[My] Forever Love คุณชายตัวร้ายกับนายตัวแสบ [Boy's Love]

7.3

เขียนโดย oKARASUo

วันที่ 11 สิงหาคม พ.ศ. 2564 เวลา 12.58 น.

7 ตอน

0 วิจารณ์

4,723 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 11 สิงหาคม พ.ศ. 2564 13.32 น. โดย เจ้าของนิยาย

บทนำ

♫ ♪ ♫ ♪ ~~

เสียงเพลงที่ลอยมาตามสายลมปะทะเข้ากับหูผมที่กำลังเงยหน้ามองท้องฟ้ายามค่ำคืน ลมเย็นๆที่พัดผ่านร่างกายทำให้รู้สึกสบายใจมากขึ้น เวลาที่ผมเป็นทุกข์หรือมีเรื่องไม่สบายใจ ผมก็จะมาที่นี่ ที่สะพานแห่งนี้ ที่นี่สามารถมองเห็นเมืองใหญ่ได้ แสงไฟที่ถูกเปิดทั่วทั้งเมือง ทำให้เมืองยามค่ำคืนดูสวยขึ้นมาทันที อ๊ะ เหมือนผมจะลืมแนะนำตัวนะ อื้ม ผมชื่อชายน์ครับ อายุเหรอปีนี้ก็25แล้ว ผมเปิดร้านกาแฟครับ จะว่าก็ว่าเถอะหลายคนคงคิดว่าเอะอะก็เปิดร้านกาแฟๆไม่ทำอย่างอื่นกันเลยจนตอนนี้ร้านกาแฟผุดกันเป็นดอกเห็ด ฮ่าๆมันก็จริงนะ ผมชอบกาแฟแล้วก็เค้ก พวกของหวานผมชอบนะ เอ๊ะออกทะเลเยอะแล้วกลับมาๆ แล้วไปไงมาไงถึงมาอยู่ที่นี่ได้ก็ไม่รู้เหมือนกัน คงต้องเล่าย้อนนนนไปไกลเลย ฮะฮ่า จะฟังมั้ยล่ะ ถึงไม่อยากฟังผมก็จะเล่านะ ><

จุดเริ่มต้นก็คือเมื่อ2ปีก่อนตอนที่ผมเปิดร้านกาแฟใหม่ๆจริงๆช่วงนั้นมันก็ดีนะอะไรๆก็ลงตัว อ้อแล้วก็ผมมีแฟนแล้วเธอน่ารักมากกกก เราสองคนสร้างร้านนี้ขึ้นมาเพราะว่ามันเป็นความฝันของเราทั้งคู่ แต่แล้วเรื่องมันก็เกิดเพราะมีอยู่ช่วงนึงที่ผมไม่ได้เข้ามาดูแลร้านเพราะว่าผมต้องไปงานศพของญาติที่อยู่เชียงใหม่ ผมบอกเธอว่าไปประมาณอาทิตย์นึง แต่ที่จริงแล้วงานศพญาติผมจัดแค่3วัน ผมเลยกลับมาก่อนกำหนดซึ่งผมก็ไม่ได้บอกเธอว่าผมจะกลับมา เมื่อผมมาถึงที่ร้านผมโทรหาเธอถามว่าอยู่ไหน เธอก็ตอบเสียงเนือยๆว่าอยู่คอนโด ผมจึงไปหาเธอที่คอนโด ผมเคาะประตูซักพักก็มีเสียงคนเดินมาเปิด ซึ่งผมก็ต้องตกใจ เชี่ยยยยยแฟนผมที่ไม่ได้เจอกันแค่ไม่กี่วันแม่งมีหนวดแล้ว ไม่ใช่ละผมคงจะเคาะผิดห้อง ถอยหลังมาดูเลขห้อง เออมันก็ห้องนี้นี่หว่า แล้วไอ้หนวดนี่ใครมันมาอยู่นี่ได้ไง มาเปิดประตูได้ไง ผมเงียบไปซักพักจึงเอ่ยถามออกไป

'คุณเป็นใครครับ'

'ผมเป็นผัวเจ้าของห้องนี้ แล้วคุณเป็นใครมาเคาะห้องคนอื่นดึกๆดื่นๆแบบนี้' ห๊ะผัวใครนะ ผัวเจ้าของห้อง? ห้องนี้มันห้องแฟนกูนะ

'เอ่อ ผม...'

'ใครมาเหรอคะจอร์น' ห๊ะไอ้หนวดนี่ชื่อจอร์นเหรอ จอร์นไหน จอร์นสั้น จอร์นยาว จอร์นจัด เชี่ยแฟนผมมีชู้ครับคุณผู้ช๊มมมม ผมนิ่งไปหลังได้ยินเสียงของแฟนผมดังออกมาพร้อมกับที่เธอเดินมาที่หน้าประตู ทั้งตัวเธอมีแค่ผ้าขนหนูผืนเดียวพันตัวอยู่

'สวัสดี' ผมเอ่ยทักทาย พิมพ์หน้าเหวอเหมือนเห็นผี ฮะฮ่า แล้วกูไม่เหวอเหรอที่มาเจอภาพแบบนี้เนี่ย

'ชายน์...' เออกูเอง กูไงจะใครล่ะ เรียกกูนี่กลัวลืมชื่อเรอะ

'ไง คนนี้ใครเหรอ เมื่อกี้เขาบอกว่าเขาเป็นสามีพิมพ์' ผมพยายามอดกลั่นอารมณ์อย่างมากในการพูดคุยไม่ใช่เพราะเห็นซิกแพคของไอ้จรยาวนี้หรอกนะ -.,- ผมโกรธต่างหาก โกรธเฟ้ย

'เอ่อ...คือว่า คือ...'

'ตอบไม่ได้เหรอแค่พูดออกมาพิมพ์ แค่พูดออกมาว่าในช่วงเวลาที่ผมไม่อยู่ คุณกับไอ้จรจัดนี่ทำอะไรกัน แล้วคุณกับมันไปถึงไหนต่อไหนกันแล้ว' ผมพยายามแล้วนะพยายามใจเย็นแต่ยังไงมันก็เย็นไม่ไหวแล้วโว้ยยยย ผมกัดริมฝีปากแน่นพลางกำหมัดพร้อม

'ชายน์ พิมพ์ ฮึก พิมพ์ขอโทษ ขอโทษจริงๆ' พิมพ์ทรุดตัวลงพร้อมกับร้องไห้ออกมา แล้วกูที่ยืนหัวโด่อยู่นี่ไม่อยากจะร้องไห้รึไงวะ

'นานเท่าไหร่ที่คุณมีคนใหม่ ทั้งๆที่คุณยังนอนกับผมทุกคืน ผมเข้าใจแล้ว ผมจะไปเอง เชิญพวกคุณสองคนร่วมรักกันตามอัธยาศัยนะครับขอให้โชคดี' ผมพูดจบก็รีบเดินออกมาจากตรงนั้นทันทีโดยไม่รอฟังอะไรเลย

ผมเดินโซเซมาเรื่อยๆผมเสียใจนะ เสียใจเหี้ยๆผมคิดว่าคนนี้แหละใช่เลย ผมทำร้านนี้ไว้เพื่อเป็นเรือนหอ ผมจะขอเธอแต่งงานแต่แล้วมันก็ต้องมาพังครืน ครืนเลยล้มตึงพังหมดไม่เหลือ เพราะเรื่องที่ผมเห็นกับตา คุณคิดว่าชายหญิงอยู่ในห้องกันสองต่อสองแล้วทั้งเนื้อทั้งตัวก็มีแค่ผ้าขนหนูปกปิดเอาไว้เท่านั้น พวกเขาคงไม่ได้นั่งเล่นหมากเก็บกันหรอกใช่มั้ยล่ะ เนอะ ผมเดินมาหยุดอยู่กลางสะพาน ตอนนั้นผมคิดอะไรไม่ออกเลย คิดแค่ว่าถ้ากระโดดลงไปก็คงจะจบเรื่องได้ ชีวิตผมแม่งดราม่าสัด หลังจากนั้นก่อนที่ผมจะได้กระโดดลงไป

'จะกระโดดเหรอ' เสียงหนึ่งเอ่ยทักขึ้นมาผมไม่รู้ว่าคนคนนี้เดินมาตั้งแต่เมื่อไหร่

'ครับ ผมจะกระโดด ผมอยากจบปัญหาทุกอย่าง' ผมตอบไปด้วยเสียงที่แผ่วเบา

'ถ้าจะกระโดด...เอ่อ ไปกระโดดที่สะพานอื่นได้เปล่าตรงนี้ฉันจองแล้วว่ะ' ห๊ะ จองที่เพื่อฆ่าตัวตายเหรอ ฮ่าๆๆแบบนี้ก็ได้เหรอ

'...' ผมมองหน้าเขาแต่ไม่ได้ตอบอะไรออกไป

'คนเรามันก็ต้องมีเรื่องให้ทุกข์ใจกันทั้งนั้น ฉันก็มีเหมือนกันเรื่องที่หนักหนาจนเกินจะรับได้น่ะนะ' ผมฟังเขาพูดไปพลางสำรวจใบหน้าของเขาไปด้วย ผมยาวรุงรัง หนวดเคราที่ยาวเหยียดนั่น ดูจากการแต่งตัว ตาลุงนี่มันฮิปสเตอร์ชัดๆ แล้วไหนจะเสื้อผ้าที่ใส่อีก อินดี้โคตรๆ

'ลุง เอ่อ...'

'เรียกใครลุงวะ ฉันไม่ได้แก่ขนาดนั้นซักหน่อย' ไม่แก่เลยจ๊ะ ไม่แก่เล๊ยยย เฮ้ยยยกูเครียด

'ก็ลุงไง ดูดิทั้งหนวดทั้งเครา ทรงผม สภาพนี้ไม่ลุงแล้วจะให้เรียกพี่เหรอฮะ' ก็สภาพที่เห็นมันบ่งบอกนี่หว่าไม่เรียกปู่ก็ดีเท่าไหร่แล้ว

'ฉันชื่อซัน' ตาลุงฮิปสเตอร์เอ่ยออกมา

'ชายน์ครับ ว่าแต่เอ่อ...ลุง อ๊ะ เอ่อเฮียซันนึกยังไงถึงจะมากระโดดน้ำแถวนี้ล่ะ' ผมที่หลุดปากเรียกอิตาฮิปสเตอร์นี่ว่าลุง พี่แกก็ส่งสายตาดุๆมาให้ผมเป็นเชิงบอกว่าห้ามเรียกลุง

'เรียกเฮียเลยงั้นเหรอ เอ้อดี ชอบๆ ว่าแต่นายมีปัญหาอะไรถึงได้คิดจะฆ่าตัวตายแบบนี้' เออว่ะเมื่อกี้กูยังดราม่าอยู่เลย ดันลืมซะได้ แต่แม่งก็ถามกูเปลี่ยนเรื่องซะงั้น

'พอดีผมไปเจอแฟนที่คบกับมาเกือบจะสิบปีเขามีชู้ครับ ผมคิดไว้ว่าจะขอเขาแต่งงานด้วยคนนี้ผมรักมากน่ะครับ พอมาเห็นแบบนั้นแล้วสมองมันตื้อไปหมดทำอะไรไม่ถูกเลย' ผมนี่ก็บ้าบอมั้ยมาเล่าเรื่องแบบนี้ให้คนอื่นที่กำลังจะฆ่าตัวตายเหมือนกันฟังเหรอ บ้าบอที่สุด

'เอาน่าปัญหาทุกอย่างมันก็มีทางแก้ ค่อยๆคิดไป แฟนน่ะหาเมื่อไหร่ก็ได้แต่ชีวิตเราหาไม่ได้เป็นครั้งที่สองแล้วนะ จำเอาไว้ว่ายังมีคนข้างหลังรออยู่' โห่ ไอ้เฮียแม่งลึกซึ้งสัด แต่เดี๋ยวนะได้ข่าวว่ามึงก็จะมาตายเหมือนกันนี่หว่า

'แล้วเฮียล่ะ ทำไมถึงอยากจะฆ่าตัวตาย' ผมถามตาลุงหนวดเฟิ้มไป แล้วคำตอบที่ได้มาก็คือ

'ใครว่าฉันจะฆ่าตัวตายกันล่ะ' -0- เอ้า แล้วมึงจองทำเหี้ยอะไรไอ้เฮียยยยย โอ้ย กูจะบ้าตาย

'เอ้า ก็เฮียบอกเองว่าจองแล้ว ยังไงเนี่ย'

'นายลองมองดูสิสิ่งที่อยู่ตรงหน้านั่น มันสวยใช่มั้ยล่ะ นายจะตายตรงนี้จริงๆเหรอ ไม่เสียดายเหรอถ้าหากว่าวันข้างหน้ามีสิ่งมหัศจรรย์เกิดขึ้น นายก็จะไม่ได้เห็นมันอีกแล้วนะ' เออ ที่ไอ้เฮียพูดมามันก็จริง แต่ทำยังไงได้ล่ะ ถ้าหากผมได้เห็นมันคนเดียว มันจะมีความสุขได้จริงๆหรอ

'แต่ผมไม่ชินกับการอยู่คนเดียว...'

'งั้นเอางี้มั้ย...'

'...' ผมไม่ได้ตอบแต่ก็รอฟังคำตอบนิ่ง

'ฉันขอไปอยู่ด้วยได้ป่ะ พอดีว่าฉันไม่มีบ้านซะแล้วละ' ห๊ะ เดี๋ยวๆกูหูฝาดใช่ป่ะ เมื่อกี้ไอ้เฮียมันว่ายังไงนะ จะมาขออยู่กับกูใช่ป่ะ เหี้ยยยยแบบนี้ก็ได้เหรอ

'ห๊ะ เฮียจะมาอยู่กับผมเหรอ แล้วจะมาอยู่ได้ยังไง เฮียเป็นใครผมก็ไม่รู้จัก เดี๋ยวๆๆๆ'

'นะ นะ ฉันแค่ขออยู่ชั่วคราวไม่ได้จะอยู่ถาวรซักหน่อย ถ้าฉันเคลียร์เรื่องของฉันจบได้เมื่อไหร่ฉันจะไปทันที' โอ๊ยยเอายังไงดีวะเนี่ย

ปิ้งๆๆๆ

เอ่อ ดูสายตามัน ส่งสายตาปิ้งๆมาให้ ดูๆไปก็ขนลุก บรื๋อออ เอาวะมันอุส่าห์ยืนปลอบกูตั้งนาน ถ้ามันคิดตุกติกขโมยของนะ กูจะฆ่าแม่งหมกส้วมเลยคอยดูดิ

'เอ่อ ก็ได้ แต่ว่าถ้าเฮียเกิดวางแผนขโมยของหรือว่าจะทำอะไรก็ตามที่เป็นภัยกับผม ผมนี่แหละจะจับเฮียหมกส้วม โอเคนะ' เห้ยยย เอาจริงหรอวะกู แต่ว่าก็ดันตกปากรับคำไปแล้วด้วย เอาเหอะกูจะได้ไม่เหงาด้วย

'มันจะไม่มีทางเป็นแบบนั้นแน่นอน...เย้!!' ดูมันจะดีใจอะไรขนาดนั้นแต่น้ำเสียงที่บอกประโยคก่อนหน้านั่นมันทำให้ผมค่อนข้างประหลาดใจ ช่างเป็นน้ำเสียงที่คุ้นเคยและอบอุ่นมากอย่างบอกไม่ถูก และนั่นคือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมดที่กำลังจะเกิดขึ้น...

กลับมาปัจจุบัน...

"ชายน์ยืนเหม่ออะไรอยู่ได้ ใกล้จะได้เวลาแล้วนะ"

"ครับ งั้นเราไปกันเลยมั้ย"

"เชิญนำทางครับองค์หญิง"

สารบัญ

ตัวละคร