ชะตาพารัก

ไนท์แกะกระเป๋ายาและกำลังค้นหาตัวยาที่ใช้สำหรับทำแผลสดที่ได้โดนน้ำร้อนลวก ลวกผิวมาให้กับอีธาน ในตอนนี้ไนท์ที่กำลังขวานหายากับกำลังทำท่าทางแปลกๆ ที่ดูจะเก้ๆ กังๆ ไปหมด เหตุที่ว่านั้นเพราะไนท์กำลังถูกสายตาคู่หนึ่งจับจ้องมองมายังเขาแทบไม่วางตา

 

“ยังหาไม่เจออีกหรอ ฉันแสบผิวจะแย่อยู่แล้วเนี่ย” อีธานที่นั่งมองไนท์อยู่ข้างๆ พูดขึ้น

 

“ขอเวลาให้ฉันหาแป๊บนึงฺ อะๆ …ฉันเจอแล้ว”

 

ไนท์ล้วงหยิบขวดยาขึ้นมาก่อนจะเทตัวยาลงใส่สำลีที่เขาได้เตรียมไว้ก่อนหน้านี้อย่างรีบร้อน ไนท์กลัวว่าผิวที่โดนน้ำร้อนลวกจะเป็นแผลพุพองขึ้นในอีกไม่กี่นาทีนี้ และนั่นก็ทำให้ไนท์ยิ่งรู้สึกผิดต่ออีธานมากเข้าไปอีก

 

ไนท์ที่ทำท่าทางจะยกมือขึ้นเอายาไปทาที่แผลให้กับอีธานในตอนนั้น ไนท์ก็ต้องหยุดชะงักไป

 

“เจ็บตรงนี้” อีธานชี้นิ้วลงที่ท้องของเขา ซึ่งจุดที่เขาชี้มันดูจะแปลกๆ สำหรับไนท์ไปสักหน่อย ก็เล่นชี้ซะต่ำขนาดนั้นนี่นา

 

“ตรงนั้นแน่ใช่ไหม” ไนท์ถามเพื่อความชัวร์อีกครั้ง

 

“ก็แน่ซิ เจ็บชะมัดเลย”

 

อีธานทำหน้าจริงจังจนไนท์เองรู้สึกกระอักกระอ่วนและเริ่มรู้สึกลำบากใจเล็กน้อยในการที่จะต้องทายาที่แผลบริเวณนั้นของอีธาน

 

“อยู่นิ่งๆ ก็แล้วกัน ฉันจะทำเบาๆ ” ไนท์พูดเสียงเบาหวิวอย่าอายๆ

 

“หึ่ม…0 0”

 

เพียงแค่ไนท์พูดออกไปแบบนั้นโดยไม่ทันได้คิดอะไร แต่อีธานที่ได้ยินกับทำสีหน้าแปลกใจจนไนท์ผงะถอยหลังออกมาอย่างเสียไม่ได้

 

“อะไรเล่า…ก็จะทำแผลให้ไง นายคิดอะไรของนายฮะ” ไนท์เงยหน้าขึ้นมองอีธานก่อนจะพูดดุเจ้าตัวไปเบาๆ

 

“เปล้าาาา….ก็คิดแค่ว่านายจะทำให้ฉันเบาๆ ไง ^^” พูดจบอีธานก็ได้เผยรอยยิ้มกว้าง และนั่นก็ทำให้ไนท์ที่มองดูอยู่รู้สึกเขินอายขึ้นมาอีกครั้ง

 

ไนท์เข้าไปใกล้อีธานอีกครั้งและได้จิ้มสำลีลงบนที่บริเวณท้องของอีธาน ด้วยกลัวว่าเจ้าตัวจะรู้สึกเจ็บแสบที่แผลเขาเลยยิ่งพยายามทำแผลให้รวดเร็วและเบาที่สุดเท่าที่เขาจะทำให้อีกฝ่ายได้

 

ไนท์มองดูแผลใกล้ๆ อีกครั้งก็สังเกตเห็นว่าแผลที่ท้องของอีธานมันเริ่มจะพองตัวขึ้นมาแล้ว

 

นี่มันจะกลายเป็นหนองหรือเป็นแผลเป็นไหมนะ ถ้าเกิดเป็นแผลเป็นขึ้นมานี่ผมคงจะรู้สึกผิดกับหมอนี่ไปตลอดแหงๆ เลย ดันสติหลุดอะไรของผมก็ไม่รู้ บ้าชะมัด T T

 

ไนท์ได้แต่คิดโทษตัวเองอยู่อย่างนั้น

 

ไนท์บรรจงทายาบริเวณรอยแดงตรงท้องของอีธานไปสักพัก ไนท์ก็เริ่มรู้สึกได้ถึงความเงียบที่ผิดปกติในตอนนี้

 

“เจ็บแผลหรือเปล่า” ผมถามอีธานขึ้นในขณะที่ผมกำลังมองดูแผลของอีธานอยู่

 

แต่ทว่าก็ยังคงไม่ได้ยินเสียงตอบกลับมาจากอีธานสักนิดเดียว มันเกิดอะไรขึ้นรึเปล่า? เอ๊ะ หรือว่าจะเจ็บแผลจนพูดไม่ออกไปแล้ว

 

ผมที่สงสัยก็เลยเงยหน้าขึ้นเพื่อที่จะเช็กดูว่าอีธานมีปฏิกิริยายังไงในระหว่างที่ผมทำแผลให้กับเขา ผมคิดว่าอีธานท่าจะเจ็บแผลมากถึงได้เงียบไปแบบนี้

 

0-0

 

ในตอนที่ผมเงยหน้าขึ้นมอง ผมก็ได้เห็นโรคจิตกำลังสูดดมกลิ่นหัวของผมอยู่ใกล้ๆ มันแทบจะสิงสู่ผมอยู่แล้ว บอกตามตรงนะครับผมแทบช็อกกับการกระทำของอีธานในตอนนี้โคตรๆ เลย

 

“ทำอะไรของนายวะเนี้ยยย….” ผมโวยวายขึ้นอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน

 

“ก็…กำลังหาเห็บให้อยู่” -0-

 

“ฮะ” หมอนั่นทำท่าทางเฉไฉ ทำหน้าตาเหมือนมองหาเห็บที่หัวของผมจริงๆ

 

และดูข้ออ้างมันไม่ได้เข้าท่าสักนิด ผมนี่พอเห็นแบบนี้ก็แทบสติหลุดเลยครับ

 

“โห้ววว….เป็นเอามากนะฉันว่า”

 

ผมพูดและเอามือขึ้นมากุมขมับตัวเองทันที ผมจะอยู่กับหมอนี้ไหวใช่ไหมเนี้ย

 

“ไม่อยากให้เป็นเอามากก็ยอมใจอ่อนสักทีซิวะ นี่เห็นไหมฉันจะกลายเป็นโรคจิตก็เพราะนายเข้าไปทุกวี่ทุกวันแล้วนะ คนนะไม่ใช่พระอิฐพระปูนจะให้ไม่มีความรู้สึกอะ”

 

นั่นไง ในที่สุดโจรก็ยอมสารภาพความผิดของตัวเองออกมา หมอนี่เหลือเกินจริงๆ ทำกับผมแบบนี้ได้ยังไง ไอ้ผมก็อุตส่าห์เป็นห่วงกลัวผมจะเผลอทำแผลแรงจนเกินไปซะอีก

 

แต่นี่มันอะไร…..หมอนี้ชักจะเกินไปแล้ว

 

“เหอะ ใครมันจะอยากได้ผัวเป็นโรคจิตวิตถารแบบนายลงกันฮะ” ผมพูด

 

“เอ้า หรือจะอยากให้ฉันเป็นเมียนายไหมล่ะ เอามะๆ ” อีธานพูดประชทประชันใส่ผม

 

“โน้วววว….ไม่เอาเว๊ย….”

 

“ถึงนายยอมตกลงฉันเองก็ไม่โอเครเหมือนกันแหละน่า ชิส์ ก็นายมาทำตัวน่ารักใส่ฉันทำไมละ ฉันก็ทนอดใจไม่ไหวนะซิ”

 

“นายจะบ้าหรอ ฉันไปทำแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไรกัน”

 

ผมเตรียมจะลุกขึ้นหนีจากอีธาน ผมรู้สึกว่าเพื่อนของผมคนนี้กำลังจะทำผมเป็นบ้าเข้าไปทุกที ถ้าขืนผมยังอยู่ต่อ มีหวังผมคงไมเกรนขึ้นแหงๆ

 

วันนี้เป็นวันที่ผมรู้ซึ้งแล้วว่า เพื่อนของผมคนเดิมนั้นไม่มีอยู่อีกแล้ว T/T

 

“จะไปไหน”

 

อีธานจับแขนผมไว้

 

“ไปไหนก็ได้ที่ไม่ใช่ตรงนี้อะ”

 

ผมสะบัดมือออกจากอีธาน แต่หมอนั่นก็ไม่ยอมที่จะปล่อยมือออกจากผม ผมเห็นแบบนั้นก็เลยตัดสินใจกระชากแขนของหมอนั่นอย่างแรงกะว่าอีธานคงจะยอมปล่อยมือออกจากผมง่ายๆ

 

แต่ผมก็คิดผิด

 

“โอ๊ยย…”

 

เป็นผมเองที่ดันโดนหมอนั่นดึงตัวให้เข้าไปนั่งบนตักของเขาแทน

 

“จับเด็กดื้ออย่างนายได้สักที….” อีธานกอดผมและพูดกล่าวหาว่าผมเป็นเด็กดื้อ

 

“จะทำอะไร” ผมถามขึ้นในขณะที่อีธานเอาหน้าของเขาขึ้นมาเกยที่ไหล่ของผม

 

“ฉันกำลังกอดบรรเทาทุกข์อยู่ กำลังซึมซับมันช่วยอยู่นิ่งๆ ด้วย” นั่นคือสิ่งที่อีธานบอกกับผม และหมอนั่นยังคงหลับตาทำท่าทางเหมือนที่เขาได้พูดออกมา

 

“ฉันไม่ใช่ที่พักนะ จะให้นายมาพักสายตาแบบนี้ได้” ผมพูดและทำท่าจะลุกหนีอีกครั้ง

 

“นี่ อยู่นิ่งๆ แบบนี้อีกสักพักไม่ได้หรือไง ทำไมชอบดื้อนักวะ”

 

อีธานกระชับอ้อมกอดอีกครั้ง นั่นทำให้ผมไม่กล้าที่จะขยับตัวหนีเขาไปไหน เหตุผลก็เพราะผมกลัวว่าถ้าผมขยับตัวไปมามากกว่านี้มันอาจจะไปโดนแผลน้ำร้อนลวกของอีธานเข้าให้ได้

 

“นี่เดี๋ยวแผลที่พองอยู่ก็ได้แตกสมใจหรอก ทำอะไรไม่เข้าท่าเลยนะ” ผมพูดบ่น แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงตอบกลับมาจากอีธาน

 

ถ้าขืนยังเป็นอยู่แบบนี้ต่อไป สักวันหนึ่งผมจะต้องเผลอใจอ่อนเข้าแน่ๆ ผมไม่อยากให้เป็นแบบนั้น

 

“อุ่นสบายดีจัง” อีธานอุทานออกมาเบาๆ ก่อนจะยิ่งเอาหน้าของเขาเข้ามาซุกที่ข้างลำคอขอผม

 

ลมหายใจอุ่นๆ ที่ตกกระทบลงที่ซอกคอของไนท์มันได้ทำให้เขานั้นรู้สึกตื่นตัวอย่างบอกไม่ถูกเขาได้แต่นั่งเกร็งแทบจะหยุดหายใจลงไป

 

ตึก ตัก ตึก ตัก…..เสียงหัวใจดังสนั่นหวั่นไหวพร้อมกับบรรยากาศเงียบสงัดยิ่งทำให้เสียงลมหายใจของเขาทั้งสองได้ยินชัดมากขึ้นเท่านั้น

 

“นายรู้ไหม นายไม่จำเป็นต้องทำแผลให้ฉันก็ได้นะ เพราะแค่นายยอมให้ฉันกอดทุกๆ วัน ความเจ็บของฉันที่มีอยู่มันก็จะค่อยๆ หายไปเอง นายแค่ยอมให้ฉันกอดนายก็พอแล้ว…”

 

คำพูดที่ฟังดูเลี่ยนของอีธานในตอนนี้มันกับทำให้ผมรู้สึกใจเต้นแรงและสั่นไหวไปหมดเลย ทั้งๆ ที่ผมจะต้องเปลืองเนื้อเปลืองตัวให้กับหมอนี่แท้ๆ แต่ทำไมหัวใจของผมมันกับไม่ยอมเชื่อฟังผมเลยนะ

 

นี่หรือว่า…….ผมกำลังจะเผลอใจอ่อนกับหมอนี้เข้าให้แล้ว

 

ไม่ได้ๆ ผมจะยอมให้เป็นแบบนี้ไม่ได้ ผมจะต้องหนี…….

 

“เฮ่…ฉันรู้นะว่านายกำลังคิดอะไรอยู่ อยากจะหนีฉันใช่ไหมล่ะ " อีธานพูดขึ้นและได้เงยหน้าขึ้นมามองหน้าผม ซึ่งมันก็ทำให้ผมได้หลุดจากห้วงความคิดของตัวผมเอง

 

ผมที่เผลอตกใจในคำพูดของอีธานก็ทำเอาผมไปไม่เป็น ได้แต่นั่งนิ่งเกร็งอยู่บนตักของอีธานอยู่อย่างนั้น

 

“อะไร นายหมายความว่ายังไงฉันไม่เห็นเข้าใจเลย” ผมพูดเฉไฉ

 

" หึ ก็เอาซิ หนีเลย หนีฉันเลย แต่ว่านะต่อให้นายจะหนีฉันไปไกลแค่ไหนฉันก็ไม่ยอมปล่อยนายไปง่ายๆ หรอก”

 

ดวงตาสีเทาได้จ้องสบตามาที่ผม ผมในเวลานี้ไม่สามารถรับรู้อะไรได้ นอกจากความรู้สึกของผมที่เริ่มจะค่อยๆ เปลี่ยนไปทีละนิดที่ละนิด

 

ใจฉันนี่มันจะง่ายเกินไปแล้ว…..-//-

 

 

 

 

 

 

สำหรับนักอ่านที่ติดตามนิยายเรื่องนี้อยู่ โปรดอ่านตอนต่อไปได้ที่เว็บ Readawrite นะคะ 

ขอขอบคุณนักอ่านทุกๆท่านที่อ่านนิยายเรื่องนี้มาจนถึงตอนนี้นะคะ^^