NEW LOVE แค่เพื่อนไม่พอ

                 บรรยากาศยามเช้าภายในห้องเลคเชอร์เต็มไปด้วยเสียงพูดคุย ฉันต้องใช้สายตากวาดไปรอบห้องสักพักถึงได้เห็นว่าเพื่อนของฉันนั่งอยู่ตรงนั้น

          “อ้าว น้ำขิง ทางนี้ ๆ ”

          ยัยชลหันมาสบตากับฉันพอดี พร้อมโบกไม้โบกมือให้ด้วย

          “อาจารย์ยังไม่มาหรอ”

          ฉันเข้าไปนั่งข้างชล และสังเกตว่าแถวข้างหน้ามีเพื่อนของ ‘เขา’ นั่งอยู่

          “ยังเลยครับน้ำขิง” กลับเป็นเป้ที่ตอบแทน “วันหยุดไปไหนมาเนี่ย ไม่เห็นมาฉลองสอบเสร็จด้วยกัน”

          “อ่า พอดีอยากนอนเลยขอบายไปน่ะ”

          คิดดูสอบเสร็จวันศุกร์ ได้หยุดพักสองวัน วันนี้ต้องมาเรียนบล็อก*ใหม่ การเรียนคณะแพทย์ปีสองมันโคตรจะสะบักสะบอม

          การเรียนที่นี่ค่อนข้างจะแตกต่างกับคณะอื่นๆ โดยเฉพาะปีสอง ซึ่งจะเรียนทีละบล็อก บล็อกละประมาณเดือนนึง แล้วก็สอบเลย อย่างที่ผ่านมาก็เพิ่งสอบอิมมูน**ไป

          “ถ้ารู้ว่าเขาไปด้วย น้ำขิงไม่มีทางพลาดหรอก”

          ชลหันไปพูดกับเป้และรถถัง

          “เขานี่ใคร? ไอ่ต้า?”

          รถถังที่นั่งเล่นเกมจู่ๆ ก็เปรยขึ้นมา

          “ขอให้แพ้ไปเลย แซวเก่งดีนัก”

          ฉันหันมองชลอย่างคาดโทษ แต่เธอกลับกลั้นขำ เห้อมีความลับอย่าบอกชลเด็ดขาด ชลรู้โลกรู้

          ฉันกับชลรู้จักกันมาตั้งแต่ตอนเข้ามหาวิทยาลัยใหม่ๆ นั่งแถวรับน้องข้างกัน รวมถึงลงทะเบียนเรียนวิชาตัวเลือกต่างคณะตัวเดียวกัน เลยรู้จักจนกลายเป็นเพื่อนสนิทโดยปริยาย

          “นั่นไง” เป้เอ่ยขึ้น พร้อมพยักหน้ามาทางข้างหลังฉัน “พูดถึงก็มาพอดี ตายยากจัด”

          ฉันนั่งนิ่ง ไม่กล้าหันไปมองเขา จนกระทั่งเขาเดินมานั่งข้างหน้าฉันพอดิบพอดี

          “ไงต้า หวัดดี” ชลทักทาย

          ต้าเพียงแค่พยักหน้ารับ ก่อนจะนั่งลงและวางกาแฟยี่ห้อดังในมือไว้บนโต๊ะ

          “มึงโด๊ปแต่เช้าเลยนะ เมื่อคืนไหนว่านอนตั้งแต่หัวค่ำ” เป้เอ่ยขึ้น “หรือว่า มึงยัง…”

          “เรียนเถอะ ‘จารย์มาแล้ว” ก่อนที่เป้จะทันได้พูดจบประโยค จู่ๆ ต้ากลับตัดบทซะงั้น

          ฉันที่กำลังนั่งเงี่ยหูฟังบทสนทนาของพวกเขาก็สงสัย ท่าทางเหมือนไม่อยากพูดถึงของต้านั้น หมายถึงเรื่องอะไรกันนะ…

          ผู้ชายคนนี้ บางครั้งฉันก็ไม่ค่อยใจเขาหรอก บางครั้งก็ดูเข้าถึงยาก แต่บางครั้งก็ใจดีจนเหลือเชื่อ นี่ขนาดว่าเป็นเพื่อนกันในกลุ่มมาตั้งนาน ฉันแทบไม่สนิทกับ ‘ต้า’ เลยล่ะมั้ง

          หรือเป็นเพราะ…ฉันชอบเขา เลยไม่กล้าเข้าหาก็ไม่รู้

          ทุกอย่างมันเริ่มตั้งแต่วันนั้นสินะ ฉันนึกถึงพลางลอบยิ้มและมองไปยังแผ่นหลังของคนข้างหน้า ผู้ชายคนนี้ โคตรสเปคฉันเลย

          “ยิ้มไรของแกอะไอ้ขิง” ชลชะโงกหน้ามองฉัน แถมยังเอามือมาแตะที่หน้าผาก “ไม่สบายป่าววะ”

          “ไม่นี่ ฉันดูไม่โอเคงั้นหรอ”

          “เห็นนั่งเหม่อ นึกว่าคิดถึงใคร” พูดพลางใช้สายตามองไปทาง ‘ใคร’ ที่ชลหมายถึง

          “เดี๋ยวเถอะชล!” ฉันทำท่าแยกเขี้ยวใส่ รู้ทั้งรู้แต่ก็ยังเลือกที่จะแซว ฝากเอาไว้ก่อนนะ

          หลายชั่วโมงผ่านไป อาจารย์สั่งเลิกคลาส นักศึกษาบางส่วนเริ่มทยอยเก็บของ ฉันหันไปหาชลทันที

          “เราจะไปกินข้าวก่อน หรือขนของก่อนดีอะ แกว่าไงชล” เนื่องจากวันนี้ฉันต้องย้ายที่อยู่ไปคอนโดใหม่ ด้วยความที่ไม่มีรถยนต์ จึงขอให้ชลช่วยขนของออกจากหอพักในมหาวิทยาลัย

          “ขนของก่อนก็ได้นะ แกเก็บของหมดแล้วนี่ อีกอย่างฉันยังไม่ค่อยหิวด้วย”

          “โอเค งั้น” ฉันลากสายตาไปมองเป้ และเอื้อมมือไปสะกิดจนเป้ หันมา “นี่ ผู้ชายถึกทึนและบึกบึนอย่างพวกนายสนใจไปช่วยสาวน้อยผู้แสนบอบบางอย่างฉันกับยัยชลขนของมั้ย”

          “มีเบียร์เลี้ยงไปหมดแหละครับ สุดสวย” เป้ตอบกลับมา

          “ตลอด” ฉันส่ายหน้า “ตกลง”

          “อะไรเบียร์ๆ นะ ไปด้วยสิ” รถถังยิ้มและรีบตอบกลับมา “ว่าแต่เธอย้ายไปอยู่ที่ไหนหรอน้ำขิง”

          “คอนโด C หลังมอเราอ่ะ แกรู้จักรึเปล่า” ชลเอ่ย

          “คุ้นอยู่นะ ชื่อเหมือนคอนโดเดียวกับไอ่ต้าเลย ใช่มั้ยวะครับต้า”

          ตาฉันเบิกขึ้นเล็กน้อย ตกใจกับข้อมูลที่ได้รับ พร้อมภาวนาในใจว่าขอให้รถถังจำผิด คงไม่ใช่ที่เดียวกันหรอก                       

          ทว่า

          “อ่า ที่เดียวกัน” ต้าพูดขึ้นมา หางตาฉันแอบเห็นด้วยนะว่าเขากำลังมองมาที่ฉันด้วย

          ฉันมองตาเขากลับ “บังเอิญจังเลยเนอะ”

          ให้ตายเถอะน้ำขิง แอบชอบเขามาตั้งนาน ทำไมฉันเพิ่งมารู้ว่าเขาอยู่ที่นี่นะ ไม่งั้นฉันไม่กล้าย้ายมาหรอก

*บล็อก คือ ระบบการเรียนของนักศึกษาแพทย์ชั้นพรีคลินิก

**อิมมูน ในเรื่องนี้ย่อมาจากวิชา Human Immune System (ระบบภูมิคุ้มกันในมนุษย์) ซึ่งนักศึกษามักเรียกติดปากว่าอิมมูนนั่นเอง