My dear จากแค้นสู่รัก

5 ปีก่อน...

ขาเรียวยาวก้าวเข้าสู่ภัตคารชั้นดี เธอเดินเข้าเพื่อพบกับผู้ใหญ่ที่ได้ขอเธอหมั้นไว้ให้ลูกชายเพียงคนเดียวของเขา...นั้นคือประธานผู้บริหารของ เดอะ ลิงค์ วิลล่า

คุณ อาโนห์ ลิงค์ พารอน...

“สวัสดีจ่ะหนู เดียร์น่า ยังน่ารักเหมือนเดิมเลย”

“ค่ะสวัสดีค่ะ คุณลุง...” เธอพูดขึ้นและก้มหัวให้คุณลุง อาโนห์เล็กน้อย

“เมื่อวันนั้นที่ลุงไปคุยกับพ่อหนู เสียดายที่หนูไม่ได้ตกลงด้วย...เป็นไงบ้าง? หนูโอเคหรือเปล่าที่ลุงได้ไหว้วานให้หนูดูๆ และหมั้นกับลูกชายลุงไว้ก่อน...” คุณลุงพูดขึ้นด้วยท่าทีที่ลุ้นกับคำตอบของฉัน

“ได้สิคะ ยังไงเอนโซ่ก็ไม่ใช่ผู้ชายเลวร้ายมากนัก เรียนจบแล้วเดียร์ก็พร้อมที่จะหมั้นกับโซ่ค่ะ”

“ขอบคุณหนูมาก! ลุงขอบคุณมากนะ ลุงไม่อยากได้ใครเลย เป็นลูกสะใภ้ของลุง นอกจากหนูเดียร์น่า”

“เป็นโชคดีของลุงนะ ที่ได้รู้จักกับท่านทูตที่เก่งอย่างพ่อของหนู ที่ไปงานของสโมสรต่างชาติในวันนั้นทำให้ลุงได้เห็นว่า หนูเป็นผู้หญิงที่เพียบพร้อมและน่ารักมากๆ”

“และพ่อของหนูยังเป็นเพื่อนที่ดีให้ลุงอีกวันนั้น ถ้าไม่ได้พ่อหนู ลุงคงไปไม่ถูกเลยจริงๆ เพราะไม่ได้ไปงานแบบนี้นานมากเลย”

“พ่อหนูทั้งช่วยแปลและพูดภาษาของประเทศ นามาเซียร์ ยิ่งกว่านั้น โชคดีมากเลยนะ เขาถูกใจจนขอซื้อคอนโดเดอะ ลิงค์ วิลล่า ไปทั้งหมด 20 ห้อง น่าชื่นชมมากๆ เหมาะแล้วที่เป็นนักการทูตที่ดีขนาดนี้...”

“และมีลูกสาวที่น่ารักขนาดนี้” อาโนห์พูดขึ้นและแสดงท่าทีถูกอกถูกใจหญิงสาวที่เขาหามาให้ลูกชายของเขาเองกับมือ....

“ค่ะ เดียร์ขอบคุณและขอโทษที่วันนั้นไม่ได้ไปร่วมโต๊ะอาหารด้วยนะคะ”

“จ่ะ ไม่เป็นไร แค่วันนี้เรามาเจอกัน ลุงได้คุยกับเจ้าตัว ลุงก็ดีใจมากแล้ว”

“แต่วันนั้น ที่หนูปฏิเสธลุงไป...ทำไมกัน? ลุงแค่อยากรู้ ว่ามาวันนี้หนูเหมือนคนอีกคน ที่อยากหมั้นกับโซ่ ลูกชายลุงขนาดนี้...”

“เอ่อ..วันนั้น...เดียร์แค่ยังไม่มั่นใจอ่าค่ะ แต่พอเดียร์กลับไปคิดทบทวนแล้ว มันไม่ใช่เรื่องแย่ค่ะ ถ้าจบไปแล้วได้หมั้นกับลูกชายประธานผู้บริหารอย่าง เดอะ ลิงค์ วิลล่า ก็เป็นเรื่องที่น่ายินดีนี่คะ”

เธอพูดเอาใจตาลุงแก่...เพื่อไม่ให้สงสัยเรื่องของวันนั้น...

“โอเค ยังไงลุงจะรอให้ทั้งคู่เรียนจบ และหมั้นกันนะ ระหว่างนี้ก็คุยๆ กันไปก่อนแล้วเรามัดใจเจ้าโซ่ให้ได้นะ”

“ค่ะ คุณลุง...”

หลังจากวันนั้นเธอพยายามเข้าหาเอนโซ่มาตลอด ทั้งคุย ทั้งหยอด และยั่ว แต่ชายตรงหน้าไม่มีแม้แต่ใจ ที่จะมองมาหาเธอเลย...ไม่มีแม้แต่ปรายตามองเธอเลยสักนิด…

จนวันนั้นเธอตามเขาไปที่ผับแห่งหนึ่งที่คณะสถาปัตย์ชอบไป...เธอแอบตามไป นั่งมอง และดูว่ามีผู้หญิงคนไหนเข้ามาใกล้ เอนโซ่หรือเปล่า

แต่ระหว่างทางที่เธอไปเข้าห้องน้ำ มีผู้ชายสองคนเข้ามาหาเธอ พยายามจำทำร้ายและจะข่มขืนเธอ...แต่เอนโซ่เข้าไปช่วยเธอได้ทัน...

ตั้งแต่นั้นมา จากที่เธอชอบเขาอยู่แล้ว...กลับกลายเป็นหลงรักเขามากขึ้น...

“ทีหลังอย่าตามมาอีก! ที่นั้นไม่ใช่ที่ของผู้หญิง และไม่ใช่ที่ของเธอ” เอนโซ่พูดขึ้นและขับรถผ่านหน้าเธอไป...เขามาส่งเธอที่บ้านของเธอ หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา ทุกอย่างทำให้เธอรักเขามากขึ้นกว่าเดิม เขายิ่งห่าง แต่เธอยิ่งเข้าใกล้เขา...จนเขารู้สึกรำคานเต็มทน...

เธอเดินเข้าไปในบ้าน กำลังจะเดินขึ้นไปบนห้องนอนของเธอ กลับต้องเห็นกล่องพัสดุและจดหมายที่ถูกส่งมาจากอิตาลี...มันถูกส่งมาให้เธอและพ่อของเธอ...

“อ่าว กลับมาแล้วหรอ? แกไปไหนมา? ช่วงนี้พ่อไม่ค่อยเห็นหน้าแกเลยนะ” พ่อของเธอกล่าวขึ้น

“หนูไปไหน มันอยู่ในสายตาของพ่อด้วยหรอคะ?” เธอสวนกลับคนเป็นพ่อ

“หึ! ฉันไม่น่าหาเรื่องพูดกับแกเลย น่ารำคานดีจริงๆ!”

“พี่แกส่งของมาให้! ยังดีนะ ที่ยังคิดถึงแก! ทั้งๆ ที่แกไม่เคยคิดถึงพี่สาวแกเลย!”

“จะพูดอะไรก็พูดไปเถอะค่ะ ในเมื่อหนูไม่ใช่ลูกรักของพ่อนี่คะ”

เธอกล่าวขึ้นและเดินขึ้นห้องตัวเองไปพร้อมกล่องพัสดุจากอิตาลีที่พี่สาวเธอได้ส่งมาให้...

เธอแกะกล่องและมองดูชุดเดรสสีแดงเลือดหมู มันดูสวย และเฉี่ยวมาก ตัดกับสีผิวขาวของเธอ

พร้อมข้อความระบุไว้

‘คิดถึงน้องรัก พี่อยู่อิตาลีที่นี้เหงามาก แต่ยังกลับไปหาไม่ได้เลยยังมีเรียนต่ออีกหลายวิชาของด้านบริหารจัดการที่นี้เคร่งและหนักมาก รักและคิดถึงเสมอน้องสาวเสมอ...’

D. Morris

_____________________________________________________________________________________