the dark path : An adventure into a wider world

“เห้ย ไอ้หนูเดินระวังหน่อย” หนุ่มน้อยเดินชนกับคุณลุงท่าทางอันทพาลคนหนึ่ง

“ต้องขอโทษด้วยจริงๆครับ” หนุ่มน้อยกล่าวพร้อมกมหัวลงเพื่อจะขอโทษ

“ชิ!! ไอ้เด็กนี่ รีบๆไปเลย” คุณลุงเดินไปด้วยท่าทางดูหงุดหงิด

เด็กหนุ่มได้เดินออกมา จนได้มาถึงอพาทเมนต์เก่าๆ อพาทเมนต์นี้ค่อนข้างโทรมเลยทีเดียว แต่มันเป็นเพียงที่เดียวที่ ให้ที่พักแก่หนุ่มน้อยคนนี้ได้

“คุณแม่ครับ!!” เด็กหนุ่มเดินขึ้นอพาทเมนต์ ด้วยความเร่งรีบ เพื่อที่จะเอาของและยากลับมาให้คุณแม่ ในทุกๆวัน แม่ของเด็กหนุ่มคนนี้เคยทำงานที่

ร้านเหล้าแห่งหนึ่ง แต่ด้วยอาการป่วยปริศนาที่ทำให้ต้อง ลาออกจากงาน อันที่จริง ตอนลาออกเจ้าของร้านได้ให้เงินมาหนึ่งก้อน ด้วยความที่คุณแม่

เป็นคนขยัน เมื่อไปรักษาอาการปริศนานี้ ไม่มีโรงพยาบาลไหนรักษาได้เลย โดยหมอบอกว่ามันเป็นอาการที่ไม่เคย เกิดขึ้น สุดท้ายจึงต้องมานอนทรม

ในอพาทเม้น กับ ลูกชายอีกหนึ่งคน “ผมกลับมาแล้วครับคุณแม่ วันนี้ผมเอาขนมปังกลับมาฝากคุณแม่ด้วย แต่มันคงไม่พอสำหรับทั้งวันแน่ๆเลย” เด็ก

หนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาด้วยความที่เป็นห่วงคุณแม่ อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ ลูกรักของแม่ ไม่ว่าลูกจะได้มาน้อยแค่ไหน แม่ก็ไม่โกรธหรอก เรา

มาแบ่งกันกินนะ เด็กหนุ่มยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อเห็นคุณแม่มีความสุข . . . เวลาผ่านไป จนกระทั่งพลบค่ำ เด็กหนุ่มกลับมาบ้าน หลังจากที่ไปหาเงิน

มาให้คุณแม่ แม้จะเป็นเงินเพียงเล็กน้อยที่หามาได้จากการ เป็นเด็กส่งของ ให้พวกนักเลง

“ห้ะ นี่มันกลิ่นอะไรเนี่ย หอมจัง” เด็กหนุ่มสงสัย พลางเดินตามทิศของกลิ่น

“คุณแม่ครับ!! นี่คุณแม่ทำอาหารทั้งหมดนี้หรอ” กลิ่นที่เด็กหนุ่มสงสัยนั่นก็คือกลิ่นอาหารที่แม่เคยทำให้ เค้ากิน ตอน อายุ

ประมาณ7ปี เค้าไม่ได้เห็นอาหารที่คุณแม่ทำตั้งแต่คุณแม่ล้มป่วย “อ้าว กลับมาแล้วหรอ ราเชล” คุณแม่หันมาพูดกับ ราเชล สาเหตุที่ชื่อของผมเหมือน

ผู้หญิง ก็เพราะว่า ตอนผมเกิดมา ผมดูไม่แข็งแรงเลยสักนิดเมื่อเทียบกับเด็กคนอื่น แต่ผมก็ยังสามารถที่จะเกิดมาได้ ร่างกายตอนเกิดมาของผม ดูยัง

ไงก็ไม่คล้ายเด็กทารกเพศชายเลย แม่จึงให้ผมชื่อ ราเชล “คุณแม่ครับ คุณแม่ไม่เหนื่อยหรอ ทำอาหารตั้งเยอะขนาดนี้” เด็กหนุ่มสงสัย

“ราเชล แม่ไม่ได้แก่ขนาดนั้นหรอกนะ แม่น่ะแข็งแรงจะตาย แม่อายุแค่ 34 เอง แม่ยังไห- แค่กๆ”

“แม่!!!” เด็กหนุ่มไปช่วยประคองร่างของคุณแม่ที่ล้มลงไป “

อย่าฝืนสิครับ แม่” เด็กหนุ่มพูดด้วยน้ำตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใยต่อคุณแม่

“ไม่เป็นไรหรอก ลูกรัก แม่แค่กินยาก็หายแล้ว แม่ขอตัวแป๊ปนึงนะ” เด็กหนุ่มรู้อยู่แก่ใจว่ายาพวกนี้ ไม่ได้ช่วยอะไรเลย แต่คุณแม่ยังคงพยายามฝืนมัน

เพื่อเรา….ที่ผ่านมาแม้ว่าเราจะทำตัวงี่เง่ายังไง คุณแม่ไม่เคยบ่นเราสักคำ

“แม่มาแล้วจ่ะ อย่าเป็นห่วงเลย มากินอาหารค่ำกันเถอะ” “ครับ คุณแม่” คุณแม่อย่าทำให้ผมเป็นห่วงอีกนะ ผมรักคุณแม่ เด็กหยุ่มวิ่งเข้าไปกอดคุณแม่

“จ่ะ แม่ก็รักลูกนะ ราเชลที่น่ารักของแม่” . . . .

“อิ่มมั้ยจ๊ะลูกรัก แม่ทำให้อีกได้นะ” “ไม่ต้องแล้วครับคุณแม่ ผมอิ่มมากๆเลย”

“งั้นก็ดีแล้วจ่ะ ลูกรัก ไปนอนได้เลยนะ เดี๋ยวแม่ล้างจานแป๊ปนึง”

“ครับคุณแม่” ราเชล เก็บจานเสร็จเรียบร้อยและไปเข้านอน “ราตรีสวัสดิ์นะจ๊ะ ราเชล” “ครับคุณแม่ ราตรีสวัสดิ์ครับ” เด็กหนุ่มได้นอนลงบนเตียง……..

แต่ไม่นานนักก็ต้องตื่น เพราะ เสียงประหลาดจากนอกหน้าต่าง “เสียงอะไรกันนะ” ด้วยความสงสัยเด็กหนุ่มจึง

มองออกไปยังนอกหน้าต่าง ค่ำคืนที่เงียบสงัด ในเมืองที่ห่างจากตัวเมืองไม่มากที่ยังคงความเจริญไว้ได้ มีเพียงไฟบางดวงตามถนนที่ยังเปืดอยู่เค้า

กลับไม่พบร่องรอย หรือ ที่มาของเสียงประหลาดเลย “นี่เราหูฟาดไปเองหรอ แต่เมื่อกี้เราได้ยินจริงๆนะ” เสียงที่คล้ายกับใบมีดขูดขีด แต่มันดูไม่ปกติ

นอนต่อดีกว่า เดี๋ยวพรุ่งนี้นายจะตื่นสายเอานะ เด็กหนุ่มพูดกับตัวเอง . . . ราเชล ได้หลับลงไปโดยไม่รู้เลยว่าอะไรจะเกิดขึ้น... “ห้ะ นี่มันอะไรกันเนี่ย”

เด็กหนุ่มกำลังงุนงง กับ สถานการณ์ที่เค้าเจอ เค้ากำลังอยู่ในสถานที่ที่คล้ายกับ ตัวเมืองเก่าๆที่ไม่เคยเห็น แต่ดูท่าทางมันจะเก่าเอามากๆ “นี่มัน

เหมือนล้าหลังจากเมืองของเราตั้งเยอะแหนะ ไม่รู้จักที่นี่ด้วยสิเราน่าจะลองเดินไปถามคนแถวนี้นะ แต่ว่า ดึกขนาดนี้ จะมีใครตื่นรึเปล่า” เด็กหนุ่ม

ครุ่นคิด พลางเกาคางไปด้วย “จริงสิ ถ้าลองไปที่ สถานีตำรวจล่ะ พวกเค้าน่าจะช่วยเราได้” เด็กหนุ่มพยายามเดินไป แต่ไม่ว่าจะเดินไปทางไหนก็เจอ

เพียง อาคารสองชั้น กับ ซอกซอย “ตามถนน นี่มัน...ดูเหมือนปี 1800 เลย” เด็กหนุ่มเดินไปเรื่อยๆ จนกระทั่งไปพักเหนื่อย ที่สวนแห่งหนึ่ง “ที่นี่น่า

สยองชะมัด ต้นไม้ยังกะในนิทานน่ากลัวๆ แหนะ จะว่าไปที่นี่ดูเงียบสงัดแปลกๆ บรรยากาศดูน่ากดดันชะมัด นี่มันใช่ที่คนอยู่แน่หรอ” เด็กหนุ่มนั่งคิด

ทบทวน จนกระทั่งมีชาย ท่าทางสูงอายุ เดินมา เค้ามีท่าทีที่ดูนิ่งมากๆ ดูพิศวง “ ยังไงก็เถอะ ลองเดินไปถามก่อนละกัน” “คือ...คุณลุงครับ” ไม่ทันได้

ถามจบประโยค ชายคนนั้นก็หันมาอย่างฉับพลัน รูปร่างที่ดูสูงใหญ่ ใบหน้าที่ดูเคร่งขรึม ดวงตาที่ดูน่ากลัว มองมาที่ ราเชล “เธอ…. ไม่เคยเห็นหน้ามา

ก่อนเลย เด็กไม่ควรจะมาอยู่ที่นี่” ราเชล อึ้งไปพักนึง ด้วยความกลัวแปลกๆ จากคุณลุง ราเชลจำใจที่จะต้องฝืนถาม ทั้งๆที่กลัวอยู่ “ค...คือ ที่นี่คือ

ที่ไหน ผมหลงทางมาไม่รู้จริงๆ” ถามคำถามที่ดูแปลกไปแล้วสิเรา เอาไงดี คุณลุงหันไปข้างหน้า พร้อมพลาง พูดว่า “ รีบออกไปซะ ที่นี่ไม่ควรมีเธอ

อยู่ เธอหลงเข้ามา คงจะไม่รู้เกี่ยวกับที่นี่ งั้นฉันจะให้คำแนะนำกับเธอก็แล้วกันเพราะว่าหากเธอยังอยูาในที่แห่งนี้เธอจะต้องได้พบเจออย่างแน่นอน”

“ฟังให้ดี จงพึงระวัง ผู้หญิงที่ ใส่เดรสสีดำ เธอไม่ควรที่จะคุยกับคนๆนั้น หาก

เธอเริ่มกระตุกแปลกๆ ต้องเอาดอกกุหลาบจากสวนนี้จัดการกับเธอกับเธอ ฉะนั้นเด็ดกุหลาบติดไป ระวัง เสียงเปียโน ที่จู่ดังขึ้นมาตามทาง รีบๆเดิน

ผ่านไปก็ดี อยู่ให้ห่างที่สุด มีอยู่เพียงที่เดียวที่ปลอด นั่นคือ หอคอยใจกลางเมือง นั่นไง ตรงนั้น” ราเชล มองขึ้นไปที่หอคอยสูงตั้งตร่ะหง่านใจกลาง

เมือง “และที่สำคัญ กว่าเสียงเปียโน และ ผู้หญิงเดรสดำ จงพกสิ่งนี้ไว้ คุณลุงยื่นเข็มทิศอันหนึ่งซึ่ดูเก่า สิ่งนี้จะเป็นตัวเหนี่ยวรั้งหอคอย กับ ตัวเธอ

หากว่าเธอทำมันหายล่ะก็ เธอคงจะต้องหาทางออกไปชั่วนิรันด์ เลยหละ” คุณลุงบอกกับราเชล “ นี่เป็นสิ่งสำคัญที่สุด เธอจะต้องเอาตัวรอดจากมัน…”

“ม...มัน หรอครับ คืออะไรครับ” “ฉันไม่มีเวลามาก แต่ฉันจะบอกเธอไว้ … เมื่อระฆัง ได้ดังขึ้น ทุกสิ่งในที่นี้จะแปรปรวน เป็นสิ่งที่ ไม่สามารถอธิบาย

และหยั่งรู้ได้ จงอาศัยจิตใจที่เข้มแข็ง และ เข็มทิศนี้จะนำเธอออกไป ราเชล เธอโชคดี แต่ โชคร้ายที่เธอได้เข้ามายุ่งกับสิ่งพวกนี้แล้ว เธอจะได้เจอ

คนที่เหมือนฉัน อย่าประมาทเป็นอันขาด”

“เดี๋ยวก่อน คุณลุงรู้ชื่อของผมได้ยังไง” ราเชลถาม… “เดี๋ยวเธอจะได้รู้เอง ไปซะ เมื่อเธอรอดจนถึงยอดของหอคอย จงจำไว้ว่า…” คุณลุง ได้เงียบลง

ไปพักนึง “มีอะไรอีกหรอครับ” ราเชลได้ถามอีกครั้ง  “ไม่ว่าจะไปเจอกับอะไร…...ไปให้ถึงทางออกซะ ทางออกที่เธอต้องไปคือ ประตูที่มีแสง สีขาว

เท่านั้น สีขาวเท่านั้น ที่เธอจะรอด” ราเชล ก้มดูเข็มทิศ และ กำลังที่จะ หันมาขอบคุณคุณลุง แต่เมื่อหันขึ้นไปกลับไม่มีใครยืนอยู่ตรงนั้นแล้ว