แม่มดกับนิทานทั้ง…?

            เมื่อการกดSkipข้ามวันข้ามคืนของนิทานเป็นเรื่องปกติไป ฉัน..ยัยแม่มดเลี้ยงใจร้ายก็ถูกจับคุมขังที่คุกใต้ดินเป็นเวลา..น่าจะนานล่ะมั้ง? เพราะในความทรงจำสโนไวท์ของฉันพึ่งกินแอปเปิ้ลติดคอตายไปเมื่อวาน แต่เช้าวันนี้ที่มีเสียงไก่ขัน ...เสียงดังไม่มีตกจริงๆ คุกใต้ดินก็ตามมาขันใส่อีก...

            สิ้นสุดเสียงไก่ขัน ก็ตามมาด้วยทหารเฝ้ายามที่ผลัดเปลี่ยนเวรใหม่ พร้อมกับเรื่องราวที่ว่าสโนไวท์จะเข้าพิธีแต่งงานกับเจ้าชาย ...ป๊าดดดดด~ ลูกใจง่ายเร็วไปมั้ย อย่าเอานิสัยแม่เลี้ยงมาใช้สิลูกสโนไวท์… และพิธีดังกล่าวจะจัดขึ้นในเช้าวันพรุ่งนี้

            แกร๊ง แกร๊ง แกร๊ง

            เสียงเคาะกรงเหล็กด้วยกระบอกไม้ดังขึ้นที่ปลายทาง เหล็กกล้าขนาดใหญ่ หนา3นิ้วเห็นจะได้ถูกเสียบทะลุเพดานหินด้านบนจนถึงพื้นหินด้านล่าง ห่างจากเหล็กถัดไปเพียง10เซนฯ หลังกรงเหล็กเผยให้เห็นร่างบางผิวขาว ปากแดง ผมดำ ของ ‘สโนไวท์’

            “มี2ข่าวที่ท่านต้องรับทราบ มีทั้งข่าวกับข่าวร้าย” สิ้นสุดเสียงของสโนไวท์ เจ้าหล่อนก็เงียบไปประนึ่งรอให้ฉันเลือกว่าจะรับฟังข่าวไหนก่อน

            “เอาข่าวร้ายก่อนแล้วกัน”

            “ข่าวร้ายคือ… คนใช้ที่ชื่อว่าแอนนาถูกประหารชีวิตไปเมื่อเช้านี้ และท่านจะเป็นรายต่อไปที่จะถูกเผา เพราะผลการพิพากษาว่าท่านคือแม่มด” ฉันได้แต่อ้าปากค้าง ใกล้ถึงจุดจบของตัวเองแล้วสินะ ทั้งที่พยายามตีตัวออกห่างจากสโนไวท์แล้วแท้ๆ ทั้งที่พยายามไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวหรือรับรู้ด้วย สุดท้ายก็หนีไม่พ้นบทสรุปของตอนจบเรื่องนี้สินะ

            “ข่าวดีล่ะ?” …ขอฟังข่าวดีให้ชื่นใจหน่อย แม้มันจะไม่ได้ช่วยอะไรสักนิด็เถอะ…

            “ข่าวดีคือการประหารของท่านถูกเลื่อนออกไปเพราะในวันพรุ่งนี้จะมีงานอภิเษกของข้ากับเจ้าชาย”

            เมื่อพูดจบสโนไวท์ก็เดินจากไปโดยไม่หันกลับมามองอีกเลย ฉันควรจะดีใจหรือเสียใจต่อดีล่ะ? อย่างน้อยก็ยังสามารถสูดอากาศเน่าๆในห้องขังนี้ต่อไปได้อีกหน่อย แต่มีหรือแม่มดตัวจริงอย่างฉันจะยอมแพ้ง่ายๆ

            “กรี๊ดดดดดดดดด~”

            เสียงกรีดร้องดังลั่นไปทั่วห้องขังพร้อกับเสียงวิ่งจากชายร่างใหญ่ที่เข้ามาใกล้ประตูกรงเหล็กหน้าห้องขังของฉัน

            “เกิดอะไรขึ้น?” เจ้าของร่างยักษ์ถามฉันที่กำลังนั่งตัวสั่นเทา

            “มีบางอย่างเคลื่อนไหวใต้กองฟางนั่น” ฉันตอบด้วยเสียงที่หวาดกลัว

            ไม่นานชายร่างยักษ์ที่เข้ามาอยู่ภายในห้องขังของฉันพร้อมกับดาบในมือที่หันเข้าหากองฟางพวกนั้น เขาเอาปลายแหลมๆนั้นตัดกองฟางขาดกระจาย ด้วยเส้นฟางท่ีอ่อนไหวง่ายกับแรงปัดแกร่งทำให้พวกมันลอยฟุ้งอยู่กลางอากาศเต็มไปหมด

            ผัวะ ตุ้บ

            ถาดรองภาชนะใส่อาหารของนักโทษขนาดใหญ่กว่าA4เพียงเล็กน้อย กลับสามารถจัดการให้ชายยักษ์ที่ถูกฝึกฝนมานับสิบปีสลบเหมือดได้เพียงการฟาดเข้าอย่างจังที่หลังคอ เคยเห็นแต่ในละคร ไม่คิดว่าชีวิตจริงจะทำได้ด้วย

            เมื่อสบโอกาสหนี ก็วิ่งสิรออะไร แน่นอนว่าไม่ลืมหยิบเสื้อคลุมที่แขวนไว้ตรงปลายทางประตูเข้าออกของคุกใต้ดินมาพรางตัว เพราะพรุ่งนี้เช้าจะมีการจัดงานแต่งให้กับสโนไวท์ ทุกๆคนเลยวุ่นวายอยู่กับการเตรียมงาน ทำให้ฉันสะดวกที่จะหนีออกมาได้ง่ายดาย และง่ายเกินไป

            หมับ

            มือน้อยๆจับเข้าที่ชายกระโปรงเน่าๆของฉันทำให้ฉันถึงกับทรุดตัวลงไปนั่งกองกับพื้น เพราะคิดว่าพวกทหารตามมาเจอตัว แต่เปล่าเลย คนที่จับชายกระโปรงของฉันคือ โคทาโร่น้อย ‘เซเว่น’ นั่นเอง เขาลากชายกระโปรงของฉันให้ตามไป ไม่นานพวกเราก็เข้ามาอยู่ทางเดินกลางป่า …คุ้นๆเล้นทางนี้จัง…

            “โคทา… เซเว่นจ๊ะ เราจะไปไหนกันหรอ?” เปลี่ยนจากจับชายกระโปรงตอนนี้กำลังจูงมือกันอยู่

            ไร้ซึ่งสัญญาณตอบกลับใดๆ โคทาโร่น้อยหยุดเดินและหันกลับมามองหน้าฉันและส่งยิ้มหวานน้อยๆมาให้ พร้อมกับชี้นิ้วไปที่ปากตัวเองและโบกมือไปมา …เวรล่ะ! ลืมไปว่าเขาพูดไม่ได้… ฉันได้แต่ยิ้มแห้งส่งไปให้และกลับไปให้เขาจูงมือเดินต่อ

            “เซเว่น!!!! นายหายไปไหนมารู้มั้ยว่าพวกพี่ๆเป็นห่วง”

            สารพัดเสียงและเด็กตัวน้อยอีก6คนวิ่งกรู่เข้ามาหาเขา บางคนถึงกับน้ำตาคลอ …ว๊ายยยยยยย~ น่ารักน่าเอ็นดู… โรคโซตะค่อนของฉันกำลังกำเริบอีกครั้ง

            “แม่มด!!!!” แต่ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นแทน เขาจ้องมาที่ฉันด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตร แต่เหมือนเด็กที่กำลังโมโหเพราะพ่อแม่ไม่ยอมซื้อของเล่นให้มากกว่า

            ไฟท์ ซิค และโคทาโร่น้อยวิ่งเข้ามาบังฉันที่ไม่มิดเอาเสียเลย เมื่อพวกพี่ๆของเขาทำท่าทางจะต่อสู้กับฉันและขับไล่ แต่เพราะเหล่า3ทหารแมวตัวน้อยช่วยพูดให้ทำให้พวกเขาใจอ่อนหรืออ่อนใจกันนะ?

            “กล้าเรียกตัวเองว่าแม่มดได้ยังไง แค่เรื่องง่ายๆเจ้ายังทำไม่ได้เลย” เสียงพูดกระแทกด้วยความโมโหของโฟร์เจ้าแห่งอารมณ์ร้อนต่อว่าฉัน

            “โฟร์! เจ้าทำกิริยาไม่เหมาะสมอีกแล้วนะ”

            “พี่วันพูดถูก… คร๊อกฟี้~” สิ้นสุดเสียงสนับสนุนคำพูดพี่ใหญ่อย่างวันก็ตามมาด้วยเสียงนอนกรนของทู

            “เอาน่าๆ ถ้าไม่มีคำพูดที่โหดร้ายของโฟร์บ้าง บ้านเราคงเหงาน่าดู”

            “พี่ทรี!!!!” เสียงของโฟร์ร้องตะโกนเมื่อคำพูดที่ไม่ช่วยเหลือแต่อาจดูแย่ของทรี