การกลับมาของ ‘โซเวีย’

     ณ บาร์เงาจันทร์

     ร่างสูงหลี่ตามองหญิงสาวตรงหน้าอยู่ครู่หนึ่ง แสงจากหลอดไฟในร้านอาจจะสว่างเกินไป... เขาไม่เข้าใจเลยว่าเธอเป็นใคร มาทำอะไรที่นี่ และรู้'รหัสลับ'ได้ยังไง ชายหนุ่มไม่รีรอรีบเชื้อเชิญหญิงสาวที่ไม่รู้จักหัวนอนปลายเท้าให้ไปคุยที่อื่น

     "ถ้าเลดี้ไม่รังเกียจ ผมเลี้ยงเครื่องดื่มสักแก้วได้ไหมครับ" 

     "แหม~ ใจดีจังเลยค่ะ แต่ไม่รบกวนคุณชายดีกว่า พอดีข้าไม่ค่อยชอบแอลกอฮอล์" ร่างบางทำทีปฏิเสธพร้อมกับทำท่าจะลุกออกไป

     "...เหมือนเลดี้จะยังไม่เข้าใจ...นี่ไม่ใช่ประโยคคำถามแต่เป็นประโยคคำสั่ง..." ชายหนุ่มโน้มตัวลงไปกระซิบข้างหูของหญิงสาว อยู่ๆบรรยากาศในร้านก็เหมือนมีลมเย็นยะเยือกพัดผ่าน แม้ลูกค้าจะเริ่มทะยอยกันมาอย่างไม่ขาดสาย แต่ดูเหมือนความวังเวงได้เข้ามาปกคลุมพวกเขาทั้งสอง

...................................

     ย้อนอดีต

     ตอนอายุได้ 9 ขวบ ฉันได้เจอกับฟิลลิปส์ อาโทไนท์เป็นครั้งแรกโดยบังเอิญ ที่สวนดอกไม้ใจกลางเมืองหลวง ฉันที่พัดหลงกับครอบครัวได้แต่นั่งร้องไห้อยู่คนเดียวข้างๆพุ่มดอกกุหลาบสีแดงสด ในเวลานั้นเองก็มีเสียงอันอบอุ่นเอ่ยขึ้นตรงหน้า 'นั่งด้วยได้ไหม'.....

     กลับมาปัจจุบัน

     "คุณชายยังเหมือนเดิมเลยนะ..." ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะเดินออกไปเฉยๆหรอก เพราะถึงยังไงเขาก็คือคนที่ฉันต้องการพบ แต่ท่าทางที่เขาแสดงออกมันชัดเจนว่าเขาจำฉันไม่ได้ เขาจำ'เพื่อน'ของเขาไม่ได้

     "ดูเหมือนเลดี้จะรู้จักผมสินะครับ" เขาจ้องมองมาด้วยสายตาเย็นเยือก โถ๋! เจ้าฟิลลิปส์โง่! ผ่านไปแค่ไม่กี่ปีนายจำฉันไม่ได้ มันน่าน้อยใจจริงๆ เอาละ! ฉันจะเล่นตัวสักหน่อย

     "ก็ต้องรู้จักสิคะ มีใครในจักรวรรดิไม่รู้จักตระกูลของท่านดยุกอาโทไนท์บ้างละ แม้แต่เด็ก9ขวบยังรู้เลย" 

     "ถ้าเช่นนั้นเลดี้อาจจะลืมไปว่าอาโทไนท์ที่ว่านั่นทำอะไรได้บ้าง.....กับผู้หญิงน่าสงสัยที่ใส่แค่ชุดบางๆเข้ามาในร้านเหล้า"

     "คนที่ลืมมันนายต่างหาก เจ้าบ้า!!" ฉันตัดสินใจขึ้นเสียงใส่เขา นั่นทำให้คนในร้านหันมามองพวกเราแล้วซุบซิบกันเป็นวงกว้าง ช่างเถอะความจริงฉันตายไปแล้วหนิ อีกอย่างชุดบางๆนี่ก็ไม่ใช่เพราะอยากใส่ซะหน่อย มันมีแค่ชุดนี้ให้ฉันทำยังไงละย๊ะ!

     ".....เธอ......" ฟิลลิปส์ทำหน้าตางุนงง หัวคิ้วขมวดชนกันยุ่ง แต่ก็ยังคงความขรึมในแบบของเขา

     "ต้องขออภัยที่เสียมารยาทกับคุณชายอาโทไนท์ ดิฉันคงต้องออกไปแล้วละค่ะ" ฉันคิดว่าควรถอยไปตั้งหลักก่อน มันค่อนข้างแปลกที่ฟิลลิปส์จำฉันไม่ได้ทั้งที่เห็นใบหน้าของฉันแล้ว ไม่ใช่แค่เขาที่มีผมสีเงินกับดวงตาสีฟ้าเป็นเอกลักษณ์ แต่ 'โซเวีย ราฟาเอลโล'คนนี้ก็มีเอกลักษณ์จนหาใครเหมือนไม่ได้เช่นกัน

     "เดี๋ยวก่อน...." ไม่ทันได้ก้าวไปไหน เขาก็คว้าแขนฉันไว้ แรงกระชากเบาๆด้วยเรียวแขนอันแข็งแกร่งของเขาทำให้ฉันเซไปข้างหลังเล็กน้อย ฉันหันกลับไปมองฟิลลิปส์ด้วยใบหน้าโกรธเคือง ถึงเขาจะจำฉันไม่ได้ แต่ผู้ชายก็ไม่ควรเสียมารยาทกับผู้หญิงแบบนี้

     "นี่-!!" ไม่ทันได้ร้องทักอะไรออกไป ออร่าสีขุ่นมัวของฟิลลิปส์ก็แพร่ออกมา รุนแรงจนหลอดไฟทั่วทั้งร้านแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

     "กรี๊ดดดดดด!!" เสียงกรีดร้องของลูกค้าในร้านต่างตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกระทันหัน

     "คุณชายครับ!" เหล่าอัสวินที่อยู่ด้านนอกเริ่มรู้สึกได้ถึงออร่าที่ประทุอย่างเกี้ยวกราดของฟิลลิปส์จึงรีบเข้ามาดู

     "เป็นคนอารมณ์ร้อนตั้งแต่เมื่อไหร่กัน" ภายในร้านที่มืดสลัวบวกกับออร่าที่ขุ่นมัวของฟิลลิปส์ยิ่งทำให้บรรยากาศมืดลง ฉันเงยหน้ามองชายตรงหน้าช้าๆ ประกายแวววาวจากดวงตาสีทับทิมส่องสว่างท่ามกลางความมืด ใบหน้าที่กำลังโกรธเคืองของชายตรงหน้าเริ่มแปลเปลี่ยนเป็นความตกใจ ดวงตาสีฟ้าของเขาเบิกกว้างราวกับไม่เชื่อสายตาตัวเอง ริมฝีปากอวบอิ่มค่อยๆเอ่ยด้วยเสียงสั่นเครือ

     "ซิววี่"

[ปล.นักเขียนอยากเขียนเรื่องนี้ต่อไปเรื่อยๆ พยายามหาแนวคิวและแรงบันดาลใจจดไว้มากมาย แต่ความตั้งใจสวนทางกับความเป็นจริงอยู่เสมอ ดังนั้นตัวนักเขียนอาจจะต้องพิจารณาว่าจะอัพต่อไปหรือไม่ หากนิยายตอนสั้นเรื่องนี้ประทับใจท่านผู้อ่าน เพื่อเป็นกำลังใจในการเขียนตอนต่อๆไปแก่นักเขียนมือใหม่คนนี้ สามารถคอมเมนต์และโหวต" การกลับมาของ 'โซเวีย' " ได้ตามความคิดเห็นของท่าน แล้วเราจะไม่ทำให้ทุกท่านผิดหวัง ขอบคุณค่ะ]