การกลับมาของ ‘โซเวีย’

[อย่าลืมอ่านบทนำเพื่ออรรถรสที่มากขึ้น] 

     ลึกเข้าไปในป่าใหญ่ มีหอคอยสีงาช้างตั้งเด่นเป็นสง่าอยู่ท่ามกลางความเขียวขจี หอคอยที่แยกตัวออกจากความวุ่นวายและแสงสีในตัวเมือง ประตูทางเข้าที่ปิดตายด้วยแม่กุญแจขึ้นสนิม ราวกับมันถูกปล่อยทิ้งร้างมาเนิ่นนาน...

     มีเพียงห้องบนสุดของหอคอยกับร่างเล็กไร้การเคลื่อนไหว นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงหนานุ่ม ผมยาวสลวยสีดำขับกับสีผิวขาวซีด ริมฝีปากอมชมพูบางเล็กรับกับโครงหน้า หญิงสาวค่อยๆลืมตาคู่สวยอย่างช้าๆ เผยให้เห็นประกายแวววาวของดวงตาสีทับทิม ส่องสว่างเหมือนดาวบนท้องฟ้าแม้ในค่ำคืนอันมืดมิด ตื่นขึ้นอีกครั้งจากการหลับไหลนับ10ปี พร้อมกับเสียงงัวเงีย....

    "ที่นี่ที่ไหน"

........................................

ณ ตลาดกลางเมืองหลวงจักรวรรดิ

    "ขนมปังอบใหม่ร้อนๆทางนี้เลยจ้า"

     "ผลไม้สดๆจากสวนเชิญทางนี้!!" เสียงพ่อค้าแม่ค้าในตลาดใจกลางเมืองหลวงแห่งจักรวรรดิ

     "คุณหนูผู้น่ารักตรงนั้น ข้าไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลย สนใจเครื่องประดับราคาถูกไหมขอรับ"

     "อ๊ะ ไม่เอาค่ะท่านลุง ขอบคุณนะคะ พอดีข้ากำลังตามหาบาร์ที่ชื่อ 'เงาจันทร์' ท่านลุงพอจะบอกทางได้ไหม" หญิงสาวแปลกหน้าถามทางพ่อค้าชราอย่างสุภาพ

     "อ๋อ คุณหนูเป็นนักท่องเที่ยวนี่เอง ถ้าเป็นบาร์นั่นเดินไปตามทางนี้แล้วเลี้ยวเข้าตรอกไดแอกน่า ไปอีกไม่นานก็ถึง" พ่อค้าชราชี้นิ้วไปตามทางเดินอิฐสีเข้มลวดลายสวยงาม สถานที่แห่งนี้เต็มไปด้วยอารยธรรมและความเจริญก้าวหน้า

................................

     "ไหนว่าเลี้ยวเข้าตรอกแล้วเดินไปอีกไม่นานไง ทำไมยังไม่ถึงสักที โอ้ยยย!! นี่ข้าเดินจนปวดขาไปหมดแล้ว"

     หลังจากที่ตื่นขึ้นมาฉันก็งงงวยกับเหตุการณ์และสถานที่อยู่หลายวัน เกิดคำถามที่ไม่ว่าจะถามตัวเองสักกี่ครั้งก็ไม่ได้คำตอบ 'ฉันตื่นขึ้นมาได้ยังไง'  'ทำไมฉันมาอยู่ที่นี่'  และคำถามที่อยากรู้คำตอบมากที่สุด 'ใครเป็นคนฆ่าฉัน'...