ระบบแห่งเกียรติยศ

“ ช่างมันเถอะหลังจากที่ฟังคร่าวๆจากระบบแล้ว ยังไงซะตราที่ระบบในตอนนี้ไม่สามารถตรวจสอบได้ก็น่าจะอยู่ระดับสูงนั่นแหละนะ ถือได้ว่าเราได้รับไอเทมระดับเทพตั้งแต่เริ่มแรกก็ว่าได้ รู้สึกว่าตัวเรานี่เริ่มที่จะโกงยังไงไม่รู้แฮะ ”

หลังจากนั้นยูบินก็ได้ใช้ความคิดพาตัวเขาออกมาจากมิติส่วนตัว 

พอออกมาจากมิติส่วนตัวแล้วยูบินก็ได้ถามกับระบบ “ แล้วตอนนี้ระบบมีภารกิจอะไรให้ทำบ้าง ”

[ “ ท่านสามารถใช้คำสั่งเรียกหน้าต่างภาระกิจเพื่อที่จะเปิดดูรายชื่อภาระกิจได้ ” ] เสียงตอบกลับจากระบบ

“ หน้าต่างภารกิจ ”ยูบินพูดขึ้นมา

{หน้าจอสีฟ้าโปร่งแสงปรากฏขึ้น}

“ เอิ่มมม… มุมปากยูบินกระตุก ก็พอรู้ว่าอาหารกับน้ำจะไม่พออยู่ไปเกิน 10 วัน คิดยังไงก็ไม่รอดแหงอยู่แล้วรึปล่าวหว่า… แบบนี่ไม่ต้องเรียกว่าบทลงโทษก็ได้มั้ง ”

“ ให้เรียกว่าคำอธิบายถึงสถานการเอาชีวิตรอดของหนุ่มน้อยผู้โดดเดี่ยวกลางทุ่งหิมะกว้างใหญ่ที่อ้างว้างไร้ผู้คนจะดีกว่า ”

“ เห้อออออ ”

“ แค่คิดก็เศร้าละ แล้วก็ไอ้ความรู้สึกท้าทายกับการผจญภัยที่ไม่รู้จักพร้อมกับความตื่นเต้นมันก็รู้สึกอยู่หรอก แต่ว่าเมื่อพอมาคิดดูตามเหตุและผลแล้ว ถ้ายังไม่รีบทำภาระกิจนี้ให้เสร็จชีวิตอันน้อยนิดของเราน่าจะจบลงตรงนี้… ” 

  “ เหมือนโดนบังคับทางอ้อมยังไงอย่างงั้นแฮะใครมันจะไปปฏิเสธถาระกิจได้ลงกันว่ะ ตอนนี้ก็ได้แค่ตามสถานการณ์ไปก่อนละกันเพื่อที่จะได้มีชีวิตรอด ”

หลังจากที่ยูบินครุ่นคิดกับตัวเอง เขาได้ก็ได้กดตกลงรับภาระกิจ แล้วเขาก็ได้เดินสำรวจรอบปราสาทอีกครั้ง

เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง… หลังจากที่พยายามสัมผัสและมองหาอย่างละเอียดที่บริเวณชั้นแรกของปราสาท สุดท้ายเขาก็ได้พบกับรอยแยกที่พื้นที่ดูสะดุดตา รอยแยกนี้รูปทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้ามันมีลักษณะเหมือนกับประตูพร้อมรอยแยกรอบๆมากมายที่เกิดจากการผุพัง เขาได้เคาะลงไปที่พื้นตรงนั้นปรากฏว่ามันรู้สึกได้ถึงความเสียงที่ต่างออกไปจากพื้นรอบๆ 

“ พื้นตรงนี้มันน่าจะเป็นทางเข้าชั้นใต้ดิน เสียงเคาะมันบ่งบอกได้ว่าด้านในนั้นกลวง ถ้าไม่ได้สังเกตให้ดีๆ พร้อมกับความคิดที่ว่ามีทางเดินลงชั้นใต้ดินอยู่ที่นี่ ด้วยการสังเกตด้วยการใช้สายตาเพียงอย่างเดียวคงต้องใช้เวลาในการสำรวจตามปรกตินานกว่านี้มาก เราถึงจะรู้สึกเอ่ะใจว่าพื้นที่ตรงนี้มันดูแปลกตารูปทรงคล้ายกับประตู ” 

หลังจากที่พบจุดที่คล้ายว่าจะเป็นทางเดินลงชั้นใต้ดิน เขาก็ได้เริ่มหยิบก้อนอิฐที่แตกจากรอยแยกบนพื้นขึ้นมา ทันใดนั้น… ก็ได้มีแสงสว่างส่องผ่านออกมาจากช่องด้านใต้พื้นตรงจุดที่เขายกก้อนอิฐขึ้นมา 

       { พร้อมกับหน้าจอสีฟ้าโปร่งแสงปรากฏขึ้น }

“ รับ ” ยูบินพูด

{ หน้าจอสีฟ้าโปร่งแสงปรากฏขึ้น }

[ “ ของรางวัลที่ท่านได้รับนั้นระบบได้ส่งไปที่มิติส่วนตัวของท่านเรียบร้อยแล้ว ท่านสามารถใช้ความคิดสั่งการนำสิ่งของนั้นออกมาได้ตลอดเวลา ” ] เสียงของระบบดังขึ้นในหัวของยูบิน

จากนั้นยูบินก็ใช้ความคิดในการนำสิ่งของในมิติส่วนตัวออกมา มันก็มีดาบสั้นบางๆ ความยาวประมาณ 70 เซนติเมตร กว้าง 3 นิ้ว พร้อมกับโล่เหล็กทรงกลมกว้างยาวประมาณ 1 เมตร และขวดน้ำยาแก้วที่มีน้ำยาสีแดงขนาดเล็กจำนวน 5 ขวด ได้ปรากฏที่พื้นด้านหน้าของเขา 

“ นี่มันของรางวัลสำหรับมือใหม่ชัดๆเลยนี่หว่า เหมือนกับของรางวัลในภาระกิจจากเกมออนไลน์เลยนะเนี่ย นึกว่าเราจะได้สกิลที่มันพิเศษอลังการเหมือนในนิยายที่เคยอ่านมาซะอีก การที่ระบบให้ของราวัลแบบนี่กับเรา แสดงว่าด้านใต้นี้ไม่ได้เป็นชั้นใต้ดินธรรดาแบบที่เราคิดซะแล้ว… ”ยูบินได้พึมพำออกมา 

“ แล้วทำไมมันถึงมีแสงสว่างในสถานที่เก่าแก่ขนาดนี้ได้กันนะ… ไว้เรายกอิฐออกจนหมดก็คงได้รู้เองนั่นแหละนะ ” ยูบินคิด

จากนั้นยูบินก็ได้ใช้แรงพยายามยกก้อนอิฐบริเวณพื้นออกมาทีละชิ้น หลังจากยกก้อนอิฐออกจนหมดแล้ว สิ่งที่เขาได้พบเห็นก็คือ บันไดทางเดินอันยาวเหยียดพร้อมแสงจากคบเพลิงบริเวณรอบทางเดินลงชั้นใต้ดิน 

“ หลังจากใช้สายตามองดูทางเดินนี้แล้ว มันน่าจะลึกมากและยังมีทางแยกมากมายเหมือนกับเขาวงกต ถ้าไม่เตรียมตัววางแผนให้ดีๆน่าจะหลงทางได้ง่ายๆ แล้วเดินลงไปทั้งอย่างงี้เราคงติดแหง่กแล้วจบชีวิตที่เขาวงกตแห่งนี้แน่ๆ ” ยูบินคิด

“ แล้วไอ้เปลวไฟที่อยู่มานานขนาดนี้แล้วไม่ดับเนี่ย คาดว่ามันน่าจะเกิดจากได้รับพลังมาจากบางสิ่งคอยให้พลังเปลวไฟนี้อยู่ตลอดเวลา พลังที่มากมายพอที่จะทำแบบนี้ได้คือพลังอะไรกัน ” ยูบินสอบถามระบบ

[ “ พลังที่สามารถทำให้เกิดเปลวไฟอยู่ตลอดเวลาแบบนี้ได้คือ พลังเวทย์หรือไม่ก็พลังปราณ ส่วนเปลวไฟที่ท่านเห็นอยู่นี้ได้รับพลังมาจากคริสตัลเวทย์ ไม่ว่าจะเป็นคริสตัลเวทย์หรือคริสตัลปราณก็สามารถให้พลังที่สามารถกำเนิดเปลวไฟได้ทั้งนั้น เมื่อพลังในคริสตัลนั้นหมดไปเปลวไฟก็จะดับลง แต่พลังจากคริสตัลระดับสูงเท่านั้นทำให้เกิดเปลวได้ยาวนานขนาดนี้ เพราะสถานที่แห่งนี้นั้นอยู่มานานหลายหมื่นปีแล้ว ” ] ระบบตอบกลับ 

หลังจากได้รับฟังคำตอบจากระบบแล้ว เขาก็เริ่มคิดที่จะมีความคิดแปลกๆในการขโมยเอาคริสตัลออกมาจากกำแพง แต่เขาก็ต้องฝันสลายหลังจากที่เขาพยายามใช้ดาบสั้นๆระดับเหมือนมือใหม่ในเกมของเขาในการทำลายกำแพงนั้น เขาไม่สามารถสร้างรอยขีดข่วนแม้แต่เพียงเล็กน้อยเลยที่ตัวกำแพงได้เลย… 

“ เห้อออ นึกว่าจะโกงได้ตั้งแต่เริ่มอีกครั้งซะอีกแฮะ ระบบนี่มันงกจังเลยว่ะ งั้นเราก็ไปทำภาระกิจต่อไปดีกว่า… หน้าต่างภาระกิจ ” ยูบินพูดขึ้นมา

{ หน้าจอสีฟ้าโปร่งแสงปรากฏขึ้น } 

 “ อ่าวเห้ย ทำไม่มีภารกิจอะไรให้ทำต่อกันว่ะเนี่ย… เห้อออ ในเมื่อยังไม่มีภาระกิจให้ทำในตอนนี้ เราก็เดินสำรวจดูก่อนละกัน ”ยูบินคิด

จากนั้นเขาได้เดินตามทางเดินลึกลงไปประมาณ 20 เมตรก็ได้พบกับทางแยกบันไดด้านซ้ายกับขวาที่แยกออกจากทางเดินหลักด้านมีสัญลักษณ์รูปดาบไขว้กับโล่ ส่วนด้าขวานั้นเป็นรูปไม้คฑาไขว้กับหนังสือ แต่ในตอนนี้เขายังไม่ได้คิดที่จะเดินออกนอกเส้นทางหลักมากนัก เขาได้เลือกที่จะเดินลึกลงไปอีกหลังจากเดินลงมาได้ประมาณ 100 เมตร จากบันไดก็ได้เปลี่ยนเป็นทางเดินราบเรียบขนานกับพื้น

ทางเดินนี้เหมือนกับอุโมงค์ เขาได้เดินตามทางนั้นไป เขาก็ได้พบกับห้องโถงครึ่งวงกลมขนาดใหญ่ กว้างประมาณ 50 สูงประมาณ 20 ห้องนี้เป็นห้องโล่งๆ มีประตูน้ำเงินขนาดใหญ่สูงประมาณ 4 เมตร กว้าง 3 เมตรด้านบนประตูมีลักษณะเป็นครึ่งวงกลม ที่บริเวณรอบๆห้องโถงนี้มีทั้งหมด 3 ประตู ด้านซ้ายขวาและด้านตรงข้ามกับอุโมงค์ที่เขาเข้ามา ทุกๆประตูนั้นมีตัวเลขสีขาวขนาดใหญ่ที่ผนังด้านบน เหนือประตูทุกบานกำกับไว้ เรียงลำดับจากที่กล่าวมาได้เป็น 1 3 2

หลังจากที่เขาเดินสำรวจประตูทุกบานนั้นล็อกเอาไว้ด้วยแม่กุญแจ 

“แล้วเราจะหากุญแจมาเปิดได้ยังไงเนี่ย พังเข้าไปก็ไม่ได้ แล้วไอ้ตัวเลขเหนือประตูพวกนี้มันคืออะไรกัน” ยูบินคิด

[“ท่านจะได้รับกุญแจเมื่อท่านทำภาระกิจสำเร็จในอนาคต ส่วนตัวเรื่องของตัวเลขนั้นเมื่อท่านสามารถเข้าไปในประตูบานแรกได้นั้น เมื่อนั้นท่านก็จะรับรู้ได้เอง ”] เสียงระบบดังขึ้นในหัวของเขา

“อย่างงี้นี่เอง ตอนนี้ยังไม่ต้องใส่ใจเรื่องประตูพวกนี้ เรื่องที่สำคัญที่สุดตอนนี้คือเราต้องหาทางเอาชีวิตรอดก่อนดีกว่า อาหารและน้ำไม่พอแน่ๆ เราจะมาตายตั้งแต่เริ่มแบบนี้ไม่ได้ ตอนนี้มีทางเดียวคือเราต้องกลับขึ้นไปด้านบนแล้วเดินตามทางแยกไปสินะ”ยูบินคิด

จากนั้นยูบินได้ตัดสินใจเดินกลับขึ้นไปด้านบน เขาได้เลือกที่จะเดินเข้าไปในทางเดินที่มีสัญลักษณ์รูปดาบและโล่ 

“การที่ระบบให้รางวัลกับเราเป็นดาบและโล่นั้นน่าจะเกี่ยวข้องกับทางเดินนี้”ยูบินคิด

เขาเดินไปตามทางลึกลงไปแล้วเขาก็ได้พบเจอกับประตูสีน้ำเงิน ประตูนี้ไม่ได้ล็อกไว้เหมือนประตูบานใหญ่ที่เขาได้เจอมาก่อนหน้านี้ เขาผลักประตูเข้าไปด้านใน หลังจากที่ผ่านประตูเข้าไปนั้น ทางเดินด้านหน้านั้นค่อนข้างมืดพื้นทางเดินขรุขระ ลักษณะเหมือนถ้ำคล้ายทางเดินในเหมือง เขาได้เดินสำรวจตามทางต่อ ในช่วงที่เดินผ่านทางลึกเข้าไปราว 10 นาทีนั้น เขาได้พบว่ามันมีคริสตัลสีแดงส่องแสงระหว่างทางพอได้มองเห็นทางไม่ได้มืดจนเกินไปนักแต่ก็มีจำนวนน้อย

หลังจากสอบถามกับระบบเข้าก็พบว่ามันคือคริสตัลปรานระดับทั่วไปขั้นต่ำ เขาได้ใช้ดาบแงะออกมาได้หลายก้อน จนทางเดินที่ผ่านมามืดเกือบจะมองไม่เห็น ยังดีที่เขาเหลือไว้บ้างเป็นบางจุด เพราะยังไงก็ไม่มีใครมาแย่งไปจากเขาได้ในตอนนี้ แต่เขาก็ไม่สามารถใช้ประโยชน์จากคริสตัลปรานพวกนี้ได้มากนัก จะใช้ประโยชน์ได้อย่างเดียวก็แค่เอาไว้ส่องทางเดินด้านหน้าของเขาเท่านั้น 

ทว่า…ในขณะที่เขากำลังที่จะเดินต่อไปนั้น ได้มีเสียงเหมือนกับสิ่งมีชีวิตบางอย่าง กำลังเดินออกมาจากทางเดินที่มืดสลัวด้านหน้าของเขา… ตึก ตึก ตึก ตอนที่มันเดินออกมาเขาก็ได้เห็นรูปร่างของมันชัดเจน ทั่วทั้งตัวมีขนสีแดงพร้อมกับเขี้ยวที่ยื่นยาวประมาณ 30 เซนติเมตรสองซี่ของมัน 

“ทำไมถึงมีหมูป่ามาอยู่ตรงนี้ได้กัน… นี่มันในถ้ำนะไม่ใช่ในป่า”  ยูบินพึมพำ

…

หลังจากที่ทั้งสองจ้องตากัน หมูป่าตัวนั้นก็ได้พุ่งเข้ามาชนยูบิน จนเขากระเด็นถอยไปด้านหลังประมาณสามเมตร เขารู้สึกแขนชา ยังดีเขายกโล่ขึ้นป้องกันได้ทันเวลาไม่งั้นจากแรกปะทะขนาดนี้พร้อมกับเขี้ยวยาวๆของมันเขาคงได้นอนจมกองเลือดไปแล้ว ในตอนที่เขาเห็นมันครั้งแรกนั้นเขาก็ได้นำดาบและโล่ออกมาจากมิติส่วนตัวเตรียมพร้อมรับสถานการณ์ไว้แล้ว 

 หลังวิ่งชนครั้งแล้วทำให้สิ่งมีชีวิตตรงหน้าไม่เป็นอะไรมากนั้น มันก็รูสึกโกรธขึ้นมา 

มันก็ได้วิ่งเข้ามาหวังที่จะพุ่งชนยูบินเป็นครั้งที่สอง แต่ครั้งนี้ได้เขาพลิกตัวหลบไปด้านข้างได้ทัน จากนั้นเข้าได้ใช้ดาบฟันไปที่ลำตัวมัน 

ฉัวะ! 

มันนั้นบาดเจ็บสาหัส เกิดรอยดาบลากยาวที่ลำตัวเลือดไหลทะลักออกมา ด้วยความโกรธมันได้พยายามวิ่งพุ่งเข้าชนเขาอีกครั้ง ในครั้งนี้เขาได้หวังที่จะจบชีวิตมันในครั้งเดียว เขาโยนโล่เข้าใส่เพื่อที่จะบดบังสาดตาของมันในขณะที่มันวิ่งมา พร้อมกันนั้นเขาก็ได้วิ่งเข้าหาตัวมันจากด้านข้าง เขาได้ใช้มือทั้งสองจับดาบไว้แน่น หลังจากที่โล่กระเด็นออกไปจากแรงพุ่งชนของมันนั้น เขาก็ได้โผล่มาที่ด้านข้างของมันโดยที่มันไม่ได้ตั้งตัวพร้อมกับใช้พละกำลังที่มีหมดฟันไปที่คอของมัน 

ฉัวะ! 

หัวของมันได้ขาดสะบั้นออกกระเด็นไปไกล ลำตัวของมันล้มลงที่พื้น… ตึ้ง!  

 แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก ยูบินหายใจเหนื่อยหอบ…   

ติ๊ง 

{ หน้าจอสีฟ้าโปร่งแสงปรากฏขึ้น } 

“ วิธีได้รับทักษะนี่มันต้องเสี่ยงตายเหมือนครั้งนี้ไปตลอดรึปล่าวว่ะเนี่ย…  ที่ถ้ำนี้ลักษณะคล้ายดันเจี้ยนในเกมเลยนี่หว่า เอ่อออ… แล้วไอ้แต้มแห่งเกียรติยศอันน้อยนิดนี่มันอะไรกัน เหมือนโดนแกล้งยังไงไม่รู้แฮะมาเป็นจุดทศนิยมตามเคย… แต่ก็ยังดีที่เราพอจะเดาได้ถึงวิธีการใช้แต้มหล่ะนะ ” 

“ หน้าต่างร้านค้า ” ยูบินพูด

{ หน้าจอสีฟ้าโปร่งแสงปรากฏขึ้น } 

เขาได้แตะเข้าไปดูที่แต่ละหมวดหมู่ ขั้นต่ำที่สุดเขาก็ยังต้องใช้แต้มแห่งเกียรติยศตั้ง 0.1 แต้ม เพื่อที่จะแลกเปลี่ยน มันเหมือนจะน้อยแต่มันเยอะมากสำหรับเขาในตอนนี้ที่มีแต้มแค่ 0.01 เท่านั้น 

“ ไม่พอที่จะแลกเปลี่ยนยาฟื้นฟูร่างกายระดับทั่วไปขั้นต่ำได้ด้วยซ้ำ… ” 

…

 ยูบินได้เดินต่อไปราว 2 ชั่วโมง ระหว่างทางเขาได้เผชิญหน้ากับหมูป่าขนแดงอีกหลายสิบตัว ยูบินได้ทำการเก็บซากของหมู่ป่าขนแดงทุกตัวไว้ในมิติส่วนตัวเพื่อเก็บไว้เป็นอาหาร 

 “มันออกมาทีละตัวเพื่อต่อสู้กับเรา เหมือนกับว่ามีกลไกบางอย่างที่นี่ไม่ทำให้มันออกมาพร้อมกันทีเดียวเป็นกลุ่ม”ยูบินคิด

“ตอนนี้เรามีแต้มแห่งเกียรติยศอยู่ 0.39 แต้ม มันมากเพียงพอที่จะแลกเปลี่ยนทักษะฝึกฝนร่างกายระดับทั่วไปขั้นต่ำได้แล้ว ในที่สุดก็เราก็เริ่มฝึกฝนได้สักที”

เขาได้เลือกที่จะใช้แต้มในการแลกเปลี่ยนกับ หนึ่งในทักษะขั้นต่ำที่สุดในร้านค้าใช้แต้มในการแลกไปทั้งหมด 0.3 แต้ม ทักษะนี้มันชื่อว่า [ทักษะการฝึกฝนร่างกายของอัศวินทมิฬ(ระดับ 1 ดาว)] มันอยู่ในหมวดของทักษะที่ใช้พลังปราณในการฝึกฝน 

ทักษะระดับทั่วไปขั้นต่ำในร้านค้านั้นมีตั้งแต่ 1 จนถึง 6 ดาว ที่สามารถแลกเปลี่ยนได้ในตอนนี้ส่วนทักษะขั้นสูงมากกว่า 6 ดาวนั้น เขายังไม่สามารถสามารถแลกเปลี่ยนได้ในตอนนี้ ที่เขาได้เลือกทักษะนี้เพราะว่าเขาต้องการฝึกฝนร่างกายให้แข็งแกร่งก่อนและมันก็เหมาะสมกับอาวุธที่เขาใช้อยู่ในตอนนี้ ส่วนทักษะที่ใช้พลังเวทย์นั้นเขารอที่จะแลกเปลี่ยนมันหลังจากที่เขามีแต้มมากว่านี้ก่อน

หลังจากที่เขาแตะไปที่หน้าจอเพื่อแลกเปลี่ยนนั้น มันได้มีหนังสือทักษะปรากฎขึ้นที่พื้นด้านหน้าของเขา จากนั้นเขาได้เดินเข้าไปหยิบมันขึ้นมา แต่ทว่า… ในช่วงเวลาที่มือของเขาแตะไปที่หนังสือเล่มนั้น ได้มีข้อมูลความรู้มากมายที่อธิบายถึงวิธีการฝึกฝนทักษะได้ไหลเข้ามาในหัวของเขาทันที เขารู้สึกเจ็บจี้ดๆที่หัวนิดหน่อย 

“สุดยอดเลยแฮะ เราสามารถเรียนรู้ได้ง่ายๆแบบนี้เลย แต่ว่าเพื่อความปลอดภัยตอนนี้เรากลับไปฝึกฝนทักษะนี้ที่ปราสาทก่อนดีกว่า”

จากนั้นเขาก็ได้เดินย้อนกลับไปที่ปราสาทเพื่อทำการฝึกฝนทักษะนี้ตามความรู้ที่เขาได้รับมาจากหนังสือทักษะ 

เวลาได้ล่วงเลยผ่านไป… สามวันที่ผ่านมานี้เขาได้ฝึกฝนทักษะผ่านขั้นที่ 1 เรียบร้อยแล้ว 

เข้าได้เรียกหน้าต่างสถานะขึ้นมาดู 

{ หน้าจอสีฟ้าโปร่งแสงปรากฏขึ้น } 

“เอิ่มมม ระบบก็ยังให้คำอธิบายที่ตอกย้ำเหมือนเคย…” 

“ตอนนี้เรารู้สึกได้ว่าแม้จะยืนอยู่เฉยๆ พละกำลังของเราก็เพียงพอที่จะตั้งรับการพุ่งชนของหมูป่าขนแดงได้แล้ว แต่ว่าก่อนอื่นเราเปิดดูหน้าต่างภาระกิจหน่อยดีกว่า เราไม่ได้เปิดดูเลยมัวแต่ไล่สังหารหมูแล้วฝึกฝน เผื่อว่าจะมีภาระกิจใหม่เพิ่มเข้ามา”

…