงานในออฟฟิศ" เจว่ากล่าวพร้อมไล่สายตามองคนทั้งสามอย่างจับสังเกต สองคนคู่หูยืนมือประสานก้มหน้ามองต่ำ แต่อีกคนในชุดนักศึกษาสภาพเละเทะ กลับจ้องมองหน้าสบตาไม่หลีกเลี่ยง แววตาที่จ้องมองหน้าเจนั้นดูมุ่งนั่นไม่วอกแวก

"ไม่นะคะพี่เจ น้ำยังไม่อยากตกงาน"

"ไม่อยากตกงาน?...แต่ทำตัวอันธพาลแบบนี้เหรอน้ำ" เจย้อนทันทีอย่างรู้เท่าทัน พร้อมกับลุกยืนสองแขนค้ำโต๊ะจ้องมองหน้าพนักงานทั้งสามอย่างจับจ้อง

"นะ น้ำ ปะเปล่านะคะ"

"แจง" เจเอ่ยเรียกเลขาที่ยืนอุ้มลูกสาวของเขาที่ตอนนี้เงียบแล้ว แต่ยังมีเสียงสะอื้นเบา ๆ

"คะ?"

"ฉายโปรเจคเตอร์" เสียงเข้มของเจสั่งการ ทุกอย่างหากจะจับคนผิดมันไม่ได้ยากมากมาย เทคโนโลยีที่ทันสมัยที่อยู่รอบสำนักงานสามารถจับสามารถแก่ผู้เป็นนายเช่นเขาได้

"น้องไอติมยืนรอพี่แจงตรงนี้นะคะ..." แจงวางเด็กหญิงยืนกับพื้นก่อนจะเดินไปทำหน้าที่ของเธอ ตามคำสั่งผู้เป็นนาย

"ค่ะ" เด็กหญิงตอบรับด้วยน้ำเสียงสะอื้น ก่อนที่เด็กหญิงตัวน้อยจะเดินไปยืนเคียงข้างคุณพ่อของเธอ

ภาพทุกอย่างที่ฉายแก่สายตาของทุกคู่สายตามองเห็นเหตุการณ์ตั้งแต่เริ่มแรก ทุกอย่างเป็นดั่งที่เด็กหญิงตัวน้อยพูดบอกเป็นอย่างเช่นที่เธอเอ่ยจริง ๆ การตบตีที่ลุกลามออกมายังหน้าห้องน้ำหลังจากที่เด็กหญิงไอติมนั้นวิ่งออกมา สองรุมหนึ่งที่เผยแก่สายตาของทุกคน ส่วนคนที่ทำผิดนั้นเริ่มกระสับกระส่ายไม่อยู่นิ่ง การก่อเหตุที่ไม่คิดว่ากล้องวงจรปิดจะจับภาพได้ชัดเจน ด้วยอารมณ์ริษยาที่ครอบงำจนถลำกระทำสิ่งที่ไม่ควร

"ชัดเจนนะน้ำ พีช" เจพูดขึ้น

"พี่เจอย่าไล่พวกเราออกเลยนะคะ...พีชยังไม่อยากตกงานตอนนี้" พีชที่อยู่ไม่สุขเริ่มโอดครวญ

"แจง...พี่ฝากจัดการกับน้ำและพีชด้วย" คำว่าจัดการที่เลขาอย่างแจงรู้ดีว่าลำดับต่อไปเธอควรทำยังไง คนที่ดื้อรั้นก็ไม่สมควรที่อยู่ร่วมสำนักงานเดียวกัน บุคลากรที่วางตัวดีเท่านั้นที่คนอย่างเจจะเก็บรักษาไว้

"พี่เจน้ำขอโทษค่ะ สัญญาว่าจะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีก อย่าไล่น้ำออกเลยนะคะ"

"คนผิดก็รับผลไป พี่ไม่ได้ใจดีอย่างที่พวกเธอคิดหรอกนะ..." เจพูดขึ้นอย่างไม่คิดจะไยดีแม้สองคู่หูนั้นวิงวอน

"นะคะพี่เจพีชยังตกงานตอนนี้ไม่ได้ ขอร้องนะคะพี่เจ" เป็นพีชที่พูดเสริมอย่างขอร้อง

"ไอติมเจ็บไหมลูก...พ่อพาไปทายานะคะ" เจที่ไม่สนใจต่อคำอ้อนวอนใด ๆ ของใคร โอบอุ้มลูกสาวที่สะอื้นไห้แล้วเดินออกจากจุดนั้นทันที

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

คุณคิดยังไงกับนิยายเรื่องนี้

* สามารถกรอกแบบสำรวจโดยไม่ต้องเป็นสมาชิกก็ได้ครับ

 

อ่านนิยายเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา