The Project secret ปฏิบัติการสร้างจารชน

ภาพที่เห็นตรงหน้าหลังจากที่เครื่องบินลดระดับลงมาทำให้มองเห็นทัศนียภาพด้านล่าง ตอนนี้เราบินอยู่เหนือทะเลซึ่งน่าจะอยู่ห่างจากแผ่นดินของญี่ปุ่นทางตะวันออกประมาณ 500-600 กิโลเมตร และสิ่งที่ผมได้เห็นก็คือเกาะขนาดใหญ่ที่ทั้งสวยงาม และไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามีเกาะแบบนี้อยู่ด้วยหรอ แต่ที่เด่นสะดุดตาก็คือบริเวณที่เหมือนกับเมือง ไม่สิเรียกว่ามหาวิทยาลัยไม่ก็พวกศูนย์วิจัยทำนองนั้น การออกแบบเหมือนผสมหลาย ๆ วัฒนธรรมทั้งตะวันตกและตะวันออก มีสนามกีฬาที่เห็นได้เด่นชัดอีกด้วย ทั้งรอบๆสถานที่นั้นยังมีบ้านและร้านค้าต่าง ๆ ด้วย ใหญ่พอๆกับจังหวัดนึงได้เลย

“ ที่นายเห็นอยู่คือสถานบันของเรา Secret ในนั้นไม่ได้เป็นเพียงแค่โรงเรียนเท่านั้นแต่ยังรวมไปถึงศูนย์วิจัยต่าง ๆ ที่เหล่า Agent ค่อยศึกษาและพัฒนาสิ่งต่าง ๆ ” จริง ๆ ด้วย ที่ที่เราคิดว่าเป็นศูนย์วิจัยนั่นคือโรงเรียนนี่เอง ให้ความรู้สึกว่าทางการดีแหะ ตอนแรกคิดว่าเหมือนสนามรบหรือไม่ก็ที่ฝึกของทหารมากกว่านี้สะอีก 

“ ทั้งเกาะถูกซื้อและปรับปรุงพัฒนาโดยสร้างเมืองทั้งเมืองขึ้นมา เพื่ออำนวยความสะดวกต่าง ๆ ให้กับคนที่อาศัยอยู่ที่นี่ ” เอ๊ะ ? ไหนบอกว่าสถานที่นี้เป็นความลับต่อคนทั่วไปไม่ใช่หรอ แล้วทำไมถึงบอกว่ามีคนอาศัยอยู่ด้วยล่ะ 

“ เอ่อคือ.. คนที่อาศัยอยู่ที่นี่เป็น Agent ทั้งหมดเลยหรอครับ ” ไม่รู้ว่าเป็นคำถามที่แปลกหรือเปล่าแต่เพราะอยากรู้ล่ะนะ 

“ แน่นอนว่าไม่ ที่ทั้งคนธรรมดา หรือไม่ก็นักท่องเที่ยว อย่างที่บอกแม้โรงเรียน Secret จะเป็นความลับแต่ก็ไม่ได้ปกปิดสถานที่ขนาดนั้น ในสายตาของคนภายนอกเราคือโรงเรียนบนเกาะแห่งหนึ่งซึ่งมีแต่ลูกคนรวยเท่านั้นถึงจะมาเรียนได้ และการเปิดให้มีนักท่องเที่ยวเข้ามาจะทำให้เกาะเรามีรายได้ ซึ่งทางเกาะจะบริหารงบประมาณเองทั้งหมดโดยไม่หักภาษีจากประเทศอีกด้วยน่ะ ” 

อย่างนี้เองเหรอ สรุปก็คือหลักสูตรที่มีไว้สอน Agent นั้นเป็นความลับแต่ภายนอกก็เป็นโรงเรียนธรรมดาของพวกคนรวยเองสินะ สนทนาได้สักพักเครื่องก็ลงจอดที่สนามบินที่อยู่ฝั่งทางทิศใต้ของเกาะ หลังจากเครื่องจอดสนิทแล้วคุณผู้นำทางสาวสวยก็เดินลงจากเครื่องทันที ผมก็รีบเดินตามไปไม่ขาดสาย 

“ ฉันจะพานายไปรายงานตัวกับ ผอ. นะ ส่วนเรื่องที่พักหรือรายละเอียดต่าง ๆ ค่อยว่ากันหลังจากนี้ ” เมื่อพูดเสร็จผมก็หอบกระเป๋าสัมภาระเดินทางเธอไป 

ในระหว่างที่เดินไปก็แหงนหน้ามองรอบข้าง เป็นสถานที่ที่สวยชะมัด ตึกก็สูง ต้นไม้เยอะ อากาศก็ดี ดูเป็นเมืองสำหรับคนแก่ที่มาหาที่พักผ่อนหลังเกษียณมากกว่านะเนี่ย ผมที่เดินตามเธอไปเรื่อยก็เข้าไปในตึกที่สูงที่สุดโดยมีอาคารรูปครึ่งวงกลมอยู่ด้านข้าง หลังจากเข้าไปในลิฟต์ผมเห็นเธอกดชั้น 28 ที่คิดว่าน่าจะเป็นชั้นสูงสุดของตึกนี้เนื่องจากมันมีหมายเลขสุดแค่นี้ 

หลังจากลิฟต์มาถึงชั้นที่ 28 ประตูลิฟต์เปิดออกตรงหน้าเห็นประตู 2 บานที่เป็นไม้ให้อารมณ์เหมือนห้องครูใหญ่ตามโรงเรียนจริงๆ 

“ คาโมเมะค่ะ ขออนุญาตค่ะ ” หลังจากที่เธอพูดขึ้นก็เปิดประตูเข้าไป เป็นห้องกว้างขนาดใหญ่ที่มีโต๊ะทำงานอยู่ตรงด้านในสุดของห้องและชั้นหนังสือเรียงซ้ายขวาอย่างเป็นระเบียบ เป็นห้องที่หน้าต่างถูกปิดด้วยม่านสีเทาอ่อน และมีโต๊ะรับแขกอยู่ทางด้านซ้ายของประตู 

แต่สิ่งที่สะดุดใจผมที่สุดคือสิ่งที่เธอพูดออกมาคำแรก ‘คาโมเมะ’ งั้นเหรอชื่อ .. ไม่สิน่าจะเป็น Code name ของเธอสินะ แปลว่า นกนางนวลงั้นเหรอ ดูสง่างามสมกับรูปร่างของเธอดี

“ อ่า ขอบใจที่นำทางให้เขานะ ” คุณคาเรียที่เจอกันตอนแรกนั่นเอง ยังดูดีไม่เปลี่ยน 

“ ค่ะ ” เธอตอบด้วยหน้านิ่ง ๆ นิ่งเกินไปแล้ว 

“ โทษทีนะ คุณคาโมเมะ แต่อาจจะมีเรื่องให้ช่วยเพิ่มอีกหน่อยตอนที่พาเด็กคนนี้ไปห้องพักของเขาน่ะ ” เอ๋ เดี๋ยวนะคุณคาโมเมะจะพาผมไปที่ห้องพักงั้นเหรอ จะว่าไปผมก็ยังไม่รู้เลยด้วยว่าตัวเองจะพักที่ไหนน่ะนะ 

“ ทราบแล้วค่ะ ” เรียบนิ่งเหมือนเดิมเลยแหะ 

“ เอาล่ะ มิดไนท์ ยินดีต้อนรับสู่ Secret นะ ที่จริงแล้วเธอเข้ามาหลังที่จากเปิดภาคเรียนไปแล้ว 1 อาทิตย์แต่ก็ไม่ต้องห่วงพึ่งจะเริ่มเรียนกันไปไม่เท่าไหร่หรอก คงตามคนอื่นทันไม่อยาก คาโมเมะคงบอกคร่าวๆแล้วใช่ไหม ปีแรกจะเรียนพื้นฐานของจะแยกสาขาในตอนปี 2 น่ะ ” 

“ ครับ ฟังมาคร่าว ๆ แล้วครับ ” 

“ ส่วนเครื่องแบบและอุปกรณ์ที่จำเป็นจะอยู่ที่ห้องพักของเธอแล้ว และนี่คือบัตร Agent ของเธอ ” คุณคาเรียยื่นบัตรที่ให้อารมณ์เหมือนบัตรประชาชนแต่เป็นสีน้ำเงิน มีรูปของผม และ Code name บอก ไม่มีชื่อ ก็สมแล้วล่ะที่เป็นจารชน และมี Ranking บอก แต่เหมือนของผมจะยังไม่มีแหะ 

“ ตอนนี้ Rank ของเธอยังไม่มีหรอกนะ Agent ที่พึ่งเข้ามาทุกคนยังไม่มีกันทั้งนั้นแหละ การจัด Ranking จะมีในอีก 3 เดือนข้างหน้าเพราะงั้นก็พยายามเข้าล่ะ ” เป็นงั้นเองสินะ ก็พอจะเข้าใจภาพรวมแล้ว

“ ส่วนบัตร Agent จะใช้ตอนอยู่ในโรงเรียนเท่านั้น เมื่อออกไปข้างนอกโรงเรียนห้ามแสดงบัตรนี้ให้ใครเห็นเด็ดขาด ไม่งั้นจะเท่ากับนายเปิดเผย Secret เข้าใจนะ ”

“ ค..ครับ ” สรุปก็คือบัตรนี่เหมือนบัตรประชาชนสำหรับจารชนสินะ ถ้าหากคนภายนอกรู้สถานบันก็จะโดนไปด้วย 

“ เอ่อ..แล้วก็ที่นี่จะให้ Agent อยู่กันในหอพักซึ่งจะแยกชายหญิงกันนะ แน่นอนว่าห้องหนึ่งจะมีสองคนเพราะงั้นเธอจะต้องอยู่กับเพื่อนที่เป็นรูมเมทไม่มีปัญหาใช่ไหม ” 

“ ครับ คิดว่างั้น ” รูทเมทหรอ ก็ไม่มีปัญหาหรอกนะ ถึงเราจะเพื่อนน้อยแต่ก็ไม่ใช่ประเภทเข้ากับคนอื่นไม่ได้ 

“ วันนี้เป็นวันอาทิตย์ เพราะงั้นพรุ่งนี้จะเป็นวันแรกของการเรียนของนาย ยังไงก็ปรับตัวให้ได้เร็วๆไว้ละ ” คุณคาเรียพูดในขณะที่ก้มดูเอกสารที่กองบนโต๊ะ 

“ เอาล่ะ มีอะไรจะถามหรือเปล่า ไม่งั้นจะให้คุณคาโมเมะนำทางไปที่หอของนายแล้วนะ ” 

“ คิดว่าตอนนี้ยังไม่มีครับ ” ตอนนี้ยังคิดไม่ออกแหะ แต่คิดว่าในอนาคตน่าจะมีแน่ๆ 

“ ตอนนี้เหรอ เอาเถอะ ถ้ามีอะไรจะถามก็ถามเพื่อนในห้องหรือรูมเมทเอาแล้วกันนะ ” 

“ ไปได้แล้วล่ะ ” คุณคาเรียพูดแล้วมองไปที่คุณคาโมเมะ คุณคาโมเมะตอบรับด้วยการพยักหน้าแล้วเดินนำออกจากห้องไป 

“ ขอบคุณมากนะครับ ” ผมก้มหัวแล้วเดินตามคุณคาโมเมะไปในทันที 

“ อืม โชคดี ” หลังบอกลาคุณคาเรียผมก็เดินไปที่หอพักโดยมีคุณคาโมเมะเดินนำทาง