the dark path : An adventure into a wider world

เสียงเปียโนที่ดัง ขึ้นตามมาด้วยความหวาดกลัวที่เด็กหนุ่มมี หัวใจของราเชลที่สั่นไม่เป็นจังหวะ แม้ว่าเสียง เปียโน จะทำให้เจ้าอสูรกาย บินหนีห่าง

ออกไป แต่ราเชลรู้ดีว่าเขาจะต้องไม่ประมาทอีกแล้ว ถ้าทนฟังเจ้าเสียงบ้าๆนี่ต่อไป ตัวเขาอาจจะไม่โชคดีเหมือนครั้งที่แล้ว เค้าจึงรีบหนีไป แม้ว่าเจ้า

อสูรกายยังมีมาแวะเวียนอยู่บ้าง แต่ราเชลก็อาศัยหลบที่มุมตึก และ ซอกซอยตามถนน ราเชลคุ้นชินกับการหลบหนี พวกนักเลง ตอนที่เค้าอยู่ที่

อังกฤษ มันจึงไม่ยากสำหรับเขาที่จะ หลบให้พ้นสายตาของเจ้าอสูรกายตัวนี้ “ราเชล นายทำได้แน่ หอคอยอยู่ตรงหน้านายแล้ว” ราเชลได้พูดกับตัว

เอง ในขณะที่กำลังเดินไปอย่างช้าๆ ตามถนน แต่ในขณะนั้นเอง ที่ดวงจันทร์….. ค่อยๆเปลี่ยนสี ตอนนี้ดวงจันทร์ กลายเป็นสีส้ม เมื่อราเชลจ้องไปที่

ดวงจันทร์แสด ก็มีอาการปวดหัว ราเชลพยายยามควบคุมสติเอาไว้ แต่ร่างกายของเขา ก็ค่อยๆอ่อนแรงจนยืนแทบไม่ไหว ในขณะที่เขากำลังปวดหัว ก็

มีสิ่งนึงที่แล่นเข้าหัวของราเชลมา “วิลเลี่ยม…”

“พ่องั้นหรอ” ราเชลได้พูดชื่อๆนึงมา เป็นชื่อของคนที่เค้าแทบจะลืมไปแล้ว แต่จู่ เค้าก็มีอะไรบางอย่างที่ทำให้เค้า พูดชื่อนี้ออกมา

“ห้ะ พ่องั้นหรอ เราจำได้ว่า เราไม่เคย….. พ่องั้นหรอ แม่เคยบอกเราว่าพ่ออยู่ในที่ห่างไกล แต่ว่า เราไม่เคยมีความทรงจำเลย แต่ทำไมกันนะ ความ

คิดถึงที่อยากจะร้องไห้ออกมานี้” ราเชลได้นั่งลง จู่ๆน้ำตาก็ไหลรินออกมา โดยที่เขาไม่รู้ตัวเลย “ราเชล กลับมาเถอะ”

“ห้ะ เสียงใครน่ะ เสียงของแม่นี่นา” ทันทีที่ได้ยินเสียง สติของราเชลก็กลับคืนมา “โถ่เอ้ย นี่เรารออะไรอยู่ รีบเข้าไปที่หอคอยเร็ว” ราเชลรีบวิ่งหน้าตั้ง

ไปที่หอคอย โดยที่เค้าไม่ได้ระวังเจ้าอสูรกายที่อยู่บนฟ้าเลย ทันทีที่เจ้าอสูรกายเห็นราเชล ปีกที่ใหญ่ยักษ์ กระพืออย่างรุนแรง จนทำให้ราเชล ล้ม

กลิ้งไม่เป็นท่า มันคำรามด้วยเสียงที่น่ากลัว และ ดังไปทั่วทุกสารทิศ มันจ้องมาที่ราเชล เหมือนกับมันรอเหยื่อมา นานแสนนาน ไม่รีรอ เจ้าอสูรกายรีบ

บินเข้ามาที่ราเชล อย่างรวดเร็ว ราเชลที่ตั้งสติได้ ก็รีบวิ่งหนีก่อนที่มันจะพู่งเข้ามา ราเชลวิ่งหนีออกไปหวังที่จะเข้าไปยังหอคอย แต่ด้วยความที่เจ้า

อสูรกายตัวนั้น เร็วมากๆ มันใช้ปีกของมันฟาดไปที่ท้องของราเชล ด้วยความแรงราเชล จึงกระเด็นไปชนกับกำแพงเต็มๆ จนราเชลกระอักเลือด แต่แค่

นี้มันไม่ทำให้ความพยายามของเด็กหนุ่มที่ต้องการจะออกไปจากที่นี่ลดน้อยลง ราเชลอาศัยจังหวะที่มันกำลัง ตั้งหลักเพื่อที่จะโจมตีอีกครั้ง แล้วรา

เชลไม่รอช้ารีบวิ่งออกข้างไปยังถนน หลัก เพื่อไปยังหอคอย แต่ว่าเจ้าอสูรกายไม่หยุดเพียงเท่านี้ มันงอกหอกอันแหลมคมจากปากของมัน จากนั้นมัน

ก็ยิงหอกมาใชที่หลังของราเชล ราเชลโดนหอกทิ่มและได้ล้มลง ในขณะนั้นเองที่ราเชลได้ล้มลงไป ร่างของราเชลได้นอนลงไปท่ามกลาง พระจันทร์

ที่กำลังจะกลายเป็นสีเลือด ราเชลพยายามที่จะลากตัวเองไปยังหอคอย ทั้งที่มีหอกเล่มยาวเสียบอยู่ที่ท้อง เจ้าอสูรกายค่อยๆ เดินเข้ามาอย่างช้าๆ

พร้อมกับ ความหิวกระหายของมัน ในขณะนั้นราเชล นึกอะไรไม่ออกเลย ในขณะนั้นยเองที่ร่างกายของราเชลเริ่มกลับมามีแรงอย่างไม่ทราบสาเหตุ

หอกที่ทิ่มอยู่ที่ท้องค่อยๆสลายไป ราเชลได้ลุกขึ้นยืนและหันหน้าไปทางเจ้าอสูรกาย ตาขวาของเด็กหนุ่มค่อยๆกลายเป็นสีดำสนิท ราเชลควบคุมสติ

ของตนเองไม่ได้เลย แล้วจู่พลังงานปริศนาที่ออกมาจากตัวของราเชล ค่อยๆฉีกกระชากปีกของอสูรกาย หอกที่สูญสลายไป ค่อยกลับคืนสภาพ แล้ว

จากนั้น หอกก็พุ่งจากราเชล ไปที่หัวของ เจ้าอสูรกาย เข้าไปเต็มๆที่หัวของมัน จากนั้น หัวของเจ้าอสูรกายก็โดนพลังงานบางอย่างบีบ จนแตก

ละเอียด แล้วตาของราเชลก็กลับมาเป็นสีน้ำตาลตามปกติ และราเชลก็วิ่งไปยัง หอคอยได้สำเร็จ

“เมื่อกี้มันอะไรกัน เราไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าทำอะไรกับเจ้าปีศาจนั่นไป แต่ที่นี่คงปลอดภัยแล้วหละ"

“หอคอยนี้ เห็นทีจะนับได้ประมาณ 30ชั้นนะเนี่ย ตอนนี้ดวงจันทร์ใกล้จะเป็นสีแดงเต็มที่แล้ว รีบขึ้นไปดีกว่า” ราเชลค่อยๆเดินขึ้นบรรไดแต่ละชั้นไป

รวมๆแล้ว หอคอยนี่มันดูแปลก ไม่ต่าง จากข้างนอกนั่นเลย แต่รู้สึกได้เลยว่าปลอดภัยกว่า

“คุณลุงคนนั้น กับ คุณยาย เราอยากรู้จริงๆว่าเรื่องพวกนี้มันคืออะไร แล้วพวกเขาเป็นใครกัน” ราเชลค่อยๆเดินขึ้นหอคอย พลางคิดไปด้วยว่าเรื่อง

ทั้งหมดนี้มันอะไรกัน แต่มันมีความเป็นไปได้ที่จะ เกี่ยวกับแม่ของราเชล ตามที่คุณยายคนนั้นบอกถึงจะไม่มีความน่าเชื่อถือก็ตาม แต่ก็มีความเป็นไป

ได้สูงเลย แต่จู่ๆราเชลก็นึกได้ว่า ที่บ้านเก่า ตอนนั้นน่าจะเด็กมาก ผมเคยเข้าไปดูในห้องสมุดของที่น่าจะเป็นของคุณพ่ออยู่บ่อยๆ ก็เหมือนห้องสมุด

ทั่วๆไป แต่ว่า ได้ไปสดุดตาเจออยู่กับชั้นๆนึง ชั้นนั้นมันมีแต่หนังสือแปลกๆเต็มไปหมด ภาษาที่ดูยึกยือ เหมือนกับในหนังสัตว์ประหลาดน่ากลัวๆ ใน

ชั้นนั้น มีแต่หนังสือที่แปลกตา ผมเลยเลือกชั้นล่างสุดหยิบมาดู ผมได้เจอกับหน้าแปลกๆมากมาย ไม่ว่าจะเป็นภาพของ ตัวประหลาดๆที่ผมไม่เคยเห็น

มาก่อน แต่ผมเลือกที่จะอ่านเพียงไม่กี่เล่ม ด้วยความที่เป็นเด็ก ขี้กลัว สัตว์ประหลาดในภาพมันคงไม่เหมาะกับเด็ก จึงไม่ได้อ่านต่อ

“ตอนนี้เราขึ้นมาได้ประมาณชั้นที่ 20แล้วมั้งเนี่ย เดินไปเรื่อยๆน่าจะถึงชั้นบนสุด” แต่ในขณะนั้นเองราเชลได้ไปสดุดกับบางสิ่งที่ชั้น 27 ห้องๆหนึ่งที่ถูก

แง้มไว้ ถึงแม้มันจะดูน่ากลัวสำหรับคนทั่วไป แต่ราเชลกลับสัมผัสกับบางสิ่งบางอย่างได้ ราเชลได้เดินเข้าไปในห้องเล็กๆในชั้น27 แสงจากดวงจันทร์

สีแดงเลือดสาดส่องเข้ามาในห้อง ราเชลสำรวจรอบๆดูอยู่พักหนึ่ง จึงได้ค่อยๆเดินไปทั่วๆ “อย่างที่คาดจริงๆ เราคิดไว้แล้วว่าจะต้องมีอะไรแน่ๆ กล่อง

ใบนั้นเราจะต้องเปิดมัน” ราเชลเดินเข้าไป และ หยิบกล่องนั้นขึ้นมา จากนั้นไขกล่องจากกุญแจที่วางไว้ข้างๆกัน กล่องได้เปิดออกมา ในขณะนั้น ภาพ

ต่างๆ ก็เข้ามาในหัวของราเชล มันเป็นสิ่งที่เกินจะบรรยายได้ รูปร่างที่ใหญ่มโหราญของบางสิ่ง แรงกดดันประหลาดที่โถมเข้ามาอย่าง มหาศาล ความ

น่าสะพรึงกลัวของสิ่งๆนั้น มันสลับเข้ามา กับความทรงจำของราเชล และความทรงจำของพ่อของเขาก็ได้เข้ามาทีละนิด เขาได้ตัดสินใจเลยว่าถ้ากลับ

ไปเขาต้องได้รู้ ความจริงเกี่ยวกับพ่อและจะต้องหาทางรักษาคุณแม่อย่างจริงจังซักที จากนั้นเมื่อราเชล รวบรวมสติกลับมาได้อีกครั้ง และมุ่งตรงไปยัง

ชั้นบนสุด เมื่อถึงชั้นบนสุดราเชลก็ต้องตกใจกับสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า ทั้งที่ภายนอกหอคอยดูเล็ก แต่ข้างยอดสุดนั้น มันกว้างมากๆ ยังไงก็ตาม ก็ยังพอ

ถูไถไปได้ ราเชลเดินไปเรื่อยๆ และในขณะเดียวกัน สิ่งต่างๆมันค่อยๆแปลกไปทีละนิด แน่นอนว่าราเชลสัมผัสได้ถึง สิ่งทีโดนบิดเบือนไป แต่ว่าเค้ารู้ดี

ว่าต้องเดินหน้าต่อ และหาประตู สีขาวให้ได้ . . . . จนกระทั่ง มายังช่วงท้ายของชั้น 30 ราเชลได้เปิดประตูยักษ์ที่ขวางทางเอาไว้ พอเข้าไปได้ราเชล

ก็ต้องตกใจกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า ภาพของซากมนุษย์และสัตว์ แม้กระทั่งอสูรกายที่เขาเจอ กับ สัตว์ตัวอื่นที่น่าเกลียดน่ากลัว

“เอาน่า ราเชล นายทำได้ อย่างน้อยพวกมันเป็นศพคงจะไม่ลุกขึ้นมาขย้ำเราหรอก อ้ะ!! เจอแล้วประตู แต่...เดี๋ยวนะ ประตูจะเยอะเกินไปแล้ว จะหา

เจอได้ยังไงเนี่ย” ใช่แล้ว ภาพที่ราเชลเห็นตรงหน้าคือประตูหลากหลายสี แทบจะเรียกได้ว่ามีอยู่ทุกสี ที่เคยค้นพบเลยก็ว่าได้ แถมประตูสีขาวยังมีซ้ำ

กันด้วย ราเชลเกิดนึกอะไรออกอย่างนึง จู่ๆก็หยิบเข็มทิศขึ้นมา พร้อมกับยื่นไปข้างหน้า “ทั้งคุณลุงและคุณยาย ก็ต่างพูดถึงเข็มทิศ เพราะฉะนั้นมัน

ต้องช่วยอย่างแน่นอน เราสัมผัสได้” ซักพักนึงเข็มทิศค่อยๆสั่นไหว และ จากนั้นมันกลายเป็นเส้นใยขนาดใหญ่ ชอนไชไปทั่วชั้น แล้วจากนั้นมันก็ได้

พังประตูทั้งหมด เหลือเพียงประตูเดียว นั่นคือประตูสีขาว ราเชลกำลังจะเดินไปที่ประตูนั้น แต่จู่ก็เกิดการระเบิดขนาดใหญ่ แรงระเบิดทำให้ผิวของ

หอคอยเปิดออก สิ่งที่ราเชลเห็นตรงหน้า มันคือ สิ่งที่ร่างคล้ายมนุษย์ มีแสงสีขาวแผ่ออกมาจากมัน ปีกสีขาวที่กางออก เพราะมันทำให้ทุกสิ่งในที่แห่ง

นี้พินาศ เพียงแค่มันเดินทำให้ พื้นผิวของที่แห่งนี้สูญสลาย มันเป็นสิ่งที่คล้ายกับจุดจบอย่างแท้จริง ราเชลที่ยืนอยู่ได้แต่ชงัก และ หวาดหวั่นกับตัวตน

ของมัน เพียงแค่ราเชลมองไปที่มัน ราเชลก็ค่อยเสียสติ ไปทีละน้อย ราเชลไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ ทุกส่วนในร่างกายของราเชลมีเลือดไหลออก

มา ราเชลได้ล้มลงและพยายามเข้าไปยังประตู ราเชล ได้เพียงแค่คิด ทุกสิ่งทุกอย่างกำลังหายไป ร่างของยักษ์ที่สูงเสียดฟ้านั่นนั่นค่อยเดินมาหา รา

เชล ราเชลได้หมดหวังกับสิ่งที่เค้าพยายามจะทำแล้ว “ค...คุ....คุณแม่ ผมขอโทษ แต่ผมคงกลับไปไม่ได้แล้ว” แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดได้เกิดขึ้น แม่ของ

ราเชลที่ไม่ควรจะอยู่ที่นี่กลับโผล่มา “ราเชล ลูกคงจะเจ็บมากสินะ แม่มาแล้วไม่ต้องห่วง”

“แม่!!! แม่มาได้ยังไง แล้วแม่จะทำอะไร….หน่ะ”

“ไม่ต้องห่วงแม่หรอกจ้ะ แม่สัญญาว่าแม่จะไปหาลูก ลา..ก่อนนะ ราเชล” ทันทีที่พูดจบตาของแม่ได้เปลี่ยนเป็นสีดำทั้งสองข้าง แล้วแม่ก็เริ่มมีอาการ

เหมือนคุมสติไม่อยู่ เส้นสีดำหลายขนาดใหญ่ค่อยๆก่อตัวขึ้น เส้นพวกนี้ออกมาจากตัวแม่ ก่อร่างกลายเป็นสิ่งมีชีวิต ขนาดใหญ่ รูปร่างเหมือนมนุษย์

ตัวสีดำสนิท ไม่มีผิวหนัง มีหัวเหมือนหมึกยักษ์ มีแขนบั้วเยี้ยไปหมด แล้วจู่ๆก็มีสัญลักษณ์ดาวห้าแฉกขนาดใหญ่แผ่ขยายกว้างไปทั่วท้องฟ้า มันคล้าย

กับสัญลักษณ์ ของปีศาจแห่งความโกรธ ซาตาน ที่หลายคนร่ำลือกัน เจ้ายักษ์ตัวสีขาวนั่นเหมือนจะไม่พอใจ มันเริ่มอาละวาด แล้วมันก็คำรามขึ้น แล้ว

มันก็วิ่งมาหาอสูรหมีก มันพยายามจะใช้มือของมันกระชากอกของ อสูรหมึก แต่เหมือนไม่เป็นผล อสูรหมึกได้จับและกัดไปที่ไหล่ของยักษ์ขาว และ

เจ้ายักษ์ขาวก็ถอยร่นไป

แล้วจู่ๆก็มีอะไรบางอย่างออกมาจากสัญลักษณ์ห้าแฉกบนฟ้า มันคือดวงตาขนาดใหญ่ที่มี วงแหวน ที่มีดวงตาเล็กๆอยู่มากมาย และ ก็มีดวงตาลูกอื่น

ตามมามากมาย ล้อมรอบเจ้ายักษ์ขาวเอาไว้ จากนั้นเหล่าดวงตาก็เริ่มมีเสียงคล้ายเสียงพูดออกมา มันทำให้เจ้ายักษ์ขาว เริ่มดิ้นทุรนทุราย แต่ไม่เป็น

ผล มันรวดเร็วขึ้น และ ปล่อยหอกจากปีกของมัน เพื่อโจมตีเหล่าดวงตา จนดวงตาทั้งหมด ได้สลายหายไป จนกระทั่งอสูรหมึกได้เข้าไปหาเจ้ายักษ์

ขาว อสูรหมึกเอาขวานออกมาจากสัญลักษณ์ บนท้องฟ้า และ ฟาดลงไปที่เจ้ายักษ์ขาว ด้วยแรงที่ต้านกัน ทำให้เกิดแรงบางอย่างที่มหาศาล จนเกิด

ช่องขนาดใหญ่ในโลกแห่งนี้นับไม่ถ้วน และ แต่ละช่องขนาดใหญ่ก็มีโลกที่แปลกประหลาดและ แปลกตากระจายอยู่อย่างมากมาย หลังจากนั้นราเชล

ที่ตั้งสติได้ ก็ได้ฟังบางอย่างที่แม่พูด “ราเชล ถ้าลูกออกไป เดินทางไปที่วิหารพาร์เธนอน จะมีคนรอลูกอยู่ บอกชื่อแม่กับพวกเขา แล้วลูกจะปลอดภัย”

ท่ามกลางดวงจันทร์สีแดงที่สาดส่อง ทุกอย่างค่อยมืด สลัวลง แล้วมันก็เปลี่ยนให้ที่แห่งนี้กลายเป็นสี แดง จากนั้นหลังจากที่เจ้ายักษ์ขาวโดนขวาน

ฟาดไปมันก็ทำอะไรบางอย่าง ดูเหมือนมันจะทำบางอย่างทำให้ ช่องขนาดใหญ่ต่างๆเปลี่ยนเป็นสีขาว และจากนั้นก็มีเหล่าอสูรโผล่ ออกมามากมาย

ทั้งหมดได้เข้าโจมตีอสูรหมึก ทันทีที่อสูรหมึกเสียท่า มันได้โดนปีศาจต่างๆ เข้ามากัดกินฉีกกระชากเนื้อออกมา จนสุดท้ายอสูรหมึกก็ได้สิ้นใจลง คุณ

แม้ไม่ได้อยู่เฉยๆ เธอพยายามสร้างเส้นใยจากตัวเธอเอง เพื่อจะต้านเจ้ายักษ์นั่น แต่ไม่เป็นผล มันใช้หอกที่ยาวเหยียดแทงไปที่ตัวของแม่ หลังจากที่

เสียบเข้าไปมันก็ปล่อยให้ร่าง ไหลทะลุมาจนสุดปลายหอก จากนั้นก็เหวี่ยงทิ้ง แม่ได้นอนไร้สติอยู่ที่พื้นพร้อมกับเลือดที่ไหลนองเป็นทาง แต่ทันใดนั้น

เลือดของแม่ ได้เปลี่ยนสีเป็นสีดำ และ มันค่อยๆกลืนกินดินแดนอันไร้ขอบเขตนี้ ทั้งอสูรที่เป็นสมุนของเจ้ายักษ์ และตัวมันเอง เสียงคำรามของเจ้า

ยักษ์นั่นคำรามกึกก้องทั่วฟ้าและผืนแผ่นดิน ก่อนที่มันจะหายไป และในที่สุดราเชลก็ได้หนีเข้าไปในประตูสีขาวในที่สุด ด้วยแรงของพลังมหาศาลที่ถูก

แผ่ออกมา . . . ราเชลได้ตื่นขึ้นมาอีกครั้งแต่ครั้งนี้ เขาตื่นขึ้นมา ในบ้านเก่าที่เขาเคยอาศัยอยู่ ราเชลได้เหลือบไปเห็นกระดาษที่วางไว้อยู่

“จากคุณแม่เอง คุณแม่ได้ใช้เงินก้อนสุดท้ายพาลูกกลับมาที่บ้านเก่า ลูกจงนอนพัก แล้วเตรียมไปที่ เอเธนส์ นะ แม่รู้ว่าลูกทำได้อยู่แล้ว แม่ก็ห่วงที่ลูก

จะต้องใช้ชีวิตโดยไม่มีแม่ ลูกไม่ปลอดภัยที่จะอยู่ในอังกฤษอีกต่อไป แม่รักลูกนะ แม่ไม่ได้ทำอาหารให้ลูกกินเลย ลูกคงจะหิวมากแน่ๆ ลูกต้องอยู่ด้วย

ตัวเองให้ได้ ลาก่อนนะ ราเชลลูกแม่”

“อ๊ะ! มัวแต่อ่านข้อความ เราจะต้องเดินทางนี่นา ไปเตรียมของให้พร้อมก่อนดีกว่า” ราเชลได้ พักอยู่ที่นี่และเตรียมตัวไปที่เอเธนส์