เเต้มรัก

เขียนโดย catty154628

วันที่ 10 พฤศจิกายน พ.ศ. 2564 เวลา 20.06 น.

3 ตอน

0 วิจารณ์

2,435 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 10 พฤศจิกายน พ.ศ. 2564 20.45 น. โดย เจ้าของนิยาย

บทนำ

แก้วน้ำแดงถูกใส่ด้วยแก้วพลาสติกใบขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ถูกยื่นให้ต่อหน้าหนุ่มฮอตประจำโรงเรียน เขาไม่ใช่แค่ฮอต แต่ยังมีใบหน้าที่หล่อโตเกินกว่าจะเป็นหนุ่มมัธยมมอปลาย รูปร่างสันทัดสูง ผิวสีน้ำผึ้ง เขารับรับแก้วน้ำจากรุ่นน้องคนนี้ช่วงเย็นของทุกวัน เพราะทุกๆ เย็น ทศกัณฐ์ หรือ กัณฐ์ จะมาเล่นฟุตบอลกับเพื่อนแบบนี้ทุกเย็น และไม่วายที่จะมีสาวๆ จากรุ่นน้องมานั่งเชียร์ หรือถ่ายรูป บ้างก็เอาไปโพสต์ลงไอจี บ้างก็เอาไปโพสต์ลงเฟสบุ๊ค แล้วก็คงไม่พ้นเพจของโรงเรียน

เขาไม่ได้อยากรับแก้วน้ำจากรุ่นน้องคนนี้เลย รุ่นน้องที่เขาไม่เคยรู้จักมาก่อน แล้วเขาก็ไม่ได้โง่ที่ดูไม่ออกว่ารุ่นน้องคนนี้คิดยังไงกับเขา ปกติแล้วเขาไม่ชอบวุ่นวายกับใคร และก็ไม่อยากให้ใครมาวุ่นวายสักเท่าไร แต่ถ้าไม่รับก็จะดูแล้งน้ำใจเกินไป

“ผมซื้อน้ำแดงมาให้พี่ครับ”

กัณฐ์เมื่อเดินมาอยู่ตรงริมสนามฟุตบอลก็รับมาจากอีกฝ่ายด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาเลือกที่จะไม่รับแล้วเดินหนี แต่ก็ต้องยอมใจลูกตื้อจากอีกฝ่าย เขาเลยต้องรับเพื่อจะได้จบๆ ไป แต่ใครจะรู้ว่าจริงๆ แล้ว รุ่นน้องคนนี้กลับได้ใจ เปลี่ยนจากซื้อน้ำแดงมาให้ทุกวัน เป็นนั่งเชียร์ผมจนเลิกเล่นฟุตบอล แต่ถือว่าเขาไม่ได้โวยวายเรียกชื่อผม เหมือนสาวๆ คนอื่น เขาจะนั่งตรงริมสนามมองอย่างเงียบๆ เมื่อใดที่ผมหันไป น้องจะส่งยิ้มมาให้

ผมเลิกเล่นฟุตบอลกับเพื่อน พร้อมต่างพากันโบกมือลากลับบ้าน วันนี้ผมเลิกเล่นจนค่ำกว่าทุกวัน สายตาผมก็กวาดไปเห็นรุ่นน้องนั่งอยู่ตรงแถวๆ กระเป๋าผม หรือตรงที่เคยยื่นน้ำให้ทุกวัน แต่ตอนนี้น้องเขานั่งฟุบหลับอยู่ แล้วผมต้องปลุกน้องเขาใช่ไหม หรือจะไม่ปลุก ผมจึงตัดสินเดินไปหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกสนามมา ผมใจร้ายเกินไปหรือเปล่าที่ไม่ปลุกน้อง ช่างเถอะ เดี๋ยวน้องก็ตื่นแล้วกลับบ้านไปเอง

“วันนี้กูไม่ได้ไปเล่นบอลนะกัณฐ์ พรุ่งนี้กูมีสอบสัมภาษณ์ คืนนี้กูต้องเตรียมตัวว่ะ” โฟนเพื่อนสนิทในกลุ่มเอ่ยขึ้นอย่างหน้าหน่ายๆ

“เออๆ เดี๋ยวกูไปเล่นกับพวกไอ้ปิงปกติแหละ ของกูเหลือเวลาอีกหนึ่งอาทิตย์”

เมื่อวาน

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นจากกระเป๋ากางเกงนักเรียน มือขาวๆ ค่อยล้วงไปหยิบ แล้วกดปุ่มรับสายทันที

“แต้ม ยังไม่ถึงบ้านหรอลูก ทำไมวันนี้กลับบ้านค่ำล่ะลูก” แต้มขยี้ตาพอให้หายง่วงนอน ก็หันหลังไปที่สนามฟุตบอลก็พบแต่ความมืด แล้วก็มีไฟส่องสลัวๆ อยู่ริมสนามหญ้า

กลับกันหมดแล้วหรอ..

“ครับแม่ พอดีแต้มแวะซื้อของระหว่างทาง กำลังจะกลับแล้วครับ” ผมวางสายแล้วเอื้อมไปหยิบกระเป๋าสะพายแล้วรีบกลับบ้านทันที

น่าจะปลุกกันสักนิด พี่กัณฐ์ใจร้ายจังวะ..

วันนี้คนเยอะและต่างพากันมีของเต็มไม้เต็มมือเพื่อจะไปมอบให้รุ่นพี่มอหก ใช่ครับวันนี้วันปัจฉิมของพี่มอหก แล้ววันนี้ผมก็ตั้งใจเตรียมของขวัญมาให้พี่กัณฐ์..

“แต้ม เตรียมไรให้พี่กัณฐ์อ่ะ” ไม้เพื่อนสนิทคนเดียวของเขาเอ่ยถามขึ้น รู้ทุกเรื่องของกันและกัน แม้กระทั่งเรื่องที่ผมแอบชอบพี่กัณฐ์ตั้งแต่ผมอยู่มอหนึ่ง

“ไม่รู้ว่าพี่เขาจะเอาไปวางเหมือนแก้วน้ำอีกหรือเปล่าว่ะ” ผมเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแทบจะหมดหวัง ก็ใครจะไปมีหวังได้เล่า ทั้งตามจีบ ตามตื้อขนาดนี้พี่เขายังไม่เอ่ยคุยด้วยสักคำ รู้อยู่แล้วว่าไม่ได้น่ารัก แล้วยังมีแว่นหนาสวมใส่อยู่อีกด้วย สองตายังว่ายากนี่ยังมีตั้งสี่ตาไหงพี่เขาจะสนใจ แต่ยังไงวันนี้ก็เป็นวันสุดท้ายที่จะเจอหน้าพี่เขาแล้ว ก็อยากจะมอบของขวัญให้พี่กัณฐ์สักครั้ง แล้วหวังว่าพี่กัณฐ์จะแกะมันดูของข้างใน..

อุตส่าห์อดหลับอดนอนทำให้สองคืน ถ้าเอาไปทิ้งก็ใจร้ายเกินไปแล้ว..

ผมยังยืนอยู่ท้ายแถวไม่มีวี่แววที่แถวจะขยับเลย ไม่รู้ว่าจะมีแฟนคลับอะไรเยอะแยะ ร้อนก็ร้อน แล้วไอ้ตรงที่เขายืนก็ตรงแดดพอดี เหงื่อสีใสหยดลงสเปะสปะทั่วใบหน้า จนใบหน้าเกิดเเดงตรงเเก้มจนเห็นได้ชัด แล้วในที่สุด เขาใกล้จะเจอพี่กัณฐ์แล้ว

กล่องสี่เหลี่ยมใบเล็กถูกยื่นให้คนตรงหน้า แต้มส่งยิ้มไปให้คนตรงหน้าอย่างมีความหวัง แต่แล้วรอยยิ้มบนสีหน้าก็ค่อยๆ หายไป เพราะปฏิกิริยาของคนตรงหน้าที่เคยยิ้มให้กับแฟนคลับทุกคน ก็เปลี่ยนเป็นสีหน้าแนบนิ่ง ที่เดาไม่ออกว่าบ่งบอกถึงความรู้สึกใด

"แต้มตั้งใจทำให้พี่เลยนะครับ พี่กัณฐ์ช่วยรับไว้ได้ไหมครับ"

แล้วนี่คงเป็นประโยคขอร้องกับพี่เขาครั้งสุดท้ายแล้ว ผมรู้ดีว่าสีหน้าพี่กัณฐ์ที่มีให้ผมมันไม่ต่างอะไรกับคนแปลกหน้า แต่ผมก็อยากได้รับรอยยิ้ม ที่เหมือนคนอื่นๆ ได้บ้าง ผมไม่รู้ว่าเราต่างคนต่างยืนสบตากันนานเเค่ไหน ผมเลยตัดสินใจเอากล่องของขวัญไปยัดลงที่มือของพี่กัณฐ์ แล้วก็ค่อยๆ เบียดคนอื่นๆ ออกมา

“เป็นไงบ้างมึง พี่เขาว่าไงบ้าง” ไม้เอ่ยถาม เมื่อผมเดินไปหา “ทำไมทำหน้างั้นอ่ะ อย่างบอกนะว่า”

“อืม ใช่ พี่เขาคงเกลียดขี้หน้าที่กูที่ไปตามตื้อทุกวัน ของขวัญเขาก็แทบไม่อยากรับ”

“แล้วไหนของขวัญมึง”

“กูยังฉลาด กูกินปลาเยอะ”

“อะไรของมึง คุยคนละเรื่องแล้ว ไหนของขวัญว่ะ”

“กูยัดใส่มือพี่กัณฐ์ไปแล้ว กูฉลาดป่ะ”

“ใจปล้ำว่ะเพื่อนกู”

“...”

“เป็นกูก็ทำ”

สารบัญ

ตัวละคร