[My] Forever Love คุณชายตัวร้ายกับนายตัวแสบ [Boy's Love]

7.3

เขียนโดย oKARASUo

วันที่ 11 สิงหาคม พ.ศ. 2564 เวลา 12.58 น.

7 ตอน

0 วิจารณ์

4,722 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 11 สิงหาคม พ.ศ. 2564 13.32 น. โดย เจ้าของนิยาย

7) ความทรงจำที่เลือนลาง

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

'คุณพ่อครับ วันนี้พวกเราจะไปไหนกันเหรอครับ'

'เอ~~ วันนี้จะไปไหนกันดีน๊า คุณแม่วันนี้เราจะไปไหนกันครับ'

'หว่าแม่คิดไม่ออกเลย ไม่รู้จะไปที่ไหนกันดี'

'งั้นคุณพ่อ กับ คุณแม่ ครับ ชายน์อยากไปเที่ยวทะเลครับ><'

'คุณแม่ว่าไงครับ'

'เราไปเที่ยวทะเลกันเลย'

'เย้~~'

ภาพของคนสามคนที่ยิ้มแย้ม หัวเราะกันดูแล้วเป็นภาพที่แลดูอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก คุณพ่อหน้าตาดี กับคุณแม่คนสวย ทั้งคู่มีพยานรักกันหนึ่งคน เด็กชายที่มีหน้าตาราวกับเด็กผู้หญิง ผิวขาวใสราวกับน้ำนม น่ารักน่าหยิก เวลานี้กำลังนั่งรถไปที่ไหนกันสักที่...

ทะเล ณ เวลานี้เป็นช่วงเวลาหัวค่ำแล้วทั้งสามคนที่เดินเล่นกันไปตามแนวชายหาดต่างก็แสดงสีหน้าที่สื่อว่ามีความสุขมากๆออกมา หลังจากที่เดินเล่นกันพักใหญ่ทั้งสามคนก็มานั่งที่ริมชายหาด

'แฮปปี้เบิร์ดเดย์ ทู ยู'

'แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แฮปปี้เบิร์ดเดย์'

'แฮปปี้เบิร์ดเดย์ ทู ยู~~'

'เอ้า คุณชายน์ครับหลับตาแล้วอธิษฐานสิครับ'

'ครับ'

'อธิษฐานแล้วก็เป่าเค้กได้เลยจ๊ะ'

ฟู่~~~ แปะๆๆๆ

'คุณพ่อคุณแม่ครับวันนี้ผมมีความสุขมากๆเลยครับ ' เด็กน้อยน่ารักตารักพูดเสียงเจื้อยแจ้วส่งยิ้มตาหยีมาทางชายหญิงผู้เป็นพ่อแม่

'ลูกมีความสุขพ่อกับแม่ก็ดีใจ'

'เอาไว้คราวหน้าพวกเราสามคนมาที่นี่กันอีกนะ'

'ครับ!!' เด็กน้อยยิ้มแฉ่งสื่อให้เห็นว่าวันนี้เขามีความสุขที่สุด ใช่แล้ววันนี้เป็นวันคล้ายวันเกิดของเขานั่นเอง

'คุณพ่อคุณแม่ครับเราไปเดินเล่นกันอีกรอบได้มั้ยครับ'

'ได้สิจ๊ะ'

'งั้นพวกเราไปกันเลยนะครับ' เด็กน้อยลุกขึ้นวิ่งนำพ่อแม่ไปตามแนวชายหาด ที่ตอนนี้ฟ้ามืดแล้ว

'ชายน์วิ่งระวังๆนะลูก แต่แม่ว่านี่ก็เริ่มมืดแล้ว เรากลับบ้านกันดีกว่ามั้ยคะ ขับรถดึกๆอันตรายนะ'

'คุณชายน์ครับ เรากลับบ้านกันเลยมั้ยครับ'

'จะกลับแล้วเหรอครับ ชายน์ยังสนุกอยู่เลย'เด็กน้อยยู่ปากส่งให้คนเป็นพ่อแม่

'เอาไว้อาทิตย์หน้าเราค่อยมากันใหม่ก็ได้นะคะลูก'

'ก็ได้ครับ'

'ไป กลับบ้านของเรากัน' จะมีใครรู้หรือไม่ว่าความสุขที่พวกเขามีนั้นมันเกิดขึ้นและจะอยู่กับพวกเขาไปได้นานแค่ไหน

หลังจากที่ทั้งสามคนกำลังขับรถเพื่อที่จะกลับบ้านนั้น ข้างหน้าเป็นทางโค้งหักศอกที่ค่อนข้างมืดทำให้มองเห็นทางได้ลำบาก เมื่อรถมาถึงทางโค้ง มีรถคันหนึ่งสวนมาและสาดไฟสูงใส่ให้ทำคนขับไม่สามารถมองเห็นทางข้างหน้าได้ดี เมื่อคนเป็นพ่อเห็นเช่นนั้นจึงพยายามแตะเบรกเพื่อชะลอรถ แต่ว่าแตะเบรกไปเท่าไหร่รถก็ไม่มีท่าทีว่าจะชะลอลงเลย จึงเป็นเหตุผลให้เกิดอุบัติเหตุขึ้น รถที่ทั้งสามคนนั่งมาพุ่งชนเข้ากับรั่วกั้นข้างทางอย่างจัง ทำให้ทั้งพ่อและแม่ที่นั่งที่อยู่ด้านหน้าเกิดการปะทะอย่างรุนแรง เป็นเหตุให้ทั้งสองคนเสียชีวิตคาที่ ส่วนหนูน้อยที่นั่งอยู่เบาะหลังได้รับบาดเจ็บสาหัส

'คุณพ่อคุณแม่ครับ ฮึก ผะ ผมเจ็บจังเลย คุณพ่อคุณแม่ครับ ชะ ช่วยชายน์ด้วย ฮึก ผมเจ็บ' เด็กน้อยเรียกหาคนเป็นพ่อแม่ พลางร้องไห้สะอึกสะอื้น แล้วภาพตรงหน้าก็เลือนหายไป

"ฮึก คุณพ่อครับ คุณแม่ครับ ช่วยผมด้วย!!"

พรึ่บ!!!

"อา นี่เราฝันไปอีกแล้วหรอ ฝันนั่นช่างน่ากลัวจริงๆ"ผมที่ตกใจตื่นขึ้นมาพร้อมกับคราบน้ำตาที่ยังเปียกชื้นอยู่ ฝันประหลาดอีกแล้ว ทั้งที่ผมจำอะไรเกี่ยวกับตัวเองไม่ได้ แต่ทำไมยังฝันแบบนี้อยู่เรื่อย แต่ครั้งนี้มันน่ากลัวมากๆ ฝันนั่นเหมือนจริงเกินไปแล้ว

ผมขอสารภาพตรงนี้เลยว่าจำเรื่องของตัวเองในอดีตไม่ได้เลย จำไม่ได้แม้กระทั่งว่าตัวเองเป็นใคร และมาจากไหน ตอนที่ผมจำได้นั้นคือตอนที่ตัวเองตื่นขึ้นมาในห้องสีขาวห้องหนึ่ง ใช่แล้วครับ ห้องของโรงพยาบาล ผมจำไม่ได้เลยว่าทำไมถึงมาอยู่ที่นั่นได้ จำไม่ได้เลยว่าก่อนหน้านั้นเกิดอะไรขึ้น

หลังจากที่ผมอาการดีขึ้นก็มีคนที่อ้างตัวว่าเป็นญาติและรับผมไปดูแลพวกเขาเล่าว่ารถของผมเกิดอุบัติเหตุทำให้พ่อแม่เสียชีวิตในที่เกิดเหตุ และเมื่อผมบอกว่าอยากจะไปหาพ่อกับแม่นั้นพวกเขาได้แค่บอกว่าพ่อแม่ของผมท่านไปสบายแล้ว มีแค่รูปสองใบเท่านั้นที่พวกเขาเอาให้ผมดู ถึงผมจะจำเรื่องก่อนหน้านั้นไม่ได้ แต่อยู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย ผมร้องไห้อย่างบ้าคลั่งให้กับรูปสองใบที่ใส่กรอบสวยงามตรงหน้า รู้เพียงแค่ว่าตอนนี้ตัวผมมีความรู้สึกมากมายทะลักออกมาเพียงแค่ผมเห็นรูปนั่น

หมอบอกว่าผมได้รับการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรงทำให้ความทรงจำบางส่วนหายไป หมอบอกไม่ได้ว่าต้องใช้เวลานานเท่าไหร่กว่าความทรงจำของผมจะกลับคืนมา ตั้งแต่วันนั้นผมอยู่กับยายจันทร์ คนที่บอกว่าเขาเป็นญาติของผม ผมรักยายมาก ผมพยายามเป็นเด็กดีช่วยเหลือยายทุกอย่าง เพื่อที่ยายจะได้ไม่ต้องลำบากมาก ผมตั้งใจเรียน และจบออกมาหางานทำส่งเงินไปให้ยายที่อยู่เชียงใหม่ ทำให้ยายไม่ได้ลำบากเรื่องเงินทอง ตอนนี้ผมเปิดร้านกาแฟอยู่ที่กรุงเทพ นานๆครั้งผมจะกลับไปเยี่ยมยายจันทร์บ้าง ผมรักยายผมอยากให้ยายได้อยู่อย่างสบาย ผมจึงตั้งใจทำงานเพื่อหาเงินส่งให้ยาย

ผมลุกออกจากเตียง และตรงไปที่ห้องน้ำเพื่ออาบน้ำและแต่งตัว ผมเดินลงมาข้างล่างก็เห็นเฮียซันกับครีมเถียงอะไรกันหน้าดำค่ำเครียด

"ก็บอกว่าไม่ได้ไง รสชาติแบบนี้จะวางขายได้ยังไง"

"โอ๊ย เฮียจะขัดอะไรหนักหนาผมว่ารสชาติมันก็ไม่ได้แย่ป่ะ ทำไมจะขายไม่ได้" เถียงกันจนไม่เห็นใครเลย ให้ตายสิสองคนนี้ ผมยิ้มบางให้กับภาพตรงหน้าก่อนจะเดินเข้าไปหา

"พ่อลูกเถียงอะไรกันอยู่"

"ไม่ใช่สักหน่อย!! / ไม่ใช่สักหน่อย!!" พูดพร้อมกันอีก

"ฮ่าๆ ครับๆไม่ใช่ก็ไม่ใช่ แต่ว่าฟิลมันได้ไง แล้วนี่เถียงอะไรกัน"

"เมียจ๋า ก็ดูเฮียสิเขาไม่ยอมให้ผัวเอาขนมนี่มาวางขาย" เข้าโหมดมโนอีกแล้ว

"ก่อนอื่นขอทุบให้กะโหลกยุบก่อนดีมั้ย ยัดเยียดจังเลยนะตำแหน่งเมียเนี่ย"ผมทำท่ายกมือขึ้นจะฟาดไปยังหัวของครีม

"ก็มันยังใช้ไม่ได้จริงๆนี่ไม่เชื่อก็ชิมดูแล้วกัน"

"ไหนมาลองชิมหน่อยสิ"ผมหยิบขนมชิ้นหนึ่งเข้าปาก รสชาติมันก็ไม่ได้แย่แต่ก็ไม่ได้ถึงขั้นอร่อยเหาะ

"อื้อ ดี"

"ดีจริงๆเหรอพี่"

"ใช่ ดี...ดีกว่าไม้ดีดปากนิดหน่อย"

เพี๊ยะ!

"โอ๊ย ตีทำไมเนี่ย เจ็บนะเว้ย เดี๋ยวต่อยตาแตกเลยไอ้หมอนี่"

"ก็พี่ว่าขนมผมไม่อร่อย"

"ไม่อร่อยตรงไหนยังไม่ได้พูดสักคำ"

"ก็ตรงดีกว่าไม้ดีดปากนี่ไง งอนแล้ว -3-" ครีมทำหน้างอใส่ผม

"ฮ่าๆๆๆ เป็นยังไงเจ้าครีมบูด ฉันบอกแล้ว"

"เฮียไม่ต้องมาพูดเลย ถ้าตัวเองคิดว่าตัวเองทำอร่อยเลิศขนาดนั้น เฮียก็ไปลองทำมาสิ ทำขนมที่ผมทำนี่แหละแล้วมาวัดกันเลย"

"มาวัดกันทำไม จะมาไหว้พระอะไรกันตอนนี้"

"เฮีย!"

"ว่า"

"กวนตีน"

"เอ้าไอ้นี่ มาว่าผู้หลักผู้ใหญ่แบบนี้ได้ยังไง ไอ้ครีมบูด" ผมที่มองไปยังคนสองคนตรงหน้าที่กำลังทะเลาะกันอย่างเมามันก็ได้แต่ส่ายหน้าไปมา

"ก็เฮียเริ่มก่อน"

"พอแล้วทั้งสองคน เอาเป็นว่าเพื่อความสบายใจของทั้งสองฝ่าย เฮียไปทำขนมมาให้ชิมหน่อย"

"เฮ้อ ก็ได้ๆรอหน่อยแล้วกัน" เฮียซันพูดจบก็เดินเข้าไปในครัวเพื่อทำขนมทันที

"ครีมบูด เอ๊ย ครีมนายก็ไปเตรียมตัวเปิดร้านได้แล้ว"

"ครับๆ ไปแล้วๆ"

เฮียซันหายไปพักใหญ่ก็เดินออกมาพร้อมกับขนมในมือ กลิ่นมันหอมมาก แถมมันยังรู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก เหมือนเคยกินมาก่อน

"เอ้า เสร็จแล้ว ชิมได้"เฮียซันพูดพร้อมวางขนมลงบนโต๊ะ

"โหวเฮีย ผมไม่อยากจะเชื่อว่าคนแบบเฮียจะทำขนมเป็นกับเขาด้วย"ครีมที่เดินเข้ามาเห็นขนมก็รีบวิ่งมาอย่างรวดเร็ว

"อะไรเจ้าครีมบูด คิดว่าคนหล่อๆแบบฉันนี่ทำอะไรไม่เป็นหรือยังไง" เฮียซันเบะปากใส่ครีม

"เอาล่ะกรรมกร เอ๊ย กรรมการจะตัดสินแล้วก่อนอื่นขอลองชิมก่อน" ผมหยิบขนมขึ้นมาหนึ่งชิ้นแล้วกัดลงไปทันที

ผมชะงักเมื่อรู้สึกได้ว่ามันคือรสชาติที่คุ้นเคย หวานหอมนุ่มจนแทบจะละลายในปาก และทันทีที่ได้สัมผัสกับรสชาติของขนมชิ้นนี้ อยู่ๆน้ำตาของผมก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้

"อ๊ะ พี่ชายน์เป็นอะไรหรือเปล่าครับ ทำไมอยู่ๆถึงร้องไห้"ครีมที่เห็นผมน้ำตาไหลร้องด้วยความตกใจ ฮ่าๆตอนนี้ฮาไม่ออก ชีวิตมันดราม่าไปมั้ยครับ

"ชายน์..."

"ขนมอร่อยมากครับแล้วก็ขอโทษนะครับผมขอตัวก่อน"

ผมพูดจบแล้วก็ลุกขึ้นเดินไปที่สวนหลังบ้านทันที จริงๆก็ไม่อยากดราม่าเยอะหรอก แต่ว่าชีวิตคนเรามีสุขก็ต้องมีทุกข์ใช่มั้ยครับ แต่ว่าชีวิตผมมีช่วงเวลาที่มีความสุขน้อยไปหน่อยเนอะ อยากมีความสุขเยอะๆบ้างจัง

"เอ้า เอาน้ำมาให้ กับนี่ทิชชูเอาไว้ซับน้ำตา"

"ขอบคุณครับ เอ่อ เฮียผมมีเรื่องสงสัย"

"เว่ามาโลด"เหมือนจะเริ่มมาอีกแล้วมุขภาษาของมัน

"เราเคยเจอกันมาก่อนมั้ยครับ แล้วทำไมขนมนั่นที่เฮียทำมันทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองเคยทานมาก่อน เฮียเป็นใครกันแน่ครับ"ผมถามออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

"จะตอบข้อไหนก่อนดี อืม~ถ้าถามว่าเฮียเป็นใคร แน่ๆเลยที่เฮียตอบได้เลยคือ เฮียเป็นคนหล่อที่หล่อวัวตายควายล้ม..."

"เฮีย"

"...อุ่ย ไม่ขำเหรอ"เออสิ เอะอะตบมุข เอะอะตบมุข เดี๋ยวกูตบคว่ำ อุ่ยกลับมาๆกูกำลังอยู่ในโหมดดราม่า

"..."ผมไม่ตอบได้แต่นั่งมองหน้ามัน

"ชายน์...ตอนนี้เฮียยังบอกอะไรเรามากไม่ได้ ขอให้เฮียจัดการทุกอย่างก่อนแล้วเฮียจะพูดทุกเรื่องที่เราอยากรู้ เชื่อใจเฮียมั้ยชายน์"วันนี้มาแปลกนะไอ้เฮีย

"ผมไว้ใจเฮียได้ใช่มั้ย เฮียจะไม่หักหลังผมเหมือนพิมพ์ใช่มั้ยครับ"

"เฮียสัญญาว่าจะอยู่ข้างเราตลอดไป"

จุ๊บ!!

เฮียซันดึงผมเข้าไปหาก่อนจะจูบลงบนหน้าผากของผม และดึงตัวผมเข้าไปกอด ผมกอดตอบเฮียซันพลางก้มหน้าซุกกับอกแกร่งของเฮีย เฮียลูบหัวผมเพื่อปลอบประโลมอยู่อย่างนั้น เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ผมไม่รู้ แต่ตอนนี้ขออยู่แบบนี้ไปอีกสักหน่อยก็แล้วกัน

"ผมจะรอวันที่เฮียพร้อมจะบอกทุกอย่างกับผมนะครับ"

"รับทราบครับองค์หญิง"

เฮียซัน ถ้าไม่นับเรื่องชอบกวนตีนและเรื่องรสนิยมการแต่งตัวที่เกินใจจะอดทนเนี่ย คงติดสถานะผัวแห่งชาติเลยมั้ง เพราะเท่าที่ผมอยู่กับเฮียมา เฮียแม่งเป็นคนดีมากคนหนึ่งเลย ทำขนมได้ ดูแลเก่งบางครั้งก็รู้สึกว่ามันรู้สึกอบอุ่นเวลาที่ได้อยู่ใกล้ๆ แล้วอะไรอีกหลายๆอย่าง และผมก็อธิบายไม่ถูกเหมือนกันแต่ว่าผมรู้สึกได้ว่าเฮียซันเป็นคนอ่อนโยน

วันนี้เหมือนมีเรื่องให้ผลาญพลังงานแต่เช้าเลยนะครับ หลังจากที่นั่งซบอกของเฮียซันอยู่พักใหญ่ ผมก็ขอตัวขึ้นห้อง ส่วนเฮียไม่ได้พูดอะไร ได้แต่พยักหน้ารับเท่านั้น ขอพักเรื่องราวที่ผลาญพลังชีวิตสักพักแล้วกัน ผมเข้ามาในห้องแล้วตรงดิ่งไปที่เตียงใหญ่ทันที ล้มตัวลงนอนแล้วหลับตาปล่อยให้สมองได้หยุดคิดเรื่องต่างๆแล้วเข้าเฝ้าพระอินทร์ดีกว่า...

#Sun Part

กราบสวัสดีมิตรรักแควน ถุย เพลงแฟนทุกท่าน แฟนเพลงบ้าอะไรล่ะ ฮ่าๆ ก็ไม่อยากให้เครียดกันไง บาทสองบาทก็เล่นๆกันไปถือว่าช่วยกันนะ...ทำไมเสียวสันหลังวาบๆ เอาล่ะกลับมาเข้าเรื่องของเรากันดีกว่าเนอะ

ตอนนี้ผมยืนนิ่งอยู่หน้าห้องของไอ้แสบ คิดอยู่ว่าจะเข้าหรือไม่เข้าดี เอ๊ะหรือว่าจะเข้าไปลักหลับดี จะบ้าเหรอน้องมันเศร้าอยู่จะหื่นได้ยังไงกัน อย่ามายุยงกันนะเฟ้ยเดี๋ยวบ้าจี้ขึ้นมาจะทำยังไง ผมตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปลักหลับ บ้าไม่ใช่ จะเข้าไปดูว่าไอ้แสบเป็นยังไงบ้าง

ผมเดินเข้ามาภายในห้องนอนที่มืดสนิทเพราะปิดม่านเอาไว้ คนตัวเล็กนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงใหญ่ หางตายังหลงเหลือคราบน้ำตาเกาะอยู่ ผมยื่นมือไปเข็ดคราบน้ำตาให้คนหลับอย่างเบามือพลางไล้นิ้ววนอยู่ที่แก้มใส ผมนั่งจ้องมองคนหลับอยู่สักพักก่อนที่จะโน้มหน้าลงไปกดจูบที่ริมฝีปากบางอย่างแผ่วเบาเพราะกลัวคนหลับจะตื่น อยากจะบอก อยากจะเล่าทุกอย่างให้ฟัง อยากเห็นไอ้ตัวแสบยิ้ม ร่าเริงเหมือนเมื่อก่อนแต่ว่าตอนนี้ผมยังคงพูดอะไรออกมาไม่ได้ เพราะถ้าความลับหลุดออกมา คนที่จะตกเป็นเป้าหมายก็คือไอ้แสบที่ตอนนี้นอนหลับตาอยู่ตรงหน้าของผมคนนี้

"เฮียจะดูแลเราไปตลอดชีวิต...เฮียสัญญา"

#End Sun Part

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ ตอนนี้ฮาไม่ออก ฮ่าๆๆชีวิตคนเรามันก็ต้องมีขึ้นมีลงเนอะ ยังไงก็สู้กันต่อไปนะที่รัก คอมเมนท์ติชมให้กำลังใจกันได้นะคะ รักทุกคนเสมอะ

ตอน 6

สารบัญ