บ่วงบทกวี

บ่วงบทกวี

_____

" สิ้นบทร้อยกรองของกวีผู้มีรัก

เคยสลักวรรคทองทำนองฝัน

จำลาโลกโศกเศร้าใต้เงาจันทร์

ต้องโทษทัณฑ์น่ารันทดให้จดจำ "

_____

เสียงฟ้าร้องดังสนั่นราวกับห้วงผืนฟ้าจะถล่ม

ทันใดเสียงฝนเทกระหน่ำก็ตามลงมา

พากลบเสียงงานเลี้ยงจนหมดสิ้น

    โสตประสาทหูได้ยินเพียงเสียงน้ำกระทบกับหลังคา บ้านเรือนไทยยกพื้นสูง ในห้องทำงานชั้นบนของศิลปินแห่งชาติสาขาวรรณศิลป์คนใหม่ ปรากฎร่างนักศึกษา สาขาวิชาภาษาไทย ชั้นปี2 กำลังตกอยู่ในห้วงภวังค์ของบทกวีที่เขาเปิดอ่านจาก สมุดข่อยโบราณ สลักชื่อผู้เขียน นามว่า

" หลวงสุนทรวิสาร

พุทธศักราช ๒๓๖๐ "

       ดวงตาคมคายที่เคยสดใส หม่นหมองลงไปทันใดนั้น ความร้อนผ่าวบังเกิดขึ้นในดวงตา น้ำตาเอ่อคลอพลางขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ หัวใจเต้นแรงระทึกหนักขึ้น 

 บทกวีนั้น . . .

ช่างเหมือนกับเสียงที่เขาแว่วหูมาตลอด 20 ปี

ราว กับ เป็น บท กวี เดียว กัน

    ยามใดที่เขาเหม่อลอย ไร้ซึ่งสติสัมปชัญญะ เสียงขับกล่อมบทกวีเหล่านี้ก็ดังขึ้นในโสตประสาทของเขา มาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลเอ่อ และไม่เคยจะควบคุมมันได้เสียที

"กานต์กวี" สมุดข่อยโบราณเล่มนี้ถูกสลักปักชื่อที่หน้าปกไว้ว่า "กานต์กวี"และมันก็คือชื่อของเขา ชื่อของชายหนุ่มที่กำลังหลงอยู่ในห้วงภวังค์ของบทกวีเล่มนี้. . .

"กานต์กวี โชตินวจินดา"

   ลมหายใจค่อยๆ ถี่หอบขึ้นราวกับกำลังจะขาดอากาศหายใจ ออกซิเจนในห้วงปอดค่อยๆ ลดน้อยลงไปชั่วขณะ 

   สายตาเริ่มพร่ามัวมองอะไรไม่เห็นชัด ไม่รู้ว่าเป็นเพราะหยดน้ำตาที่ปกคลุมไว้ หรือเพราะอาการหน้ามืดคล้ายจะหมดสติกันแน่

   สิ่งของรอบกายกำลังลอยหมุนเคว้งคว้าง ร่างกายเหมือนลอยอยู่ในอากาศโดยไร้ซึ่งแรงโน้มถ่วงของโลก ก่อนม่านดวงตาค่อยๆ ปิดลงช้าๆ ลมหายใจค่อยๆแผ่วเบา ลงเรื่อยๆ ราวกับกำลังจมดิ่งลงไปใต้ผืนน้ำเสียอย่างนั้น

  ทันใด ภาพภวังค์ก็ปรากฎ ร่างชายหนุ่ม 2 คน กำลังจมดิ่งลงสู่ผืนน้ำที่เชี่ยวกราก ไม่แสดงอาการตะเกียกตะกายใดๆ ราวกับทั้งสองได้หมดลมหายใจและตายจากกันไปเสียแล้ว . . . 

   ภาพทุกอย่างค่อยๆคลาย กลายเป็นสีดำสนิท ทุกโสตประสาทหยุดทำงาน

 เขา ผู้ไม่รับรู้สิ่งใดบนโลกนี้อีกแล้ว . . .

" กานต์กวี มีมนต์ บันดลให้

ชี้ชะตา พากลับไป ดั่งใจฝัน

กลับไปแก้ แด่อดีต ที่ผูกพัน

อีกฝั่งนั้น อธิษฐาน นับวันรอ "

___________