ศิลานักปราชญ์กับเด็กต้องคำสาป

ณ เมืองหลวงเเห่งหนึ่ง

วัน ศุกร์ 1 สิงหาคม ปี xn212ฟ้

ท้องฟ้าที่มืดครึ้มทำให้ไม่กี่นาทีต่อมาฝนก็เริ่มปรอยลงมาอย่างรวดเร็วผู้คนที่กำลังอยู่ข้างนอกอาคารต่างพากันหาที่หลบฝนกันอย่างชุลมุน

เเต่ไม่ใช่กับชายหนุ่มสวมเเว่นกันเเดดสีดำรูปร่างของมันดูเเล้วเท่บาดใจไม่ใช่เเค่เเว่นเเต่การเเต่งตัวของเขาก็เท่ไม่เเพ้เเว่นของเขา

เขาใส่เสื้อสูทสีดำกับกางเกงขายาวสีดำ เขาสูงราว1.8 เมตร ดูเเล้วเสื้อผ้าของเขาน่าจะรัดรูปเเน่น เพียงเเค่มองก็รู้ว่าเขาน่าจะเป็นนักกล้ามหรือไม่ก็เจ้าตัวคงทำอะไรเกี่ยวกับกีฬาเป็นเเน่

เขาย่ำเท้าตามทางฟุตบาทด้วยท่าทีที่ไม่รีบร้อนต่างจากผู้คนที่วิ่งสวนกับเขาเพื่อหาที่หลบฝน

เขาดูเป็นคนที่ไม่สนใจสิ่งรอบข้างอะไรเลยไม่สนว่าใครจะทำอะไร มีใครจะวิ่งชนเขาจนอีกฝ่ายที่วิ่งชนล่มเขาก็ไม่สน

เขาเพียงเดินไปข้างหน้าอย่างเงียบๆ

จากฝนที่ปรอยลงมาในตอนเเรกตอนนี่กลับกลายเป็นพายุฝน เเต่ชายหนุ่มที่เดินย่ำเท้าอยู่บนทางฟุตบาทเขาก็ยังไม่หยุดเดินเขาเดินมาเเบบนี้ยี่สิบนาทีเห็นจะได้จนในที่สุดเขาก็หยุดตรง บาร์เล็กๆเเห่งหนึ่งที่เป็นอาคารสองชั้นสีขาวข้างนอกดูธรรมดาเเบบสุดๆ

กริ๊ง~กริ๊ง

เสียงกระดิ่งที่ติดไว้เหนือประตูส่งเสียงของมันบ่งบอกว่ามีคนเข้ามาในร้าน

ข้างในบาร์ดูต่างจากข้างนอกอย่างลิบลับ

ข้างในตกเเต่งเป็นบาร์ไตล์ยุโรปที่ไฟสีส้มสลัวทั่วห้องดูเเล้วสวยงามเกินคำบรรยาย

"เชิญครับคุณลูกค้า"บาเทนเดอร์ผมขาวใส่เเว่น ร่างกายผอมบาง กำลังใช่ผ้าสีขาวเช็ดเเก้วด้วยรอยยิ้มกล่าวทักทายลูกค้าที่กำลังเดินเข้ามานั้งยังที่เก้าอี้หน้าเคาน์เตอร์

ในสายตาของเทนเดอร์เขาเห็นชายที่เปียกฝนเป็นลูกค้าประจำที่ชอบมาที่ร้านเดือนละครั้งเขาเป็นคนเงียบๆที่ดูหน้ากลัว

บาร์เล็กๆนี้มีโต๊ะเคาเตอร์ให้บริการลูกค้าเเล้วก็เก้าอี้ประมาณ 3 ตัว ที่พร้อมให้บริการ

ชายหนุ่มที่เปือกฝนเขาเดินไปเลือกนั้งเก้าอี้ตัวที่สามเขาทอดเสื้อสีดำด้านนอกของออกเเล้วค่อยๆพับอย่างดีเเล้ววางไว้บนโต๊ะเคาเตอร์ทางขวามือ

เผยให้เห็นเสื้อเชิ้ตสีขาวที่เปือกอยู่ด้านในทำให้เห็นกล้ามเนื้อที่เเนบกับเสื้อที่เปียกฝน เเต่เขายังมีสายรัดสีดำอยู่ตรงหน้าท้องอยู่มีปืนพกสีดำหนึ่งกระบอกเเนบอยู่ เขาดึงมันออกมาวางทับเสื้อนอกไว้ เเต่เขาก็ไม่ลืมที่จะถอดเเว่นกันเเดดเผยให้เห็นดวงตาสีน้ำตาลเข้ม

"นี่ผ้าเช็ดตัวครับ คุณลูกค้า" บาเทนเดอร์ก้มหยิบผ้าสีขาวที่ปักรูปนักพิราบสีขาวอยู่ใต้โต๊ะเคาเตอร์ ให้กับลูกค้าที่กำลังมองมายังเขาด้วยสายตาที่ว่างเปล่าเเละไร้จิตวิญญาณ

ชายที่เปียกฝนเริ่มใช่ผ้าเช็ดผมสีดำของเขาอย่างช้าๆ เเล้วเขาก็คลุมไว้ที่ศีรษะเขา

"มาสเตอร์ ผมขอ เดอะดาลร์ ซิดส์ตี้ทู"เสียงทุ่มต่ำของชายที่เปียกฝนนั้นราวกับเขาราวกำลังโศกเศร้า

(เดอะดาลร์ซิดส์ตี้ทู เป็นวิสกี้อายุ 62 ปีที่ถูกบ่มเป็นเวลานาน ปีหนึ่งจะถูกนำมาวางขายเเค่ 12 ขวดเท่านั้น)

"ได้สิครับคุณลูกค้า" บาเทนเดอร์หันหลังไปหยิบขวดวิสกี้ชั้นดีที่ถูกวางไว้บนชั้นวางที่มีเหล้าเเละวิสกี้ชั้นเลิศอยู่เรียงราย

บาเทนเดอร์วางเเก้วช็อตไว้ข้างหน้าชายที่เปียกฝนเเล้วค่อยๆริ่นเหล้าอย่างช้าๆ

"เชิญดื่มครับ คุณลูกค้า" บาร์เทนเดอร์ เชิญให้ชายหนุ่มที่เปียกฝนนั้นดื่มวิสกี้ชั้นดี

เขาไม่รอช้าเขาหยิบมาแล้วดื่มครั้งเดียวจนหมด

ร่างกายของเขาก่อนหน้านี้มันเย็นราวกับอยู่ในทุ่งน้ำแข็งแต่พอได้ดื่มวิสกี้ชั้นดีเข้าไปตอนนี้ร่างกายเขากลับรู้สึกอุ่นขึ้นอีกครั้ง

"ขอบคุณครับมาสเตอร์"

บาร์เทนเดอร์และชายที่เปียกฝนจ้องหน้ากันอยู่สักพักแล้วบาร์เทนเดอร์ก็ทักขึ้น

"เเล้วมาทำไรกันละ เอส ไหนว่าส่วนกลางส่งนายไปทำภารกิจสังหารนักเล่นแร่แปรธาตุที่หันหลังให้กับพระเจ้า" บาร์เทนเดอร์พูดชื่อของชายที่เปียกฝน เขาชื่อว่า เอส

"ไปมาเเล้ว ที่นั้นว่างเปล่า ไม่มีอะไรเลยราวกับผม" เขากล่าวด้วยน้ำเสียงที่ดูผิดหวังเป็นอย่างมาก

บาร์เทนเดอร์เอามือจับคางแล้วลูบ ดูเหมือนเขาจะคิดอะไรออก

เขาเดินไปหยิบปากกากับกระดาษเเผ่นเล็กแล้วเขียนอะไรสักอย่างลงในกระดาษแล้ววางไว้บนโต๊ะเคาเตอร์ให้กับ เอส

"ไปตามที่อยู่นี้สิ พระเจ้าอาจจะอยู่ที่นั่นก็ได้นะ"บาร์เทนเดอร์พูดด้วยเสียงที่จริงจัง

เอส ดูกระดาษใบนั้นเขาก็ดึงผ้าสีขาวที่คลุมหัวเขาออกเเล้วหยิบกระดาษขึ้นมาอ่าน

"นั้นสินะถ้าไปที่นั้นอาจจะเจออะไรก็ได้"

                      จบ