ชะตาพารัก

หลังจากเหตุการณ์วันนั้นไนท์ก็ไม่กล้าที่จะเข้าใกล้อีธานอีก ผ่านมาแล้วหนึ่งอาทิตย์หลังจากวันที่ไนท์ได้บอกกับอีธานว่าเขาต้องการเวลาคิดทบทวนและต้องการตัดสินใจในเรื่องที่ได้คุยกัน

 

ไนท์ที่ตอนนี้คิดแค่ว่าจากเพื่อนสนิทที่ไม่สามารถวางตัวให้สนิทสนมเกินขอบเขตที่เขาได้วางแผนเอาไว้ มันกับกำลังจะพังทลายลงเพราะสาเหตุที่ว่า เขาถูกฟาร์ผู้มีพระคุณของเขารับเขามาเลี้ยงดูด้วยสาเหตุที่อีธานลูกชายของเขาได้เอ่ยปากร้องขอต่อผู้เป็นพ่ออย่างฟาร์

 

ไนท์นั่งคิดทบทวนเรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านมาว่าทั้งท่านฟาร์และอีธานที่แสนจะใจดีมีเมตตาต่อเขาและทั้งสองคนยังเป็นผู้มีพระคุณต่อเขาเป็นอย่างมาก เขาที่เป็นเพียงแค่เด็กกำพร้าคนหนึ่งที่อนาคตหาหนทางไปต่อไม่ได้และเป็นเด็กที่มืดมนคนหนึ่งนั้นได้กลับมามีชีวิตที่กินอิ่มและได้นอนหลับในที่ที่สุขสบาย

 

และตอนนี้ที่เขาได้เรียนจบมีการศึกษาที่ดีได้ก็เป็นเพราะครอบครัวของอีธานทั้งนั้น แถมตอนนี้ชีวิตก็สุขสบายไม่ได้ลำบากอะไร จะเพราะใครล่ะถ้าไม่ใช่อีธานและท่านฟาร์พ่อของเขา

 

" เฮ้อ ทำไมทุกอย่างมันยากแบบนี้นะ " ไนท์นั่งถอนหายใจในสวนหลังคฤหาสน์อยู่นานสองนาน

 

" ถอนหายใจตั้งแต่เช้าเลยนะ ไนท์เดย์ "

 

น้ำเสียงที่ฟังดูอบอุ่นและแสนคุ้นเคยนั้นทำให้ไนท์ที่นั่งใจลอยอยู่รีบหันกลับไปมองตามต้นตอของเสียงพูดในทันที

 

ท่านฟาร์?

 

" ท่านฟาร์....เอ่อ... " ไนท์ลุกขึ้นยืน

 

" ไม่เป็นไรนั่งต่อเถอะฉันแค่เดินผ่านมาเฉยๆ " ร่างสูงหน้าตาใจดีเผยยิ้มบางๆ

 

" ครับ " ไนท์นั่งลงตามเดิมเมื่อผู้มีพระคุณบอกเขา

 

" คิดเรื่องลูกชายฉันอยู่ซินะ " ฟาร์ได้ถามไนท์ขึ้นมาเมื่อเห็นสีหน้าถอดสีของเจ้าตัว

 

" ท่านรู้? ..... " ไนท์หันมองผู้มีพระคุณด้วยใบหน้าที่แปลกใจ

 

" แน่ซิฉันต้องรู้ว่าลูกชายของฉันเขาคิดยังไงกับเธอ " ฟาร์พูดจบก็ได้นั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆ ไนท์

 

" ทำไมเขาถึงเลือกผมทั้งๆ ที่ผมเป็น.... "

 

" ผู้ชาย…. " ฟาร์พูดขึ้นมาก่อนที่ไนท์จะได้พูดจบ

 

" เรื่องนั้นเพราะอีธานได้เลือกเธอเป็นคู่ชีวิตของเขาแล้วนับจากที่เขาได้พบกับเธอในวันนั้น ต่อให้เธอจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายเขาก็จะเลือกเธออยู่ดี " ฟาร์หันมองไนท์ที่ทำท่าทางไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาได้พูด

 

" ผมจะทำเรื่องแบบนั้นได้ยังไงครับ ในเมื่อผม.... "

 

" ค่อยๆ ให้เวลากับมัน ทุกๆ เรื่องย่อมมีเวลาของมันเองทั้งนั้น เรื่องนี้เองก็เช่นกัน "

 

" เอ่อ…ครับ ถ้าอย่างนั้น………..ผมขอถามท่านอีกสักข้อได้ไหมครับ " ไนท์หันมองสบตากับผู้มีพระคุณตรงหน้า สีหน้าแตกต่างไปจากทุกๆ ครั้ง

 

" ได้ " ฟาร์รับคำ

 

" ถ้าผมถามในสิ่งที่เสียมารยาทผมต้องขออภัยท่าน ณ ตรงนี้นะครับ "

 

" ไม่เป็นไร ถามมาได้เลยฉันอยากฟัง " พูดด้วยสีหน้าที่จริงจังเช่นกัน

 

" ครับ เอ่อ..มันไม่แปลกไปหน่อยหรอครับที่อีธานฝังใจในเรื่องที่เขาได้เลือกผม เขาเองไม่ใช่ว่าเขาก็สามารถหาคนอื่นที่ดีกว่าผมได้ไม่ใช่หรอครับ เช่นลูกสาวตระกูลร่ำรวยสักคนหนึ่งที่เหมาะสมกับเขา ซึ่งไม่ใช่ผมก็ได้หนิครับ "

 

“อืม นั่นเป็นเพราะว่าคนในตระกูลของฉันเป็นคนที่แตกต่างยังไงล่ะ ทุกๆ คนในตระกูลของฉันเมื่อคนใดคนหนึ่งเกิดมีลูกชายขึ้นมาและเมื่อลูกของใครอายุย่างเข้า 13 ปีเมื่อนั้นจะต้องทำการเลือกคู่ชีวิตที่จะมาอยู่กับตัวเองซะ เพราะมันหลีกเลี่ยงไม่ได้เธอต้องพยายามทำความเข้าใจกับคนในตระกูลของฉันสักหน่อยเพราะนี้เป็นกฎที่ห้ามฝ่าฝืนประจำตระกูลของฉัน”

 

“กฎ?” ไนท์พูดทวนคำของฟาร์

 

กฎอะไร?

 

" ใช่แล้ว และฉันจะบอกเธอให้อีกอย่างนะไนท์ อีธานลูกชายของฉันน่ะเขาไม่สามารถเลือกใครอื่นได้อีกแล้วล่ะ "

 

“ทำไมละครับ”

 

“นั่นเป็นสิ่งที่นายต้องหาคำตอบเอง ฉันบอกนายได้เท่านี้”

 

ไนท์ที่ได้ฟังเรื่องราวของกฎประจำตระกูลก็ได้นิ่งเงียบไป ความรู้สึกอัดแน่นความสับสนวุ่นวายใจทำให้ไนท์ไม่สามารถประมวลผลรับที่ดีของเรื่องนี้ได้เลย

 

" เป็นผมมันจะดีแล้วหรอครับท่านฟาร์ " ไนท์ถามด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล

 

“ตอนแรกที่ฉันพบเธอฉันเองต้องขอยอมรับกับเธอตรงๆ เลยว่า ฉันรู้สึกไม่โอเครสำหรับการเลือกในครั้งนั้นของลูกชายของฉันสักเท่าไร แต่ว่านะพอมาวันนี้ฉันกลับคิดต่างออกไปว่า…..” ฟาร์หันมองกลับไปที่ไนท์เด็กหนุ่มที่พอโตขึ้นมากับมีใบหน้าที่ดูสวยสะดุดตา

 

" สำหรับฉันตอนนี้เธอก็ไม่ได้แย่สำหรับคนในตระกูลของฉันหรอกนะ เอาเถอะฉันไม่รบกวนเวลาของเธอแล้วดีกว่า ใช้เวลาที่เหลือคิดทบทวนให้ดี คิดให้ดีว่าสิ่งไหนที่เธอตัดสินใจไปแล้วจะไม่เสียใจในภายหลังไนท์เดย์ จงเลือกสิ่งที่ดีให้กับตัวเธอเอง และไม่ต้องสนใจอะไรทั้งนั้น " ฟาร์พูดจบก็ได้ลุกขึ้นและวางมือลงบนไหล่ของไนท์เป็นการสื่อให้รู้ว่า นายเท่านั้นที่จะต้องคิดทบทวนให้ดี

 

และหลังจากนั้นร่างสูงก็ได้เดินออกไปจากสวนหลังคฤหาสน์ ไนท์ที่มองตามแผ่นหลังกว้างได้แต่มองตามตาไม่กะพริบ สายลมพัดผ่านเข้ามากระทบที่หน้าของเขา ความรู้สึกที่อัดแน่นในใจเมื่อได้มองต้นไม้ใบไม้ใกล้ๆ ก็ทำให้จิตใจของไนท์นั้นรู้สึกสงบลงและได้ไอเดียร์อะไรขึ้นมา

 

" อยู่แบบนี้คงไม่ได้อะไรขึ้นมา ลองไปพิสูจน์กันให้มันรู้เรื่องรู้ราวกันไปเลยดีกว่า " ผมเป็นประเภทที่เมื่อได้อยากรู้อะไรและต้องการอะไรขึ้นมาผมจะต้องเข้าใกล้ความจริงให้ถึงที่สุดซะด้วยซิ

 

 

หน้าประตูห้องอีธาน

 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก.....

 

ไนท์ได้เคาะประตูห้องของอีธานสามครั้งก่อนที่เขาจะตัดสินใจเปิดประตูห้องเข้าไปเพื่อที่จะเจอกับอีธาน ในห้องของอีธานไนท์ได้เห็นว่าอีธานที่นั่งอยู่ที่โซฟาร์ใหญ่กำลังนั่งจิบชาอยู่ในชุดเสื้อคลุมสีแดงเลือดหมู ไนท์เดินเข้าไปหาอีธานด้วยใบหน้าที่ไม่ได้แสดงถึงความรู้สึกประหม่าแต่กับเป็นใบหน้าที่แสดงถึงความแน่วแน่ดูตั้งใจกับอะไรบางอย่างแทน นั่นทำให้อีธานที่ได้เห็นรู้สึกแปลกใจ

 

" ตัดสินใจได้แล้วซินะ ตกลงว่ายังไงล่ะ " อีธานยกแก้วชาขึ้นมาสูดดมกลิ่นเล็กน้อยในขณะที่เขาถามคำถามกับไนท์

 

" ยัง "

 

" ..... " อีธานเหลือบมองอีกฝ่ายและได้วางถ้วยชาลงก่อนจะเงยหน้าใช้สายตาคู่คมกริบจ้องทะลุไปยังไนท์ที่กำลังยืนอยู่ด้านหน้าอีกครั้ง

 

" แล้วที่เข้ามาหาฉันวันนี้ต้องการอะไร " อีธานถามขึ้นเมื่อเห็นอีกฝ่ายเอาแต่ยืนมองมาที่เขาไม่ยอมพูดจาอะไร

 

" ฉันแค่อยากจะรู้ว่าการเป็นคู่ของนายมันจะเป็นยังไง ฉันคิดว่าถ้าฉันพอจะรู้อะไรบ้างฉันคงตัดสินใจอะไรได้ง่ายมากขึ้น วันนี้ฉันก็เลยลองมาขอให้นายสาธิตการเป็นคู่ของนายให้ฉันดูหน่อย ได้หรือเปล่าล่ะ " ไนท์รวบรวมความกล้าพูดมันออกมาสั้นๆ เพื่อที่อีธานจะได้เข้าใจอะไรได้ง่ายขึ้น

 

อีธานเมื่อได้ฟังในสิ่งที่ไนท์ได้พูดออกมาก็ยังคงเอาแต่จ้องมองดูรูปร่างที่บอบบางข้างหน้าไม่วางตา อีธานเอนกายพิงโซฟาร์ใหญ่ ใบหน้าเชิดขึ้นเล็กน้อยจ้องมองไนท์ที่กำลังยืนจ้องเขากลับมาเช่นกันตรงหน้า

 

ใบหน้าของไนท์ตอนนี้ได้มีสีแดงระเรื่อทำเอาผู้ที่ได้มองดูอยู่ตอนนี้นั้นรู้สึกกระสับกระส่ายภายในใจไม่น้อย จะด้วยความสวยหรืออะไรก็ตามที่เป็นผู้ชายร่างเล็กตรงหน้าของอีธานมันกำลังกระตุ้นปลุกสัญชาตญาณความเป็นนักล่าในตัวของเขาให้เกิดความรู้สึกที่อยากจับร่างของชายตรงหน้ามากดและทับให้หายอยากหายกระหายซะจริงๆ

 

อีธานเบี่ยงหน้าหลบอีกฝ่ายเพื่อเลี่ยงเหตุไม่คาดคิดที่อาจจะเกิดขึ้นได้ต่อจากนี้

 

หึ ใจกล้าไม่เบาแฮะ แต่ว่า….ปัญหาคือ……แล้วฉันจะหยุดแค่สาธิตได้หรือเปล่าเนี่ยซิ คือเรื่องใหญ่ อีธานได้แต่คิดเป็นกังวล

 

" มานั่งนี่ "

 

อีธานออกคำสั่งให้ไนท์เดินมานั่งที่ตักของเขา ไนท์เองพอได้ยินแบบนั้นก็หันมองตักที่มีผ้าคลุมปิดไว้อยู่ ผ้าคลุมสีแดงเลือดหมูเมื่ออีธานได้อ้าขากว้างผ้าที่ใช้ปกปิดส่วนนั้นไว้มันก็ไม่สามารถปกปิดรูปร่างของสิ่งที่อยู่ใต้ผืนผ้าได้สักนิด

 

ไนท์ที่ต้องการอยากจะรู้ถึงขีดจำกัดของเขา เขาก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร ไนท์เดินตรงเข้าไปหาอีธานอย่างไม่ขัดข้องต่อคำสั่งของอีกฝ่าย

 

เมื่อไนท์ได้เดินจนถึงโซฟาที่อีธานนั่งอยู่ไนท์ก็หยุดชะงักและเริ่มคิดเป็นกังวลกับสิ่งที่เขากำลังจะทำ

 

“อะไร? จะเปลี่ยนใจหรือไง” คำพูดของอีธานได้ดึงสติของไนท์ให้กลับมาอีกครั้ง

 

" เปล่านิ แค่คิดว่าจะให้ฉันนั่งข้างนายงั้นหรอ " ไนท์ที่ไม่ค่อยแน่ใจในคำสั่งก็ได้ถามขึ้นอีกครั้งเพื่อเพิ่มความมั่นใจว่าเขาไม่ได้ยินอะไรผิดไป

 

" ไม่ " ตอบเสียงแข็ง

 

" จะให้นั่งตรงไหน " ไนท์ก็ยังคงถามคำถามใหม่อีกครั้งด้วยหวังว่าเขาอาจหลีกเลี่ยงผลในครั้งนี้ได้บ้าง

 

อีธานที่ทนความหัวใสของไนท์ไม่ไหวก็ได้ดึงให้ไนท์นั่งลงที่ตักของเขาโดยที่ไม่ต้องพูดมากอะไรต่อให้มากความ

 

" ตรงนี้ไง " เสียงที่กระซิบข้างใบหูของไนท์ทำให้ไนท์รู้สึกร้อนวูบวาบตามร่างกายขึ้นมา

 

นี่มันอะไรกัน?

 

" ต่อไปก็ถอดเสื้อของนายออกซะ หรือว่าจะให้ฉันจับถอดเอง.... "

 

" ไม่ต้องฉันจะทำเอง " ไนท์รีบพูดแย้งอีกฝ่ายขึ้นมาทันที

 

" ก็ดี " ยิ้มที่แสนเจ้าเล่ห์ค่อยๆ เผยออกมาที่มุมปาก

 

ตอนนี้ไนท์กำลังคิดว่าผู้ชายที่เป็นเพื่อนของเขาคนนี้ ทำไมกับให้ความรู้สึกไม่คุ้นชินได้มากมายขนาดนี้ แล้วอีธานที่เขารู้จักตกลงเป็นคนยังไง นี่คือสิ่งที่ไนท์ได้เริ่มตระหนักคิด

 

นี่ผมคิดถูกหรือคิดผิดกันแน่ที่ดันคิดเทล่อทะล่าเข้ามาหาสัตว์ป่าอย่างหมอนี่…..แต่จะให้ผมถอยแค่นี้ก็คงจะไม่ได้ด้วยซิ….

 

ไนท์ที่ปลดกระดุมเสื้อออกจนหมดก็ได้หันหน้าหลบอีธาน อีธานที่เห็นแบบนั้นก็ไม่รู้สึกสะทกสะท้านอะไรกับคิดว่าอีกฝ่ายช่างน่ารักน่าเอ็นดูซะเหลือเกิน

 

อีธานมองการกระทำอันเชื่องช้าของกว้างน้อยที่กำลังใกล้จะถูกเจ้าป่าอย่างเขาจับขย้ำอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัวด้วยสีหน้าแววตาที่รื่นเริงใจ

 

ไนท์ที่หันหน้ากลับมาได้เผลอประสานสายตาเข้ากับแววตาคู่คมที่ตอนนี้มันกำลังจ้องมองมายังเขาอยู่ สายตาที่แอบแฝงอะไรบางอย่างมันทำให้ไนท์แอบตกใจเล็กน้อย แต่มันก็เท่านั้นในเมื่อตอนนี้ไนท์ก็พอรับรู้ว่าเขาจะต้องเจอกับอะไรต่อไป

 

ไนท์ตัดสินใจเลื่อนเสื้อให้ถอดออกทีละนิดๆ จนในที่สุดเสื้อก็ได้หล่นไปกองอยู่กับพื้น

 

“แย่แล้ว” เสียงเบาบางของอีธานทำให้ไนท์ที่ได้ยินรู้สึกแปลกใจ และในตอนนั้นเองที่ไนท์ก็ได้รับรู้ในสิ่งที่อีธานได้พูดออกมา

 

ไนท์ได้หันทำตาค้อนใส่อีกฝ่ายอย่างรุนแรง

 

ผิวที่เนียนละเอียดสีขาวผ่องของไนท์ทำให้ก้อนเนื้อที่สงบสุขของอีธานค่อยๆ เกิดปฏิกิริยาตอบรับความรู้สึกที่เขามีต่ออีกฝ่ายออกมาอย่างโจ่งแจ้ง

 

อีธานเอนหัวลงซบไหล่ของไนท์เมื่อเขาเองรู้ว่าเขาไม่สามารถควบคุมความรู้สึกของเขาเอาไว้ได้อีกต่อไปแล้ว

 

" 0///0 " แย่ แย่แน่ๆ

 

ไนท์ที่ได้นั่งลงทับตักของอีธานเมื่อมีบางสิ่งมาสะกิดช่วงล่างของเขาเข้าไนท์ก็เกิดหน้าแดงแจ๋ขึ้นมา ไนท์ที่รู้สึกหน้าร้อนผ่าวได้หันหน้าหนีหลบอีกฝ่ายไปอีกทางเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายได้เงยหน้าขึ้นมาเห็นมันเข้า

 

หมอนี้รู้สึกไวขนาดนี้เลยหรอ บ้าไปแล้ว....ผมจะทำยังไงดีงานนี้

 

พ่อแก้วแม่แก้วขอให้ลูกอยู่รอดปลอดภัยครบเครื่องเหมือนเดิมด้วยเถอะครับ T T

 

" เป็นอะไร หันหน้ามามองฉัน นายเป็นคนมาขอร้องฉันเองนะ " อีธานพูดขึ้นในขณะที่เขาได้เงยหน้าขึ้นมาแล้ว

 

" เอ่อ....แต่ " ไนท์เริ่มพูดตะกุกตะกักขึ้นมาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนตอนนี้กำลังทำตัวมีพิรุธและดูทีท่าแปลกไป

 

" หันมาให้ฉันดูหน้านายใกล้ๆ หน่อย ฉันอยากเห็นหน้าของนายชัดๆ "

 

อีธานพูดก่อนจะยกมือสองข้างขึ้นโอบเอวคนบนร่างให้กระเถิบเข้ามาใกล้มากกว่าเดิม

 

" นี่! มันใกล้ไปแล้วไหม "

 

ไนท์ที่ตกใจรีบหันกลับต่อว่าอีกฝ่ายโดยที่เขาเองก็ลืมนึกไปว่าถ้าหากเขาหันกลับมองอีกฝ่ายแล้วนั้นมันจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ไป

 

" ยิ่งใกล้ซิยิ่งดี "

 

สีหน้าที่หื่นกระหายของอีธานทำเอาคนบนร่างเริ่มมีสีหน้าร้อนผ่าวเกิดอาการใจคอไม่ค่อยดีขึ้นมาอีกครั้ง แถมสายตาที่ไนท์พึ่งเคยได้เห็นในตอนนี้กับดึงดูดให้เขานั้นไม่สามารถหลบเลี่ยงสายตาของอีกฝ่ายได้เลย

 

แย่แล้วเรา……