Kiss Mark ตีตราเลขาคนสวย

ตอนที่ 1 คนมันซวย…

บทนำ

คนมันซวย

           “ยัยมิ ฉันเสียใจด้วยนะแก ทั้งเรื่องพ่อและเรื่องงาน เฮ้อ…” เสียงเบส เพื่อนสนิทคนเดียวในมหาลัยและในชีวิตของฉันพูดขึ้นพร้อมถอนหายใจ

           “อืม…ไม่เป็นไรหรอกแก ฉันยังไหว” ฉันตอบเพื่อนกลับไปด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย พร้อมกับจ้องอีเมล์ในคอมพิวเตอร์ตรงหน้าที่ส่งมายืนยันว่าฉันสอบผ่านการเป็นแอร์ของสายการบินSW “แต่จะว่าไป ทำไมฉันถึงซวยอย่างนี้วะแก ฉันกำลังจะเรียนจบ กำลังจะได้ทำงานที่ฉันใฝ่ฝันอยู่แล้วเชียว” ตอนนี้ฉันมืดแปดด้านไปหมด ความฝัน อนาคตที่เคยวางเอาไว้ ต้องมาพังภายในพริบตาเดียว แต่ถึงยังไงก็ตาม ครอบครัวของฉันต้องมาก่อนเสมอ

           ฉันชื่อไอรดา เกียรติกิตติ หรือเรียกสั้นๆว่าไอมิ ฉันเรียนอยู่ปีสี่เทอมสุดท้าย เหลืออีกแค่ไม่กี่วันก็จะจบแล้ว ชีวิตของฉันสาวโสดวัยยี่สิบเอ็ดปีราบรื่นดีมาตลอด ฉันเกิดมาในครอบครัวที่สมบูรณ์พร้อม มีเงินทองมากมาย มีหน้าตาในสังคม แถมฉันยังเรียนดีไม่เป็นรองใคร และนี่คือเหตุผลว่าทำไมฉันถึงสมัครเป็นแอร์ผ่านได้อย่างไม่น่าสงสัย แต่ไม่รู้ว่าโชคชะตาหรือฟ้ากลั้นแกล้งกัน พ่อของฉันเพิ่งมาป่วยหนักเป็นโรคเกี่ยวกับสมอง ทำให้คุณพ่อของฉันต้องไปรักษาตัวที่อเมริกา ส่วนคุณแม่ของฉันจากที่เคยเป็นแม่บ้านเลี้ยงดูฉันเท่านั้น กลับต้องไปเรียนงานที่บริษัทของคุณพ่อ เพื่อที่จะต้องไปทำหน้าที่แทนคุณพ่อในระหว่างนี้ แล้วด้วยความที่บริษัทคุณพ่อมีสาขาย่อยมากมายในหลายประเทศ คุณแม่เลยไม่สามารถอยู่กับที่เพื่อดูแลฉันและบ้าน ฉันเลยไม่สามารถตอบรับการทำงานกับสายการบินSWได้ ทั้งคุณพ่อและคุณแม่ไม่อนุญาตให้ฉันบินไปบินมา เพราะท่านอยากให้ฉันอยู่บ้านและดูแลคนงานในบ้านอีกนับสิบชีวิตที่นี่

           “แล้วนี่แกจะกลับเลยไหม คุณพ่อคุณแม่แกต้องไปกี่โมง” เบสถามฉัน ทำให้ฉันหลุดออกจากภวังค์

           “ฉันรอลุงชัยมารับ แกกลับก่อนเลยก็ได้นะ วันนี้ฉันอาจจะไปส่งคุณพ่อคุณแม่ที่สนามบิน เดี๋ยวยังไงฉันโทรหา”

        “เออได้ๆ งั้นฉันกลับก่อนนะ พี่ภูมารับแล้ว แกก็อย่าคิดมากล่ะ มีอะไรก็โทรมา” เบสเอ่ยขึ้นก่อนจะโบกมือลาฉันและรีบวิ่งไปที่รถสีดำ ที่มาจอดรออยู่สักครู่แล้ว หลังจากนั้นไม่นานลุงชัย คนรถของฉันก็มารับฉันและมุ่งตรงกลับบ้าน

        “มิลูก… กลับมาแล้วเหรอ อีกไม่เกินครึ่งชั่วโมง พ่อกับแม่ต้องไปแล้วนะ ถ้าเราจะไปส่ง รีบไปเปลี่ยนชุดก่อนไหม” หลังจากที่ฉันเดินเข้ามาในบ้านก็เจอกับคุณแม่

           “ค่ะแม่ มิเปลี่ยนชุดแปปเดียวค่ะ” ฉันพูดพร้อมอมยิ้มบางๆ

           “แม่คะ จะไปกันนานขนาดไหนคะ มิต้องคิดถึงมากแน่เลย” ฉันพูดพร้อมกับกอดคุณแม่อย่างอ้อนๆ

           “แม่ก็ยังไม่รู้เหมือนกัน อยู่นี่มิก็อย่าดื้อมากนักนะลูก สงสารป้าพรเขาบ้าง” ป้าพรที่คุณแม่หมายถึงก็คือแม่นมที่เลี้ยงฉันมาตั้งแต่เกิดนั้นแหละ

           “ค่ะแม่ มิจะไม่ดื้อไม่ซนเลย งั้นเดี๋ยวมิไปเปลี่ยนชุดก่อนนะคะ” ฉันพูดพร้อมมุ่งหน้าขึ้นไปบนห้องนอน

           “เดี๋ยวมิ แวะไปหาคุณพ่อแปปนึง ท่านรออยู่ที่ห้องทำงาน เห็นบอกว่ามีเรื่องจะคุยกับมิหน่อย” คุณแม่พูดเท่านั้นก็เดินจากไป ฉันจึงเดินไปที่ห้องทำงานคุณพ่อพร้อมความสงสัย เพราะคุณพ่อไม่ค่อยเรียกฉันไปคุยหรอกนะ ยิ่งเรียกไปที่ห้องทำงานนี่แปลว่าต้องมีอะไรสำคัญแน่ๆ

           มาถึงห้องทำงาน ฉันเคาะเบาๆที่ประตูสองครั้งก่อนเปิดเข้ามาก็เห็นคุณพ่อที่นั่งดูเอกสารอยู่หันหน้าขึ้นมาสบตาฉัน

           “มาแล้วเหรอตัวแสบ… มานั่งนี่มา” คุณพ่อพูดพร้อมมองที่เก้าอี้ตรงข้าม ฉันเลยเดินไปนั่งและรอคุณพ่อพูด

           “ในระหว่างที่มิอยู่ที่นี่คนเดียว พ่ออยากให้มิรู้จักคนนึง พ่อคุยกับพี่เขาแล้ว ฝากวานให้เขาช่วยดูแลยัยตัวแสบของพ่อหน่อย”

           “ใครเหรอคะคุณพ่อ แต่ที่นี่ก็มีคนดูแลมินะคะ ทั้งป้าพร ลุงชัย พี่เปิ้ล” ฉันพูดพร้อมทำหน้าสงสัย

           “มิจำพี่มาร์คลูกลุงเดชเพื่อนพ่อได้ไหม ที่เราเล่นด้วยกันตอนเด็กๆน่ะ พี่มาร์คเขาย้ายกลับมาอยู่ที่กรุงเทพแล้วนะ ตอนนี้ทำงานเป็นผู้บริหารโรงแรมRenaissanceสาขาที่ประเทศไทย พ่อเห็นว่ามิเป็นผู้หญิง พอลุงเดชเขารู้เลยอาสาจะช่วยดูแลลูกให้ พ่อจะได้ไม่ต้องห่วงเรามาก” คุณพ่อเอ่ยขึ้น ทำให้ฉันนึกออกว่าพี่มาร์คคือคนที่เคยเล่นกับฉันสมัยเด็ก บ้านเราใกล้กัน แต่อยู่ดีๆตอนฉันหกขวบ พี่มาร์คก็ย้ายไปอยู่ต่างประเทศ ทำให้ฉันกับเขาไม่ได้ติดต่อกันเลย และตอนนี้หน้าตาพี่มาร์คจะเป็นยังไงฉันยังไม่รู้เลย ผ่านมาสิบกว่าปี ตอนนี้พี่มาร์คก็น่าจะอายุสามสิบต้นๆแล้วนะ

           “พ่อกลัวมิจะเบื่อด้วยเลยฝากงานให้มิแล้ว สองสามวันทางโน้นน่าจะติดต่อมา ลุงเดชรับปากว่าจะให้มิลองไปทำงานเป็นเลขาให้ตามาร์คดู พ่อเห็นว่ามิอยากทำงานบริการแล้วยังมีหัวด้านธุรกิจอีกเลยตอบตกลงไป ยังไงมิก็ช่วยพี่เขาหน่อยนะลูก เห็นว่าหาเลขามานานแล้วไม่ถูกใจสักที”

           “ค่ะคุณพ่อ มิไม่มีปัญหาค่ะ ดีเหมือนกัน มิจะได้มีประสบการณ์ อีกอย่างมิไม่ได้เจอพี่มาร์คมานานมาก อยากย้อนวันวานเหมือนกันค่ะ” ฉันตอบคุณพ่อพร้อมยิ้มตาหยี ทำให้คุณพ่อหัวเราะชอบใจ ก่อนที่ฉันจะขอตัวไปเปลี่ยนชุดแล้วไปส่งพวกท่านที่สนามบิน

           “เดินทางปลอดภัยนะคะ ถึงแล้วโทรหามิด้วยนะ ถ้ามิคิดถึง มิขอบินไปหาบ้างนะคะ” ฉันพูดขึ้นในขณะที่ยืนรอส่งคุณพ่อคุณแม่ตรงเคานเตอร์โหลดสัมภาระ

           “ได้สิลูก ว่างๆก็ชวนตามาร์คมาด้วยนะ พ่อก็คิดถึงไอเสือเหมือนกัน นี่ก่อนไปไม่มีเวลาเลยไม่ได้เจอกันเลย พ่อกับแม่ไปก่อนนะ ดูแลตัวเองดีๆนะลูก” คุณพ่อเอ่ยพร้อมโบกมือลา ส่วนคุณแม่ก็ส่งยิ้มให้ฉัน จนกระทั่งทั้งคู่เดินหายเข้าไปในสนามบิน

 /ฝากเป็นกำลังใจและติดตามผลงานไรท์ด้วยนะคะ เพิ่งเริ่มเขียนเป็นเรื่องแรก ติชมได้ค่า