다이아리 บันทึกลับความทรงจำ

เมืองหลวงในช่วงเวลาของฤดูแสนร้อนขนาดนี้ คงไม่มีใครอยากจะออกมาท้าแดดท้าลมถ้าไม่จำเป็นหรอก นอนเปิดแอร์อ่านหนังสือดีๆ

สักเรื่องมันน่าจะดีกว่าตั้งเยอะ....แต่สิ่งนั้นมันก็แค่ความคิดที่วิมานไว้ว่าจะทำในวันหยุด หลังต้องนั่งหลังขดหลังแข็งทำงานตั้ง 5 วัน

เพราะงันใครๆก็อยากจะหาความสุขให้ตัวเองนิ จริงไหม??

“อยู่ไหน? เราพึ่งมาถึงหน้าห้าง....” ฉันยิงคำถามทันที่หลังจากที่ค้นหาโทรศัพท์เจอ ปลายทางบอกสถานที่นัด ซึ่งถามว่ารู้จักไหม?

ก็ไม่นะ ลำบากต้องมาเปิดแอปหาทางไปอีก หลังจากเดาทางมาเนิ่นนาน ในที่สุดฉันก็เจอร้านเป้าหมายมองหน้าร้านก็รู้ละว่ามันราคาไม่

ถูกเลยจ๊ะ ซึ่งมันไม่เหมาะอย่างมากกับคนเฉิ่มๆ แถมตัวใหญ่ ไม่ได้ชอบแต่งตัว ไม่ได้ชอบเที่ยว ใส่แว่นหนา แต่งหน้าอย่าให้พูดถึง

ลำพังยังคิดแล้วคิดอีกว่าแต่งตัวแบบนี้กล้ามาเดินห้างดังกลางเมืองได้ไง?????

“นี้!! เราไม่ได้เข้าร้านนะ ถ้าถึงแล้วก็ทักมาละกัน เดียวมาหา...” ข้อความถูกส่งทางแอปคุยสีเขียวๆ และเอาโทรศัพท์ลงกระเป๋าไป

หันหลังเดินออกจากหน้าร้านราคาแพงอย่างไม่หันกลับมาอีก หลังเดินเล่นไปทั่วห้างจนในใจคิดอยากจะชิ่งกลับบ้านไปนั้นสายตาไป

สะดุดกับผู้ชายร่างสูงใส่สูทเต็มยศ ใบหน้าผ่องใสจนฉันยังอาย (อายตัวเอง) จมูกโด่งที่เข้ากับกรอบหน้า ไหนจะคิ้วสีน้ำตาลเข้มที่เข้า

กับกรอบแว่นบางทรงเหลี่ยม ดวงตาสีหม่นนั้นไม่มีสาวคนไหนจะไม่เหลียวมอง อย่าว่าแต่สาวๆเลย เก้ง กวาง แม้แต่ผู้ชายด้วยกันยัง

ต้องมอง ยิ่งตัวสูงด้วยแล้ว ยิ่งดึงสายตาเข้าไปใหญ่ แถมยังพาเด็กน้อยหน้าตาน่ารัก ที่แม้ว่าจะดูออกว่าเป็นเด็กผู้ชาย แต่ตาที่กลมโต

นั้น ปากเล็กๆที่เข้ากับจมูกน้อยๆ ความน่ารักจุ๋มจิ๋ม บอกได้เลยว่าต้องไม่มีใครไม่หลงกับนางฟ้าตัวน้อยๆคนนี้ ถึงเด็กคนนี้จะดูสูงกว่า

อายุจริงไปบ้าง ซึ่งก็ดูออกแหละว่าได้มาจากใคร ยิ่งทวีความโดดเด่นจนน่าหมั่นไส้เป็นล้านเท่า ฉันแทบจะหันหลังหนีไปให้ได้ เพราะ

ถ้าเด็กคนนั้นเห็นละก็!!!

“ออมม่า!!!!!! ยอกีๆ!!!!!!!! (แม่ ทางนี้ ทางนี้!!!)”เสียงน่ะน่ารักอยู่หรอก แต่ความดังแทบห้างแตกของนาง ทำเอาทุกสายตาหันมาทาง

ที่ฉันอยู่เป็นตาเดียว! ดีนะที่เสาบังไว้ ฉันได้แต่หน้าเครียด จะออกไปก็ตายอยู่ตรงนี้ก็ตาย เสียงฝีเท้าที่เข้ามาใกล้เรื่อยๆ มันมีมากกว่า1

แล้วนั้นทำให้ยิ่งใจจะหลุดออกมา

“เอาไงดีวะ!!! แม่งใกล้เข้ามาแล้วเนี้ย!!” ฉันที่เริ่มจิตตกก็เหมือนมีเสียงสวรรค์มาช่วยชัดๆ

“เออ ขอโทษแทนลูกผมด้วยนะครับ แกอาจจะเข้าใจผิด เห็นคนอื่นเป็นคุณแม่เลยตะโกนเสียงดัง รบกวนทุกคน ยังไงผมต้องขอโทษ

ด้วยนะครับ” ผู้ชายหน้าหล่อกล่าวและก้มหัวเบาๆพร้อมดันหัวเด็กน้อยด้วย ทำให้ทุกคนต่างยิ้ม และ2พ่อลูกก็เดินจากไป ฉันที่แอบมอง

เห็นสายตาที่มองกลับมาทางนี้ นายไม่ต้องห่วงฉันหรอกนะ เพราะนายกับลูกนายโคตรอันตรายเลย!!! ฉันถอนหายใจแล้วค่อยเดินออก

จากตรงนั้นไป

“ออมม่า (แม่) $)_*(QW*$()#*%#_%(#_”เสียงเด็กน้อยตาโตที่วิ่งเข้ามากอดข้างขา เอาตรงๆ แปลไม่ออกหรอก ดีนะที่ช่วงหนึง

บ้าซีรีส์เกาหลี เลยพอจะรู้ที่เป็นคำง่ายๆ แต่ถึงอย่างนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะนั่งยองๆให้เสมอเด็กคนนี้พรางลูบหัวให้

“เป็นยังไงบ้างครับ? เป็นเด็กดีมั๊ย??” ตากลมโตมองกลับมาหลังจากที่ฉันตั้งคำถามแล้วหันกลับไปมองพ่อของตนหลังได้คำแปลเด็กน้อย

ก็พยักหน้ารัวๆ ถึงจะน่ารักแค่ไหนก็อดสงสารไม่ได้ น้องไม่ได้เรียนภาษาไทยเลยไม่เข้าใจสิ่งที่พูด ฉันลูบผมนุ่มก่อนจะยืดตัวสูงแล้วแบมือ

ให้ เด็กตาโตรีบเข้ามาจับมือพรางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ราวกับเป็นเรื่องที่น่าดีใจมากๆ ฉันและคุณพ่อลูกพากันเดินออกจากห้าง เราต่างไม่พูด

อะไร คุณพ่อ...เอ้ย บิงซัน คุณพ่อลูกหนึ่งคนนี้ชื่อ ‘บิงซัน’ ส่วนเด็กน้อยคนนี้ชื่อ ‘แทยัง’ ต้องยอมรับนะว่าบิงซัน ที่แปลกว่าภูเขาน้ำแข็ง

นี้โคตรเข้ากับนางเลย ไอหน้านิ่งที่แสนนิ่ง กว่าจะอ้าปากยิ้มยากเย็นเหลือเกิน ถ้าไม่ใช่ต้องทำอะไรที่เกี่ยวกับการเจรจา อย่าหวังที่จะได้

เห็นรอยยิ้มนะ หล่อแค่ไหน แต่ซึนขนาดนี้สาวๆน่าจะอยู่ยากแหละ ส่วนคนลูกชื่อแทยัง ที่แปลว่าพระอาทิตย์ นี้ยิ่งเข้าไปใหญ่สดใสเหลือ

เกิน ถ้าได้อยู่กับความหม่นหมองของภูเขาน้ำแข็งนี้ แทยังนี้ล่ะจะเป็นแสงสว่างส่องเข้ามาให้ความหม่นหมองหายไปเลย ต้องยอมรับว่า

ทั้ง2เกิดมาเพื่อเป็นพ่อลูกกันจริงๆ ถึงแม้ว่าจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรทำให้คุณแม่ของแทยังหายไป แต่เชื่อเถอะว่าครอบครัวนี้สมบูรณ์มากแน่ๆ

“กินร้านนี้มั๊ย?”เสียงทักที่ปลูกฉันออกจากความคิด ตรงหน้าคือร้านอาหารเกาหลี ฉันมองร้านตรงหน้าพรางมองซ้ายมองขวา ตอนนี้เรา

กำลังอยู่ ‘โคเรียนทาวน์’ ศูนย์รวมความเป็นเกาหลี ฉันไม่ได้ตอบคำถามนั้นทันที่แต่ก้มไปมองเด็กที่มาด้วยกำลังพยักหน้าให้

“อืม ร้านนี้แหละ...” แล้วเราทั้ง3ก็เดินเข้าไปในร้าน ข้างในบรรยากาศดีมากกกกก ฉันตื่นตากับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า บอกเลยถ้าให้มากินคน

เดียวไม่มีทางมาที่นี้แน่ ราคาก็แพงกินก็ไม่เป็น หลังได้โต๊ะนั่ง บิงซันสั่งอาหารทันที

“พลอย...กินอะไรมั๊ย?

“ไม่แล้ว...นายสั่งเยอะแล้วนิ”ฉันยิ้มกลับไป แรงกระตุกเสื้อทำให้ฉันเบนสายตาไปมอง แทยังกำลังยิ้มหวานให้

“@$($)*%(#*)(%*Q)?”โอ้โห อยากจะสอนภาษาไทยมากเลยลูก ไม่เข้าใจแม้แต่คำเดียวเลย

“แ่คำเดียวเลย อนภาษไทยมากเลยลูก ไม่เข้าใจแม้แนให้
ทยังบอกว่าไม่เป็นอะไรใช่มั๊ย?”คำแปลลอยมาติดๆ ฉันหันกลับมายิ้มแห้งๆให้ ก่อนจะหันไปยิ้มกว้างพร้อมสายหน้า

“ไม่เป็นอะไรครับ เออ...อะไรน้า แควนจานา เนอะ”ฉันก็มั่วไปซะ 555 เจ้าของภาษาสาปฉันในใจแล้วเนีย!!!!

"เอาล่ะ วันนี้เรียกออกมาทำไม? วันนี้วันเสาร์นะ นายไม่หยุดอยู่กับน้องแทยังล่ะ????”ฉันหันมาสนใจคนพ่อต่อ สายตาหม่นมองฉันโดยไม่

ตอบอะไรแล้วหันไปมองเด็กน้อยข้างๆแทน ก่อนจะหันมาตอบฉัน

“แทยังอยากเจอเธอนะ....”

“พี่!!! เราอายุเยอะกว่านายนะบิงซัน ช่วยเรียกพี่ด้วย” ให้เกียรติอายุของฉันด้วย จริงๆพูดมาตั้งแต่เจอกันวันแรกแล้วนะ

“แค่4ปีเนียนะ....พี่เรื่องมากจัง เอาล่ะผมเข้าเรื่องเลยแล้วกัน วันนี้ผมมีประชุมด่วนในตอนบ่าย ผมเลยจะขอฝากแทยังไว้กับพี่หน่อย ตอน

เย็นเดียวผมมารับ อีกอย่างแทยังอยากเจอพี่มากด้วย ผมฝากด้วยนะ” เจ้าบิงซันแอบบ่นฉันต่อหน้าเลยนะยะ แถมยังมีหน้ามาใช้อีกด้วย

อยากจะปฏิเสธแท้แต่พอหันไปมองเด็กข้างๆ ที่เหมือนจะรู้เรื่องส่งสายตาอ้อนมาเชียวนะ

“ยังไงก็ปฏิเสธไม่ได้นิ...เก่งกันจังเลยนะทั้งพ่อลูกเลย!!”ฉันกัดฟันพูดพรางมองพ่อลูกแท็กมือให้กัน รอยยิ้มกว้างของคนหน้าตายแบบนี้

ใครจะไม่ช่วยลง ฉันได้แต่ยิ้มแล้วส่ายหน้า เอาเป็นว่ามื้อนี้ก็ไม่แย่อะไร กินอิ่มมีคนเลี้ยงของแพงขนาดนี้

“@$()_@%*Q(%*#()Q*()#@W ยักสก”ฉันมองบิงซันนั่งยองๆเพื่อคุยกับแทยัง ก็คงประมาณอยู่ดีๆ ห้ามดื้อห้ามซนมั้ง จากท่าทางของ

แทยังเองที่พยักหน้ารับอย่างแข็งขันคงสัญญากันน่าดู หลังจุ๊บปากกันเพื่อลา …อุ๊ย!!!! น่ารักมากแม่!!!!...

“นี้ค่าใช้จ่ายนะ เผื่อพาแทยังไปกินอะไร เธอ...พี่ก็เอาไว้กินด้วยละกัน ถ้าเสร็จแล้วผมจะทักนะครับ”บิงซังควักแบงค์พันยัดใส่มือฉัน

โอ้ย..พ่อคนรวย ให้แบงค์พันกันง่ายๆขนาดนี้เลยเร๊อะ!!!

“อืม....เราคงพาเล่นแถวๆนี้แหละ ว่าแต่ฝากเรานะแน่ใจนะว่าเรากับแทยังคุยกันรู้เรื่อง เราถามนายรอบที่ร้อยแล้วมั้ง???”

“แทยังฉลาดกว่าที่พี่คิดนะ ถึงจะไม่พูดภาษาไทย ผมเชื่อว่าพี่กับลูกผมคุยกันได้”นายนั้นยิ้มมุมปากราวกับแกล้งอ่ะ ฉันได้แต่ถอนหายใจ

แต่แล้วร่างสูงโถมเข้ามากอดเต็มรัก ฉันตกใจตัวแข็ง

“ขอบคุณนะครับ ผมจะรีบกลับ...”เสียงเบาๆราวลมพัด ยังไม่ทันจะฟังข้อความได้หมด อ้อมแขนคลายออกแล้ว

“ย้า!!! เคยบอกแล้วใช่มั๊ยว่าอย่าทำแบบนี้!!!!!”ฉันหน้าบูดทันทีไม่สนไอขอบคงขอบคุณนั้นแล้ว แต่ก็ไม่ได้ทำให้อีกคนจะกลัวสักนิดแถมยัง

หัวเราะราวกับได้ชัยชนะ แล้วนี้มันตอนเที่ยงด้วยนะคนก็เยอะ แม่งหันมามองกันเป็นแถวแหง

“ออมม่า ออมม่า(แม่ๆ)”แรงดึงกางเกงดึงฉันให้เลิกด่าอิบิงซัน แทยังอ้าแขนกว้างอยากจะให้อุ้ม โอ้ยยยยยพอกันเลยทั้งพ่อทั้งลูก ฉันจำ

ต้องอุ้มแทยังไว้ แล้วจับมือยกบ๊ายบายอิตาคนข้างหน้า

“บ๊ายบายคุณพ่อเร็วแทยัง คุณพ่อไปทำงานเดียวกลับมาเล่นด้วยนะ”ฉันพูดภาษาไทยให้เด็กมันทำหน้างงก่อนจะหอมแก้มนุ่มๆ อ้า

สวรรค์ชัดๆ แก้มทั้งนุ่มทั้งหอมเลย

“@$*@(%*#(Q)% แทยัง”อิตาคุณพ่อก็ไม่ไปสักที่ เอามือมาโยกหัวลูกอยู่นั้นละ ถ้ายังไม่ไปอีกฉันจะ......

“อึ้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”อยู่ๆอิตาบิงซันมันเข้ามาใกล้แล้วหอมแก้มลูกชายตัวเอง ซึ่งมันใกล้ฉันมากกกกก โอ้ยยยยย แม่งจะแกล้งกันไป

ไหน???? เจ้าแทยังก็หัวเราชอบใจ ดีเอ็นเอไม่ต้องสืบเลย

“ผมไปก่อนนะพี่ $@)_%_@)”หลังถอยออกมาเจ้าบิงซันลาฉันและลูกตัวเองอีกรอบก่อนจะเดินออกไป ฉันจับมือแทยังโบกค้างจนนายนั้น

ลับตาไปแล้วจึงเดินออกไปเช่นกัน ไม่หันหลังเด็ดขาด มะกี้อย่างกะละครน้ำเน่าที่แม่งนางเอกมาผิดเรื่องมาก ถ้านางเอกสวยกว่านี้คงไม่มี

อะไรแปลกแน่นอน 55

“เอาละ เราจะไปไหนกันดี???”ฉันหันไปมองเด็กน้อยที่ยิ้มกว้างอย่างเดียว ถ้าเอาให้ถูกน้องพูดเยอะเลยนะแต่ฉันแค่ไม่เข้าใจ

“เราไปนั่ง บัสซึ(รถเมล์) กันมั๊ย?”ฉันชี้ไปทางรถเมล์แทยังตบมือ ถือว่าตกลงละกัน 5555 ฉันพาเด็กเกาหลีนั่งรถเมล์ร้อนไทย นี้ถ้าพ่อนางรู้

หักคอฉันไหมเนี้ย จากท่าทางแล้วน่าจะไม่เคยขึ้นทั้งพ่อทั้งลูกแหง แทยังมองนอกหน้าต่างอย่างตื่นตาตื่นใจจนเรามาถึงปลายทาง

“ท้องฟ้าจำลอง” นั้นเองจ้า!!!!! ดีนะยังทันดูดาว ฉันซื้อบัตรเข้าส่วนต่างๆของท้องฟ้าจำลอง คิดถึงจังเลยไม่ได้มานานแล้ว ฉันยิ้มให้กับ

แทยังที่ดูตื่นที่

“แทยัง รู้จักดาวไหม... อืมม.. บยอล(ดาว)?”อยู่ดีๆนึกคำศัพท์คำว่าดาวได้เลยพูดออกไป ได้ผลด้วย แทยังยิ้มกว้างตบมือ...อ้ารู้จักสินะ....

“คาจ๊า(ไปกัน)”ฉันจูงมือเล็กเดินเข้าโดมวิทย์ที่อยู่ข้างๆหอดูดาว ยังพอมีเวลาอยู่ ดีนะวันนี้วันหยุด ไม่มีทัวร์เด็กนักเรียน การพาเด็ก5ขวบมา

เดินเล่นในที่แบบนี้ก็ไม่ได้ยากเย็นอะไร ถึงจะซนบ้าง วิ่งบ้าง แต่ก็ไม่ไกลจนมองไม่เห็น แม้แต่เข้าห้องน้ำน้องก็บอกเองว่าต้องการเข้าก็คง

เป็นอย่างที่บิงซันบอกแทยังเป็นคนเข้าใจอะไรง่ายมากๆ

“แทยัง ไปดูบยอล(ดาว)กันเถอะ!!”ฉันอุ้มร่างน้อยเดินทะลุไปอีกโดมซึ่งเป็นหอดูดาว ข้างในกว้างมากกกกก แต่วันนี้คนไม่เยอะ แต่ละคนก็

นั่งห่างๆกัน ฉันจับแทยังนั่งบนเบาะเสริมที่ขอเจ้าหน้าที่ไว้ หลังล็อคเรียบร้อย ดาวก็ส่องสว่างพอดี ฉันเงยหน้ามองดาวบนฟ้าแล้วหันไป

มองแทยังที่ตื่นเต้นกับดาวที่มีเต็มท้องฟ้ากลม พรางชี้โน้นชี้นี้ เสียงหัวเราะเบาๆคล้ายๆเสียงของอิตานั้นเลย ฉันได้แต่ยิ้มด้วยความเอ็นดู

พร้อมจับมืออีกข้างไว้เพราะมันมืดมาก กลัวแทยังจะหายไป หลังจบการแสดงดาวปรากฏว่าแทยังหลับจ้า 5555 ไม่แปลกแอร์อย่างเย็น

ฟ้าก็มืดดาวก็สลัวฉันก็เกือบหลับถ้าไม่ติดว่ามากับเด็กนะ ไปเฝ้าพระอินทร์แล้วเหมือนกัน เด็กน้อยหลับคออ่อน ฉันค่อยๆแกะที่ล็อคแล้วอุ้ม

ออกจากเก้าอี้

“น้องหลับแล้วหรอค่ะ น่ารักเชียว คุณแม่เดินทางกลับดีๆนะคะ”พนักงานที่ฉันไปขอเบาะเสริม ยิ้มเอ็นดูแทยังที่หลับไม่รู้เรื่องฉันได้แต่ยิ้ม

แห้งจะบอกว่าไม่ใช่เดียวมองไม่ดีอีกเลยต้องเลยตามเลย ตอนนี้จะ3โมงแล้ว ฉันเลือกจะพาแทยังนั่งรถเมล์กลับไปแถวโคเรียนทาวร์อีก

ครั้ง“อืมมมม ออมม่า(แม่)....”

“อ้าวแทยัง ตื่นแล้วหรอ?”ฉันหันมองเด็กน้อยในอ้อมกอดที่กำลังดึงเสื้อเบาๆ ท่าทางพึ่งตื่นเหมือนจะงอแง เส้นทางที่คิดไว้ตอนแรกเลย

เปลี่ยนเป็นเข้าห้างแทน

“ล้างหน้าหน่อยนะ...อืมม เซซูแฮโย๊(ล้างหน้า)...”ฉันก็พ่นไทยคำเกาหลีคำ แล้วแทยังก็ยังบ้าเข้าใจด้วยนะ น้องพยักหน้าเบาๆ ฉันที่รองน้ำ

ในมือค่อยๆล้างหน้าบางอย่างเบามือ นี้ถ้าทำหน้าสวยเป็นรอยน่าจะตายไม่สวย 555

“เอาละเสร็จละ สดชื่นแล้วสินะ 55”หลังจัดการล้างหน้าล้างตาเสร็จ แทยังดูสดชื่นทันทีดวงหน้าที่สดใสรอยยิ้มกว้าง ทำให้คนที่ผ่านเข้า

ห้องน้ำอดมองแล้วยิ้มตามไม่ได้

“ออมม่า(แม่) แพโกพา(หิว)...”แทยังดึงมือฉันแล้วทำท่าลูบท้องเลยเข้าใจทันที่ว่าหิวแหละ อืมม ถ้ากินตอนนี้แทยังไม่กินข้าวแน่ๆ งันกิน

อะไรเบาๆรอพ่อของนางเอาละกัน ฉันนั่งยองเพื่อเสมอตัวเด็ก

“ไอศกรีม ม็อกกอโย๊?(กินไอติมไหม?)”

“อืม ม็อกกอโย!!(อืม กินครับ)”คำตอบพร้อมรอยยิ้มหวาน ทำฉันเบาใจได้หน่อย กินง่ายอยู่ง่ายขนาดนี้ใครก็รักแหละน้อง

“คาจ๊า(ไปกัน)”ฉันหัวเราะพร้อมจูงมือเด็กน้อยเดินไปด้วยกัน ฉันกับแทยังเลือกเข้าร้านไอติมสีหวามและน่ากินมากก แทยังเลือกไอติมสี

หวานจนอดแปลกใจไม่ได้ ในความคิดก็อดคิดแปลกๆไม่ได้เช่นกัน

“แทยัง....หนูคงไม่เป็นใช่มั๊ย 555”ฉันลูบหัวเด็กน้อยที่นั่งรอคอยไอติมมาเสริฟ

“ไอศกรีมที่สั่งได้แล้วครับ....”เสียงของพนักงานเสริฟนี้...ฉันเงยหน้ามองปลายทาง เจ้าของร่างตัวสูงใส่สูทเนียบยืนถือถาดไอติม หน้านิ่งๆ

ไม่สะทบกับอะไรทั้งสิ้น ทำเอาฉันต้องรีบเด้งตัวดึงถาดออกจากมือ

“บิงซัน ไหนว่าเลิกเย็นไงแล้วรู้ได้ไงว่านี้โต๊ะเรา?”

“อาป้า!!!(พ่อ)”แทยังเข้าไปกอดร่างสูงที่นั่งข้างๆ นางนั้นไม่ตอบฉันสักคำกลับไปคุยกับลูกตัวเองเฉย แถมจุ๊ปกันอีกรอบ ฉันได้แต่ยิ้มแห้ง

มองบนเบาๆ …เอาเถอะพ่อลูกกันเนอะ… ก่อนจะตักไอติมของตัวเอง ช้อนที่จะใกล้เข้าปากฉันเต็มแก่ กลับถูกมือหนาบิดข้อมือให้หันช้อน

ไปเข้าปากตรงข้ามเฉย

“นี้นาย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”ฉันวางช้อนเสียงดังดีนะนั่งมุมสุดในสุด คนไม่ค่อยจะเข้ามานั่งกัน

“ชู่....................แทยังตกใจหมดแล้วเห็นมั๊ย ทำเป็นตกใจไม่มีใครทำแบบนี้ด้วยละสิ!”ไอบิงซันมันเอานิ้วจุปากให้เบาเสียงแถมคำพูดที่

ฉันอยากจะหักคอมันสะตรงนี้ให้ได้ พอหันไปเห็นเเทยังที่ทำท่าตกใจน้ำตาจะคลอเบ้าก็พาลได้แต่ถอนหายใจก่อนจะลุกจากเก้าอี้ มือหนา

เข้ามาจับอีกครั้ง

“พี่จะไปไหน? ไม่ต้องไปซื้อใหม่หรอกเปลืองเงินกินแค่คำเดียวก็ไม่ได้ งกไปไหนถ้วยไอศกรีมก็ใหญ่ จะกินคนเดียวเลยรึไงกัน”ดู๊ดูมันพูด

นอกจากไม่สำนึกยังมีหน้ามาสอนกันด้วยนะ ฉันนั่งลงอีกครั้งแล้วจับช้อนที่บิงซันกำลังจะกินวางลงบ้าง

“นาย....เราว่ามาคุยกันหน่อยนะ เรื่องที่นายทำวันนี้.....”ฉันที่กำลังจะเข้าเรื่องเลย อยู่ดีๆนายนั้นเอาช้อนตักไอติมยัดใส่ปากฉัน

“กินไอติมเถอะ พี่พูดเรื่องนี้มากี่รอบแล้วตั้งแต่รู้จักมาเนีย เดียวผมกินของแทยังเองเลิกพูดเรื่องนี้เถอะ อีกอย่างผมขอโทษนะครับ ผมรู้ว่าที่

นี้ไม่ใช่เกาหลีและผมกับพี่ก็ไม่ได้เป็นอะไรกัน ปกติถึงจะเป็นเพื่อนพวกผมก็ไม่ได้ถือเรื่องแบบนี้...”โห้!!!ดูพูดเข้าเอาสะฉันรู้สึกผิดเลยนะ

ฉันเอาช้อนออกจากปากมองร่างสูงตรงข้ามที่หันไปกินไอติมกับลูกตัวเองแทน แทยังมองมาทางฉัน โกรธราวกับวันนี้ไม่ได้อยู่ด้วยกันมา

เธอมันรักพ่อตัวเองโดยแท้ทรูเลยนะ ไอหนูแทยัง

“นี้!!!! บิงซัน!!!..”ฉันเรียกไอคนที่ทำท่าหงอย จังหวะที่นายนั้นเงยหน้ามาฉันยัดช้อนไอติดที่ตักไว้เต็มช้อน นายนั้นตกใจตาโตด้วยความ

เย็นแถมฉันยัดเข้าลึกด้วยมั้ง 555

“แคะๆๆๆๆๆ พี่ทำอะไรเนีย!!!!”บิงซันสำลักโดยที่มีแทยังตบหลังให้ โอ๊ะ!ทำหน้าจะมาตีฉันให้ได้ด้วย แต่โดยรวมก็อดขำไม่ได้อยู่ดี เอาล่ะ

อารมณ์ดีขึ้นเยอะเลย

“หายกัน แต่ครั้งหน้าห้ามทำอะไรแบบนี้อีก ไม่งันเราจะบล็อกนายแน่ แต่จากที่ดูลูกนายน่าจะไม่อยากเป็นมิตรด้วยแล้วมั้ง ดูสิท่าจะโกรธน่า

ดูเลย”ฉันหยักไหล่ไม่จริงจังอะไรแถมบู้ปากให้คนโดนทำร้ายหันไปดูลูกชายตัวเอง

“แทยังง่า อาป้า เควนจานา(แทยัง พ่อไม่เป็นไร)” บิงซันหันไปทางลูกตัวเองที่กำลังน้ำตาคลอ

“จิงจ๊ะ?!! อาป้า จิงจ๊ะโย๊ะ?!!!”

“อืม จิงจ๊ะ”พ่อลูกกอดกันราวกับไปเจอสงครามมา ฉันถอนหายใจก่อนจะลุกอีกครั้ง

“พี่จะไปไหน??”เสียงทักของพ่อที่กำลังเล่นดราม่ากับลูก ขอยอมรับว่าตาไวจริงๆ

“ไปเอาน้ำกับช้อนคันใหม่ เชิญนายกับลูกเล่นละครกันต่อไปเถอะ”

“เดียว......%@%(@(_*$()*@_...เผื่อพี่หนี” อ้ายคุณพ่อตาไวเบรกฉันไม่ให้ไป หันไปคุยกับแทยังและปล่อยให้น้องเดินมาใกล้แถมมีหน้า

มาพูดราวกับฉันเป็นลูกหนี้เตรียมหนีสะงัน

“ออมม่า คัดดี คาโย(แม่ ไปกัน)”ไอเสียงที่เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พร้อมมือนิ้มที่เข้ามากุมมือฉัน เชื่อเลยว่าพ่อลูกคู่นี้เล่นละครเก่งมากจน

อดระแวงไม่ได้ พอมองไอตัวเล็กข้างๆ ก็ทำได้แต่ยิ้มแห้งๆ

“จ๊ะ...ไม่โกรธกันแล้วเนอะ ไปๆ”ฉันหันไปกัดฟันพูดกับเด็กน้อยข้างๆ ก่อนจะมองบน1ที

“รีบไปเถอะ เดียวอดกินไอศกรีมนะครับ”เสียงกวนประสารทด้านหลัง อยากจะเดินออกจากร้านกลับบ้านให้ได้เสียอย่างนั้นเลยหลังจากกิน

ไอติมเสร็จ มันก็เย็นแล้วแหละเวลาแบบนี้ช่วงเวลาของคนเดินห้างเลย ฉันจูงแทยังออกมานอกร้านก่อน ไอเด็กนี้ก็ติดแจเหลือเกินเหมือน

เรื่องก่อนหน้านี้ไม่เคยเกิดขึ้นเลยเนอะ? แทยังกุมมือแน่นราวกับฉันจะหายไปไหนแต่แท้จริงแล้วนางกำลังกลัวเพราะตอนนั้นแน่เลยทำให้

นางฝังใจ ฉันมองเด็กน้อยที่ยืนล่อสาว ไม่ใช่ละ แต่ก็มีมาตกอยู่แหละ

“อุ้ย!ลูกคุณหรอค่ะ หน้าตาน่ารักจังเลยค่ะ ชื่ออะไรหรอค่ะ?”สาวๆวัยรุ่นเดินเข้ามาใกล้ ท่าทางของแทยังเหมือนจะไปหลบหลังขาให้ได้

“ไม่ใช่ลูกค่ะ น้องชื่อแทยังค่ะ.....แทยังง่า เควนจานา ออมม่า ยอกี้ อิซซอ(แทยังไม่เป็นไร แม่อยู่นี้)”ฉันยิ้มให้กับกลุ่มสาวๆที่พากันวีดว้าย

แทยังที่ออกมาจากหลังฉัน เด็กสาวต่างพากันเล่นด้วยยกใหญ่ก่อนจะลาจากไป ก็นึกว่ามีกลุ่มเดียวแต่ไม่ใช่นะจ๊ะมีอีกกลุ่มจ๊ะ ทุกคนต่าง

โดนแทยังตกกันเป็นแถม คงหายกลัวแล้วมั้งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียว

“มอแฮโย๊???????(ทำอะไร?????)”เสียงดุด้านหลัง ดึงสายตาทุกคนให้กลับไปมองและค้างอยู่อย่างนั้นแหละ

“อาป้า(พ่อ)”แทยังเรียกเสียงดัง ดึงสติทุกคนให้หันมอง

“เอ๋!!!! พ่อลูกกันหรอค่ะ ว้ายยยยย ได้พ่อเลยนะเนีย พี่เป็นแม่ของน้องหรอค่ะ?????”กลุ่มเด็กวี๊ดว้าย

“ไม่ใช่นะคะ ฉัน!......”ฉันโบกมือรัว

“......ใช่ครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ แทยังคาจ๊า(แทยังไปกัน)”โอ้โหพ่อ!!!!!! พูดแทรกกลางวงขนาดนี้ ทุกคนตลึงกันเลยทีเดียวไอเด็กนี้ก็

แสบพอกัน ทันทีที่พ่อพูดจบ นางลุกทันที

“เน....ออมม่าคาจ๊า คาจ๊า (ครับ....แม่ ไปๆ)”ทิ้งคำไว้กลางวงก่อนจะลากฉันเดินออกมา พอเดินมาถึงร่างสูงที่ยืนอยู่ มือหนาเข้ามากุมมือ

ฉันให้ประจักสายตาอีกครั้งและลากให้เดิน แต่ยังไม่ทันพ้นกลุ่มนั้นเลย

“น้องได้พ่อจริงๆเนอะ!!!”

“ดีแล้วละ สงสัยไปตกมาแหงเลย!!!”

“อิจฉาจัง น้องน่ารักมากอะแกกกกกกกก!!!”

“ผู้หญิงเปย์แหงเลย ถึงได้คนหล่อแบบนี้มา คริๆ” สารพัดคำพูดที่มันลอยเข้ามาในหู โอเคฉันโกรธ โกรธมาก แต่คงไม่มากเท่าคนที่กุมมือ

ฉันอยู่

“ย๊า!!!!!!!!!! ผมเป็นคนขอคบเองอย่าปากเสีย นิสัยขี้อิจฉาแบบคุณ!! คนอย่างผมไม่มีทางเอาแน่ จำไว้!!!!!!!”บิงซังที่ตอนนี้ภูเขาไฟระเบิด

ปล่อยมือฉันจะเดินไปทางกลุ่มผู้หญิงตรงนั้น ดีนะที่ฉันดึงไว้ทัน เห็นร่างบางๆจ๊อยๆแบบนี้แต่แรงเยอะเป็นบ้าเลย ไอบ้านั้นเดินเข้าไปไม่ได้

เลยได้แต่ตะโกนใส่ กลุ่มผู้หญิงตรงนั้นวงแทบแตก คาดว่าหน้าชาไปตามๆกัน ฉันรีบดึงคนอารมณ์เป็นฟืนเป็นไฟออกมาให้ไกลที่สุด จนได้

มุมหลบผู้คน คนที่ไฟแทบลุกนัยน์ตายังไม่มีท่าทีจะสงบลง ฉันอุ้มแทยังที่ตกใจกลัวกะว่าจะปล่อยให้สงบสติและจะได้ปลอบแทยังด้วยแต่

พอจะก้าวขาออก นายนั้นเด้งตัวทันที

“จะไปไหน!?????”

“เราจะพาแทยังเดินรอบๆจะได้หายตกใจ นายเองก็สงบสติหน่อยสติแตกอะไรของนาย เขานินทาเราไม่ใช่นาย”ฉันชี้เด็กน้อยที่กำลังกลัว

ก่อนจะออกจากตรงนั้นไป เดินรอบแถวนั้นแหละไม่ให้พ้นสายตามากนักจะได้ไม่คลั่ง ใช้เวลาสัก20นาทีฉันก็เดินกลับมาที่เดิม บิงซันยืนนิ่ง

ตรงมุมเดิม ดูนิ่งๆจนไม่รู้ว่าหายคลั่งรึยัง

“แทยังหลับไปแล้ว นายกลับบ้านเถอะวันนี้เหนื่อยทั้งวันแล้ว”ฉันเข้าไปตบไหล่ สายตาหม่นหันมามอง จังหวะนั้นเองอ้อมกอดที่ถูกสวมเข้า

มาทำเอาเกือบหงายด้วยความไม่ระวัง อยากจะด่าแต่พอได้ยินคำพูดเบาๆจากคนตัวสูงนั้นทำเอาโกรธไม่ลง

“พี่ไม่ถือที่พวกนั้นพูดแต่ผมถือมาก พี่ไม่ควรจะโดนอะไรแบบนี้ ถ้าตรงนั้นมีผมอยู่ด้วยจะต้องไม่มีคำพูดแบบนี้อีก!!!!!”

“ขอบใจมากเด็กน้อย ฉันชินแล้วหล่ะ ไม่ต้องกังวลไปหรอกวันนี้นายกลับบ้านนะ เดียวเราก็กลับแล้ว....อ่ะเงินทอน ไม่ต้องห่วงเราโอ

เคจริงๆ”ฉันยิ้มให้เจ้าของดวงตาหม่นที่ส่งสายตาเป็นกังวลแล้วหยิบเงินทอนยัดใส่กระเป๋าพร้อมส่งเด็กน้อยที่หลับไปแล้ว ก่อนตบไหล่

ปลอบใจอีกครั้ง

“เดียวผมไปส่งพี่นะไม่มีแต่นะครับ ไปกันเถอะ”ร่างสูงที่เดินนำออกไปฉันได้แต่ยิ้มก่อนจะเดินตาม ‘เด็กน้อยเอ้ย’

“เอาละ ถึงป้ายรถเมล์แล้ว นายรีบกลับไปได้ล่ะ ไม่ต้องยืนส่งแล้วโบกมือลาอย่างซีรีส์เกาหลีหรอก เราไม่อินปานนั้น ไปๆ”ทันทีที่ถึงป้าย

รถเมล์หน้าห้าง ฉันหันไปไล่บิงซันทันที

“แต่......”

“ไม่มีแต่แล้วไอน้อง พาลูกนายกลับบ้านได้ละ คีฟลุคหน่อยหลุดหมดแล้วเนี้ย!!!”ฉันสวนคำพูดของร่างสูงที่กำลังทำหน้าหงอย คนเริ่มมอง

กันแล้ว ก็ควรนะผู้ชายใส่สูทเนียบอุ้มเด็กหน้าตาดีคุยไม่เลิกกับผู้หญิงตัวใหญ่ที่แต่งตัวเฉิมสุด ฉันทำเมินมองไปหารถเมล์ในใจก็เร่งให้รถ

เมล์มาเร็วๆ เอ๊ะๆ นั้นไงมาแล้ว!!!

“นั้น รถมาแล้ว งันลากันตรงนี้เลยนะ ไปๆพาแทยังกลับบ้านได้แล้ว”ฉันยิ้มลาโบกมือบ๊ายบายไล่เต็มที่ ทั้งๆที่อีกคนขาเหนียวเหลือเกิน

รถเมล์จะเข้ามาเทียบท่ากะจากคนรอแน่นแน่นอน ปกติฉันรอนะไม่ขึ้นแต่จะหนีต้องหาทางไปก่อน

“พี่ห้ามบล็อกไลน์ผมเด็ดขาด แทยังยังต้องการพี่นะ ห้ามบล็อกไลน์เข้าใจมั๊ย?”ทันทีรถเทียบท่ามือหนาดึงมือฉันเฉย คนจะขึ้นรถเมล์หมด

แล้วนะเว้ย!!!! ฉันขืนมือออกแต่แม่งมือเหนียวไปไหนฟะ!!!

“เออ!!!!! ปล่อย!เดียวไม่ทันรถ ถ้านายไม่ปล่อยฉันบล็อคนายตรงนี้แน่ๆ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” พูดจบมือหนาปล่อยทันที ทันยังมีคนขึ้นรถอยู่

ถึงแม้ว่าขึ้นไปจะผงะกับคนที่แน่นแค่ไหน ฉันต้องจำใจขึ้นและหันไปทางถนน แต่ถึงอย่างนั้นอดที่จะหันไปมองไม่ได้เด็กน้อยยืนมองรถที่

เคลื่อนตัวออก ฉันหันกลับพร้อมถอนหายใจโอเคฉันรอดแล้ว หลังจากที่จ่ายเงินค่ารถเรียบร้อย 3ป้ายถัดไปฉันเลือกที่จะลงเพื่อรอรถเมล์ที่

โล่งกว่านี้

“แม่งวันนี้โคตรเหนื่อยเลย วันหยุดบ้าบออะไรเนี้ย!เปลืองพลังชีวิตชะมัดเลย”ฉันถอนหายใจหลังมานั่งรอที่ป้าย เสียงแจ้งเตือนจากไลน์ดัง

ขัดความคิด พอหยิบขึ้นมามันก็คือคนที่กำลังนินทาพอดีนั้นล่ะ

“ถึงบ้านรึยัง ผมกับแทยังถึงแล้วนะ” ข้อความที่1

“ดีแล้ว พักสะไม่ต้องใส่ใจเรื่องวันนี้นะ ฝันดีเด็กน้อย”ฉันพิมพ์กลับ สักพักมาเป็นคลิปเลยเห็นหน้าแทยังก็รู้แล้ว 555

“ออมม่า ซารางแฮ!!!!(แม่ รักนะ)”เสียงสดใสน้องตื่นเต็มตาแล้วเรียกเสียงหัวเราะเบาๆให้กับตัวเอง เอานะวันนี้ก็ไม่เลวร้ายขนาดนั้นสะ

หน่อย อ๊ะ นั้นไงรถมาแล้ว ฉันยิ้มให้กับตัวเองแล้วลุกขึ้นเพื่อขึ้นรถคันต่อไป....