เพียงว่ารัก

                                   บทนำ
                               เพียงว่ารัก

              "ไม่นะ พ่อจ้าแม่จ้า ม่ายยย" ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาในตอนเช้า  ฉันฝันร้ายอีกแล้ว อุบัติเหตุครั้งนั้นตามหลอกหลอนชีวิตฉันเสมอมา เป็นเหตุการณ์รถบรรทุกตัดหน้ารถครอบครัวฉัน ทำให้รถพลิกคว่ำจนทำให้พ่อกับแม่ฉันเสียชีวิต ซื่งตอนนั้นฉันพึ่ง 8 ขวบเอง ฉันรอดมาได้ เพราะครอบครัววิวัฒนาการซึ่งเป็นผู้มีพระคุณของฉัน

           เขาพาฉันไปส่งโรงพยาบาล ที่แรกฉันก็เกือบจะไม่รอด ครอบครัววิวัฒนาการช่วยเหลือทุกอย่างด้านการเงิน พวกเขาคิดว่า เป็นเพราะสวรรค์ทำให้ฉันรอด และท่านรับเลี้ยงฉัน เพราะฉันไม่เหลือใครแล้ว ไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน ท่านให้เรียกท่านว่าพ่อกับแม่ แต่ฉันไม่กล้าเรียกหรอก ฉันเรียกแต่คุณท่าน ท่านให้ที่อยู่ ที่กิน ให้ที่เรียนหนังสือดีๆ ฉันก็ไม่รู้ว่าจะตอบแทนบุญคุณท่านหมดไหม พูดมาซะยาว ฉันขอแนะนำตัวก่อน

           ฉันมีชื่อว่า เพียงรัก รัตนกุล อายุ 18 ปี เรียนที่โรงเรียนดังแห่งหนึ่ง ส่วนผู้มีพระคุณของฉัน ท่านชื่อคุณสินี วิวัฒนาการ และคุณ สมพงษ์ วิวัฒนาการ

            ท่านมีลูกชายหนึ่งคนชื่อ นพนัย วิวัฒนาการ อายุ 18 ปี คุณท่านชอบเรียกว่าเขา นพ ไม่ก็ "เจ้าเด็กน้อย" ตอนเจอเขาครั้งแรก ที่เข้าไปในบ้าน เขาไม่พูดกับฉันเลย เขาเหมือนเด็กที่ไม่ชอบยุ่งกับใครมีครั้งนึงฉันชวนเขาเล่นตุ๊กตา

           "นพๆ เล่นตุ๊กตากับเราหน่อยสิ " เขากลับตวาดใส่ฉัน และผลักฉันล้มลง แล้วเขาก็เดินหนีไป

           " เธออย่ามายุ่งกับฉัน มันน่ารำคาญ " หลังจากเกิดเหตุการณ์นั้น ฉันก็ไม่กล้าพูด ไม่กล้าเข้าใกล้เขาถ้าไม่จำเป็น ฉันควรกลับสู่ปัจจุบันสักที จะสายแล้วของการเปิดเรียนวันแรก

           ก๊อกๆๆ " เพียง หนูตื่นหรือยัง วันนี้เปิดเรียนวันเเรกนะ" คนที่มาเคาะประตูก็คือพี่แจ๋ว แม่บ้านที่นี้คนที่คอยดูแลฉัน สอนงานบ้านฉัน และทุกๆสิ่งอย่าง

           " เพียงตื่นแล้วค่ะ พี่แจ๋ว"

            " รีบอาบน้ำ แต่งตัวแล้วมาทานข้าวนะ "

            " ค่ะพี่แจ๋ว " หลังจากพี่แจ๋วไป ฉันก็อาบน้ำ แต่งตัวและไปกินข้าว เตรียมพร้อมไปโรงเรียน

             "เพียง วันนี้คุณท่านบอกว่าให้ไปขึ้นรถกับคุณนพ ที่หน้าบ้านนะ ลุงวิชัยแกคงกำลังเตรียมรถอยู่ " ท่านก็เป็นแบบนี้เสมอ ไม่ชอบให้ฉันไปโรงเรียนเอง เป็นห่วงความปลอดภัยของฉัน แต่จะให้ขึ้นรถไปกับคุณนพ ทุกวัน ฉันคงหายใจไม่ออกพอดี เขาก็ไม่ชอบหน้าฉันซะด้วยสิ ชอบหน้านิ่งตลอดเวลา และเเกล้งฉัน แต่ฉันก็ไม่เคยฟ้องคุณท่านหรอก กลัวท่านไม่สบายใจ

                "ได้ค่ะพี่แจ๋ว คุณนพคงจะอึดอัดนะคะที่มีหนูไปด้วย"

                " ไม่หรอก ถึงคุณนพ เขาจะหน้านิ่งๆไม่ค่อยยิ้ม แต่พี่ว่า เขาจิตใจดีนะ เราก็คิดมากไปได้ "

                " ดีกับทุกคนยกเว้นเพียง " ไม่รู้ทำไม ถึงไม่ชอบอะไรฉันนักหนานะ ชาติที่แล้วเป็นเจ้ากรรมนายเวรฉันหรือไง โอ๊ะ!! จะสายแล้วไม่รู้คุณนพมาหรือยัง

                " หนูไปก่อนนะคะ"

                 " จ้า " หนูเพียงนะหนูเพียงไม่รู้อะไรเลย เจ้าเด็กน้อย

         โอ๊ยยยย ฉันมาสายจริงๆด้วย เขารอฉันนานไหมนะ คงจะหน้านิ่ง หน้าเหวี่ยงเหมือนเคย คนเอาแต่ใจ

              " ขอโทษที่ทำให้รอค่ะคุณนพ ลุงวิชัย " เขาก็หันหน้านิ่งๆมองมาที่ฉัน แค่หน้านิ่งก็กลัวแล้ว แล้วเขาก็พูดว่า

               "เธอทำอะไรอยู่ วันนี้เปิดเรียนวันแรก ไม่ควรสาย ควรกระตือรือร้นมากว่านี้ เธอทำให้ฉันสายไปกับเธอด้วย " มันก็ไม่ได้สายมากเท่าไหร่หรอก แต่อยากแกล้งเธอเท่านั้น เห็นหน้าเธอซีดเลยผมเลยตัดบทให้เธอขึ้นรถ

                "ขึ้นรถสิ รออะไร"

                 "ค่ะคุณนพ " ฉันก็มานั่งข้างหน้า ข้างลุงวิชัย ที่ประจำฉันเหมือนเดิม ฉันไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลย ให้ไปโรงเรียนเองสบายใจกว่าเยอะ ถือว่าประหยัดค่าเดินทางไปวันนึงแล้วกัน

                  " ถึงโรงเรียนสักที " ฉันเผลอพูดออกมาในรถ แล้วก็เห็นสายตาคุณนพมองมาทีฉัน แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เราทั้งสองก็ต่างแยกย้ายกันเข้าชั้นเรียน

                   ฉันอยู่ห้อง6/3 ห้องธรรมดา ไม่มีเครื่องอำนวยความสะดวกเหมือนห้อง 6/1 ซึ่งคุณนพ วิวัฒนาการ อยู่ห้องนี้ ซึ่งห้องนี้ เป็นเด็กที่เป็นหน้าเป็นตาของโรงเรียน และมีตัวท็อปเยอะ และคุณนพ ก็เป็นประธานนักเรียนด้วย เรียนก็เก่ง และเป็นที่สนใจของสาวๆในโรงเรียน คนอะไรจะเก่งรอบด้าน

             ในห้องเรียนของฉัน ฉันมีเพื่อนสนิทสองคนชื่อเจนกับปิ๋ม เรา3คนสนิทกันมาก ตั้งแต่เข้าม.4มาใหม่ๆ จนตอนนี้กลายเป็นเพื่อนรักมาก จนรู้ใส้รู้พุงกันอ่ะ แล้วเจนก็พูดขึ้นว่า

              "นี่พวกแก ฉันอยากไปห้องน้ำ อยากเดินผ่านห้อง6/1 อ่ะ " เจนมันก็เป็นแบบนี้ตลอดปลื้มหนุ่มห้องนั้น ไม่รู้จะปลื้มอะไรกันนักหนา

               " แกจะถึงเวลาเรียนแล้ว จะเดินผ่านบ่อยๆอะไรขนาดนั้น " ปิ๋มพูดขึ้น

               " ไม่เห็นจะมีใครน่าสนใจเลย เราควรสนใจวิชาเรียนในห้องดีกว่า จะผ่านไปยังไงก่อนเถอะ " เฮ้อ เราทั้ง3คน ถอนหายใจพร้อมกัน มันก็คิดหนักจริงๆ ปีสุดท้ายต้องสอบเขามหาลัยแล้ว แต่นี่พึ่งวันแรกของการเปิดเรียน ยังไม่สายไปสำหรับฉัน ฉันจะทำให้เต็มที่

___________________________________

               คุณผู้อ่านทั้งหลายขอใจ และแสดงความคิดเห็นให้เค้าหน่อยนะ

              ##ห้ามคัดลอกเนื้อหาไปเด็ดขาด เพราะนิยายเรื่องนี้เขียนขึ้นมาด้วยความคิดและจินตนาการของตัวเองล้วนๆ ถ้าใครคัดลอกเนื้อหาหรือนิยายของสาวน้อยรักนิรันดร์ไป ขอดำเนินการตามกฎหมาย..