My (supper vvip) bodyguard ผู้คุ้มครอง

เขียนโดย Destiny1

วันที่ 14 มิถุนายน พ.ศ. 2564 เวลา 02.25 น.

1 ตอน

1 วิจารณ์

1,673 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 17 มิถุนายน พ.ศ. 2564 21.58 น. โดย เจ้าของนิยาย

1) #1 ได้พบสบตาเมื่อเจอหน้าเธอ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

Part : Rose

ฉันชื่อ ‘โรสิตา รัตนะเกียรติอนันท์’ เป็นลูกสาวคนเล็กของครอบครัว รัตนะเกียรติอนันท์ พ่อของพวกเราเป็นสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร เรียกสั้นๆก็ ส.ส. นั่นแหละค่ะ ครอบครัวเรามีกันสามคน คือ พ่อ พี่ตรี และฉัน แม่ของพวกเราได้จากพวกเราไปด้วโรคประจำตัวของเธอตั้งแต่ฉันยังเล็ก จนตอนนี้ฉันอายุ 20 ปี และกำลังเรียนอยู่ปีสองของมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งนึง

ในวัยเด็กฉันเคยถูกลักพาตัวเรียกค่าไถ่ด้วยฝีมือของกลุ่มฝ่ายตรงข้ามกับพ่อเพราะท่านออกนโยบายชุมชนปลอดยาเสพติด จึงทำให้เกิดการกวาดล้างครั้งใหญ่ในเขตที่พ่อดูแล เมื่อคนเหล่านั้นเสียผลประโยชน์จึงเลือกวิธีการแก้แค้นคุณพ่อโดยการจับตัวฉันไป แต่ฉันก็ไม่วายนึกว่าพ่อส่งลูกน้องมารับกลับจากโรงเรียนและไม่ตื่นกลัวอะไร นั่นจึงเป็นเหตุผลให้ฉันต้องมี บอดี้การ์ดส่วนตัว คอยตามติดตลอดและ และต้องเป็นผู้หญิงเท่านั้น

วันนี้.. พี่สาวคนเก่งของฉันกำลังจะกลับมาอยู่ที่ไทยอย่างถาวรหลังจากเรียนจบตามที่เธอเคยร้องขอคุณพ่อไว้ หลักสูตรวิชารัฐประศาสนศาสตร์ เธอมีความฝันอยากเป็นนักการเมืองแบบคุณพ่อ พี่สาวของฉันเธอชอบการเมือง ชอบความถูกต้อง และชอบความสุจริตเป็นที่สุด ฝ่ายคุณพ่อก็เห็นด้วยกับเธอจึงส่งไปเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกันกับที่ท่านจบมา

“ พ่อคะ โรสขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ ” ตื่นเต้นทีไรเป็นแบบนี้ตลอดเลยตัวฉัน ฉันดีใจมากที่วันนี้พี่ตรีจะกลับไทย ตั้งแต่เด็กๆแล้วที่ฉันเอาแต่ตัวติดพี่สาว ไม่ว่าจะเล่น นอน ท่านข้าว หรือแม้กระทั้งอาบน้ำ ฉันจะขอมีส่วนร่วมกับเธอตลอด ฉันตัวติดกับพี่ตรีจนได้รู้จักกับเพื่อนของเธอทุกคน เพื่อนๆของเธอต่างเอ็นดูฉันราวกับเป็นน้องสาวของพวกเธออีกคนนึง แต่ยกเว้นคนนึง.. คนใจร้ายที่เอาแต่แกล้งฉันคนนั้น

“ … ” ไม่มีเสียงตอบกลับใดใดจากชายที่ยืนข้างฉัน ที่ตอนนี้เอาแต่ทำท่าทีชะเง้อมองหาลูกสาวคนโตอย่างเอาเป็นเอาตาย พ่อเอาแต่บ่นคิดถึงพี่ตรีทุกครั้งที่เธอวีดีโอคอลมาหา คงลืมไปแล้วมั้งว่าตัวเองเป็นคนส่งลูกสาวคนโตไปเมืองนอกเองกับมือ

ฉันอมยิ้มขำกับท่าทีของผู้เป็นพ่อและกำลังปลีกตัวออกมากโดยมีบอดี้การ์ดสองคนเดินประกบข้างซ้าย ขวา นั่นทำให้ฉันรู้สึก.. ‘ อึดอัดเป็นบ้า ’ บางทีฉันก็ไม่ได้อยากอยู่ในสายตาใครตลอดหรอกนะ

“ ไม่ต้องตามมาค่ะ โรสไปเข้าห้องน้ำแค่นี้ ” ฉันพูดเพื่อหยุดผู้หญิงสองคนนั้น สีหน้าพวกเธอดูสับสน สายตาสองคู่หันมาสบกันเหมือนต่างขอความคิดเห็นจากอีกฝ่าย

“ ถ้าพวกคุณตามมา.. โรสจะหนีไปแบบคราวก่อนจริงๆนะ ” ฉันขู่น้ำเสียง

นิ่ง

“ ค่ะ คุณหนู ” สองเสียเอ่ยตอบแทบจะพร้อมกัน

“ น่าเบื่อ ” ฉันบ่นกับตัวเองหน้ากระจกห้องน้ำบานใหญ่ระหว่างที่กำลังจัดแต่งทรงผมที่เริ่มยุ่งแล้วต่อด้วยเติมลิปสติกสีชมพูอ่อนลงบนปาก ฉันยืนหมุนตัวหน้ากระจกอยู่นานเพื่อเช็คความเรียบร้อย ก็คนมันสวยทุกอย่างจึงต้องเพอร์เฟค เรื่องความสวยฉันมีความมั่นใจเต็มร้อยรับประกันด้วยตำแหน่งดาวบริหารธุรกิจ

Rrrrrrrr

ฉันหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋าสะพายข้างสีขาวใบเล็ก นิ้วเรียวกดเข้าไปในแจ้งเตือนที่โชว์ขึ้นมา

ส.ส. ติณภพ : โรสอยู่ไหนลูก

ส.ส. ติณภพ : [ส่งรูปภาพ]

พ่อส่งรูปที่ถ่ายคู่กับ ‘พี่ตรี’ พี่สาวสุดที่รักของฉันมาอวด ในรูปพี่ตรีโดนชายตัวใหญ่ที่พวกเราเรียกกันว่า ‘คุณพ่อ’ อุ้มจนเท้าไม่ติดพื้น “ เวอร์จริงๆเลยพ่อเนี่ย ”

ฉันเดิมก้มหน้าดูอีกหลายๆรูปที่คุณพ่อส่งมาให้พรางยิ้มน้อยยิ่มใหญ่ให้กับความขี้เห่อของท่าน

ปึก! “ ว๊ายยย! ”

วัตถุแข็งอย่างกับพนังห้องชนเข้ามาจนฉันเสียหักหงายหลังจะพูดให้ถูกก็คือฉันเดินไปชนเอง สายตามฉันเหลือบมองกับสิ่งที่ตัวเองเดินไปปะทะเข้า หญิงสาวใบหน้าเรียวสวยได้รูปกำลังยืนอยู่ตรงหน้าฉัน เธอสูงมากจนคนความสูงมาตราฐานหญิงไทยอย่างฉันตัวเท่าไหล่เธอ ระหว่างที่กำลังไล่มองพินิจคนตรงหน้านั้นมือที่แสนว่องไวของฉันเอื้อมไปกระชากสิ่งยึดเหนี่ยวข้างหน้าอย่างแรนด้อมเพื่อไม่ให้ตัวเองล้มลง ‘ คว้าๆไปก่อนเถอะโรส ’ ฉันได้ยินสมองสั่งการแบบนี้ และมันได้ผล.. ก็แย่แล้ว ไอ้มือเจ้ากรรมดันไปกำกระชากคอเสื้อพี่สาวตัวสูงด้านหน้าเข้าอย่างจัง โชคยังดีที่แขนขวาของคนตรงหน้าช้อนโอบเอวของฉันไว้ไม่ให้หงายเงิบไปถึงพื้น หากเสียแต่ว่า…

จุ๊บ..

“…” ปากสวยแนบ ‘จูบ’ ลงมาที่ปากของฉันด้วยแรงกระชากคอเสื้อ ตอนนี้เราสองคนต่างทำสีหน้าตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ฉันรีบผลักหน้าเธอออก

“ ไอ้คนโรคจิต! ” ฉันเด้งตัวออกจากวงแขนคนตรงหน้า จริงๆมันก็แอบรู้สึกดีอยู่นิดแหละนะ มือขวากำหมัดแน่นก่อนจะปล่อยออกไป ปลายทางคือแก้มซ้ายของคนโรคจิตตรงหน้า แต่เหมือนพระเจ้าลำเอียง คนโรคจิตใช้แขนยาวของเธอดันหน้าผากฉันไว้จนแขนฉันเอื้อมต่อยเธอไม่ถึง

“ ฮึ หมาบ้า ” เสียงนุ่มเอ่ยปรนกลั้นขำในลำคอด้วยสีหน้าอย่างคนชนะ แขนสั้นๆของฉันต่อยอากาศไปมาไม่หยุด หากมีคนผ่านมาเห็นเข้าคงหัวเราะจนท้องแข็ง ภาพตอนนี้คือยัยเด็กเตี้ยแข็นสั้นกำลังว่ายอากาศโดยมีคนที่ตัวสูงกว่าดันหัวไว้

21 : 00

ยังไม่นอนอีกหรอคะน้องสาวคนสวยของพี่ ” เสียงพี่ตรีเรียกฉันออกจากความคิด ใช่ ฉันคิดถึงไอ้คนโรคจิตนั่นไม่หาย จนถึงตอนนี้ก็ยังอยากต่อยหน้าแม่คนตัวสูงนั่นสักครั้งให้หายโมโห กล้าดียังไงมาขโมยจูบแรกของฉัน

หลังจากที่ ‘เราสองคน’ ต่อสู้กันอยู่นาน ฉันเรียกมันว่าการต่อสู้ก็แล้วกัน ถึงแม้จะมีแต่ฉันที่โกรธจัดและเหวี่ยงหมัดอยู่ฝ่ายเดียว เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นของฉันกลายเป็นระฆังพักยกระหว่างฉันกับคนโรคจิตคนนั้น

“ ค่ะ โรสกำลังจะออกไปค่ะพ่อ ” ฉันกดรับสาย

พ่อบ่นฉันอุบว่าทำไมไม่ให้บอดี้การ์ดตามมาด้วยจนต้องรีบกดตัดสายทิ้ง ฉันก็หันหน้ากะจะมาตัดสินคดีกัผู้ต้องหาตัวสูงที่มาขโมยจูบแรกของฉันนั้น สายตาก็ได้แต่เหเพียงความว่างเปล่าตรงหน้าที่อดีตเมื่อ 5 นาทีก่อนยังมีหัวขโมยจูบยืนอยู่ ฉันได้แต่เดินย่ำเท้าสีหน้าบอกอารมณ์หงุดหงิดมาหาพ่อและพี่ตรี ที่ตอนนี้ได้มาถึงแล้ว

“ กำลังคิดเรื่องที่เล่าให้พี่ตรีฟังเมื่อตอนเย็นนั่นแหละค่ะ มันน่าโมโหชะมัด ” สีหน้าของฉันคงจะแสดงออกว่าโมโหมากจนพี่ตรีต้องเอามืออุ่นทั้งสองข้างของเธอมาบี้แก้มฉันให้คลายหงุดหงิด

“ แต่จากที่พี่ฟังหนูเล่ามา คนที่ซุ่มซ่ามเองคือหนูมากกว่านะคะ ” เธอขำจนไหล่สั่น นี่น้องสาวนะไม่คิดจะเข้าข้างเลยหรือไง ฉันทำหน้ามุ่ยเป็นเชิงงอน

“ โกรธมากๆหน้าแก่ไวนะจ๊ะ คุณน้องสาว ” พี่ตรียิ้มให้ฉันก่อนจะลุกเดินกลับไปห้องนอนตัวเอง ปล่อยให้ฉันนั่นหน้ามุ่ยคนเดียวไว้ที่โซฟากลางห้องรับแขก อย่าได้พบได้เจอกันอีกเลยกับไอ้คนโรคจิตพันนั้น แต่ถ้าได้เจอกันอีกที ฉันจะต่อยให้หน้าสวยๆนั่นบวมไปเลยคอยดู

เวลาล่วงเลยมาจนถึงเที่ยงคืนกว่า ฉันที่กำลังดูหนังแอคชั่นเรื่องโปรดก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าวันพรุ่งนี้มีเรียนแต่เช้า แถมเมื่อคืนก็ตื่นเต้นที่จะได้เจอพี่ตรีจนไม่ได้หลับได้นอน พอนึกที่ไรภาพไอ้คนโรคจิต‘ใบหน้าสวย’ นั่นลอยขึ้นมาในหัวทุกที ฉันเผลอยกมือใช้ปลายนิ้วชี้ลูบไปที่ปากตัวเองช้าๆ ถึงฉันจะเคยคบผู้หญิงมาก็เถอะ แต่ยังไม่เคยมีอะไร.. หมายถึงมีเรื่องลึกซึ้งนอกจากเดินจับมือกันที่โรงเรียน แต่นี่คือ จูบ แถมยังเป็นครั้งแรกของฉันอีกด้วย