โรงเรียนปีศาจมหาชน (2022)

 

คลาสที่ 1 ปฐมนิเทศก่อนปฐมนิเทศ

 

“ทุกคน!! เงียบ ๆ กันหน่อยนิดนึง” เสียงของคนที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าห้องตะโกนขึ้นมาทำให้คนอื่น ๆ หยุดการกระทำทุกอย่างลง

 

“โอเค คือว่าหลังจากวันนี้ไป จะมีนักเรียนใหม่ย้ายเข้ามากลางเทอม มาอยู่ที่ห้องเรา ดังนั้นช่วยต้อนรับนักเรียนใหม่กันดี ๆ นะ เข้าใจมั้ยซี อย่าให้เราต้องพูดซ้ำนะ” หลังจากที่รอให้เสียงเงียบลง หัวหน้าห้องก็พูดถึงข่าวสารที่เพิ่งได้รับมาจากอาจารย์ประจำชั้นที่ไม่ว่างเข้ามาประกาศเองเนื่องจากติดธุระบางอย่าง เธอไม่ลืมที่จะกล่าวย้ำไปที่เด็กผู้ชายคนหนึ่งซึ่งกำลังนั่งเอาเท้าขึ้นมาวางโต๊ะอย่างไม่สุภาพ ดูก็รู้ว่าคงเป็นพวกเด็กเกเร

 

“เอ... แต่ว่า เข้ามากลางเทอมแบบนี้เนี่ย ใช่เด็กเส้นอ่ะเปล่าน้า” เด็กผู้ชายที่ถูกกล่าวถึงยิ้มให้ก่อนจะเอาขาลงวางที่พื้นดี ๆ ไม่วายพูดเปิดประเด็นที่ทำให้ทั้งห้องกลับมาเสียงดังแซ่ขึ้นอีกครั้ง

 

“ช่วยเงียบหน่อยได้มั้ย เด็กใหม่ก็อยู่หน้าห้อง จะพูดอะไรก็นึกถึงคนอื่นก่อนบ้างนะ โต ๆ กันหมดแล้ว” เด็กผู้หญิงที่เป็นหัวหน้าห้องพูดโต้ตอบขึ้นมาก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่ตามเดิม เด็กผู้ชายเกเรคนนั้นส่งเสียงจิ๊จ๊ะนิดหน่อยก่อนที่ประตูหน้าห้องจะถูกเปิดออกโดยฝีมือคนหลังบานประตูนั่น

 

ขาเรียวสวยภายใต้กระโปรงยาวสีกรมท่าค่อย ๆ ก้าวเดินตรงไปที่หน้าห้องหลังหันไปเลื่อนปิดบานประตูให้เรียบร้อย เรือนผมสีน้ำตาลเข้มถูกมัดรวบขึ้นแล้วผูกโบสีน้ำเงินยาวถึงกลางหลังกำลังปลิวไสวตามจังหวะยามก้าวเดิน เมื่อถึงจุดกึ่งกลางของหน้าห้องเรียนก็ใช้ดวงตาสีอเมทิสต์กวาดมองเพื่อนร่วมห้องที่บ้างก็นั่ง บ้างก็ยืน พอเห็นสีหน้าตะลึงค้างของแทบจะทุกคนในห้องก็เผยยิ้มหวานออกมากล่าวแนะนำตัวเองด้วยเสียงดังฟังชัด

 

“สวัสดีค่ะ เราชื่อโมโมโกะ ซึมาตะ หรือจะเรียกว่าโมโมะก็ได้ เป็นลูกครึ่งไทยญี่ปุ่น อาจจะพูดภาษาไทยไม่ชัดบ้าง แต่เราจะพยายามนะ” เธอว่าจบก็ยิ้มน่ารักโจมตีทุกคนไปอีกหนึ่งช็อต

 

“เอ่อ... แล้วให้เรานั่งตรงไหนหรอ?” เธอส่งเสียงถามขึ้นมาหลังจากที่ทุกคนยังไม่หายตะลึงดี

 

“อ..อ๋อ นั่งข้างผู้หญิงผมสั้นคนนั้นเลยก็ได้นะ” หัวหน้าห้องคนเดิมพูดขึ้นอีกครั้ง โมโมโกะพยักหน้าเบาแล้วยิ้มเป็นเชิงขอบคุณก่อนจะเดินตรงไปตามที่หัวหน้าห้องเพิ่งบอก วางกระเป๋าบนเก้าอี้ที่ตอนนี้เธอเป็นเจ้าของก่อนทรุดตัวลงนั่ง ภายในห้องเริ่มกลับมามีเสียงพูดอีกครั้งแต่ก็เบากว่าก่อนที่เธอจะเข้ามา แรงสะกิดเบา ๆ จากที่ไหล่ด้านซ้ายทำให้เธอหันไปมอง เป็นเพื่อนโต๊ะข้าง ๆ นั่นเอง

 

“ร..เราชื่อไออุ่นนะ” เธอเปล่งเสียงออกมาเบา ๆ ด้วยท่าทางเหนียมอาย

 

“สวัสดีนะไออุ่น” โมโมโกะตอบรับก่อนจะยิ้มให้อีกฝ่ายอีกครั้ง

 

“เธอยิ้มเก่งจัง...”

 

“ไม่เท่าไรหรอก ไออุ่นก็พูดเกินไป ถ้าไออุ่นยิ้มนะ รับรองว่าน่ารักกว่าเราอีกด้วย” เธอหัวเราะให้เบา ๆ ก่อนจะพูดประโยคที่ยิ่งทำให้เด็กสาวผมสั้นเขินหนักเข้าไปกว่าเดิม

 

เสียงพูดคุยกันของทั้งสองคนยังคงดังลอยมาเข้าหูกลุ่มเด็กผู้หญิงที่นั่งข้างหลังอยู่เรื่อย ๆ จนมีใครบางคนชักจะทนไม่ไหว

 

“ชา พวกนั้นน่ารำคาญเป็นบ้าเลย คุยอะไรกันเสียงเล็กเสียงน้อยแบบนั้นอยู่ได้”

 

“นั่นสิ งุ้งงิ้ง ๆ อยู่ข้างหู บรึ๋ย ขนลุก” ไม่ว่าเปล่าพลางทำท่าประกอบ เล่นใหญ่ได้โล่เชียวล่ะ

 

“เอาไงดีอ่ะชา เล่นเด็กใหม่เลยป้ะ” คนที่นั่งอยู่บนโต๊ะเรียนของตัวเองทาลิปสติกสีชมพู มองปากตนเองในกระจกพับได้ก่อนจะเม้ม ๆ ปากเกลี่ยสีให้เข้ากันพูดขึ้น

 

“...รอก่อน รอให้เราแน่ใจอะไรบางอย่างก่อน”

 

“แต่...! ก็ได้จ้ะชา” มีอีกคนที่กำลังจะพูดขัด แต่พอนัยน์ตาสีแดงเลือดหันมาสบกันก็ชะงัก หลุบมองต่ำและพูดยอมรับออกมาอย่างตะกุกตะกัก

 

“เดี๋ยวเราจัดการเอง”

 

พักเที่ยง

 

“โมโมะ ไปกินข้าวด้วยกันกับพวกเรามั้ย” เสียงออดดังไม่ทันจบก็มีเพื่อนคนอื่น ๆ มามุงรอบโต๊ะของเด็กใหม่เพื่อชวนไปกินข้าวเที่ยงด้วยเต็มไปหมด

 

“อ๋อ เรื่องนั้นเราว่าจะไปนั่งกับไออุ่นน่ะ ขอโทษด้วยนะทุกคน” เจ้าตัวว่าเสียงอ่อย ๆ คนรอบข้างก็พูดทำนองว่าไม่เป็นไรด้วยความเสียดายก่อนจะเดินจากไป ในขณะที่ทั้งคู่กำลังจะลุกจากเก้าอี้เพื่อลงไปรับประทานอาหารมื้อเที่ยงก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นมีเพื่อนร่วมห้องอีกคนมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า

 

“ตามเรามาหน่อยได้มั้ย”

 

“อ...เอ๊ะ?” อีกฝ่ายเป็นคนที่นั่งอยู่หลังห้องและไม่ได้มาพูดคุยอะไรมากมายนักในช่วงพักระหว่างคาบทำให้โมโมโกะยังจำชื่อเธอคนนี้ไม่ได้และไม่รู้ว่าไปสร้างปัญหาอะไรไว้หรือเปล่าด้วย

 

“คุยตรงนี้ก็ได้นะ ชาหอม ม..ไม่เห็นจำเป็นต้องไปคุยกันที่อื่นก็ได้นี่” ไออุ่นพูดแทรกขึ้นมาอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ด้วยความที่รู้ดีว่าชาหอมเป็นหัวหน้าแก๊งเด็กหลังห้องจึงกลัวว่าจะมารังแกเด็กใหม่แต่ก็กลัวว่าชาหอมจะพุ่งเป้ามาที่ตนแทน

 

“......”

 

“ข..ขอโทษ” เพียงแค่สบตาสีแดงเลือดนั่นก็ไม่กล้าทักท้วงอะไรอีก ต่างจากโมโมโกะที่เพียงแค่มองอย่างนิ่งเฉยแม้ริมฝีปากจะยังยิ้มอยู่ก็ตาม เห็นทีจะต้องพูดคุยด้วยเสียหน่อยแล้ว

 

“ได้สิ ไออุ่น เธอลงไปกินข้าวก่อนเลยนะ ไม่ต้องรอเรา”

 

“อ...อือ” เมื่อได้ยินคำรับปากก็ก้าวเดินตามคนที่มาหาเรื่องไปจนกระทั่งเสียงฝีเท้ามาหยุดอยู่ที่หลังตึกซึ่งเป็นบริเวณที่ทิ้งขยะ

 

“มีเรื่องอะไรจะคุยกับเราหรอ?” โมโมโกะพูดยิ้ม ๆ อีกฝ่ายเพียงแค่โชว์ตราสัญลักษณ์บางอย่างนั้นก็ทำให้โมโมโกะเผลอขมวดคิ้วขึ้นมาแต่ยังคงรอยยิ้มที่ริมฝีปากเอาไว้

 

“คืออะไรหรอ ...เธอชื่อชาหอมใช่มั้ย?”

 

“......” อีกฝ่ายยังคงไม่พูด และหยิบของที่เป็นหลักฐานชิ้นดีว่าเด็กผู้หญิงตรงหน้าโมโมโกะตอนนี้นั้นมาจากโลกอีกฝั่งเหมือนกับเธอ

 

“ม...ไม่เห็นเข้าใจเลย ชาหอม จะโชว์ของพวกนี้ให้เราดูทำไม”

 

“หยุดแสดงได้แล้ว เมโลน่า คลีเมนโต้ ฉันได้รับการว่าจ้างให้มาพาคุณกลับไปยังโลกอีกฝั่งหนึ่ง”

 

“.......” โมโมโกะเงียบและเริ่มหยุดยิ้มทันที

 

“..........” ใช้ความเงียบเข้าสู้ก็ไม่ได้ผล ดวงตาสีแดงเลือดจ้องมองมาที่เธออย่างไม่หวั่นเกรง

 

“พ..พูดเป็นเล่นหน่า ฉันยังไม่ทันได้ทำอะไรเลยนะ นี่ขอร้องล่ะ แค่จบการศึกษาปีนี้ก็ได้ นะ นะๆๆ” เมื่อความลับแตกจากการสวมบทโมโมโกะนักเรียนใหม่ลูกครึ่งญี่ปุ่นมีรอยยิ้มน่ารักประดับกายก็กลับมาเป็นเมโลน่าเด็กสาวจอมแก่นที่แอบหลบหนีจากโลกอีกฝั่งหนึ่งทันที

 

“ไม่ได้ค่ะ”

 

“ขอร้องนะะะ นะคะ นะคะ นะคะ” เมื่อได้รับการปฏิเสธ เมโลน่าก็ใช้ลูกอ้อนเข้าสู้แทน เจ้าตัวมักใช้ลูกนี้กับครอบครัวบ่อย ๆ และแทบจะ 99.99% เป็นผลสำเร็จ คงจะมีเพียงแค่ครั้งนี้ที่ไม่สำเร็จจนเธอต้องหลบหนีมาให้โดนเจ้าหน้าที่ตามตัวกลับ

 

“ไม่ได้ก็คือไม่ได้ค่ะ”

 

“อีก 4 เดือนก็จะจบการศึกษาแล้ว ลดหย่อนให้หน่อยไม่ได้หรอคะ สงสารหนูหน่อยเถอะค่ะ หนูถูกพ่อแม่กักขังเอาไว้ให้อยู่แต่ในบ้าน ไม่เคยออกมาเผชิญโลกที่ไหนเลย ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ได้ออกจากบ้านมา อย่าส่งหนูกลับไปได้มั้ยคะ?” แสร้งก้มหน้าบีบน้ำตาสักสองสามหยดก็คงจะใจอ่อนเอง เธอเห็นนะว่าในดวงตาสีเลือดนั่นเริ่มมีแววคล้ายตามแล้วน่ะ

 

(ไม่ได้ก็คือไม่ได้ เมโลน่า แล้วอะไรคือไม่เคยออกไปเผชิญโลกที่ไหนเลย อย่าให้ฉันมากาปฏิทินนั่งนับครั้งที่เธอแอบเข้าไปในป่าต้องห้ามนะ ให้ตายเถอะ คงต้องกาทั้งปฏิทินนั่นแหละ)

 

เอ๊ะ ทำไมเสียงคุ้น ๆ

 

เมื่อเงยหน้าก็พบต้นเสียงแสนคุ้นเคยที่ว่า

 

“พ..พี่มินรันด้า!?” เมโลน่าตะโกนชื่อคนที่อยู่ในจอโฮโลแกรมซึ่งมีศักดิ์เป็นพี่สาวแท้ ๆ เสียดังลั่น

 

(ก็เออสิยะ รีบ ๆ กลับบ้านมาเดี๋ยวนี้เลย อย่าให้ฉันต้องไปฟ้องพ่อกับแม่นะ คราวนี้ไม่ใช่น้อย ๆ ด้วย นี่หนีไปต่างโลก เธอคิดอะไรอยู่ห๊ะ! ถ้าโดนทำร้ายขึ้นมาจะทำยังไง!?)

 

“ฉันรู้นะพี่ แต่ฉันไม่อยากเข้าโรงเรียนที่นั่น อย่างน้อยก็ขอให้ฉันทำใจก่อนไม่ได้รึไง พี่ก็รู้ว่าฉันไม่ชอบเจ้าพวกนั้นแค่ไหน”

 

(........) ผู้หญิงที่อยู่ในจอหุบปากฉับลงหลังจากน้องสาวตนหยิบเรื่องนั้นมาพูด ทำท่าเปิดปากจะพูดแต่ก็ปิดปากลงอีกครั้ง เรียกได้ว่ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกเลย

 

“ขอเวลาแค่สี่เดือนก็ได้พี่”

 

(.........)

 

“เดี๋ยวฉันอาสาดูแลเมโลน่าให้ก็ได้ค่ะ คุณมิรันด้า” เสียงบุคคลที่สามที่ทุกคนลืมว่ามีอยู่พูดขึ้น เมโลน่ารีบเงยหน้ามองด้วยสายตาฉายแววซาบซึ้ง บัดนี้อีกฝ่ายไม่ได้มีสีหน้าดุเหมือนอย่างเดิมอีกต่อไป

 

“นะพี่นะ”

 

(.....ก็ได้ พี่ให้ได้แค่ 3 เดือนเท่านั้นนะ พ่อกับแม่คงยังกลับมาไม่ถึง)

 

พี่สาวเธอพูดอย่างเหนื่อยใจ กับน้องก็ต้องกล่อม กับผู้ปกครองก็ต้องปิด เป็นคนกลางนี่มันไม่ง่ายเลยจริง ๆ เมโลน่าส่งเสียงเย้อย่างดีใจ คุณเจ้าหน้าที่ก็ยิ้มผ่อนคลายขึ้นมาหน่อย คุยตกลงอะไรกันอีกสักพักก็ต้องบอกลามิรันด้าไป

 

“ขอฝากตัวด้วยนะคะ คุณ....?”

 

“ในโลกนี้เรียกฉันว่าชาหอมต่อไปเถอะ อายุก็คงไม่ห่างกันเท่าไหร่ ไม่ต้องสุภาพมากหรอก แล้วก็หลังจากนี้คงต้องเล่นละครกันต่ออีกหน่อย ป่านนี้เพื่อนเธอคงวิ่งแจ้นไปฟ้องหัวหน้าห้องให้มาจับตาดูฉันแล้วล่ะ แถมเพื่อนในกลุ่มของฉันตอนนี้ก็ไม่ชอบขี้หน้าเธอเอามาก ๆ เสียด้วย ลำบากกันหน่อยนะ โมโมโกะ” คุณเจ้าหน้าที่ร่ายยาวออกมาก่อนจะถอนหายใจ

 

“อ้อ แล้วตอนนี้เธออาศัยอยู่ที่ไหนน่ะ” เด็กสาวนัยน์ตาสีแดงเอ่ยถามออกมาอีกครั้งเมื่อเพิ่งนึกถึงเรื่องสำคัญขึ้นได้

 

“ก็เช่าหอพักอยู่เอา ทำไมหรอ?”

 

“เปล่า ฉันเห็นเธอหนีมาก็นึกว่าจะไม่มีการเตรียมตัวอะไรมาก่อน”

 

“ฉันคิดมาดีแล้วหน่า ถึงได้หลบมา”

 

“อือ ๆ นี่ก็ใกล้หมดเวลาพักเที่ยงแล้ว รีบไปหาอะไรกินเถอะ ฉันจะออกไปก่อนแล้วเธอค่อยออกมาทีหลังแล้วกัน” ชาหอมพูดแล้วก็เดินจากไป รอสักสิบนาทีจึงค่อยเดินออกไปบ้าง

 

ในช่วงเวลาสามเดือนนั้นมีบางครั้งที่กลุ่มของชาหอมกับโมโมโกะจะปะทะกันบ้าง มีเจ็บตัวแต่ก็ไม่ได้หนักหนาสาหัสอะไรถึงขั้นต้องเข้าโรงพยาบาลเพราะส่วนใหญ่จะเป็นฝีมือของชาหอมที่ยั้ง ๆ มือไว้เสียมากกว่า ถ้าหากเป็นคนในแก๊งคงไม่มีโอกาสได้ยืนอยู่ในโรงเรียนนี้อีกต่อไปแน่

 

---

 

T a l k T a l k

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ! อย่าลืมที่จะติชม คอมเมนต์ว่าเราเขียนเป็นยังไงบ้างกันนะคะ มันจะช่วยให้เราพัฒนาฝีมือขึ้นได้ง่ายมาก ๆ เลยค่ะ ยังไงก็ขอให้ทุกคนมีวันที่ดี สนุกกับการอ่านในเรื่องนี้นะคะ ขอบคุณค่า <3